Γράφει ο Νίκος Δρίβας.
Ακούγοντας τον τίτλο, πολύ πιθανόν πολλοί να νόμιζαν ότι πρόκειται για μια ακόμα ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Όμως η πολυεπίπεδη ιστορία (η κατάσταση της υγείας του πρωταγωνιστή, η οικογενειακή του κατάσταση και το αμαρτωλό του παρελθόν) δημιουργεί μια πολύ ενδιαφέρουσα κοινωνική ταινία, στην οποία συμμετέχουν μόνο άνθρωποι (ακόμα και το ρομπότ δεν πρόκεται για κάποιο ψηφιακό κατασκεύασμα), και αυτό κάνει τον θεατή να ταυτιστεί με τον πρωταγωνιστή και κατ' επέκταση την ταινία.
Η έξυπνη σεναριακή ιδέα έχει ως εξής:
Κοντινό μέλλον.
Τα παιδιά ενός γερασμένου πρώην κατάδικου (James Marsden, Bachelorette και Liv Tyler, The Ledge), του Frank (Frank Langella, Unknown) προσλαμβάνουν ένα ρομπότ για τον προσέχει.
Ο Frank, όμως, δεν έχει ξεχάσει το παρελθόν του και θα χρησιμοποιήσει το ρομπότ για να κάνει ληστεία, ώστε να ρίξει τη βιβλιοθηκάριο της γειτονιάς, την Jennifer (Susan Sarandon, Cloud Atlas).
Ο σκηνοθέτης Jake Schreier κάνει την πρώτη του ταινία, η οποία αποδεικνύεται ένα μικρό διαμαντάκι.
Και να σκεφτεί κανείς ότι κάνει απλά πράγματα, χωρίς να καταφύγει σε εντυπωσιασμούς, που άνετα βάση θέματος μπορούσε να κάνει.
Όχι απλά δεν κάνει μια ταινία μελό, αλλά από το πρώτο λεπτό με έξυπνους διαλόγους και φυσικά τον εξαιρετικό Frank Langella (θα αναφερθούμε στην συνέχεια) δημιουργεί μια ταινία με αρκετά γρηγορο ρυθμό, που εναλλάσσει ιδανικά την κοινωνική χροια του θέματος, την αγωνία αλλά και μερικές ανάσες χιούμορ.
Είναι πολύ εύκολο για ένα σκηνοθέτη να κάνει αχταρμά όλα τα παραπάνω και να δημιουργήσει μια ταινία-σαλάτα, ωστόσο ο πρωτοεμφανιζόμενος Schreier κάνει πολύ καλή διαχείρηση του υλικού του και ισορροπεί τις θεματικές του ενότητες και επίσης βγάζει τα κατάλληλα συναισθήματα στις απαραίτητες σκηνές, χωρίς ευτυχώς να λαϊκίζει.
Ωστόσο, για το φινάλε έχω κάποιες ενστάσεις.
Θεωρώ ότι μπορούσε να αναλυθεί περισσότερο και γενικότερα να είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια, διότι φαίνεται η ταινία να τελειώνει κάπως απότομα και να μην δίνεται ο απαιτούμενος χρόνος να αναλυθούν λίγο περισσότερο καταστάσεις και γεγονότα.
Γενικότερα, η ταινία θα μπορούσε να είναι 15-20 λεπτά μεγαλύτερη, έτσι ώστε και καλύτερη να είναι ποιοτικά (εννοώντας ότι στο timing που γίνεται το τελικό twist δεν ευνοεί την απότομη αλλαγή κλίματος στο φινάλε), αλλά και να μπορέσει να καλύψει 2-3 κενά που προκύπτουν στο τέλος της (δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα γιατί θα αναγκαστώ να κάνω spoiler).
Πάντως δείχνει λίγο στο τελευταίο εικοσάλεπτο να βιάζεται υπερβολικά (είναι και ο γρήγορος ρυθμός της ταινίας γενικότερα), ενώ θα μπορούσε να "πεί" περισσότερα.
Ειδική μνεία αξίζει στον φανταστικό (για ακόμα μια φορά) Frank Langella.
Τον θεωρώ από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς στο Hollywood και αντάξιο πολλών θρυλικών ονομάτων.
Εδω είναι απλός, λιτός και σε κάθε του κίνηση σε κερδίζει, ακόμα και στο πιο απλό πράγμα που κάνει.
Είναι τόσο πειστικός που σε κάνει να αναρρωτιέσαι αν όντως έχει κάποια ασθένεια (χτυπήστε ξύλο ή κουνηθείτε από την θέση σας) και παραδίδει μαθήματα υψηλής υποκριτικής χωρίς υπερβολές και φανφάρες.
Ηταν πολύ εύκολο ένας τέτοιος ρόλος να καταλήξει (άθελα φυσικά) σε γραφικότητα και καρικατούρα και να λαϊκίσει λόγω της ασθένειας που αντιμετωπίζει ο πρωταγωνιστής και το πως μπορεί να ξεφύγει ο έλεγχος.
Όμως εδώ έχουμε με τους κατάλληλους χειρισμούς του Schreier, μια πολύ μεστή και σπουδαία ερμηνεία του Langella, ο οποίος ουσιαστικά κρατάει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.
Επίσης, δένει άψογα με τον Peter Saarsgard (Green Lantern), ο οποίος μπορεί να μην εμφανίζεται καθόλου στην οθόνη αλλά η φωνή του (στο ρομπότ) είναι σαν να υπάρχει η φυσιογνωμία του και να συνομιλεί face to face με τον Langella.
Θέλει αρκετή προσπάθεια και φυσικά ταλέντο για να πετύχει την κατάλληλη χρειά της φωνής και τις απαραίτητες αντιδράσεις, ώστε να είναι απόλυτα εναρμονισμένος με το ρομπότ και τις κινήσεις του.
Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ταινία με κανονικούς ηθοποιούς.
Oι υπόλοιποι ηθοποιοί δυστυχώς δεν καταφέρνουν να δώσουν κάτι το αξιόλογο στα λίγα (ομολογουμένως) λεπτά που εμφανίζονται, καθώς περνάνε απαρατήρητοι.
Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, ενώ η ταινία βαίνει καλώς και παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον, σταματάει κάπως απότομα ενώ θα μπορούσε να κάνει κάποιες επεξηγήσεις για 2-3 ανατροπές στο φινάλε και κυρίως για την μεγάλη τελική ανατροπή.
Με μεγαλύτερη διάρκεια και πιο σαφή το τελικό twist, θα μιλάγαμε για μια εξαιρετική ταινία.
Φυσικά, εννοείται πως έχουμε να κάνουμε με μια όμορφη ταινία, τίμια ως προς τις προθέσεις της, καλογραμμένη, καλογυρισμένη και με έναν εξαίσιο Frank Langella.
Kαι κακά τα ψέματα, έχει στοιχεία (τα οποία αναφέραμε πιο πάνω), που δεν βρίσκεις συχνά σε σύγχρονες ταινίες.
Με ειδικό βραβείο στο Sundance του 2012 και το Sitges, το Robot & Frank προβλήθηκε σε λίγες αίθουσες της Αμερικής στις 17 Αυγούστου 2012.
Robot and Frank trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
