-large-cover.jpg)
Γράφει ο Kostas Tsokos.
Το είδος της κινηματογραφικής σάτιρας που παρωδεί έμμεσα ή άμεσα ταινίες και είδη, μοιάζει να έχει ξεφτίσει προ πολλού.
Ειδικά όσον αφορά τις διαστημικές παρωδίες, πέρα από ένα Galaxy Quest και ένα Spaceballs δεν πρέπει να υπάρχουν και πολλά ικανοποιητικά δείγματα του είδους (εκτός αν δεν έχω ψαχτεί όσο θα έπρεπε).
Το Space Milkshake με το χαμηλό του μπάτζετ και ένα-δυο γνωστούς ηθοποιούς (αλλά όχι και τρανταχτά ονόματα), προς τα που βάδιζε άραγε;
Βρισκόμαστε στο μέλλον, όπου βλέπουμε ένα διαστημικό σκάφος σε σχήμα ...σκουπιδοτενεκέ, να αιωρείται στο αχανές του διαστήματος, μαζεύοντας σκουπίδια και εμποδίζοντας άλλα σκάφη να συγκρουστούν με αυτά...
Το πλήρωμα απαρτίζεται από τον γκρινιάρη και φαφλατά κυβερνήτη Anton (Billy Boyd), την πρώην-νυν (και εις τους αιώνες των αιώνων...αμήν) του ίδιου, Valentina (Amanda Tapping, Supernatural), το σέξι Cyborg Tilda (Kristin Kreuk) και τον θαρραλέο μα λίγο ατζαμή και γκαφατζή νεοφερμένο, Jimmy (Robin Dunne).
Σε μια ακόμη αποστολή-ρουτίνα θα μαζέψουν μια περίεργη συσκευή η οποία επηρεάζει το χωροχρόνο και έτσι θα διακτινιστούν σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου η Γη έχει καταστραφεί.
Κάπου εκεί ...καρφώνεται στο σκάφος τους, ένα...εξωγήινο...παπί...ένα διόλου τυχαίο περιστατικό όταν αποκαλύπτεται πως μοναδικός σκοπός του Gary (ναι...το εξωγήινο παπί είχε και όνομα!) είναι να ανοίξει μία κακή διαστημική πύλη μέσω της χρονο-συσκευής και να κατακτήσει το σύμπαν.
Ένα γεγονός το οποίο θα προσπαθήσουν να εμποδίσουν τα μέλη του σκάφους, παραμερίζοντας προσωπικές έριδες και υποψίες προδοσίας.
Η καναδέζικη παραγωγή από τον αγνώστων λοιπών στοιχείων σκηνοθέτη Armen Evrensel, ήταν μία ξεκάθαρη b-movie διαστημική παρωδία, με λίγο από το κλίμα του Dark Star από τον John Carpenter, αναμενόμενα εμφανείς Alien επιρροές (το κρυφτούλι του εξωγήινου, τα πετάγματα στη μούρη του κυβερνήτη) ενώ δεν του έλειπαν τα μπιμουβίστικα φτηνά sci-fi σκηνικά, η κλισέ ηρωική μουσική, οι αηδιαστικές σκηνές με εκρήξεις εξωγήινης γλίτσας (Men in Black), τα cheesy λέιζερ όπλα και ψηφιακά ή μη, εφέ.
Πέθανα στο γέλιο, κάθε φορά που έβλεπα το παπί να ζωντανεύει, να πλησιάζει σιγά σιγά μέσα στο νερό του μπάνιου απειλώντας αυτόν που βρίσκεται εκεί μέσα, σαν άλλο φόρο τιμής σε Jaws ή Nightmare on Elm Street.
Να μην μιλήσω για το γεγονός πως έβγαζε πλοκάμια που έμοιαζαν με πλαστελίνες και με αυτά χειριζόταν υπολογιστές και πως σιγά σιγά μετατράπηκε σε ξάδερφο του τερατοειδούς φυτού από το Little Shop of Horrors, που ξέρει μέχρι και να (σ)εξιτάρει, διαθέτοντας επιπλέον και τη φωνή του George Takei (Heroes series, ο Sulu των Star Trek)
Η ταινία ήταν ξεκάθαρο πως δεν έπαιρνε στα σοβαρά τον εαυτό της ενώ ο σκηνοθέτης σεναριογράφος κρατούσε τις ισορροπίες, ακόμα και σε στιγμές που διακυβεύονταν σοβαρά γεγονότα και καταστάσεις.
Για κάθε σοβαρή σκηνή, με καυγά μεταξύ των μελών ή απειλή του τέρατος είχαμε και μια αστεία, για κάθε σκηνή αγωνίας (να προλάβουμε χρονοδιακόπτη) υπήρχε και μια εξωφρενική νότα σάτιρας (μαντέψτε που έχωνε η Kreuk κάτι ειδικά καλώδια, προκειμένου να επαναφορτιστούν).
Ο Billy Boyd παντελώς αγνώριστος σε σχέση με το χόμπιτ Pippin, είχε τις αστείες στιγμές του, ειδικά εκεί με τη σωβράκα αν και σε γενικές γραμμές εκνεύριζε με την υστερία του μονίμως φωνακλά χαρακτήρα του και η Kristin Kreuk ερμήνευε τον ρομποτικό της χαρακτήρα με μια συμπαθητική αποσβολωμένη αθωότητα.
Σε γενικές γραμμές βλεπόταν, αλλά και πάλι ήταν μια μέτρια προσπάθεια.
Αν το χιούμορ ήταν λιγότερο αφελές (γκαφατζίδικα πεσίματα κλπ) και υπήρχε μια λιγότερο στατική σκηνοθεσία, τότε θα μιλούσαμε για μια πολύ καλή παρωδία καθώς υπήρχαν σημεία που έκανε κοιλιές και δεν γελούσες ιδιαίτερα.
Το καλό με το Space Milkshake ήταν πως δεν προέκυψε ένα 'καμμένο' συνονθύλευμα (Phase 7) και με λίγο μεγαλύτερο μπάτζετ και πιο γνωστό καστ, θα μπορούσε να προκύψει ένα νέο Galaxy Quest.
Όπως και να έχει άξιζε για μια θέαση, χάρη στην αθώα ματιά ενός αγνού ανόθευτου fun που εξέπεμπε σαν ταινία και αν μη τι άλλο, ήταν μια ειλικρινής ως προς τις προθέσεις της προσπάθεια.
Space Milkshake trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
