Γράφει ο Kostas Tsokos.
Αυτό που κάνει πιο γοητευτική την παρακολούθηση ενός φεστιβάλ είναι το ρίσκο που παίρνεις, γνωρίζοντας ότι θα δεις κυρίως άγνωστες ταινίες, ανεξάρτητες και χαμηλού μπάτζετ.
Λέω ρίσκο, γιατί είτε θα πετύχεις κάποιο κρυφό, φιλότιμο διαμαντάκι, είτε θα φας τα μούτρα σου και τον χρόνο σου με την μεγαλύτερη μπαλαφάρα που έχεις δει στη ζωή σου.
Ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την αίσθηση απροσδόκητου και απρόβλεπτου, αποτελεί μια προσωπική επιλογή να μην τσεκάρω, ούτε καν την σύνοψη ή το trailer.
Μετά την προβολή του Phase 7 όμως, βρέθηκα κι εγώ σε μια Φάση 5 κοινώς..."face palm", που έχει μείνει ακόμα βαθιά χαραγμένη στο τσωκο-κούτελο.
Βρισκόμαστε στην Αργεντινή η οποία έχει χτυπηθεί από μια θανατηφόρα επιδημία.
Η ιστορία εκτυλίσσεται με πρωταγωνιστές τους ήρωες μιας πολυκατοικίας, που έχει τεθεί σε καραντίνα, από δυνάμεις καταστολής.
Ο ...Coco (Daniel Hendler) και η έγκυος γυναίκα του ...Pipi (Jazmin Stuart) κάνουν όσο πιο πολύ οικονομία μπορούν σε κάθε είδος ανάγκης, ενώ παράλληλα προσπαθούν να φυλάγονται από ορισμένους γείτονες που έχουν αρχίσει να φρικάρουν.
Κάποιοι έχουν λάβει μέτρα προστασίας, όπως ο ψυχάκιας Horacio (Yayo Guridi) προσπαθώντας παράλληλα να πάρουν με το μέρος τους τον Coco ως σύμμαχο, ενώ άλλοι προσπαθούν να ξεφορτωθούν ύπουλα τον παππού Zanutto (Federico Luppi) τον οποίο έχουν ακούσει να βήχει επανειλημμένως, θεωρώντας πως έχει προσβληθεί από τον ιό και αποτελεί κίνδυνο για την πολυκατοικία.
Όμως ο παππούς δεν μασάει και θα την δει κάπου μεταξύ Terminator, Robocop και Chuck Norris αρχίζοντας να θερίζει ό,τι βρει μπροστά του, και όλα αυτά ενώ έξω ο κόσμος έχει αρχίσει να καταστρέφεται και να ερημώνει, με τους ενοίκους της πολυκατοικίας να προσπαθούν να επιβιώσουν ο ένας από την τρέλα του αλλουνού.
Από τον executive producer των Paranormal Activity & Paranormal Activity 2 ανέφερε η αφίσα και κάπου πήρε το μάτι μου, να λέει στην υπόθεση του προγράμματος "μια ιστορία παγκόσμιας συνομωσίας των κυβερνήσεων κατά των πολιτών τους...προσεγγίζει με υποδόριο χιούμορ και καυστικότητα μια σειρά από κλισέ καθημερινούς χαρακτήρες"...τελειώνοντας με..."οι ανατροπές ακολουθούν η μία την άλλη...αφήνοντας ένα χαμόγελο στα χείλη του θεατή...".
Το χαμόγελο ...ούτε με προϊόν που φύτρωσε στου Παράδεισου την πόρτα, δεν θα σχηματιζόταν.
Αν όλα αυτά σας έκαναν να πιστεύετε πως επρόκειτο για μια ταινία μεταξύ Contagion, 28 Days Later και άλλων, με στοιχεία κωμωδίας ...τότε τι να πω εγώ που η μόνη ανατροπή που είδα ήταν το στομάχι μου να γυρίζει ανάποδα.
Έκανες το λάθος να υποθέσεις στην αρχή, πως η ταινία θα ήταν μεταξύ παρωδιακής κωμωδίας και μεταποκαλυπτικού θρίλερ, όμως ήδη από το πρώτο μισάωρο άρχιζες να νιώθεις ...πως δεν κυλούσε με τίποτα!
Κακή ...κάκιστη ταινία, αλλά αντ' άλλα της παρασκευής το γάλα σενάριο και χαρακτήρες, παντελώς 'καμμένη' αίσθηση ροής και μοντάζ και μια σκηνοθεσία αρχάριου φοιτητή από τον Nicolas Goldbart, άλλοτε με υπερβολικά τραβηγμένα αργόσυρτα πλάνα όπου οι ήρωες ποζάρουν και κοντοστέκονται με "badass" "μεγαλείο" και άλλοτε με πρόχειρα γυρισμένες, φασαριόζικες σκηνές λογομαχίας ή πυροβολισμών (όπως η συμπλοκή με τον παππού στα σκοτάδια)
Κάτι πήγε να κάνει στην αρχή με την συμπαθή κωμική φυσιογνωμία του πρωταγωνιστή Daniel Hendler, την αφασική φύση του, ορισμένες αντιδράσεις του με την καχυποψία απέναντι σε γείτονες ή την στιγμή που ξυριζόταν και άρχιζε στον καθρέπτη τα "Are you talkin' to me?".
Από και και πέρα, βλέπαμε μια άθλια κακοσκηνοθετημένη παρέλαση από εφέ πυροβολισμών και μανιερίστικων δήθεν κωμικών ή ψυχασθενικών αντιδράσεων, κρυφτούλι και στο ενδιάμεσο η ...Pipi!
Ένας από τους πιο εκνευριστικά ανυπόφορους χαρακτήρες που μονίμως γκρίνιαζε και ούρλιαζε, γιατί απλά ο ...Coco έλειπε και γυρνούσε χτυπημένος, με την ίδια να φέρεται έτσι όντας εκτός πραγματικότητας και επειδή απλά ήθελε να του έχει τα δύο πόδια στο ένα παπούτσι.
Την οριστική ταφόπλακα την έβαλε το παντελώς ηλίθιο φινάλε, όπου κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει, ο άλλος δεν τον αφήνει και ο πρώτος ...προσπαθεί να τον δολοφονήσει που δεν τον άφησε να αυτοκτονήσει!
Μονάδα, μόνο και μόνο για το ακούσιο (;) γέλιο cult-ίλας, που ανέδυε η παρουσία του παππού, με τον τρόπο που πεταγόταν μέσα από φως ή σκοτάδι θυμίζοντας Terminator σε έκδοση...Τάσου Μπουγά με το ανάλογο γυαλάκι και φυσικά η κακόγουστη αλλά απολαυστικά σάπια μουσική επένδυση με διάφορα μπλιμπλίκια και synths που έφερνε σε χείριστη βιντεοπαραγωγή των 80's-early 90's και θα έκανε το soundtrack του Ταμτάκου να μοιάζει με Μότσαρτ και Σοπέν.
Ευκαιρία να ...σωπαίν' κι εγώ καθώς μετά το πέρας της προβολής, είχα μείνει αποσβολωμένος στην θέση μου προσπαθώντας να καταλάβω τι ακριβώς παρακολούθησα, ενώ κάποια στιγμή μου πέρασε από το νου πως αν έσχιζα την γλώσσα μου με γυαλί και μετά της έριχνα αλάτι, ή έβαζα ανάμεσα σε κάθε μάτι μια πυρακτωμένη οδοντογλυφίδα, θα ήταν πιο ευχάριστη εμπειρία.
Ούτε το αψέντι βοήθησε ούτε το ποπ κορν και αν εκείνη την ημέρα υπήρχαν διαθέσιμα εκείνα τα τυροκριτσίνια που πέτυχα στην προβολή του Astronaut: The Last Push, δεν νομίζω πως θα είχαν καταφέρει να ξεχαστώ παραπάνω.
Όχι όταν δεν μπορείς ούτε να κλάψεις, να γελάσεις ή να κλαις από τα γέλια, με μια ταινία που δεν κατάφερνε να είναι ούτε αγωνιώδης, ούτε αστεία και απείχε παρασάγγας από τον χαρακτηρισμό "ένοχη απόλαυση μιας bad movie we love".
1.jpg)
