Γράφει ο Νίκος Δριβας.
Eίναι κάποιες ταινίες που διαβάζοντας την υπόθεση τους, περιμένεις να είναι αδιάφορες για το γούστο σου και να μην ασχοληθείς περαιτέρω.
Βλέποντας όμως το καστ, αρχίζεις και αλλάζεις άποψη και παρακολουθώντας την, έρχεται η ίδια η ταινία να σε διαψεύσει πανηγυρικά.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το Α Late Quartet.
Στην αρχή παρατηρείς μια πλοκή που δεν πρόκειται να σε ενθουσιάσει, λίγο αργότερα παρατηρείς το καστ και στην συνέχεια, όσο εκτυλίσσεται η ταινία, υπάρχουν στιγμές που μέχρι και αποσβολωμένος μπροστά στην οθόνη μπορείς να μείνεις.
Ακούγεται κάπως υπερβολικό, κι όμως μερικές σκηνές και ερμηνείες καθηλώνουν...
Και αυτές είναι που κάνουν την διαφορά κατά κύριο λόγο, γιατί διαβάζοντας τη πλοκή, δεν πρόκειται για κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί.
Ένα διακεκριμένο κουαρτέτο εγχόρδων είναι έτοιμο να γιορτάσει την 25η επέτειο της ύπαρξης του ως ομάδα, με ένα φιλόδοξο ρεσιτάλ με μουσική του Μπετόβεν.
Όμως, ανάμεσα στα μέλη βγαίνουν στην επιφάνεια προσωπικά τραύματα, ζήλιες, φθόνος και φιλοδοξίες.
Ο μεγαλύτερος του γκρουπ και ιδρυτής, ο Peter (Christopher Walken, Stand Up Guys) μαθαίνει πως πάσχει από επιδεινωμένη νόσο κι αρχίζει να αναζητά τον διάδοχο του.
Ο γάμος ανάμεσα στο δεύτερο βιολί, τον Robert (Phillip Seymour Hoffman, The Master) και τη βιολονίστα Julliette (Catherine Keener, The Oranges) αισθάνεται τις αναταραχές ως επίπτωση απιστίας.
Τέλος, το πρώτο βιολί και βασικός υποψήφιος για την αρχηγία, ο ευφυής και ατσαλένιας πειθαρχίας Daniel (Mark Ivanir, Big Miracle) φέρνει αναστάτωση όταν εμπλέκεται ερωτικά με τη νεαρή κόρη του Robert και της Julliette, την ταλαντούχα βιολονίστα Αlexandra (Imogen Poots, Fright Night).
Aυτό που κάνει όλη την διαφορά στην ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Yaron Zilberman είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες, που ακόμα και όταν ξεφεύγει λίγο η ίντριγκα και ατονεί λίγο το ενδιαφέρον, την κρατάνε στον ίσιο δρόμο.
Πρώτος απ΄ όλους ο σπουδαίος Phillip Seymour Hoffman, ο οποίος ως συνήθως δίνει ένα ακόμα ρεσιτάλ υποκριτικής και σε αφήνει άφωνο σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται.
Από κοντά και ο (ντεφορμέ τα τελευταία χρόνια) Christopher Walken που επέστρεψε με μια δυναμική ερμηνεία στο έτσι κι έτσι Seven Psychopaths και αποδεικνύει ότι ίσως επιστρέφει στις παλιές του δόξες (με κατώτερες ταινίες από τον Ελαφοκυνηγό φυσικά, για να τα λέμε όλα).
Όλοι στο ύψος τους και η Catherine Keener, μια από τις πιο σταθερές γυναικείες παρουσίες του Χόλιγουντ, που δεν απογοητεύει ό,τι και να κάνει και καταφέρνει όποιον ρόλο και να υποδυθεί, να πείσει απόλυτα με την παρουσία της.
Η ταινία είναι μελόδραμα, αλλά όχι από αυτές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν πίσω από την σκηνοθεσία βρίσκεται ο Φώσκολος.
Στο μεγαλύτερο του μέρος, το A Late Quartet είναι πειστικό και με καλό σενάριο και διαλόγους που κρατούν εως ένα σημείο την ταινία σε αξιοπρεπέστατα πλαίσια.
Αν έλειπαν και μερικά κλισέ και συμβατικές σκηνές (πολύ δύσκολο για το Χόλιγουντ να τις αποφύγει), θα μπορούσαμε να μιλάμε με βεβαιότητα για μια από τις μεγάλες εκπλήξεις και ταινίες της χρονιάς.
Η ταινία σε κανα-δυο σημεία υποτιμάει τις δυνατότητες της (για να κάνει το κάτι παραπάνω που θα την κορυφώσει) με αποτέλεσμα να χάνεται μια τεράστια ευκαιρία, όμως δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια ωραιότατη ταινία.
Σε κανένα σημείο όμως η ταινία δεν ξεφεύγει από τον στόχο της, που είναι μια σφιχτοδεμένη κοινωνική ταινία που θα αγγίξει αρκετούς θεατές όσο συναισθηματικά απαθής και να είναι, αλλά για ένα κλίκ θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερες συγκινήσεις.
Το A Late Quartet έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Toronto τον Σεπτέμβρη του 2012 και προβλήθηκε στις αμερικάνικες αίθουσες στις 2 Νοεμβρίου 2012.
A Late Quartet trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
