Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Θυμάμαι που πριν από κάτι χρόνια είχα παρακολουθήσει μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Jim Carrey για την γνωστή σειρά Inside The Actors Studio.
Ανάμεσα σε τόσους διάσημους ηθοποιούς που είχαν περάσει εκείνη τη σεζόν, είναι ίσως ο μοναδικός που μου έμεινε χαραγμένος στο μυαλό- και όχι τόσο για τα βαθυστόχαστα λόγια του ή για τις ριζοσπαστικές απόψεις του γύρω από τον κινηματογράφο.
Αυτό που αμέσως μου τράβηξε την προσοχή ήταν η άνεση με την οποία μιλούσε ανοιχτά για τον εαυτό του και ο τρόπος που απροκάλυπτα εξηγούσε πως προτιμά τον τίτλο του stand-up comedian από εκείνον του σοβαρού ηθοποιού.
Έτσι, από περιέργεια άρχισα να ψάχνω συνεντεύξεις και άλλων σύγχρονων κωμικών ταλέντων...
Η εντύπωση που αποκόμιζα ήταν η ίδια.
Οι περισσότεροι από αυτούς, ξεκάθαρα αυτοσαρκαστικοί και πλήρως ανοιχτοί σε σχεδόν προσβλητικές ερωτήσεις, έμοιαζαν πολύ πιο αληθινοί και ευχάριστοι από άλλους παραφουσκωμένους σταρ.
Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομα τους, δύσκολα πλέον θα βρεις μια αξιόλογη κωμωδία.
Οι ελάχιστες εξαιρέσεις (βλέπε το πρώτο Hangover) εξευτελίζονται από τα sequel τους, οι light χαζοκομωδίες που συνήθως πρωταγωνιστεί η Katherine Heigl δίνουν και παίρνουν ενώ το πιο προκλητικό new wave χιούμορ του Ted δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματα του.
Το φυσικό επακόλουθο της πτώσης των κωμωδιών ήταν να έλθουν και σε μια σχετική ντεκαντάνς και αυτά τα, κάποτε, επιτυχημένα κωμικά αστέρια για τα οποία σας μιλούσα στην αρχή.
Έτσι, τύποι όπως ο Vince Vaughn και ο Owen Wilson πήραν την κατιούσα και οι συμμετοχές τους σε ταινίες μειώθηκαν σημαντικά.
Με το The Internship δεν προσπάθησαν να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά της κωμωδίας αλλά εκ του ασφαλούς να κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλά.
Να φέρουν τους χαρακτήρες τους σε άβολες καταστάσεις και να προσφέρουν γέλιο.
Ανειδίκευτοι σαραντάρηδες και χωρίς ιδιαίτερα ταλέντα, βλέπουν το μέλλον τους να διαγράφεται αβέβαιο μέχρι την στιγμή που κλείνουν μια διαδικτυακή συνέντευξη με εκπροσώπους της Google.
Από καθαρή τύχη καταφέρνουν να τους πείσουν πως μπορούν να διεκδικήσουν μια ενδεχόμενη θέση εργασίας στον συγκεκριμένο ιντερνετικό κολοσσό και έτσι αποφασίζουν να κάνουν το παράτολμο βήμα να ταξιδέψουν στα κεντρικά κτήρια της Google και να πάρουν μέρος στο Internship.
Από την πρώτη στιγμή που θα πατήσουν το πόδι τους σε αυτά τα κτίρια, θα τους καταστεί σαφές ότι είναι παράταιροι εκεί.
Δεν έχουν ιδέα από τεχνολογία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να συναγωνιστούν τα computer geeks που διεκδικούν την ίδια θέση.
Όταν μάλιστα αναγκαστούν να παλέψουν για αυτό που τόσο πολύ θέλουν, τα πράγματα θα πάρουν περίεργες τροπές και οι δυο φίλοι θα μπλέξουν για άλλη μια φορά.
Ακόμα και αυτή η μικρή περίληψη της πλοκής του The Internship ίσως να αποκαλύπτει πολλά, αφού πρόκειται για μια τόσο συνηθισμένη σεναριακή φόρμουλα που έστω και μια - δυο κωμωδίες να έχει παρακολουθήσει κανείς μπορεί να καταλάβει τι γίνεται στην συνέχεια αλλά και πιο θα είναι το φινάλε της ταινίας.
Αυτός ο safe δρόμος που διαλέγουν οι «Καταφερτζήδες» είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας.
Συντηρητικό χιούμορ βασισμένο πάνω σε στάνταρ σενάριο με συνηθισμένους ήρωες και μια κλασσική ροή που, για να είμαι ειλικρινής, θυμίζει ταινία των 90's.
Αν σε αυτά τα μειονεκτήματα συμπεριλάβεις και τον τρόπο που διαρκώς οι Αμερικάνοι έχουν ανάγκη να επαναπροσδιορίζουν το American dream και να το χώνουν σε ταινίες - σε αυτή την περίπτωση η θέση εργασίας στην Google - ακόμα και σε εποχές που δεν υφίσταται, τότε το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά αμφίβολο.
Ευτυχώς όμως, το The Internship του Shawn Levy (των Real Steel, Date Night και Night in the Museum 2) δεν είναι μια ακόμα κωμωδία που απαραίτητα θα χαρακτήριζες χάσιμο χρόνου.
Έχει κάποια στοιχεία που την φέρνουν σε καλύτερη μοίρα από άλλες παρωχημένες ιδέες των τελευταίων ετών και τουλάχιστον την κάνουν να απέχει αρκετά από τα εκτρώματα του Adam Sandler.
Ένα από αυτά είναι οι ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών του που, ενώ δεν είναι αψεγάδιαστες, προδίδουν την μακροχρόνια φιλία και την οικειότητα που έχουν αναπτύξει.
Μάλιστα, κάποιες φορές ίσως να καταφέρεις να δεις και την σπιρτάδα του κωμικού που κρύβουν μέσα τους και που έχουν αρκετό καιρό να παρουσιάσουν.
Ακόμα, δυνατό χαρτί του The Internship είναι και οι βοηθητικοί χαρακτήρες του συμπληρωματικού cast.
Από τον "κακό" της υπόθεσης Max Minghella (The Darkest Hour) που καταφέρνει να σε εκνευρίσει μέχρι τον Γιαπωνέζο που αυτοτιμωρείται (Tobit Raphael) και την απαραίτητη γυναικεία παρουσία (Rose Byrne, The Place Beyond the Pines), έχουμε να κάνουμε με έξυπνες αναπαραστάσεις περίεργων ανθρώπων.
Ειδικά στις σκηνές που η ταινία προσπαθεί να αναδείξει τον τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης των έμπειρων σαραντάρηδων έναντι των απόλυτα εξειδικευμένων εικοσάρηδων με παντελή έλλειψη κοινωνικής ζωής και να αντιπαραθέσει δυο διαφορετικές γενιές, αυτό που «περνάει» δεν είναι απόλυτα λανθασμένο.
Το The Internship δεν αποτελεί μια ιδιαίτερη ταινία, ούτε ένα έργο που πρέπει να παρακολουθήσεις απαραίτητα.
Ωστόσο, σώζεται από την ειλικρίνειά του.
Δεν πλασάρεται ως κάτι διαφορετικό και δεν επιδιώκει να σε παραπλανήσει.
Στηρίζεται στους δυο συμπαθητικούς πρωταγωνιστές του και σε μια σειρά από επιτυχημένα αλλά light αστεία.
Στις αίθουσες από 27 Ιουνίου.
The Internship trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
