Γράφει ο Νίκος Δρίβας.
To 2011 είχαμε το Soul Surfer, μια ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία της surfer Bethany Hamilton που έχασε το αριστερό της άνω άκρο σε ένα φοβερό ατύχημα.
Η συγκεκριμένη ταινία συγκλόνισε με την ερμηνεία της πρωταγωνίστριας AnnaSophia Robb αλλά δεν κατάφερε να συγκινήσει τον θεατή λόγω της υπερβολικά pop αισθητικής της.
To Chasing Mavericks θα ήθελε να είναι καλύτερο της και να μπορέσει να απεικονίσει και την προσωπικότητα του νεαρού surfer, αλλά παράλληλα να αποτελέσει και μια inspiration movie.
Τελικά δεν καταφέρνει τίποτα από τα δυο και αυτό το οφείλει στην παραδόξως απογοητευτική σκηνοθεσία του έμπειρου Michael Apted (The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader), ο οποίος αντικατέστησε τον Curtis Hanson (L.A. Confidential), ο οποίος αρρώστησε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων...
Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης δεν καταφέρνει να διαχειριστεί κατάλληλα το θέμα του, με αποτέλεσμα να δημιουργεί τελικά μια χλιαρή και εντελώς νερόβραστη ταινία.
Μάλλον σε σκηνοθετικό επίπεδο, πιο πολύ θυμίζει τις μεγάλες απογοητεύσεις του (το Enough με την Jeniffer Lopez για παράδειγμα) παρά τις μεγάλες επιτυχίες του (Gorillas in the Mist).
Πάμε να δούμε όμως λίγο για τι μιλάει η ταινία και θα αναλύσουμε πιο κάτω τα προβληματάκια της ταινίας.
Στο Mavericks της βόρειας Καλιφόρνιας, κάθε χρόνο διοργανώνεται το πιο συναρπαστικό κι επικίνδυνο ραντεβού για τους εραστές του σερφ, το Big Wave World Tour - πιο συγκεκριμένα το «The Jay», όπως ονομάστηκε, στη μνήμη του σερφίστα Jay Moriarity (Jonny Weston, John Dies at the End).
Ο νεαρός πρωταθλητής που δάμασε τα κύματα, βρήκε τραγικό θάνατο σε ηλικία μόλις 23 χρόνων.
Πρόλαβε, όμως, ν’ αφήσει πίσω του το πρότυπο του αθλητή που αγωνίζεται όχι για τη νίκη, αλλά για την αγάπη προς τη θάλασσα.
Αυτή είναι η ιστορία του.
Θα ξεκινήσω πρώτα με τα θετικά, τα οποία δυστυχώς είναι πολύ λίγα.
Η ταινία έχει εξαιρετικά πλάνα και φωτογραφία, με την τοποθεσία να απεικονίζεται γλαφυρά και με εντυπωσιακά ομολογουμένως χρώματα.
Μερικές σκηνές ενδέχεται να αφήσουν με ανοιχτό το στόμα τον θεατή.
Αλλά δυστυχώς είναι μικρές σφήνες στην όλη εξέλιξη της πλοκής.
Επίσης, το τελευταίο τέταρτο της ταινίας είναι το μόνο που ίσως κάπως αξίζει και προσπαθεί να μπαλώσει τα πράγματα, αλλά τελικά κάνει μια τρύπα στο νερό με το δακρύβρεχτο και λαϊκίστικο (ας μου επιτραπεί η έκφραση) φινάλε.
Όμως τα όσα έχουν προηγηθεί, δυστυχώς "σβήνουν" εντελώς την όποια προσπάθεια για ένα κάπως συμπαθητικό φινάλε και αφήνουν τον θεατή με μια ανολοκλήρωτη αίσθηση.
Το Chasing Mavericks αποδεικνύεται υπερβολικά μεγάλη ταινία σε διάρκεια (116') για αυτά που θέλει να πεί (και τελικά δεν καταφέρνει να διηγηθεί).
Οι δυο ώρες θα μπορούσαν να είναι και λιγότερες και πιο ουσιαστικές, αν είχε γίνει ποιοτική αξιοποίηση του υλικού.
Βλέπουμε ουσιαστικά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, μια παρέλαση από κλισέ και σκηνές χωρίς νόημα για την ταινία (με την πίεση του πατέρα στον γιό, τα οικογενειακά προβλήματα), αλλά σε λίγες σκηνές βλέπουμε τι έργο άφησε πίσω του ο Moriarti και τι τον ενέπνευσε να αφήσει ιστορία στον χώρο του surf.
O Gerald Butler (Olympus Has Fallen) στον ρόλο του πατέρα είναι εντελως απρόσωπος και ρηχός, χωρίς εντάσεις και γεμάτος από εξυπνακίστικες ατάκες, ενώ ο πρωταγωνιστής Jonny Weston δεν σου κάνει την αίσθηση να ταυτιστείς με τον κεντρικό ήρωα σε μια πολύ επίπεδη και άνευρη ερμηνεία.
Σε επίσης αδιάφορους ρόλους η Elizabeth Shue (House at the End of the Street), η Abigail Spencer (Oz the Great and Powerful) και η Leven Rambin (The Hunger Games).
Και αυτό είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ταινίας, ότι πέρα από το κακογραμμένο σενάριο, οι ερμηνείες είναι υπερβολικά over the top και δεν σε πείθουν σε καμία περίπτωση ότι μπορείς να εμπνευστείς από μια τέτοια ιστορία.
Όχι από την ίδια την ιστορία φυσικά, αλλά από το πως αποτυπώνεται στην οθόνη.
Ουσιαστικά δεν βλεπουμε και μαθαίνουμε ούτε τα κίνητρα του να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, ούτε τι ήταν αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει.
Αναλώνεται μεγάλος χρόνος σε ανούσια γεγονότα, αντί σε στιγμές που θα μας έκαναν να συμπαθήσουμε τον αδιάφορο κεντρικό χαρακτήρα.
Ξεφεύγει από το θέμα της με γενικότητες και ένα εντελώς μονοδιάστατο σενάριο και δεν προσπαθεί να αφηγηθεί την ουσία της ιστορίας.
Εντέλει, η ταινία γίνεται απίστευτα κουραστική και βαρετή από ένα σημείο και μετά και πιο πολύ νόημα έχει να χαζεύεις τις εικόνες από τον ωκεανό, παρά τα όσα διαδραματίζονται μεταξύ πατέρα και γιού και την κατάληξη του φινάλε.
Tελικά το μόνο που κάνει το Chasing Mavericks είναι να αποδεικνύει ότι μπορεί κάποιος να δημιουργήσει ένα μελόδραμα, αλλά δύσκολο να κάνει τον θεατή να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες της ταινίας.
Και αυτό είναι πρόβλημα που υπάρχει σε αρκετές ταινιες των τελευταίων χρόνων.
Η ταινία προβλήθηκε στις ΗΠΑ στις 26 Οκτώβρη του 2012, ενώ στην Ελλάδα κυκλοφορεί σε DVD από την Odeon από τις 21 Μαρτίου 2013, με τίτλο Κυνηγώντας το Μάβερικ.
Chasing Mavericks trailer από FilmBoy-gr
