Γράφει ο Νίκος Δρίβας.
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να φτιάξεις μια τόσο αγέλαστη κωμωδία με ένα τέτοιο συμπαθητικό κάστ.
Eίναι σωστή επιλογή να μαζέψεις μια πρόσφατα βραβευμένη με Όσκαρ, έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του και έναν διάσημο κωμικό που κάνει θραύση στην τηλεόραση.
Ωστόσο, αυτοί οι ηθοποιοί δεν μπορούν από μόνοι τους να σου εγγυηθούν την επιτυχία, αν δεν υπάρχει ένα έστω υποτυπώδες σενάριο και μια σκηνοθεσία της προκοπής ή έστω κάτι από τα δυο.
Εδώ δεν υπάρχει τίποτα από τα δυο και ένα αξιοπρεπές cast πάει στράφι.
Ο Eli Bloom (Jesse Eisenberg, To Rome With Love) είναι ένα φαινόμενο στο πιάνο και έχει φτάσει η ημέρα που θα περάσει οντισιόν για ένα διάσημο μουσικό πρόγραμμα...
Όμως, η μητέρα του, η Penny (Melissa Leo, Olympus Has Fallen), είναι το μεγάλο πρόβλημα της ζωής του κι ο Eli προσπαθεί να τη στείλει για αποτοξίνωση.
Την ημέρα της οντισιόν, ένας έμπορος ναρκωτικών, ο δύσμοιρος Springles (Tracy Morgan, The Son of No One) που προμηθεύει την Penny, πιάνει όμηρο τον Εli.
Αυτό θα οδηγήσει σε μια τραγελαφική σειρά γεγονότων.
Tα προβλήματα της ταινίας είναι αρκετά.
Το μεγαλύτερο απ' όλα είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιο σενάριο της προκοπής και δείχνει να είναι του ποδαριού.
Εννοώντας σενάριο όχι απόλυτα η ελαφρώς γελοία κεντρική ιδέα, αλλά και οι διάλογοι, οι οποίοι μοιάζουν εντελώς θλιβεροί και ανέμπνευστοι, χωρίς καθόλου μα καθόλου κωμικό timing.
Δύο μετα βίας τρείς σκηνές ίσως είναι ψιλοκαλές, αλλά είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Από την υπόθεση φαίνεται ότι πρόκειται να παρακολουθήσουμε μια μεγάλη μπαρούφα, αλλά λές εντάξει ας του δώσουμε μια ευκαιρία.
Άλλωστε, από μέτρια σενάρια έχουμε δεί πολύ καλές κωμωδίες κατα καιρούς.
Αλλά όσο περνάει η ώρα στην ταινία, τόσο περισσότερο σπάνε τα νεύρα του θεατή, τόσο από το κακογραμμένο σενάριο, όσο και από τις εκνευριστικά κακές ερμηνείες και τις τραγελαφικές σκηνές που εκτυλίσσονται.
Είναι ειδικά μερικές σκηνές που δεν μπορώ να σας τις περιγράψω (ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σκηνές με τους Λατίνους), αλλά πρέπει (όσοι αντέξετε) να τις δείτε από μόνοι σας για να καταλάβετε για τι μνημείο γελοιότητας μιλάμε.
Όλα και όλοι μοιάζουν σαν να έγιναν μόνο και μόνο επειδή είχε υπογραφεί κάποιο συμβόλαιο να γίνει όπωσδήποτε η ταινία και με οποιοδήποτε κόστος.
Δεν εξηγείται αλλιώς πώς κατάφερε να ολοκληρωθεί και να βγεί και στους κινηματογράφους στην Αμερική (έστω και σε ελάχιστες αίθουσες) μια από τις πιο ανυπόφορες ταινίες των τελευταίων χρόνων.
Προσπαθεί με τα χίλια ζόρια η ταινία να σε κάνει να γελάσεις και είναι εμφανές, αλλά μάταια.
Ήταν ευκαιρία να γίνει μια καλή κωμωδία, αλλά η παραγωγή είναι απίστευτα φθηνή κυρίως σε ιδέες, ενώ η προσπάθεια να γίνει η ταινία ολίγον από δράμα σε κάποιες στιγμές καταλήγει σε μέγα φιάσκο και ίσως καταφέρνει να προσφέρει περισσότερο γέλιο από όταν είναι κωμωδία.
Και για αυτή την ταινία να σκεφτείτε χρειάστηκαν 4 (;) σεναριογράφοι παρακαλω.
Τέσσερις!!!!
Σίγουρα θα ακουστεί υπερβολικό, αλλά και ένα παιδάκι 15 χρονών να έβαζες που έχει κάποιο λέγειν και γράφει καλά, θα έβγαζε απείρως πιο αστεία κωμωδία.
Εκτός όμως από το ανύπαρκτο σενάριο, το κάστ καταλήγει σε απέραντο ναυάγιο.
Μπορεί να περίμενε το τεχνικό team της ταινίας ότι θα έβγαζαν το φίδι από την τρύπα, αλλά (άθελα) τους χαντακώνουν ακόμα περισσότερο την ταινία, ελλείψη και βοήθειας.
Η Μelissa Leo, που έδωσε μια τόσο σπουδαία ερμηνεία στο The Fighter σε έναν αρκετά απαιτητικό ρόλο, εδώ καταλήγει σε μια απίστευτη καρικατούρα με υπερβολικό παίξιμο, τσιρίδες και γενικότερα έναν ανυπόφορο ρόλο που δεν την κολακεύει καθόλου.
Είναι για πολύ μεγαλύτερους ρόλους, από το να χαραμίζεται σε τέτοιες ανοησίες.
Έπρεπε σίγουρα να μπορέσει να προσεγγίσει τον ρόλο της με απείρως μεγαλύτερη ωριμότητα και μην δείχνοντας βαριεστημένη ώρες-ώρες (πως να μην είναι καταλαβαίνοντας που έχει μπλέξει).
Προφανώς όμως, αυτές θα ήταν οι άνωθεν εντολές, οπότε αναγκαστικά βρέθηκε με δεμένα τα χέρια και διεκπεραίωσε τον ρόλο της τελείως γραμμικά και όχι απλά χωρίς ένταση, αλλά γεμάτη με υπερβολές.
Oσο για τους Jesse Eisenberg και Tracy Morgan, ακόμα και ο πιο ήρεμος άνθρωπος είναι αδύνατον να μην εκνευριστεί με κάποιες σεκάνς στις οποίες συμμετέχουν.
Δεν είναι μόνο το μηδαμινό σενάριο, αλλά και ο τρόπος που συμμετέχουν σε αυτές τις σκηνές σε κάνουν να εξοργίζεσαι ειδικά με τον Morgan να έχει τα συνηθισμένα ουρλιαχτά του, που αυτή την φορά δεν συνοδεύονται από τις έξυπνες ατάκες του 30 Rock, αλλά από το τίποτα του σεναρίου και έτσι να καταλήγει να παίζει με τα νεύρα των θεατών.
Εν ολίγοις, μια ταινία με ένα (στα χαρτιά) καλό καστ για ξέφρενη κωμωδία (καθώς υπάρχουν διαφορετικοί χαρακτήρες που πάντοτε αποτελούσαν πετυχημένη συνταγή), αλλά εν τέλει μια ταινία-φιάσκο χωρίς ρυθμό, σενάριο, χιούμορ, συγκίνηση αλλά τελικά υστερία και το απόλυτο τίποτα, που ο μόνος λόγος που σκέφτεσαι είναι ότι χαραμίσες χωρίς λόγο σχεδόν 90 λεπτά.
Έκανε πρεμιέρα στο Sundance του 2012 και βγήκε σε λίγες αίθουσες των ΗΠΑ στις 17 Αυγούστου 2012.
Why Stop Now trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
