Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Το Dos Mas Dos είναι η στυλάτη απάντηση της Αργεντινής στη Βρετανία και στο πολυδιαφημισμένο χιούμορ της.
Τα … ανάλατα - για όλο τον υπόλοιπο πληθυσμό της Γης εκτός των κατοίκων του Νησιού - αστειάκια των βρετανικών ταινιών, έρχονται να υιοθετηθούν από τους Αργεντινούς και δη εδώ τον Diego Kaplan, να φιλτραριστούν και έπειτα από κατάλληλη διαδικασία να βγουν προς τα έξω υπό τη μορφή μίας κουλ - σε βαθμό που μερικές φορές να καταντά ξενέρωτη - κωμωδίας.
Υποσχόμενη να μυήσει και τον πιο άσχετο στα σεξουαλικά λαγούμια και άβατα των πιο απελευθερωμένων ζευγαριών, η … τραγικοκωμωδία του Kaplan δεν μοιράζει τόνους γέλιου ούτε φυσικά δοκιμάζει τις αντοχές των κοιλιακών μας (που δεν είναι και πολλές ούτως ή άλλως)...
Πραγματοποιεί παρ’ όλα αυτά την αρχική της υπόσχεση και αφού σου παρέχει χρήσιμες ή άχρηστες (it’ s up to you) γνώσεις για το Swinging (ελληνιστί: «Ανταλλαγή Συζύγων») καταφέρνει να επαληθεύσει την αθάνατη φράση: «Μπλέξαμε τα μπούτια μας»!
Οι πρωταγωνιστές θυμίζουν κάτι από Nip/Tuck καθώς και εδώ συναντάμε διάσημους και πετυχημένους γιατρούς (καρδιοχειρούργους και όχι πλαστικούς όμως) στον πρωταγωνιστικό ρόλο, με τις ομοιότητες ανάμεσα στον πολύ και σεξουαλικά αχόρταγο Dr Troy και τον ντροπαλό και μαζεμένο Dr McNamara με τους Richard (Juan Minujin) και Diego (Adrian Suar) αντίστοιχα, να είναι καραμπινάτες.
Ο δεύτερος λοιπόν μαθαίνει μέσω της γυναίκας του, Emilia (Julieta Diaz), πως ο συνεργάτης του - κατέχουν εξ ημισείας μία καρδιοχειρουργική κλινική - μαζί με την σύζυγο του, Betina (Carla Peterson) επιδίδονται συχνά-πυκνά σε σεξουαλικά όργια, τα οποία έχουν ως κύριο συστατικό τους την ανταλλαγή συζύγων!
Το αρχικό «μούδιασμα» ακολουθεί η περιέργεια και έπειτα η άκρατη ανυπομονησία για δοκιμή αυτού του εξωτικού και αναγεννησιακού, για τη σχέση, σεξουαλικού φρούτου.
Η Emilia λειτουργεί ως μοχλός πίεσης προς τον δύστροπο και - μέχρι τη τελευταία στιγμή - αρνητικό Diego, ο οποίος ύστερα από χίλια βάσανα και κόπους όλων των κοντινών του προσώπων ενδίδει εν τέλει στην κατάποση του απαγορευμένου αυτού καρπού.
Ο παράγων κωμωδία εδώ έχει τις ρίζες του.
Στην προσπάθεια δηλαδή ολόκληρης της παρέας να πείσουν τον Diego πως το swinging δεν είναι σε καμία περίπτωση προϊόν σεξουαλικής ανωμαλίας, ούτε μέσο καταστροφής μίας σχέσης.
Τουναντίον είναι μία από τις πιο σίγουρες μεθόδους για να κρατήσεις ζωντανό το δεσμό σου, καθώς προϋποθέτει απόλυτη εμπιστοσύνη στο σύζυγο σου.
Η εμμονή του Diego παρ’ όλα αυτά στα συμβατικά πρότυπα … ζευγαρώματος, γεννά αξιομνημόνευτες σκηνές γέλιου, όπως το όργιο στην οικία του Pablo (Alfredo Casero), το οποίο συνοδεύεται από την ατάκα της ταινίας: «Υποψία».
Οι καλές ιδέες του Kaplan πάντως φαίνεται πως εξανεμίζονται με το πέρας και αυτού του μεταβατικού σταδίου, καθώς ότι ακολουθεί δεν εμπεριέχει σε καμία περίπτωση το έξυπνο και στυλάτο χιούμορ του πρώτου μισού αλλά ακολουθεί δυσδιάκριτα μονοπάτια, τα οποία χάνονται μέσα στο κυκεώνα της ταινίας, φτάνοντας μέχρι και στο χαρακτηρισμό: «δράμα».
Έπειτα από την απόφαση του Diego για δοκιμή - και μόνο - πάνω σε αυτό το… εξωγήινο φετίχ, το μπέρδεμα ολοκληρώνεται με το προαναφερθέν μπλέξιμο μπουτιών να κάνει την εμφάνιση του.
Τα όσα ακολουθούν μοιάζουν μία εντελώς διαφορετική ταινία, που έχει σκοπό να προβληματίσει (;), να προσφέρει χιούμορ (;;) ή ο, τιδήποτε άλλο, άσχετο πάντα με το ύφος των όσων προηγήθηκαν.
Με εξαίρεση τη τελευταία σκηνή άντε και το αλαλούμ στο σπίτι του Diego και της Emilia που προκύπτει ύστερα από τη ξαφνική είσοδο του γιου τους, Lucas (Tomas Wicz) σε αυτό, τα υπόλοιπα δεν κλέβουν ούτε ένα τόσο δα μειδίαμα από το κοινό.
Ο κακομοίρης ο Adrian Suar προσπαθεί μόνος του να τραβήξει κουπί σε αυτό το Τιτανικό που ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές (σούπερ θέμα με τρελό υλικό για … ξεχαρβάλωμα στα γέλια) αλλά κατέληξε εν τέλει στον πάτο του ωκεανού.
Άλλωστε ο εκνευριστικός και ψιλο-πίτα σε αρκετές σκηνές (νηφάλιος μέχρι αηδίας) Minujin δεν βοηθάει καθόλου τον προαναφερθέντα , μένοντας στα (πολύ) ρηχά.
Όχι πως η Julieta Diaz τα κατάφερε καλύτερα βέβαια.
Ακόμα και στον κολοφώνα των συναισθημάτων της, δεν χύνει ούτε μισό δάκρυ, σε αντίθεση με το ύφος της σκηνής που επίτασσε χείμαρρο κλάματος.
Αλώβητη από αυτή την περιπέτεια βγαίνει η Carla Peterson, η οποία συν τις άλλοις αποτέλεσε τρελό δέλεαρ για το ανδρικό κοινό.
Ο… θεούλης Casero καταφέρνει να σώσει κάτι από τη τιμή του Kaplan , ο οποίος χρεώνεται το φτωχό σενάριο αλλά και τη γενικότερα επίπεδη από άποψη συναισθήματος φύση της ταινίας.
Κρίμα γιατί το μπλέξιμο που ακολουθεί το αναπάντεχο swinging ανάμεσα στα δύο πρωταγωνιστικά ζευγάρια, είχε όλα τα φόντα να γεννήσει αναπάντεχα και πραγματικά ξεκαρδιστικά σκηνικά.
Καταλήγει ένα βαρύθυμο και γκρι δραματικό φιλμ που παρουσιάζει τις συνέπειες της ασυδοσίας και της κραιπάλης ιδωμένες μέσα από το φακό μίας χιουμοριστικής κατά τα άλλα ταινίας.
Οι χαριτωμένες εκφράσεις, οι σπάνιες αναλαμπές όσον αφορά τις έξυπνες ατάκες και τα δυο-τρία προαναφερθέντα αστεία σκηνικά δεν σώζουν σε καμία περίπτωση την κατάσταση που όπως είπαμε παραμένει υποφερτή ελέω Suar.
Άλλη μία καλή ιδέα μένει αναξιοποίητη, με τον υπογράφοντα να βράζει από το κακό του καθώς πλέον οι εύστοχες εμπνεύσεις παραγωγών και σκηνοθετών μετριούνται στα δάχτυλα τους ενός χεριού.
Εδώ είχαμε κάτι καλό που αν το είχαν αναλάβει ο Σειρηνάκης μαζί με τον Σεφερλή θα είχε γίνει πάταγος.
Αντ’ αυτών κατέληξε στα χέρια του Kaplan, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε μόλις ένα μικρό ποσοστό της όλης φάσης.
Η σχετικά μέτρια βαθμολογία προκύπτει από την ερμηνεία του Suar αλλά και το γενικότερο αέρα… ψιλοακολασίας που απέπνεε η ταινία.
«Υποψία», παιδιά, «υποψία»…
Η ταινία ήταν προγραμματισμένη να βγει στις αίθουσες στις 13 Ιουνίου, αλλά μάλλον βγήκε από το προγραμματισμό.
Διαβάστε εδώ το preview του Τσώκου.
Δύο και Δύο (Dos mas Dos) trailer (greek subs) από FilmBoy-gr
1.jpg)
