Γράφει ο Νίκος Δρίβας.
Η ηθοποιός Famke Janssen στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα εμπνέεται μέσα από την δική της εμπειρία, όπου σαν Ευρωπαία πήγε να ζήσει μόνιμα στις ΗΠΑ.
Aρκεί όμως αυτό για να γίνει μια καλή ταινία;
Η απάντηση είναι φυσικά και όχι.
Η απειρία της γνωστής ηθοποιού είναι εμφανέστατη και κάνει μπάμ σε πολλά σημεία, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολλά προβλήματα σε σχεδόν όλους τους τομείς της.
Η υπόθεση και το σενάριο του Bringing up Bobby (όλα από τη Janssen) μοιάζουν εντελώς χαοτικά και κάπου δείχνουν να χάνουν τον ειρμό και τον ρυθμό τους...
Μια Ουκρανέζα απατεώνισσα, η Olive (Mila Jovovich, Resident Evil: Retribution) μαζί με τον 10χρονο γιο της Bobby (Spencer List, Bereavement), φτάνει στην Οκλαχόμα για ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή.
Όλα πηγαίνουν ρολόι, αλλά έρχεται η στιγμή που ανακαλύπτεται το παρελθόν της.
Τώρα, πρέπει να βάλει την ευτυχία του παιδιού της μπροστά από την δική της.
Αναγκάζεται να δώσει το παιδί για υιοθεσία.
Οι νέοι γονείς του είναι η Μary (Marcia Cross) κι ο Walt (Bill Pullman, Lola Versus), που αντιμετωπίζουν τον χαμό του δικού τους παιδιού.
Το Bringing up Bobby έχει τεράστιο πρόβλημα ρυθμού και συνοχής.
Δεν καταλαβαίνεις αν είναι κωμωδία ή κοινωνική ταινία, διότι μπλέκονται όλα μαζί και γίνεται ένας αχταρμας που, από ένα σημείο και μετά δεν βλέπεται κιόλας.
Aπό που να το πιάσω;
Ας ξεκινήσω από την κεντρική ιδέα, η οποία παραπέμπει σε κοινωνική ταινία αλλά καταλήγει σε παρωδία.
Δυστυχώς για την Famke Janssen οι καταστάσεις που εκτυλίσσονται (ειδικά από ένα σημείο της πλοκής και μετά) είναι τραγελαφικά και κανείς δεν μπορεί να τα πάρει στα σοβαρά.
Δεν υπάρχουν οι σκηνές που θα συγκινήσουν, που θα αγγίξουν τον θεατή και μαλιστα η διαχείριση του θέματος από την σκηνοθέτιδα κάποιες φορές προκαλεί τα αντίθετα συναισθήματα από αυτά που θα ήθελε.
Πόσο μάλλον όταν από ένα σημείο και μετά χάνεται τελείως το νόημα της ταινίας και στο δεύτερο μέρος επικρατεί παράνοια χωρίς λόγο και αιτία, με ατελείωτες βαρετές και ανούσιες σεκάνς.
Εντελώς σχηματική η ανάπτυξη των χαρακτήρων, ενώ η πρωταγωνίστρια είναι πολύ λίγη και σε καμία περίπτωση δεν πείθει στον ρόλο της.
Όπως σχεδόν σε όλες της τις ταινίες, η Mila Jovovich είναι ψυχρή, άχρωμη και ούτε προσδίδει κάτι στον ρόλο της, ούτε κάνει τον θεατή να ταυτιστεί μαζί του.
Πίστευα ότι ίσως είχε κάποιο ταλέντο, απλά οι ρόλοι που επέλεγε δεν την άφηναν να αναδείξει κάποια ποιοτικά στοιχεία της υποκριτικής της, ωστόσο μετά και από αυτόν τον ρόλο, πείστηκα ότι δεν κάνει για δραματικές ερμηνείες, παρα μόνο για ταινίες τύπου Resident Evil - και αυτό με επιφύλαξη.
Η ταινία δεν γινόταν να είναι κακή όσο δείχνει, διότι υπήρχαν τα φόντα και το υλικό για κάτι αξιοπρεπές, ωστόσο η απειρία της Janssen είναι εμφανής και επίσης το τραγικό δεύτερο μέρος που όχι απλά χάνει τον προσανατολισμό αλλά τα αυγά και τα πασχάλια, ρίχνει την ταινία στα Τάρταρα.
Αφήστε δε, που οι διάλογοι και το σενάριο μοιάζουν να είναι βγαλμένη από μεξικάνικη σαπουνόπερα ή Τούρκικο serial ή σειρά του Φώσκολου (διαλέξτε και πάρτε, έβαλα όλες τις επιλογές).
Δεν ξέρω ποιές είναι οι πραγματικες εμπειρίες της σκηνοθέτιδας, ούτε τι προθέσεις είχε, αλλά το θέμα είναι πως δεν φαίνεται κάτι τέτοιο ούτε και από την ταινία.
Πιθανόν η Janssen να έχει ταλέντο πίσω από τις κάμερες αλλά θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ περισσότερο, για να το αναδείξει.
Το Bringing Up Bobby έκανε πρεμιέρα σε ευρωπαικό φεστιβάλ, βγήκε σε DVD στην Ολλανδία τον Γενάρη του 2012 αλλά κατάφερε και προβλήθηκε σε 1 (άδεια) αίθουσα των ΗΠΑ στις 28 Σεπτεμβρίου 2012.
Bringing Up Bobby trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
