Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Το ότι το Pacific Rim είναι τρελό και πολυαναμενόμενο blockbuster, το γνωρίζουμε φυσικά.
Η Village απλά το επιβεβαίωσε προσφέροντας μας την ευκαιρία να ρίξουμε μία εκτενέστερη - σε σχέση με τα trailer - ματιά στα του έργου του Guillermo del Toro.
Ένα δεκαπεντάλεπτο footage είδε το ... σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας για τα μάτια των δημοσιογράφων και μόνο.
Η ετυμηγορία;
Κύριε del Toro και φίλτατοι των Legendary Pictures και Warner Bros ...ου να μου χαθείτε!
Βασανιστές, δήμιοι, σατανάδες.
Παίζετε με την υπομονή μας και πολλαπλασιάζετε τα αναμμένα κάρβουνα, στα οποία πατάμε εδώ και μήνες...
Ήμουν που ήμουν στραβωμένος με την όλη φάση της παράτασης της προβολής (12 Ιουλίου στην Αμερική, δύο μήνες μετά σε εμάς, τρέχα γύρευε γιατί) τώρα το κακό παράγινε.
Απλά δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω τα νύχια μου...
Ήταν τόσα εξαιρετικό το περιβάλλον που έστησε ο del Toro, τόσο εναρμονισμένο με τη γενικότερη ατμόσφαιρα και το όλο τοπίο καταστροφής, που έφτασα να τρώγομαι με τα ρούχα μου με το πέρας της προβολής και να ζητάω ο, τιδήποτε που θα με έκανε να ξεχαστώ από το ημερολόγιο που μετράει αδυσώπητα πολλές μέρες ακόμα μέχρι τις 12 του Σεπτέμβρη.
Κατέληξα να παρακολουθώ για χιλιοστή φορά το Jurassic Park αλλά εκείνη η επική σκηνή της μονομαχίας του οπλισμένου με ένα ... καράβι (!) αντί ροπάλου Jaeger (τεράστια ρομπότ για τους αμύητους) και ενός μαινόμενου Kaiju (τεράστιοι εξωγήινοι που έφτασαν στην επιφάνεια της Γης από ένα ρήγμα στον Ειρηνικό Ωκεανό), δεν έλεγε να φύγει από μπροστά μου όσοι βελοσιράπτορες και Τ-Ρεξ πέρασαν από την οθόνη.
Για να μπορέσω έστω και στο ελάχιστο όμως να σας μεταφέρω όσα είχα τη τύχη να προγευτώ, πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή και να υπογραμμίσω την εισαγωγή του del Toro.
Ο Μεξικανός σκηνοθέτης εμφανίστηκε επί της οθόνης, μίλησε για το τι θα παρακολουθήσουμε στο footage (ένα δεκαπεντάλεπτο βίντεο με μονταρισμένες σκηνές), ενώ ξεχώρισε από αυτές μία εκτενή μοναμαχία ανάμεσα σε Jaeger και Kaiju στο Χόνγκ Κονγκ, η οποία είναι από τις μεγαλύτερες της ταινίας (διαρκεί 25 ολόκληρα λεπτά), αρχίζει στη θάλασσα, όπου τα δύο πλάσματα έρχονται σε σύγκρουση και ολοκληρώνεται στο διάστημα!
Μαζί με τη Πετρούλα, τελείωσα και εγώ πάντως σε εκείνο το σημείο...
Έγινε επίσης λόγος για το τρόπο χειρισμού των τεράστιων ρομπότ και τη διανοητική σύνδεση των δύο χειριστών τους αλλά και για την καταγωγή των Kaiju.
Το κλασσικό εισαγωγικό τρίλεπτο δεν έλειψε, με τη επίσης κλασσική μπάσα φωνή να αναφέρει επί τροχάδην τα όσα έχουν προηγηθεί.
Τι έκανε εντύπωση;
Το γεγονός πως τα Kaiju δεν εμφανίστηκαν αρχικά όλα μαζί στην επιφάνεια της Γης αλλά μεμονωμένα, για να έρθει έπειτα η τελική εισβολή.
Η ανθρωπότητα φυσικά και δεν κατάφερνε να τα υποτάξει (πήρε αρκετές μέρες για να «ρίξουμε» ένα από αυτά), γι' αυτό και κατασκεύασε τα Jaegers.
Τεράστια ρομπότ που χειρίζονται από δύο ανθρώπους διανοητικά συνδεδεμένους.
Και αν τα πλάνα που έχουμε δει στο trailer - με το Kaiju να επιτίθεται στη Γέφυρα του Σαν Φρανσίσκο - είναι γνωστά, δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα νέα, που πραγματικά σοκάρουν.
Τα αχόρταγα μάτια μου, «έφαγαν» κάθε εκατοστό των προσφερόμενων λεπτομερειών των Kaiju, με το γεγονός πως δεν είναι όλα ίδια - τουναντίον έχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους αλλά και ονόματα (!) προφανώς δοσμένα από τους ανθρώπους - να προκαλεί κύματα ενθουσιασμού και περιέργειας αλλά και των Jaegers με το θρυλικό Gipsy Dancer να πρωταγωνιστεί φυσικά.
Πάντως όσο εξαιρετικά ενδιαφέροντα ήταν τα εν λόγω πλάνα τόσο ξενέρωτη – επίπεδη και παράταιρη ήταν η mini – εξήγηση της προέλευσης των εξωγήινων.
Άλλη διάσταση και αηδίες.
Ελπίζω απλά να είναι μία παρεξήγηση, η οποία προκύπτει από το μοντάζ (δεν μπορεί να είναι τόσο μικρής έκτασης ο πρόλογος στην κανονική version).
Ελέω (πολύ) καλής θέλησης, αντιπαρέρχομαι το παραπάνω ολίσθημα για να επανέλθω στα της ατμόσφαιρας.
Η κινηματογράφηση μοιάζει (γιατί περιμένω να δω στο σύνολο του το έργο για να κρίνω ασφαλέστερα) εξαιρετική.
Τόσο καλή που με έπιασα να ανατριχιάζω μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας όταν ένα Kaiju κυνηγάει ένα κοριτσάκι μέσα σε μία ερειπωμένη πόλη.
Τα πλάνα με το κατεστραμμένο Jaeger στους πάγους είναι επίσης ανυπέρβλητα , με το ερώτημα φυσικά να είναι τι άλλους άσους κρύβει ο del Toro.
Η ήδη επική σκηνή με το καράβι (Tsoko ακούς;) κλείνει ιδανικά το footage, αφήνοντας με όμως με την ίδια κάψα με το trailer καθώς κόβεται ακριβώς τη στιγμή που η καρίνα του πλοίου βρίσκει το Kaiju στο δόξα πατρί.
Προτείνεται μόνο σε λάτρεις της Επιστημονικής Φαντασίας γιατί ατάκες του στυλ: «Γιγάντια ρομπότ εναντίον δεινοσάυρων, ας γελάσω» ή «τίποτα μωρέ πατάτα ήταν, κάτι τενεκέδες βαράγαν κάτι σαύρες» ή ακόμα χειρότερο: «παραμυθάκι για παιδιά» προδίδουν απλά πως ο ενίοτε ομιλών δεν ανήκει σε αυτό το κλειστό και μοναδικό κλαμπ σινεφιλ.
Άλλωστε, κριτική στο περιέχομενο του έργου δεν μπορεί να γίνει ούτε ύστερα από τη θέαση της ταινίας μιας και ήδη ξέρουμε τι θα παρακολουθήσουμε, αλλά αντίθετα σηκώνει και παρασηκώνει συζητήση η εκμετάλλευση της γενικότερης ιδέας, το σενάριο, η σκηνοθεσία , η φωτογραφία, η μουσική (και τα δύο τελευταία εντυπωσίασαν πάντως μόνο και μόνο από το footage), οι ερμηνείες κ.ά.
Ένα είναι σίγουρο: πιστοί των Godzilla, Transformers, Jurassic Park και Alien θα βρέξετε τα παντελονάκια σας από χαρά.
1.jpg)
