Γράφει ο Νίκος Δρίβας.
Eίναι μερικές ταινίες που απλά τις βλέπεις ευχάριστα για να περάσει η ώρα (για τον ένα ή τον άλλο λόγο, θα το εξηγήσουμε παρακάτω) και άλλες που τις βλέπεις και λές να μια ταινία που θα μείνει στο μυαλό μου για αρκετό καιρό.
Το Deadfall ήταν η ιδανική ευκαιρία για ένα fucked up θρίλερ, το οποίο θα μπορούσε να ήταν καλύτερα εκτελεσμένο και όχι μια από τα ίδια τελικά.
Η υπόθεση σίγουρα δεν προμηνύει για κάτι το συγκλονιστικό, αλλά μερικά σημεία της υπόθεσης θα μπορούσαν να δώσουν δυνατές στιγμές.
Δύο αδέλφια, ο Addison (Eric Bana, Hanna) και η Liza (Olivia Wilde, People Like Us), έχουν ληστέψει ένα καζίνο και προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα και να διαφύγουν στον Καναδά...
Στον δρόμο, όμως, παθαίνουν ένα ατύχημα στη μέση του πουθενά, το οποίο καταστρέφει το αυτοκίνητο τους και οδηγεί στον θάνατο ενός αστυνομικού.
Τα αδέλφια αποφασίζουν να μοιράσουν τα λεφτά, να χωριστούν και να συναντηθούν στον Καναδά.
Ο Addison αποφασίζει να διασχίσει το δάσος μέχρι τα σύνορα, ενώ η Liza κάνει ωτοστόπ και καταλήγει στο αυτοκίνητο ενός πρώην μποξέρ που πηγαίνει στο πατρικό του, το οποίο τυγχάνει να είναι λίγα μέτρα πριν από τα σύνορα, για να περάσει την ημέρα των Ευχαριστιών με τους γονείς του.
Όταν θα ξανασυναντηθούν τα δύο αδέλφια, τα πράγματα μεταξύ τους θα έχουν αλλάξει πολύ δραματικά.
Tο πρώτο μισάωρο (και κάτι παραπάνω) έχει στηθεί ωραία, με τους ηθοποιούς να ανταποκρίνονται στους ρόλους τους, το σενάριο να προχωράει καλά, τα τοπία απεικονισμένα με ακρίβεια και γενικά όλα σε προϊδεάζουν για κάτι πολύ καλό.
Έλα όμως που τα αγαπημένα μας Χολιγουντιανά κλισέ (όχι ότι μέχρι τότε απουσίαζαν πλήρως) αρχίζουν και κάνουν σιγά-σιγά την εμφανισή τους και η ταινία αρχίζει να ξεφουσκώνει.
Σίγουρα δεν χάνει τελείως το ενδιαφέρον της, αλλά σιγά-σιγά την "μυρίζεσαι" την δουλειά, ακόμα ίσως και μια ψιλοανατροπούλα του φινάλε.
Αυτή η αλλαγή πλεύσης της ταινίας, που από περιπέτεια γίνεται κοινωνική και στο τέλος λίγο θρίλερ, κάπως μπερδεύει τα πράγματα με την έννοια ότι δεν προσφέρει κάτι καινοτόμο ώστε να τα υποστηρίξει όλα αυτά, και από ένα σημείο και μετά απλά περιμένεις το φινάλε της ταινίας.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, ξεχωρίζει με διαφορά ο Eric Bana o οποίος είναι εξαιρετικός στον ρόλο του ψυχάκια δολοφόνου και είναι σίγουρα για πλάκα ο καλύτερος όλου του κάστ.
Καλού κάστ, αλλά αναξιοποίητου.
Tην Οlivia Wilde, σίγουρα δεν χορταίνουμε να την βλέπουμε στην οθόνη σαν παρουσία, αλλά δυστυχώς ως ερμηνεία δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα ακόμα και στις πιο απαιτητικές σκηνές της.
Αφήστε δε που δεν έχει και καμια τρελή χημεία με τον Charlie Hunnam (της σειράς Sons of Anarchy και του The Ledge), o οποίος μοιάζει καταπληκτικά στον μακαρίτη Heath Ledger.
Και εκείνον φυσικά δεν τον λές και καθηλωτικό, αντίθετα πιο πολύ πρός το υποτονικός τείνει.
Από κεί και πέρα δυστυχώς διακοσμητικό ρόλο έχουν οι Kris Kristofferson (Dolphin Tale) και Sissy Spacek (The Help), που δεν αξιοποιούνται από τον Αυστριακό σκηνοθέτη Stefan Ruzowitzky, παρα μόνο για ελάχιστα λεπτά και χωρίς να δείξουν κάτι από την σπουδαία κλάση τους.
Όσο φτάνουμε προς το φινάλε επιβεβαιώνεται ότι το Deadfall είναι μια ταινία που γυρίστηκε απλά για να περάσει ανώδυνα την ώρα του ο θεατής και δεν μπορεί να κάνει την διαφορά στο είδος της, για να καταλήξουμε στο γραμμικό και αφελές φινάλε, το οποίο θα μπορούσε με καλύτερη δουλειά να αλλάξει την τελική ετυμηγορία της ταινίας.
Συνοψίζοντας, δεν χάνει κάτι κανείς αν δεί την συγκεκριμμένη ταινία (όπως και αν την αγνοήσει), απλά προσφέρεται περισσότερο για χάζεμα και δεν πρόκειται να χαλάσει και κανένα που θα την επιλέξει.
Το Deadfall έκανε πρεμιέρα στο Tribeca Film Festival τον Απρίλη του 2012, ενώ βγήκε σε μικρή διανομή στην Αμερική στις 7 Δεκεμβρίου 2012.
Deadfall trailer από FilmBoy-gr
