Γράφει ο Kostas Tsokos.
Ποτέ άλλοτε κάποια τέχνη δεν μπόρεσε να διχάσει και να προκαλέσει με την δύναμη των εικόνων της όσο ο κινηματογράφος, αγγίζοντας ευαίσθητα θέματα όπως οι θρησκείες και οι μυθοποιημένοι θεοί, θίγοντας παράλληλα τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό.
Είτε μέσω της κωμωδίας, είτε μέσω της λαγνείας και καλλιτεχνικού ραπίσματος των ιερών συμβόλων, ο κινηματογράφος ήταν πάντα εκεί, για να ερεθίζει, να διασκεδάζει, διακωμωδεί, ξεφτιλίζει και πάνω απ'όλα να προκαλεί τη σκέψη, για μια δεύτερη ανάγνωση πάνω σε οτιδήποτε καθιστά αδύναμο το πνεύμα και την ανθρώπινη θέληση, που σε θέλει γονατιστό προσκυνητή και άβουλο ακόλουθο κανόνων ζωής.
Πού στέκει λοιπόν ο κινηματογράφος, σε μια κοινωνία γαλουχημένη με δαχτυλοδεικτούμενος θεούς, με ταμπού, κουτοπόνηρες μικροπρέπειες και παλιότερα σε κυνήγι μαγισσών για ευλογημένα από τη φύση συναισθήματα, όπως η λαγνεία και η επιθυμία;
Στέκει εκεί που ο άνθρωπος μέσω της 7ης Τέχνης, φέρνει τον άνθρωπο στα μέτρα του θεού και τον θεό στα μέτρα του ανθρώπου, απομυθοποιώντας ή απλά επανεξετάζοντας την σχέση του ανθρώπου με την υπόσταση του σε αυτή τη Γη, την επαφή με τα έγκατα της φύσης του και την άποψη-επικοινωνία γύρω από τα προσωπικά του πιστεύω.
Και αν δυσκολεύεσαι να διακρίνεις το καθρέφτισμα της κοινωνίας πίσω από τα νοήματα των παρακάτω ταινιών, τότε σίγουρα θα λυπηθείς για την κατάντια της φύσης της, στις αντιδράσεις του μονίμως ενοχλημένου, επί παντός επιστητού όχλου που ακολουθούσε σχεδόν κάθε προβολή.
Από το πορνο-horror στην σάτιρα λοιπόν και από την χοντροκομμένη και μη παρωδία έως το καλλιτεχνικό γυμνό του ευλογημένου από τη φύση γυναικείου σώματος και σεξουαλικότητας, στόχος των παρακάτω ταινιών δεν ήταν ποτέ να υποδείξουν την "μία και απόλυτη αλήθεια" σε κανέναν και ούτε να κατευθύνουν.
Όπως κάθε τι στην κοινωνία κρύβει την δική του αλήθεια και μεταφορές, που αν δεν σου αρέσουν, κανείς δεν σου τις επιβάλλει με το ζόρι.
Απλά είναι εκεί, ως μια προσωπική αλήθεια του κάθε ανθρώπινου πλάσματος - δημιουργού, όπως οφείλει να κάνει η 7η και κάθε τέχνη που απλά θέλει να υπάρχει κάπου ελεύθερη, χωρίς δυνάμεις επιβολής ...μόνο πρόκλησης, κριτικής σκέψης και ελεύθερου πνεύματος.
Για τους υπόλοιπους που λειτουργούν ως αστυνομία σκέψης, να μην συγχύζονται ...υπάρχει πάντα και το ..."close tab".
Ααααμήν (!) και σινεφάν...δεύρο όξω!
THE DEVILS (1971) του Ken Russell
To γεγονός του ότι ο χριστιανισμός, ο ρωμαιοκαθολικισμός και σχεδόν κάθε είδους θρησκεία στηρίζεται στην ενοχοποίηση της ερωτικής απόλαυσης, είναι ένας από τους κύριους τρόπους με τους οποίους μπορεί να διαβαστεί αυτή η ακραία βλάσφημη ταινία.
Βασισμένο εν μέρει στο βιβλίο The Devils of Loudun (1952) του Aldous Huxley και στο θεατρικό The Devils (1960) του John Whiting, το προκλητικό αυτό φιλμ, αφορούσε την άνοδο και πτώση του Urbain Grandier, ενός Ρωμαιοκαθολικού ιερέα του 17ου αιώνα που εκτελέστηκε για μαγεία, θεωρώντας τον υπεύθυνογια την κατάληψη σαταναραίων στις ψυχές καταπιεσμένων, σεξουλικά πεινασμένων μοναχών, που τελικά θα κάναν διάφορα μοναχές...και όλες μαζί.
Ακροβατώντας ανάμεσα στην ιστορική ταινία και τον...τρόμο, το Devils είχε εξαιρετικές ερμηνείες από τους Oliver Reed και Vanesa Redgrave και ένα τσούρμο από οργιώδεις, ντελιριακές, εφιαλτικά γκροτέσκες σκηνές, με κα(υ)λόγριες να αυνανίζονται στο άγαλμα του Ιησού, μία άλλη που άναβε με τις στάχτες και τ'αποκαϊδια του μηρού του ιερέα που τελικά μαρτύρησε και ...άλλες τόσες.
X-rated σε Βρετανία και ΗΠΑ, απαγορευμένο σε μύριες πόσες χώρες και φυσικά πετσοκομμένο σε άλλες τόσες, ο Ken Russell φυσικά...'΄τα άκουσε' (το λιγότερο!) από την Ιταλική Καθολική εκκλησία, οι πρωταγωνιστές απαγορεύτηκε τότε να εισέλθουν στη χώρα αλλιώς θα συλλαμβάνονταν και η ταινία απαγορεύτηκε σε Ιρλανδία και Φινλανδία.
Αν δεν βρείτε κάπου την uncut εκδοχή υπάρχουν πάντα και τα ιντερνέτια.
THE EXORCIST (1973) του William Friedkin
Τι να πρωτοπείς για αυτή την ταινία, με το κλειστοφοβικό της κλίμα και το στομάχι σου να σφίγγεται κάθε φορά που η κάμερα πλησίαζε στο δωμάτιο, διαλύοντας την ηρεμία του ειδυλλιακού σπιτού και μετατρέποντας το σε ένα εφιαλτικά στοιχειωτικό κομμάτι της κινηματογραφικής ιστορίας;
Ότι ήταν και το Αποκάλυψη Τώρα για τις πολεμικές ταινίες, ήταν κι αυτό εδώ για τις ταινίες τρόμου με εξορκιστές.
Όταν έχει κυκλοφορήσει από τόσο παλιά η ταινία-ορισμός του είδους, φάνταζε περιττή και κακή κόπια-αντιγραφή, η οποιαδήποτε προσπάθεια ακολούθησε.
Παρμένη ως γνωστόν από το ομώνυμο βιβλίο του William Peter Blatty, απεικονίζει την έντονη και τραυματική εμπειρία εξορκισμού ενός 13χρονου κοριτσιού από δύο ιερείς της Καθολικής Εκκλησίας, με τον δαίμονα να προσπαθεί να βάλει κάθε εμπόδιο και πνευματική παραπλάνηση στις ψυχές των εξορκιστών.
Τα συνεχή κοπανήματα, τινάγματα και ουρλιαχτά, η υστερία της μητέρας Ellen Burstyn, o δαίμονας Pazuzu να αχνοφέγγει μέσα από τις σκιές (έχω κλάσει πόμολα σε εκείνη τη σκηνή), η δαιμονισμένη Regan να κάνει εμετό πάνω στο πετραχήλι του εξορκιστή, να περπατάει ανάποδα σαν την αράχνη (σκηνή που κόπηκε και μπήκε αργότερα στο director's cut) και φυσικά η περίφημη με το κάρφωμα του σταυρού στο αιδοίο της και το επακόλουθο σπρώξιμο του κεφαλιού της μάνας της, μέσα στα αίματα.(τα εθιστικά για κάφρικους μιμητισμούς "fuck me fuck me").
Οι περιβόητες σκηνές φυσικά είχαν αποτέλεσμα να μην προβληθεί σε Αγγλία, Μαλαισία και Σιγκαπούρη, όμως ακολούθησαν 10 Υποψηφιότητες για Όσκαρ, κερδίζοντας αυτά για καλύτερο ηχητικό μοντάζ και διασκευασμένο σενάριο, αποτέλεσε μεγάλη παγκόσμια εισπρακτική επιτυχία και την πρώτη ταινία τρόμου που προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Ο γράφων είχε τη χαρά να το δει στο γυμνάσιο σε μεγάλη οθόνη, όταν προβλήθηκε στις αίθουσες το Μάη του 2001 η director's cut εκδοχή.
LIFE OF BRIAN (1979) του Terry Jones
For Christ's sake δεν είναι ο Μεσσίας, ο Brian Cohen είναι!
Γεννημένος την ίδια νύχτα, στην ίδια πόλη και στην διπλανή φάτνη από αυτήν του "holy Τζίζας", ο Brian Cohen(τρομερό φατσόνι ο αδικοχαμένος Graham Chapman) είχε την ατυχία και τις υπερβολικά εξωφρενικές συμπτώσεις να αποτελεί ένα απλό ανθρωπάκι που έπειτα από παρεξήγηση περνιέται για τον Μεσσία.
Τα υπόλοιπα...είναι απλά ιστορία!
Σλάπστικ χιούμορ, ατάκες, δούλεμα κανονικό απέναντι σε εκκλησία, θρησκευτική φανατίλα και ανθρώπινη χαζομάρα, το σουρεαλιστικό και ισοπεδωτικό χιούμορ της ταινίας, τα σάρωσε όλα.
Ο Ιουδαϊσμός, η εβραική κουλτούρα στις αρχές του 1ου αιώνα μ.χ., οι χολιγουντιανές παραγωγές για την ζωή του Χριστού, τα ρουσφέτια που ακούγονται όταν ο Brian βρίσκεται στη στενή και ένας όχλος που ακολουθεί πιστά έναν προφήτη ως άλλοι φαν ενός ροκ σταρ ή πρώιμες Ρουβίτσες, χωρίς στην ουσία να ακούει κανείς τους, αυτά που προσπαθεί να τους πει.
Σκηνές;
Ο λιθοβολισμός, η μάνα του Brian και η αναγνωση της πινακιδας που με έκανε να σέρνομαι, ακόμα και όταν πρωτοείδα την ταινία σε μικρή ηλικία, όπου δεν έπιανα ακόμη πολλά από τα νοήματα και παραλληλισμούς της.
Εννοείται ότι οι παραλληλισμοί με τη ζωή του Τζίζας και η πολιτικοθρησκευτική σάτιρα, εξόργισαν διάφορα εκκλησιαστικά γκρουπ (τα τελευταία θα έπρεπε να συνοδεύονται και από το "therapy") ενώ υπήρξαν οι καθιερωμένες απαγορεύσεις από Βρετανικά συμβούλια, αμερικανικές πολιτείες, τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και ...τη Νορβηγία.
Το τελευταίο γεγονός, χρησιμοποίησαν οι ίδιοι οι Python για την προώθηση της ταινίας στη Σουήδια, με το tagline "Μια ταινία τόσο αστεία ...που απαγορεύτηκε στη Νορβηγία." (θεούληδες!)
Απαγορευμένο ή μποϋκοταρισμένο σε αρκετό κόσμο, τελικά κατέληξε η 4η πιο προσοδοφόρα βρετανική παραγωγή για το 1979 ενώ ο Eric Idle τραγούδησε το περίφημο τραγούδι της τελευταίας σκηνής (που αποτέλεσε και μεγάλο χιτ στα μουσικά charts), στους περσινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Αν και από τους Python προτιμώ την πιο χυμαδιό κατάσταση των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης, ετούτο εδώ ήταν πιο φροντισμένο σαν παραγωγή και είναι η μόνη κωμωδία-σάτιρα πολιτικοθρησκευτικών ηθών που αξίζει να δεις.
Στην τελική μην τρελαίνεστε και μυθοποιείτε τόσο εύκολα ανθρώπους και καταστάσεις, γιατί δεν ήταν ο Μεσσίας...ήταν ένα πολύ άτακτο αγόρι!
Βλάσφημο;
Για τον νορμάλ κοσμάκη όχι.
Ο Brian άλλωστε συμβούλευε αυτούς που τον ακολουθούσαν, να δρούν με βάση την ανάπτυξη της δικιάς τους σκέψης και υπευθυνότητας, μόνο που και πάλι θα βρεθεί εντελώς μόνος του, αβοήθητος από Θεό και αντιμέτωπος με την ανθρώπινη ηλιθιότητα.
Αν αυτό δεν είναι κοντά στον Χριστό τότε τι είναι;
Τα σκατά που έχουν γεμίσει το κεφάλι της ανθρωπότητας, οι θρησκείες και τα μικρόνοα, σκοταδίστικα μυαλά των καταπιεσμένων ιδρυτών τους;
Όπως και να έχει...
..."Always look on the bright side of life" και...μην κάνεις την πάπια!
Ξέρεις ότι ήδη άρχισες να σφυρίζεις ασυναίσθητα τη συνέχεια.
DARK CRYSTAL (1982) των Jim Henson, Frank Oz
Εξαιρετικό καλλιτεχνικά, κινηματογραφικό επίτευγμα των early 80's που μας αφηγήθηκε την ιστορία του ξωτικού Elfling στον αγώνα του να αποκαταστήσει την ισορροπία στον εξωγήινο κόσμο του, επιστρέφοντας ένα χαμένο κομμάτι-θραύσμα σε ένα ισχυρό κρύσταλλο.
Από την ITC Entertainment παραγωγό πίσω από τα Muppets, ετούτο εδώ παρεξηγήθηκε ως family friendly ταινία, μόνο που τελικά αποδείχτηκε κάτι πολύ σκοτεινότερο αν λάβουμε υπόψη και τους κακούς των Skeksis.
Η χρήση των animatronic μαριονετών θεωρήθηκε πρωτοποριακή για την εποχή ενώ ο σκοτεινός και συνάμα μεθυστικά ονειρεμένος fantasy κόσμος του, ήταν προσφοράς του Brian Froud, διάσημου fantasy εικονογράφου (υπεύθυνος και στο Labyrinth του 1986, με την Jennifer Connelly).
Σύμφωνα με τους δημιουργούς, αυτό που προσπαθούσε να περάσει η ταινία, ήταν η ιδέα πως τα τέλεια πλάσματα είναι χωρισμένα στην καλή μυστικιστική τους πλευρά και την κακή υλιστική τους και πως ο καθένας δημιουργεί την δική του πραγματικότητα μέσω των δικών του σκέψεων και πεποιθήσεων.
Απαγορεύτηκε όμως από ...το Ιρανικό Υπουργείο Πολιτισμού (ποιου;) και Ισλαμικής Καθοδήγησης επειδή ενοχλήθηκαν από τις τελετουργικές εικόνες ορισμένων σεκάνς.
Φαντάζομαι δεν θα έκατσαν να ψάξουν τα παραπάνω.
Μην τους βάζετε δύσκολα.
HAIL MARY (1985) του Jean-Luc Godard
Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου, αναφωνούμε συνήθως όταν βλέπουμε εξαιρετικά γυναικεία πλάσματα-σκέτα έργα τέχνης ...αλλά κάποιοι μονίμως θα διαφωνούν στη θέα τέτοιου γυμνού.
Σε αυτή την μοντέρνα-τότε- επαναπροσέγγιση της 'αμώμου' συλλήψεως, πρωταγωνίστρια ήταν ένα νεαρό κορίτσι (Myriem Roussel) που δουλεύει σε βενζινάδικο, όταν πληροφορείται από τον θείο της Γαβριήλ ότι θα γεννήσει τον υιό του Θεού.
Στη μεγαλύτερη διάρκεια παρακολουθούμε τη διερεύνηση της σεξουαλικότητας της μέσω του σώματος της και της παράλληλης πολυπλοκότητας που αρχίζει να αποκτά η σχέση της με το Θεό.
Ο ίδιος ο Jean-Luc Godard είχε δηλώσει πως δεν αφορά κυριολεκτικά την ιστορία της ίδιας της Παρθένου Μαρίας, αλλά μία νεαρή γυναίκα ονόματι Μαρία που σε κάποια στιγμή της ζωής της βρίσκει τον εαυτό της μέρος ενός εξαιρετικού γεγονότος που ποτέ δεν ήθελε για τον εαυτό της.
Όπως και να έχει ήταν αποτελεσματικά βλάσφημη όταν προκάλεσε τον ίδιο τον Πάπα να αναφωνεί "απαπά" δηλώνοντας πως πληγώνει βαθιά τα θρησκευτικά αισθήματα των πιστών.
Εσύ κράτα την καλλιτεχνική προσέγγιση πάνω στο γυμνό με την όμορφης αισθητικής φωτογραφία, το οποίο γυμνό εξόργισε φυσικά μύριες θρησκευτικές οργανώσεις και διαδηλωτές οι οποίοι παραβρέθηκαν στο άνοιγμα της ταινίας, η οποία απαγορεύθηκε στην Αργεντινή και ο Godard έφαγε μια τούρτα στη μάπα όταν η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών!
Μαρία άσε τον κρίνο, τον Godard θα κατακρίνω!
LAST TEMPTATION OF CHRIST (1988) του Martin Scorseze
"Και ποια είναι η πιο ψηλή εντολή;
Ν' αρνηθείς όλες τις παρηγοριές...θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες...
Ν' απομείνεις μόνος και ν' αρχίσεις να πλάθεις εσύ, ΜΕ ΜΟΝΑΧΑ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου..." Νίκος Καζαντζάκης
Το δικό μας "crowning achievement" στο μένος και μίσος της θρησκευτικής φανατίλας, δεν οφείλεται σε κανέναν άλλον, παρά τον Martin Scorseze και ίσως την πιο ξεχωριστή και διαφορετική δημιουργία της φιλμογραφίας του.
Όπως και στο αμφιλεγόμενο, απαγορευμένο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, η ιστορία του Χριστού ήταν απομακρυσμένη από τα Ευαγγέλια και τις βιβλικές μυθολογίες, απεικονίζοντας τον υιό του Θεού ως γήινο, ανθρώπινο, με βάσανα και πειρασμούς που κατέχουν κάθε ψυχή, όπως οι σαρκικοί πειρασμοί, ο φόβος, ο θυμός, και η αλαζονεία, με απόλυτο highlight την παντρειά και έρωτα με την Μαριωρή τη Μαγδαληνή.
Η πρεμιέρα της ταινίας στις ελληνικές αίθουσες το 1988, ήταν ιδιαίτερα ...'φασαριόζικη' με διαδηλώσεις πιστών και τις προσπάθειές τους να σταματήσουν με κάθε τρόπο την προβολή της, ενώ ο ίδιος ο Γέροντας Παΐσιος (πριν γίνει Παστίτσιος) κατέβηκε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Ευτυχώς που δεν γεννηθήκαμε σε περιβάλλοντα ισλαμικά να λέμε, αλλά και η πλασματική δημοκρατία που ζούμε σήμερα δεν είναι μακριά (πρόσφατα ακόμη τα περσινά γεγονότα με Χρυσά Αυγά και παπαδαριά και τις επιθέσεις/τσαμπουκάδες/τραμπουκισμούς σε θέατρο).
Όσο για το εξωτερικό, απαγορεύτηκε στη Χιλή, τις Φιλιππίνες και τη Νότια Αφρική, σε μια προβολή στο Παρίσι μια ομάδα από χριστιανούς φονταμενταλιστές έριξαν μια βόμβα μολότοφ σε κινηματογραφική αίθουσα τραυματίζοντας 13 άτομα ενώ μια παραθρησκευτική οργάνωση προσφέρθηκε να αγοράσει όλες τις κόπιες από την Universal ...για να τις καταστρέψει.
Για τους υπόλοιπους, που ευτυχώς δεν έχουμε δει ακόμα μέσα μας το 'φως το αληθινό', κρατάμε την εξαιρετική κινηματογράφηση στο Μαρόκο, τη μουσική προσφοράς Peter Gabriel, τις ερμηνείες των Willem Dafoe (Χριστός) και Barbara Heshey (Μαγδαληνή), το κλάμα του Dafoe όταν τον βασανίζει ο Σατανάς/όφις και την-κυριολεκτικά-έξω καρδιά σκηνή μεταξύ Ιησού και μαθητών.
DOGMA (1999) του Kevin Smith
Ο Ben Affleck και ο Mat Damon υποδύονται δύο έκπτωτους Αγγέλους που κάνουν τα πάντα για να επιστρέψουν στον Παράδεισο, ο Chris Rock ξεπέφτει γυμνός από τον ουρανό ως...13ος Απόστολος με το όνομα...Rufus, η τραγουδίστρια Alanis Morissette είναι...ο Θεός και οι φωνητικές Της ικανότητες αποβαίνουν...εκρηκτικά μοιραίες.
Βλάσφημο, βωμολοχικό, σκατολογικό, χαβαλεδιάρικο και απομυθοποιητικό το Dogma στόχευε περισσότερο στα παράλογα των θρησκευτικών δόγματων και όχι τόσο στην γενικότερη ιδέα της θρησκείας ενώ ο ρόλος της Bethany (που χάθηκε η Linda Fiorentino με την καυλιάρα φωνή;) ήταν ουσιαστικά ο σκεπτικισμός του θεατή απέναντι σε όσα διαδραματίζονταν επί της οθόνης.
Και αν ο...Σκατοδαίμονας ήταν λίγο τραβηγμένο και trash σαν ιδέα, τότε κράτα τις φιλοσοφικές συζητήσεις των Damon-Affleck, τις σκηνές του Alan Rickman ως απεσταλμένου του Θεού, το ξεκίνημα με την συνέτιση της καλόγριας, τη σκηνή στο λεωφορείο και ειδικά την παρουσία των Affleck-Damon σε μια συνεδρίαση ...αμαρτωλών executives.
Για το trivia του θρησκόληπτου μουτζαχεντίν: ο Kevin Smith έλαβε τη χρονιά εκείνη πάνω από 100.000 απειλές για τη ζωή του μέσω e-mail και η Καθολική Εκκλησία κατηγόρησε δημόσια τις εταιρείες διανομής Disney(!) και Miramax ως αντι-καθολικές, αναγκάζοντας τελικά την "safe" Disney να πουλήσει τα δικαιώματα της ταινίας στην Lionsgate, για να ξανά 'αγιάσει' στη συνείδηση των ευλογημένων.
Υ.Γ.: Αν και το κουράζει κάπου, αδυνατώ ακόμη να καταλάβω τα μονάστερα και τα τετράγωνα από τους κουλτουριάριδες κριτικούς, όταν κυκλοφόρησε στα μέρη μας...
Το South Park δεν θα μπορούσε να λείπει με τίποτα από εδώ, όταν μετά από 16 σεζόν και 237 επεισόδια δεν έχει αφήσει απείραχτη καμία pop culture και κοινωνική συνήθεια μικρών και μεγάλων.
Στην ταινία που προηγήθηκε αρκετά χρόνια πριν, οι Stan, Kenny, Kyle και Cartman βλέπουν μια αμφιλεγόμενη ταινία με πολύ βρισίδι από τους Καναδούς Terrance and Phillip, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να βρίζουν ανελέητα και τους συγκλονισμένους γονείς τους να πιέζουν την κυβέρνηση των ΗΠΑ να κηρύξει πόλεμο στον Καναδά, επειδή διέφθειρε τα παιδιά τους.
Ουσιαστικά ήταν παρωδία των Disney-ικών animated μιούζικαλ και της συντηρητικής κοινωνίας της Αμερικής που θέλει να ελέγχει τη λογοκρισία και ελευθερία του λόγου, ειδικά στα μέσα μαζικής ψυχαγωγίας.
Και επειδή στο καρτούν δεν έλειπε η ανελέητη σάτιρα για κάθε ομάδα χριστιανών, εβραίων, μουσουλμάνων, σαϊεντολόγων, μορμόνων και άθεων (πιο πολλοί κι από τις φυλές μεταλλαγμένων στους X-Men), έτσι κι εδώ προκάλεσε με την απεικόνιση του Σαντάμ Χουσεϊν ως γκέι εραστή του "Big Satan".
Φήμες λένε για την απαγόρευση της ταινίας στο Ιράκ αλλά η αστυνομία σκέψης και προσωπικού γούστου που θέλησε να καυτηριάσει η ταινία, έφερε την αναμενόμενη επιτυχία στο box office αλλά και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Τραγουδιού (!) για το "Blame Canada"!
Θα ήταν βλάσφημο μόνο αν σκότωναν τον Kenny!
BRUCE ALMIGHTY (2002) του Tom Shadyac
Γκαντέμης ρεπόρτερ της συμφοράς που αναρωτιέται γιατί τον δοκιμάζει συνέχεια ο Θεός (ξανά έγχρωμος, εδώ ως Morgan Freeman) θα πάρει μια καλή γεύση αναλαμβάνοντας τον ρόλο του Πανάγαθου, συνειδητοποιώντας πόσο δύσκολο είναι να ακούς, να διαβάζεις και να εκπληρώνεις τις προσευχές καθενός σε όλο τον κόσμο.
Κι όμως, η τελευταία καλή κωμωδία και μεγάλη εισπρακτική επιτυχία του Jim Carrey στα ταμεία, προκάλεσε ξανά τη μήνη των συντηρητικών μικρόνοων καθώς απαγορεύτηκε σε Μαλαισία και Αίγυπτο.
Οι τελευταίοι προσβλήθηκαν από το γεγονός πως ένας ηθοποιός ερμήνευσε τον Θεό και πως τον βλέπανε να χωρίζει τη ...σούπα στα δύο, κάτι που θεωρήθηκε προσβολή για τον Μωυσή a.k.a. ιερή εικόνα για χριστιανούς, μουσουλμάνους και εβραίους.
Ευρέως διαδεδομένο στον υπόλοιπο κόσμο, πως ήταν απλά ένας συνδυασμός χοντροκομμένου και πιο "family friendly" χιούμορ, με αρκετούς διδακτισμούς και γλυκιά αφέλεια που θύμιζαν το παλαιομοδίτικο κλίμα των ταινιών του Frank Capra.
Ουσιαστικά, έφερνε τον άνθρωπο στα μέτρα του Θεού, μιλώντας περισσότερο για τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης και το πως ο ήρωας Bruce που αρχικά αποσκοπούσε μόνο στο προσωπικό του όφελος, θα πάρει τελικά ένα καλό μάθημα απ'όλα αυτά.
Για τους τσαντιλόθρησκους, οι σκηνές με τους διαλόγους Morgan Freeman/Θεού και Jim Carrey, περιέχουν αρκετό fun και πετυχημένα μηνύματα, πολύ περισσότερο από καρτ-ποσταλικές παραγωγές, προσκυνήματος και αγαλλίασης.
THE DA VINCI CODE (2006) του Ron Howard
Το βιβλίο του Dan Brown είχε δεχτεί κριτική, γιατί περιέγραφε στην πλοκή του σ μια πλεκτάνη 2.000 χρόνων από την Καθολική Εκκλησία, η οποία ήθελε να συγκαλύψει το γεγονός ότι ο Ιησούς είχε παντρευτεί την Μαρία Μαγδαληνή και κάνανε και κόρη.
Η αλήθεια είναι πως το μόνο που κατάφερε η ταινία ήταν να δοκιμάσει την πίστη μας στις καλές ταινίες ...και φυσικά να τσεπώσει γερές εισπράξεις και εισιτήρια για το τίποτα, αφού δεν διέφερε και ιδιαίτερα από αναλώσιμα ταινιάκια τύπου National Treasure.
Οι καθιερωμένες συναθροίσεις των χριστιανικών ομάδων διαμαρτυρήθηκαν σε όλο τον κόσμο ενώ απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Πακιστάν και των Φιλιππίνων, όπου χαρακτηρίστηκε η πιο βλάσφημη και πορνογραφική ταινία όλων των εποχών.
Μάλλον δεν έχουν δει ακόμα το Devils του Ken Russel!
Οι υπόλοιποι βάλτε καλύτερα σε επανάληψη στο youtube, κανάν Κώδικα Ντα Μήτσι του Μητσικώστα.
HAMLET 2 (2008) του Andrew Fleming
Οποιαδήποτε ταινία περιλαμβάνει σε κάποιο πρωταγωνιστικό ή μη ρόλο τον Steve Coogan, πρέπει να τη δεις.
Σε αυτή την υποτιμημένη κωμωδία, υποδύθηκε τον Dana Marschz, έναν αποτυχημένο ηθοποιό, πρόσφατα απεξαρτημένο από το αλκοόλ που έχει γίνει δάσκαλος δραματικής υποκριτικής τέχνης σε ένα σχολείο της Αριζόνα.
Ανεβάζοντας συνεχώς αποτυχημένες παραστάσεις βασισμένες σε παραγωγές του Χόλιγουντ (όπως η Erin Μπρόκολιτς...εχμ...Brockovich) απειλούν πως θα του κόψουν το μάθημα λόγω οικονομικών περικοπών.
Έτσι θα σκαρφιστεί το ανέβασμα μιας νέας, δικής του παράστασης, sequel στο ...Άμλετ, η οποία περιλαμβάνει ταξίδια στο χρόνο για την επαναφορά των πεθαμένων χαρακτήρων του original, τον ...Χριστό ως πρωταγωνιστή, lightsabers και το επιστέγασμα όλων αυτών σε ένα ροκ μιούζικαλ νούμερο ονόματι "Rock Me Sexy Jesus" όπου ο Χριστός με περιβολή Travolta (τζινάκι, φανέλα κλπ) κουνάει κωλαράκι και δίνει τα ρέστα του.
Η ταινία στόχευε ισόποσα σε χριστιανούς, εβραίους, Λατινοαμερικάνους, ομοφυλόφιλους και την Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών της Αμερικής ενώ μεταξύ άλλων συμμετείχε και η Elizabeth Shue σε ρόλο αυτο-trollαρίσματος.
Όλη την ταινία την κρατούσε ο Coogan ενώ το φινάλε με το ροκ μιούζικαλ νούμερο και τις διαμαρτυρίες των πιστών...θα μπορούσε να είναι και η ίδια η πραγματικότητα.(αν δεν ήταν...)
Steve Coogan...δεν έχεις το Θεό σου!
Όσοι δεν έχετε ιερό και όσιο, έχετε μια χρυσή ευκαιρία να μάθετε και να απολαύσετε μερικά ακόμη πράγματα στη ζωή σας, χωρίς υποδείξεις και αστυνομία σκέψης.
Άλλωστε σάτιρα και χιούμορ πάνε μαζί και το τελευταίο για να λειτουργήσει θέλει και λίγη απομυθοποίηση.
Άμα δεν ξέρεις που θα καταλήξεις μετά από αυτό το αφιέρωμα...μην ανησυχείς...
Υπάρχουν φήμες ότι ο Χριστός, αυτή τη στιγμή στρίβει μπαφάκι πάνω στα σύννεφα με John Lennon και Τζιμάκο Χέντριξ και γελάει με τα παραπάνω.
Τι είπαμε ότι φύτρωσε στου Παράδεισου την πόρτα;
1.jpg)
