Γράφει ο Kostas Tsokos.
Όπως έλεγε κι ο Σπύρος ο Παπαδόπουλος από τους Απαράδεκτους, ..."τι έγινε ρε παιδιά;"
Κι όμως ...στα βραβεία του 66ου φεστιβάλ την Καννών που απονεμήθηκαν την Κυριακή 26 Μαϊου, η κριτική επιτροπή με πρόεδρο τον Mr. Spielberg, αποφάνθηκε και παρέδωσε τον Χρυσό Φοίνικα σε μια comic based ταινία.
Μεταξύ άλλων, απέσπασε και το βραβείο καλύτερης ταινίας του επίσημου τμήματος του φεστιβάλ, που απονέμει η κριτική επιτροπή της Διεθνούς ομοσπονδίας Κριτικών, το λεγόμενο FIPRESCI.
Το "La Vie d' Adele" γνωστό και ως Blue Is The Warmest Color είναι βασισμένο στο πολλάκις βραβευμένο κόμικ-graphic novel "Le Bleu est une couleur chaude" ("Blue is a Hot Colour") της Julie Maroh και φυσικά αφορά το κομμάτι της 9ης Τέχνης που είναι περισσότερο κοντά στο ρεαλισμό, τους καθημερινούς προβληματισμούς και τα εσωτερικευμένα συναισθήματα ή ξεσπάσματα...
Συνήθως, αυτές οι ταινίες έχουν πέραση στα πιο καλλιτεχνικά φεστιβάλ και δεν είναι τυχαίο που τα εξίσου εναλλακτικά, ρεαλιστικών καλλιτεχνικών αποχρώσεων Ghost World, American Splendor και Persepolis, έχουν βρεθεί υποψήφια μέχρι και για Όσκαρ (τα πρώτα δύο για διασκευασμένο σενάριο, το τρίτο για Καλύτερο Κινούμενο Σχέδιο).
H ιστορία εδώ, αφορά τη σχέση δύο νεαρών κοριτσιών, της 15χρονης Adèle (Adèle Exarchopoulos) και της Emma (Léa Seydoux, Mission Impossible: Ghost Protocol, Inglourious Basterds).
Η πρώτη φιλοδοξεί στο μέλλον να γίνει δασκάλα ενώ παράλληλα οι αντιλήψεις της περί ανθρώπινης σεξουαλικότητας παραμένουν αφελείς.
Η ζωή της όμως θα γίνει άνω κάτω και οι αντιλήψεις αυτές θα αμφισβητηθούν όταν θα γνωρίσει μία φοιτήτρια τέχνης με μπλε μαλλιά από το διπλανό κολέγιο, με την οποία θα ξεκινήσει ένα ειδύλλιο, που θα την ενθαρρύνει να διεκδικήσει την προσωπικότητα της.
Είναι βέβαιο, πως αν δεν γνωρίζες για την κόμικ προέλευση του La Vie d' Adele (προσωπικά το αγνοούσα), θα ορκιζόσουν πως μπορεί να υπάρχει αυτόνομα ως ένα ακόμα δράμα που ξηγιέται μπίρι μπίρι αλά γαλλικά και με τις ώρες ...και προφανώς έτσι θα είναι.
Αυτή τη φορά όμως, ίσως έχουμε μια καλή εξαίρεση αφού είχε θεωρηθεί από πριν φαβορί, με τις περισσότερες κριτικές να είναι εξαιρετικές, μιλώντας για μια καλοσκηνοθετημένη ταινία, έντονων συναισθηματικών διακυμάνσεων που μιλάει για τη σεξουαλική αφύπνιση και ευχαρίστηση, τη σφοδρή επιθυμία, τη λύπη που νιώθεις όταν σου ραγίζεται η καρδιά, ο θυμός αλλά και η ελπίδα.
Όλα αυτά ακούγονται ενδιαφέροντα, αλλά η διάρκεια των 179 λεπτών, είναι κομματάκι ...φοβιστερή και ελάττωμα που είχαν και άλλες ταινίες του σκηνοθέτη Abdellatif Kechiche (Κους Κους Με Φρέσκο Ψάρι/La graine et le mulet, Μαύρη Αφροδίτη/Venus Noire).
Θα το αντέξουμε όμως, χάρη στο πρωταγωνιστικό δίδυμο και πολύ περισσότερο την ελληνικής καταγωγής Γαλλίδα ηθοποιό Adèle Exarchopoulos, η οποία μάθαμε πως δεν ένιωθε και ιδιαίτερα άνετα με τις τολμηρές σκηνές της ταινίας (χαμός και ντόρος για το φημολογούμενο 12λεπτο αιδοιολειχίας).
Η 19χρονη ηθοποιός με ελληνική καταγωγή από τον παππού της, ζει στο Παρίσι και ασχολείται με την υποκριτική από την ηλικία των 12 ετών και όλοι οι οι κριτικοί είχαν να μιλάνε για την ερμηνεία της.
Αυτό να το καταλάβουμε.
Έχεις νέο ταλεντάκι και περιμένεις να επιβεβαιωθούν οι προσδοκίες σου.
Ερχόμενοι στο άλλο μας θέμα όμως, παραμένει ανεξήγητο να εστιάζεται ξανά όλος ο ντόρος στις σεξουαλικές σκηνές, λες και βρισκόμαστε ανάμεσα σε εκδηλώσεις που δήθεν προασπίζονται την καλλιτεχνική ελευθερία, παραμένοντας κατά βάθος σε άβολο στάδιο με την 'ανοιχτομυαλιά' τους.
Εδώ έρχεται και η άποψη της συγγραφέως του κόμικ, Julie Maroh η οποία μέσω του blog της χαρακτήρισε την ταινία καθαρό πορνό:
"Οι συγκεκριμένες σκηνές σεξ είναι ένα βάναυσο και χειρουργικό θέαμα, υπερβολικό και κρύο, το οποίο μετατρέπεται σε πορνό, και μ' έκανε να αισθάνομαι πολύ άβολα.
Ως φεμινίστρια και λεσβία θεατής, δεν μπορώ να επικροτήσω την κατεύθυνση που πήρε ο Kechiche σχετικά μ' αυτά τα θέματα.
Αυτό που εγώ καταλαβαίνω ήταν ότι ο Kechiche ήθελε να κινηματογραφήσει την απόλαυση.
Ο τρόπος με τον οποίο γύρισε αυτές τις σκηνές είναι άμεσα συνδεδεμένος με μια άλλη σκηνή, στην οποία διάφοροι χαρακτήρες μιλούν για το μύθο του γυναικείου οργασμού, ως ... μυστικιστικό και κατά πολύ ανώτερο από τον αντρικό.
Όμως εκτός από μερικά αποσπάσματα, η υπόλοιπη ταινία είναι ένα βίαιο και χειρουργικό θέαμα, υπερβολικό και κρύο, σεξ που αυτοαποκαλείται λεσβιακό, το οποίο μεταμορφώθηκε σε πορνό, και μ' έκανε να αισθάνομαι πολύ άβολα.
Ειδικά όταν ήμουν μέσα στην αίθουσα, όλοι βρήκαν γελοία τη σκηνή και χαχάνιζαν ενώ οι γκέι γέλασαν επειδή δεν ήταν πειστικό και το βρήκαν γελοίο, ενώ μεταξύ των λίγων που δεν χαχάνιζαν ήταν αυτός ο τύπος που καταβρόχθιζε το θέαμα καθώς όλες του οι φαντασιώσεις ενσαρκώνονταν στην οθόνη."
Συμπεράσματα;
Θα τη δούμε πρώτα, όταν έρθει η ώρα και θα κρίνουμε και μεις.
Αν η ίδια η δημιουργός έχει θέμα ...τότε μπορεί το La Vie d' Adele να είναι πράγματι ένα 'προσβλητικό' και 'φτηνό' "τέχνη για την τέχνη".
Αν όλα αυτά τα προκαλούν σκηνές σεξ, μόνο και μόνο επειδή κρατάνε παραπάνω από ένα με πέντε λεπτά, διάστημα ικανό για να προλάβεις να κοκκινίσεις ...τότε τι να πεις.
Εκτός αν έχει να κάνει με προσωπική διαφορά του πως αντιλαμβάνεται ο καθένας στο νου το λεσβιακό σεξ.
Τα κλιπάκια με το κουβεντολόι πάντως φαίνονται υποσχόμενα, ρεαλιστικά και γεμάτα ένταση.
Η ταινία θα κυκλοφορήσει στη Γαλλία 9 Οκτωβρίου και επειδή πάντοτε βλέπαμε τους Χρυσούς Φοίνικες, φαντάζομαι πως θα είναι αδύνατον να μην κυκλοφορήσει στα μέρη μας.
Μέχρι τότε δείτε τα δύο κλιπ και μερικές εικόνες από την "Η ζωή της Αντέλ" και θα τα ξαναπούμε.
