Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Υπερήρωες και οι δύο, με μοναδικό σκοπό και στόχο την ανακούφιση των αδυνάτων και την υπεράσπιση κάθε πολίτη σε κίνδυνο.
Στολή και ειδικότερα μπέρτα φοράνε και οι δύο, ενώ μοιράζονται ακόμα ένα - μακάβριο αυτή τη φορά - κοινό.
Είναι μόνοι τους σε αυτόν τον κόσμο ή έστω μακριά από τους πραγματικούς τους γονείς.
Superman και Batman «κολλάνε» σε πολλά σημεία μεταξύ τους, οπότε έμοιαζε πραγματικά θέμα χρόνου η προσπάθεια συνένωσης των ιστοριών τους.
Ο Nolan το τόλμησε, επιθυμώντας να μεταλαμπαδεύσει το «σκοτεινό» και φουλ ανθρώπινο κλίμα της τριλογίας Dark Knight στον «Άνθρωπο από Ατσάλι»...
Από τη θέση του παραγωγού αυτή τη φορά, παραδίδοντας τη σκηνοθετική καρέκλα στον φιλόδοξο και αρκετά ανεβασμένο Zack Snyder, προσπάθησε για το αδιανόητο, το οποίο παρέμεινε όμως ακριβώς έτσι ... απίθανο και απλησίαστο ως εγχείρημα.
Και αυτό γιατί ο Nolan - και συνεπακόλουθα και ο Snyder - αποφάσισε να αδιαφορήσει (ηθελημένα ή από αβλεψία) και να κλείσει τα μάτια αναφορικά με ένα ζωτικό παράγοντα: διαφοροποίηση.
Παρά τα πολλά τους κοινά - μερικά εκ των οποίων αναφέρθηκαν επιγραμματικά παραπάνω - τους δύο προλεχθέντες σωτήρες της Γης χωρίζουν αρκετά μήκη κύματος, τα οποία συνοψίζονται ουσιαστικά σε αυτήν καθ’ αυτήν ακριβώς την υπόσταση τους.
Ο Batman είναι άνθρωπος, με όλα τα χαρακτηριστικά που διέπουν τη φυλή μας, μεταξύ των οποίων η αλαζονεία, η έπαρση κτλ, ενώ ο έτερος, ο Superman κατάγεται από τον πλανήτη Κρύπτον.
Η εξωγήινη καταγωγή του δεν μεταφράζεται μόνο σε υπεράνθρωπες δυνάμεις (τις οποίες δεν διαθέτει φυσικά ο άνθρωπος-νυχτερίδα, οπότε να ακόμα ένα κομμάτι που δυσκολεύεται να εντάξει ομαλά στη ταινία ο Snyder) αλλά και στην απουσία αρκετών ανθρώπινων συναισθημάτων.
Εκ των προτέρων λοιπόν, μάλλον ξινίζει η προσπάθεια για ακριβή μεταφορά του Dark Knight-ίστικου κλίματος στο “Man of Steel”, παράγοντας για τον οποίο αρκετοί θα επισκεφτούν ούτως ή άλλως τις σκοτεινές αίθουσες.
Πάντως ο Snyder επιχειρεί αρκετές φορές να επαναστατήσει και να αυτονομηθεί από τη ματιά του Nolan αλλά εντελώς βεβιασμένα και σε υφολογική ασυνέχεια με όσα ήδη είχαν «γράψει» στο πανί.
Γενικά η ιστορία βαδίζει σε γνωστά μονοπάτια, ταξιδεύοντας το θεατή στον πλανήτη Κρύπτον όπου παρακολουθούμε τον πατέρα του - μετέπειτα Clark Kent αλλά τότε - kal-El (Henry Cavill, The Cold Light of Day), Jor-El (Russell Crowe, Broken City) να προσπαθεί να φυγαδεύσει το γιο του προκειμένου να τον σώσει α) από την αναμενόμενη καταστροφή του Κρύπτον και β) από τον σατανικό και στασιάτη αρχιστράτηγο Zod (Michael Shannon, Premium Rush).
Σημαντική διαφορά εδώ σε σχέση με παλαιότερες ταινίες της σειράς, πως ο θεατής έχει την ευκαιρία να παρατηρήσει με μεγαλύτερη ακρίβεια και λεπτομέρεια τόσο τη ζωή στον Κρύπτον όσο και την αιτία καταστροφής του (η στιγμή της διάλυσης του πλανήτη είναι πραγματικά μεγαλειώδης).
Πάντως δεν αποφεύχθηκαν οι επαναλήψεις - και πώς να γίνει αυτό άλλωστε σε μία ιστορία που ήδη γνωρίζουμε;
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στη Ayelet Zurer (από το Illuminati ντε), η οποία ενσάρκωσε εξαιρετικά την γυναίκα του Jor-El, τη μάνα που είδε το παιδί της να χάνεται, Lara Lor-Van.
Ύστερα από παραμονή στον Κρύπτον διάρκειας τουλάχιστον μισής κινηματογραφικής ώρας, γεγονός αξιοσημείωτο αν σκεφτεί κανείς πως το κύριο μέρος της ιστορίας του Σούπερμαν σαφώς και διαδραματίζεται στη Γη αλλά εν τέλει κατανοητό ελέω της ανάγκης για πλήρη καταγραφή του προφίλ του στρατηγού Zod, ο Snyder μας προσγειώνει στον πλανήτη μας, όπου παρακολουθούμε αρχικά την άφιξη του μωρού Kal-El και αμέσως μετά την ενήλικη εκδοχή του εαυτού του, ως Clakr Kent φυσικά.
Εύστοχη και εξαιρετική ως σύλληψη αλλά και ως εκτέλεση, η στρατηγική του Snyder να μην ακολουθήσει μία ευθεία χρονική σειρά αποτύπωσης των γεγονότων αλλά το «χτίσιμο» της ιστορίας του Σούπερμαν μέσω από αναδρομές, στροφές στο παρελθόν.
Παρακολουθούμε λοιπόν τον Clark να αλλάζει τις δουλειές σαν τα πουκάμισα (όχι δεν τον απολύουν, μόνος του αναγκαστικά την ... κοπανάει), δίνοντας την εντύπωση πως κάτι ψάχνει, κάτι που θα τον ολοκληρώσει.
Παράλληλα εγκιβωτίζονται και ιστορίες με περιστατικά από την παιδική του ζωή, το συμβάν με το σχολικό λεωφορείο εξαιρετικό και αρκούντως συγκινητικό, προσφέροντας μία σφαιρική άποψη για το άτομο του αλλά μέσω μίας πιο... καλλιτεχνικής και αφηρημένης ματιάς και σαφώς όχι επίπεδης αφήγησης των γεγονότων.
Μέσω αυτών των αναδρομών (μιας και έχει πεθάνει καιρό πριν την κεντρική ιστορία) συστήνεται στο κοινό και ο πατέρας επί Γης του Clark, o Jonathan Kent (Kevin Costner, The Company Men).
Η συμβολή του είναι καθοριστική καθώς είναι αυτός που μαθαίνει το ποίημα στο νεαρό γιο του: «Δεν πρέπει να χρησιμοποιείς τις δυνάμεις σου γιατί ο κόσμος δεν θα καταλάβει, θα σε αντιμετωπίσει σαν φρικιό όταν μάθει τι είσαι»
... Κακόμοιρε Jonathan που να ‘ξέρες.
Η γνωριμία του Clark με τον πραγματικό του πατέρα ή μάλλον τη συνείδηση (!) αυτού γίνεται στην Αρκτική όπου ανακαλύπτει ένα χαμένο διαστημόπλοιο από τον πλανήτη του.
Το περιστατικό το παίρνει μυρωδιά και ο - ακόμα ζωντανός - Zod, που δεν χάνει την ευκαιρία να επιτεθεί στη Γη προκειμένου να αποκτήσει τον ... «κώδικα», το κλειδί του οποίου κρατάει ο Clark.
Όπου «κώδικας» βάλτε το συστατικό εκείνο που είναι απαραίτητο για την ανοικοδόμησης του Κρύπτον.
Έχει συμπληρωθεί ήδη μιάμιση ώρα ταινίας παρεμπιπτόντως και το χασμουρητό πέφτει σύννεφο καθώς με εξαίρεση μία-δυο σκηνές στον Κρύπτον και άλλα δύο περιστατικά στη Γη (ηρωϊκές πράξεις του πρωταγωνιστή φυσικά) το έργο δεν προσφέρει πραγματικά τίποτα.
Ανούσιοι - μέχρι αστείοι κάποιες φορές - διάλογοι και κρέμασμα από το μοναδικό αποκούμπι, την εξαιρετική μύτη - και όχι μόνο - της Amy Adams (Trouble With The Curve) ως Lois Lane.
Έρωτας η κοπέλα με το ... δημοσιογραφιλίκι να της πάει τρελά.
Η εν λόγω κυρία τα κάνει ... τσουρέκια του δικού μας, προσπαθώντας να μάθει πράγματα για τον εξωγήινο βίο του συνειδητοποιώντας πως έχει πιάσει «λαβράκι», όταν μία ωραία πρωία ο Zod προκαλεί παγκόσμιο μπλακ-άουτ , μεταδίδοντας ανά την υφήλιο την ομιλία του, μέσω της οποίας ζητάει να του παραδώσουν τον Clark.
Σουρεαλιστικό μέχρι αηδίας, το τρίλεπτο που διαρκεί η εκπομπή του Zod είναι με διαφορά ό,τι πιο αστείο έχει να προσφέρει η ταινία, θυμίζοντας μας παλιούς «κακούς» που συχνά-πυκνά απηύθυναν ανάλογα διατάγματα στη δύσμοιρη ανθρωπότητα.
Όχι βέβαια πως ο ίδιος ο Zod δεν είναι γελοίος.
Ο Shannon δεν έχει μερίδιο στην αποτυχία πάντως καθώς ό, τι του ζητήθηκε έκανε.
Ενσάρκωσε τον αναχρονιστικό εξωγήινο «σατανά» που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα προκειμένου να πετύχει το σκοπό του.
Χαζή καρικατούρα αντι-ήρωα, τη στιγμή που ο σύγχρονος κινηματογράφος έχει να προσφέρει πολλά περισσότερα.
Θύμισε κάτι από το αρρωστάκι αυτοκράτορα Commodus (λέγε με Joaquin Phoenix), από τον «Μονομάχο» φυσικά.
Πραγματικά φόρα διαστημική στολή στον τρελό αυτοκράτορα και έχεις τον Zod!
Μαγεία...
Τα υπόλοιπα πενήντα λεπτά είναι όλο το ζουμί της Nolan-ικής παραγωγής με τρομερές μάχες στους δρόμους της Metropolis ανάμεσα σε αμερικανούς (ξέρω ξέρω, αμερικανιές κτλ) στρατιώτες , τον Σούπερμαν και παντοδύναμους μαχητές του Zod.
Ποιός πολεμάει ποιόν δεν είναι γνωστό στους ανθρώπους, οι οποίοι απλά παρακολουθούν αποσβολωμένοι εξωγήινα όντα να παλεύουν μεταξύ τους...
Σε αρκετά σημεία μου ήρθε στο μυαλό η σειρά Dragon Ball (κάμε κάμε, Son Goku και λοιπές «αγάπες» για τους μυημένους), βλέποντας τον Σούπερμαν και τους εξωγήινους εισβολείς να μάχονται.
Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία με τη τελευταία γεύση πάντως να είναι ολόπικρη καθώς δυστυχώς έγινα μύστης μίας κατασπατάλησης εκπληκτικού υλικού.
Ατάκες του στυλ: «Δεν είναι κούκλος;» (αναφερόμενος στον Clark) ή άλλες παρόμοιου χιουμοριστικού περιεχομένου κολλάνε όμορφα σε σειρές τύπου «Smallville» αλλά όχι στην ενήλικη και πιο αληθοφανή (και καλά) επανεμφάνιση του Σούπερμαν στο «πανί».
Το κακό είναι πως ο εμποτισμός του - φλώρου κανονικά - Clark με στοιχεία από Batman αλλά και Iron Man (βλέπε χιουμοράκι Tony Stark), καταλήγει σε ένα απαίσιο (για τα γούστα μου) τελικό αποτέλεσμα όπου ακόμα και το πέταγμα του ήρωα καταντάει σάπιο και γελοίο φολκλόρ.
Ποιό, το πέταγμα!
Το σήμα κατετεθέν - μετά το “S” - ενός εκ των πιο αγαπημένων υπερηρώων!
Αχ, σατανά Snyder που έκανες την υπέρτατη ιδιότητα του «Άνθρωπου από Ατσάλι» να μοιάζει με πτήση με το jetpack του Sean Connery ως James Bond στο Thunderball του 1965!
Πάντως για να είμαι δίκαιος οφείλω να εξάρω τη συμβολή του Snyder στην απίστευτη φωτογραφία της ταινίας αλλά και την εκπληκτική μουσική.
Αν έλειπαν κάποια παιδαριώδη λάθη - δεν γίνεται ο αναθρεμμένος στη Γη Clark να δέχεται έτσι για πλάκα την προβολή της συνείδησης του εξωγήινου (!) πατέρα του μπροστά του έτσι για πλάκα - αλλά και μία καλύτερη διαχείριση του «σκοτεινού» ντυσίματος της όλης υπόθεσης (αν δεχτούμε πως τελικά αυτό γίνεται, σε αντίθεση με τη φύση του ήρωα - έχω τις αμφιβολίες μου περί αυτού) θα μπορούσα να του βγάλω για ακόμη μία φορά το καπέλο, όπως έκανα για τα Dawn of the Dead και 300 για παράδειγμα.
Τώρα απλά μου αφήνει μία πικρή γεύση και την εντύπωση πως ο ήρωας που κανονικά φοράει το βρακί πάνω από το παντελόνι του επειδή έχασε σε στοίχημα από τον Chuck Norris - τώρα φοράει νέα μοντέρνα, στυλιζαρισμένη, στα πρότυπα του Spiderman στολή - μάλλον έχει πεθάνει.
Εκτός αν το sequel αλλάξει τα δεδομένα.
Αυτό που δεν θέλω να αλλάξει πάντως είναι κάποια πρόσωπα.
Ο Henry Cavill (μέγας λόγος για γυναικεία κοσμοσυρροή στις αίθουσες) ήταν σχεδόν αψεγαδιάστος ακολουθώντας πιστά τις εντολές για έναν χιουμορίστα, απολύτως εγκρατή και συναισθηματικά ολοζώντανο Σούπερμαν (άσχετα αν το γλυκό δεν έδεσε τελικά), ενώ στο πλευρό του στέκεται επάξια η Amy Adams, η οποία πάντως και μουγγό ρόλο να είχε θα την εκθείαζα ούτως ή άλλως.
Θετικός και ο Shannon , άξιος ιδιαίτερων συγχαρητηρίων καθώς είχε να υιοθετήσει ένα απαρχαιωμένο στυλάκι κακού.
Το έπραξε και μάλιστα με επιτυχία.
Μπράβο του.
Τίποτα ιδιαίτερο από πλευράς Russell Crowe (εκεί που δίνει τις οδηγίες στην Adams για την έξοδο της από το διαστημόπλοιο μοιάζει με αεροσυνοδό: “The exits are here, here and here…”) ενώ πραγματικά δεν με συγκίνησε ούτε στο ελάχιστο η άκρως flat ερμηνεία της Diane Lane ως Martha Kent.
Συγκινητικός μόνο στη σκηνή του θανάτου του ο Kevin Costner, έμεινε επίσης στα (πολύ) ρηχά ενώ ούτε καν άξιες σχολιασμού δεν είναι οι κλασσικές και βαρετές μέχρι αηδίας πια, καρικατούρες Αμερικανών στρατηγών (Christopher Meloni, Carriers), αρχιστράτηγων (Harry Lennix, State of Play) και τρελο-επιστημόνων (Richard Schiff, Johnny English Reborn).
Θεός από την άλλη ο Laurence Fishburne (Contagion) στο ρόλο του εκδότη της Daily Planet, ενώ ακόμα πιο θεϊκή η μικρή νύξη στον Lex Luthor μέσω μίας πινακίδας σε εργοτάξιο της LexCorp, της εταιρείας του.
Μήπως άραγε διαδραματίσει ρόλο στο sequel;
Άλλα δυο-τρία τέτοια κολπάκια να έκανες Snyder και θα μιλούσα τώρα για λατρεμένη παραγωγή.
Ο Σούπερμαν δεν είναι άνθρωπος και ούτε θα γίνει ποτέ οπότε εκεί στη Warner Bros, Legendary Pictures, DC Entertainment ή όποιος άλλος βρίσκεται πίσω από την παραγωγή, το νου σας για του χρόνου...
Man of Steel trailer 2 (Greek subs) από FilmBoy-gr
1.jpg)
