Γράφει ο Kostas Tsokos.
"I have to believe that you're sent here for a reason and even if it takes the rest of your life, you own it to yourself, to find what that reason is.Jonathan Kent
You just have to decide what kind of man you want to grow up to be, Clark. Whoever that man is, he's going to change the world."
"My father believed that if the world found out who I really was, they'd reject me... out of fear.Clark Kent
He was convinced that the world wasn't ready..."
"You will give the people an ideal to strive towards.Jor-El
They will race behind you, they will stumble, they will fall.
But in time, they will join you in the sun....In time, you will help them accomplish wonders."
"Holy piece of fuckin' shit...δεν είναι πουλί, δεν είναι αεροπλάνο...δεν είναι μπεκά(λ)τσα...είναι ο νέος κινηματογραφικός Superman!"Κωνσταντίνος Τσώκος
"Επιτέλους!" θα αναφωνήσουν όλοι οι πορουκλοφάν ανά την υφήλιο, ο νέος Superman είναι εδώ και ακριβώς επάνω στην επέτειο για τα 75 του χρόνια, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στο Action Comics #1 τον Ιούνη του 1938. (τυχαίο;...δεν νομίζω)
Κάθε εποχή χρειάζεται και έναν υπεράνθρωπο μύθο, για να γεμίζει ελπίδα τον κόσμο, τουλάχιστον για όσο θα την παλεύει να ξεχνιέται για κανά δυωράκι στην σκοτεινή αίθουσα.
Όχι ότι περιμένεις κανάν Superman να σε σώσει επειδή εσύ παραμένεις Kanape-Man, αλλά να ...όταν έξω παίζει μόνο το έργο Samar-ass: Man of Democracy Steal, ο κόσμος έχει ακόμη ανάγκη το uplifting παραμυθάκι (εκτός αν θέλει κανείς τέτοιες μέρες να πάει να δει κανά παιδί από το Ιράν να ψάχνει το χαμένο του ποδήλατο στα συντρίμμια του σπιτιού του, για να νιώσει πιο σινεφίλ).
Μετά το ημι-αποτυχημένο late sequel στις πρώτες δύο ταινίες του Richard Donner ("Superman Returns", 2006) που δεν απέδωσε τις υπερτιτάνιες εισπράξεις που περίμεναν, οι όποιες σκέψεις για sequel εκείνου μπήκαν στο ράφι.
Σε αυτές τις περιπτώσεις...ποια είναι η πρώτη σκέψη που έρχεται απόλυτα φυσικά, στα μυαλά των στούντιο;
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Reboot φυσικά!
Στα κόμικ γίνεται συνέχεια εδώ και χρόνια, με πιο πρόσφατο και τρανταχτό παράδειγμα τον Σεπτέμβρη του 2011, όπου ξεκίνησε η DC για πολλοστή φορά ένα reboot όλης της μυθολογίας υπερηρώων της, το επονομαζόμενο New 52 (από το οποίο αξίζει να τσεκάρετε οπωσδήποτε Justice League, Batman, Aquaman, Earth-2, Dial H, Constantine, Justice League Dark, I,Vampire και άλλα πολλά!)
Στις ταινίες το βλέπουμε ήδη εδώ και λίγα χρόνια, είτε σε franchise που είχαν ξεμείνει από καύσιμα για χρόνια (Star Trek, James Bond), είτε και σε πρόσφατες κόμικ μεταφορές που χρειάστηκε να υποστούν μεγάλες αλλαγές λόγω δημιουργικών διαφορών (η αντικατάσταση της τριλογίας Sam Raimi και η πρόσφατη επανεκκίνηση του Αραχνάκια με το Amazing Spider-Man).
Σαν να μου φαίνεται πως οι ταινίες (τα εμπορικά blockbuster τουλάχιστον) βαδίζουν όλο και περισσότερο στην νοοτροπία των κόμικ και γίνονται ένα με αυτά, στον τρόπο αλλαγών, εξέλιξης και συνέχειας του μύθου τους.
Για την περίπτωση του Superman, το καταλαβαίνουμε εξαρχής αλλά και σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, πως πρόκειται για μια νέα αρχή που μεταφέρει οικεία στοιχεία της κλασικότροπης υπερηρωικής ιστορίας προέλευσης, εμπνέεται ξεκάθαρα από τις παλιές ταινίες αλλά ταυτόχρονα θέλει και να προσφέρει ένα διαφορετικό, πιο σκοτεινό, μελαγχολικό και γκρίζο "twist" σε σχέση με το πρόσφατο και μη παρελθόν.
Άλλωστε από πίσω κρύβονται οι Christopher Nolan και David S. Goyer που έριξαν την ιδέα γύρω στο 2010 όταν έγραφαν το σενάριο του The Dark Knight Rises.
Δεν πρόκειται να δεις λοιπόν, τίτλους αρχής με το όνομα της ταινίας, το παρατσούκλι Superman όταν αναφέρεται προκαλεί μόνο παράξενα μειδιάματα και ναι ...η αναγέννηση του κινηματογραφικού Ανθρώπου από Ατσάλι στο σήμερα, θα ήθελε πολύ να είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί.
Τα κατάφερε;
Και πόσο εύκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο, όταν πρόκειται για έναν άτρωτο ήρωα που έχει υποστεί αρκετές επαναλήψεις του origin του;
ΥΠΟΘΕΣΗ
Την ιστορία πάνω κάτω θα την γνωρίζετε...
Η εικόνα ανοίγει και απλώνεται μπροστά στα μάτια σου ο πλανήτης Krypton.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο μια επερχόμενης καταστροφής λόγω της εξάντλησης των πόρων που κατέστησαν ασταθή, τον πυρήνα του πλανήτη.
Ο Στρατηγός Zod (Michael Shannon, Premium Rush) εκμεταλλεύεται την συγκυρία για να στήσει πραξικόπημα με τους ακόλουθους του και ο επιστήμονας Jor-El (Russell Crowe, Broken City) θέλοντας να σώσει τον λαό του Krypton κάνει μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια, αρπάζοντας τον γενετικό κώδικα των Κρυπτόνιων.
Αποφασίζει λοιπόν μαζί με την γυναίκα του Lara Lor-Van (Ayelet Zurer, Darling Companion) και στέλνει στον πλανήτη Γη τον νεογέννητο γιο του (και πρώτη φυσική γέννα για τον Krypton εδώ και πάρα πολλά χρόνια), έχοντας αποθηκεύσει κωδικοποιημένο μέσα στο σώμα του, το DNA που θα μπορούσε να αναγεννήσει τους Κρυπτόνιους.
Ναι σωστά μαντέψατε, ο Zod και οι ακόλουθοι του, μέσα σε αυτούς και η Faora (Antje Traue, 5 Days of War) ξαποστέλνονται τελικά στην Phantom Zone και αμέσως μετά παρακολουθούμε την ζωή του Clark Kent (Henry Cavill, The Cold Light of Day), από fisherman's friend σε σωτήρα ολκής.
Ο Clark ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι που ανακαλύπτει ότι έχει υπερφυσικές δυνάμεις και ότι δεν προέρχεται από τη Γη.
Ως νεαρός, θα ξεκινήσει μια εντυπωσιακή περιπέτεια, αναζητώντας τις ρίζες του και την αποστολή του σ' αυτό τον κόσμο.
Αν όμως, θέλει να σώσει τον κόσμο από τον αφανισμό και να αποτελέσει το σύμβολο της ελπίδας για την ανθρωπότητα, θα πρέπει να αφήσει τον ήρωα που κρύβει μέσα του να λάμψει.
Στην πραγματικότητα όμως, έχει μεγαλώσει από τους γονείς του Martha (Diane Lane, Secretariat) και Jonathan Kent (Kevin Costner, The Company Men) ως ένα ενάρετο και ήρεμο πλάσμα με τους ίδιους να προσπαθούν να τον ηρεμήσουν από τις κρίσεις πανικού του, μαθαίνοντας τον να κρύβει τις δυνάμεις του, μέχρι να θεωρήσει ο ίδιος πότε είναι πρέπον να αποκαλυφθεί.
Ο κόσμος δεν είναι όμως έτοιμος για κάτι τέτοιο, για ένα...φρικιό και ο ίδιος θα προτιμήσει μια απομονωμένη μοναχική ζωή όντας απομακρυσμένος από τους ανθρώπους και την πιθανότητα να ανακαλύψουν ποιος είναι.
Όταν η διαδρομή του τον φέρει σε εγκαταλελειμμένο σκάφος, θαμμένο για χρόνια κάτω από τους Αρκτικούς πάγους θα ανακαλύψει την καταγωγή του και θα αποφασίσει να φορέσει τον μανδύα ενός υπερήρωα.
Εξερευνώντας αυτές του τις ικανότητες θα έρθει σε σύγκρουση με τον αμερικάνικο στρατό αλλά στο πλευρό του θα έχει για ανέλπιστη σύμμαχο, την "πανταχού παρούσα" βραβευμένη με Πούλιτζερ δημοσιογράφο, Lois Lane (Amy Adams, Trouble With The Curve).
Ένας υπερφυσικός ήρωας θα γεννηθεί πραγματικά αποκτώντας την ταυτότητα του και θα έρθει στον φοβισμένο για το διαφορετικό, κόσμο μας και...πάνω στην ώρα θα λέγαμε εμείς, αφού ο Zod επιστρέφει με βλέψεις καταστροφής της Γης και αντικατάστασης της από...
ΣΕΝΑΡΙΟ
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Εδώ δεν έχει Κρυπτονίτη, δεν έχει(;) Clark Kent δημοσιογραφίσκο με γυαλάκια, ξέχνα (;) τον Lex Luthor και φυσικά...την γνωστή σωβρακοφανέλα πάνω από το παντελόνι που ένας θεός ξέρει γιατί την κράτησαν τόσα χρόνια.
Το σενάριο σε γενικές γραμμές, θύμιζε υπερβολικά το Batman Begins και το Dark Knight Rises (ειδικά το πρώτο) και η-αναμενόμενη-επιρροή των Nolan και David S. Goyer ήταν παραπάνω από εμφανής.
Η γενικότερη ατμόσφαιρα ήταν σκοτεινή και μελαγχολική, η ίδια μη γραμμική αφήγηση ήταν εκεί, ακριβώς όπως και στο Batman Begins, όπου θα σου πάρει λίγη ώρα μέχρι να συνηθίσεις τις εναλλαγές παρόντος-παρελθόντος και έκαναν την αφήγηση να βαρυφορτώνεται εκεί που πήγαινε να πάρει μπρος.
Ό,τι περιμένετε να δείτε είναι εκεί, από τις ήρεμες στιγμές μεταξύ Clark Kent και γονιών του, η σκηνή διάσωσης που αναγκάστηκε να κάνει στην εφηβεία του, οι ψευτονταήδες που του κολλούσαν και μια δυο ακόμα δραματικές σκηνές σχετικά με το ποιος είναι ο Kal-El από που προέρχεται και ποια ακριβώς είναι η σωστή στιγμή για να φανερωθεί μια και καλή στον κόσμο, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται κάποιες θυσίες.
Θέλησαν να πρωτοτυπήσουν δείχνοντας τα με μια περίεργη σειρά, αλλά έτσι όπως εξελίχθηκε η ταινία θα ήταν καλύτερο να διέθετε μια πιο στρωτή αφήγηση, η οποία χάθηκε λίγο αφότου εγκαταλείψαμε τον Krypton.
Με χάλασε επίσης το πόσο "εξαναγκαστικά" έμοιαζε να μπαίνει στο σενάριο η Lois και το ρομάντζο με τον Superman που χωρίς να έχει τις υπερβολικές cheesy-ιλες, θα ήταν καλό να το είχαν αφήσει ΚΑΙ αυτό για την επόμενη ταινία (και αυτό το φιλί όλο το ανέβαλλαν για να το χώσουν στην πιο άκυρη στιγμή ...κλασικά!)
Εκεί που θα διαφωνήσω πλήρως με τις κριτικές του ξένου τύπου είναι στην έλλειψη χιούμορ και παράγοντα διασκέδασης.
Αυτό το γνωρίζεις πριν πας να δεις το Man of Steel απλά και μόνο αν κοιτάξεις τους συντελεστές στα credits της ταινίας (πραγματικά...σοβαρευτείτε κύριοι...).
Οι...νοσταλγοί του ροκ εν ρολ που πριν βγει το Man of Steel θυμούνται να κράζουν την chees-ίλα των παλιών ταινιών, μόνο και μόνο για ξανακράζουν την έλλειψη fun με το που βγει η ταινία ...ας πάρουν χάπι κατά της κυκλοθυμίας πριν μπουν στην αίθουσα.
Τα προβλήματα του Man of Steel είναι αλλού αλλά το χιούμορ υπήρχε όσο χρειαζόταν, τοποθετημένο στρατηγικά και έξυπνα, προσφέροντας που και που ένα ελαφρό μειδίαμα, με τις περισσότερες από αυτές τις σκηνές να αφορούν τη Lois ή τις συζητήσεις του Superman με τον αντιστράτηγο General Swanwick (Harry Lennix, State of Play).
Υπήρχαν και αρκετές αναφορές και στη σειρά Smallville καθώς η Amy Adams, είναι αναφορά από μόνη της (είχε εμφανιστεί σε ένα από τα επεισόδια της 1ης σεζόν του Smallville), ο χαρακτήρας του Whitney Fordman, πρωτοδημιουργήθηκε για τις ανάγκες του Smallville ενώ ο Alessandro Juliani (Love Happens) ως λοχίας Sedowsky ερμήνευσε τον αντίστοιχο Dr Emil Hamilton στην ίδια σειρά και ο Mackenzie Gray (Grace Encounters) που υποδύεται τον Κρυπτονιανό Jax-Ur, ήταν ένας ενήλικας κλώνος του Lex Luthor στην ίδια σειρά.
Για τους κομικάδες δεν έλειπαν φυσικά τα easter eggs, με την παρουσία της Lana Lang (για λίγα δεύτερα και μόνο ως παιδί), τις στολές, κομμάτια της υπόθεσης και το S=hope (ελπίδα) να είναι παρμένα από το πολύ καλό 12τευχο origin Superman: Birthright των Mark Waid και Leinil Fancis Yu.
Όσο για το Κρυπτονιανό σκάφος που ήταν κρυμμένο στους αρκτικούς πάγους και αποτελούσε το Fortress of Solitude του reboot, έπαιρνε στοιχεία τόσο από τα Silver Age κόμικ όσο και από Adventures of Superman των 80's αλλά και την πρόσφατη New 52 εκδοχή ενώ οι ήδη γνωρίζαμε από τα teasers πως ο μονόλογος του Jor-El είναι παρμένος από το All-Star Superman των Grant Morrison και Frank Quitely και αυτός του Jonathan Kent από το Superman: Secret Origin των Geoff Johns, Gary Frank.
Συν τοις άλλοις, στη φωτογραφία που φαίνεται ο νεαρός Clark να στέκεται με κάποιους συμμαθητές του μπροστά από ένα επιστημονικό έργο, από πίσω τους φαίνεται μια μικρή ταμπέλα με το όνομα "Weisinger Public School", εμπνευσμένη από τον Mort Weisinger, συντάκτη των κόμικ του Superman που εισήγαγε πολλά από τα πιο υπερφυσικά στοιχεία επιστημονικής φαντασίας στον ήρωα.
Πιο ξεχωριστή η μικρή αναφορά στα πρώτα πρώτα τεύχη του κόμικ όπου ο Superman προσπαθώντας να πετάξει κατέληγε να κάνει μεγάλα άλματα (τρώγοντας στην ταινία και κανά δυο fail).
Το θέμα ήταν με τα φανερά hints που μας έλεγαν για έναν πύργο του Luthor και έναν δορυφόρο της...Wayne Enterprises, τα οποία κλείσεις δεν κλείσεις το ματάκι για κάνα δευτερόλεπτο...είναι κατόρθωμα να τα εντοπίσεις.
Όσο για το φινάλε;
Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς και απ΄ότι φαίνεται όσο κι αν πρόκειται για έναν πιο uplifting και άτρωτο ήρωα και καλό...μα πολύ καλό παιδί...ακόμα κι αυτός θα κάνει κάποια πράξη που δίνουν γκρίζες αποχρώσεις στον χαρακτήρα του.
Μου άρεσε αυτή η προσέγγιση που ήταν μια ξαφνική και απροσδόκητη ανατροπή στο χαρακτήρα του...αλλά το μόνο πρόβλημα κι εδώ, είναι πως ό,τι ακολούθησε δεν έδειχνε να έχει κάποιο αντίκτυπο στη συνέχεια και ουσιαστικά σερβιριστήκαμε μια βιαστική κατάληξη σαν του Dark Knight Rises.
Στο δηλώνουν από μόνοι τους: την είπαμε την ιστορία μας και αφού χώσαμε παραπάνω ξύλο θα την κάνει την επιτυχία του, οπότε για περισσότερα ...ραντεβού στο sequel.
ΣΤΟΛΕΣ-ΣΚΗΝΙΚΑ-ΟΧΗΜΑΤΑ
Όμορφη η εισαγωγή με την ιστορία του πλανήτη Krypton, την γέννα του Superman και την μάχη του πατέρα Jor-El.
Αρκετά διαφορετική σε σχέση με ότι έχουμε δει, πιο κοντά σε ένα Star Wars περιβάλλον (στολές,όπλα) με λίγο από Dune και πιο ηφαιστιώδεις, ερημικές-βουνίσιες προεκτάσεις.
H κρυπτονιανή τεχνολογία επικοινωνίας, έφερνε σε ζωντανά σπειροειδή pin art ενώ τα πλοκαμοειδή που φύλαγαν τα μωρά του Krypton θύμιζαν Matrix, οι ιπτάμενες μάχες καβάλα σε πλάσματα έφερναν στο νου το Avatar και τα εφέ και οι στολές σε όλη την ταινία είναι ίσως ότι καλύτερο έχουμε δει, με την πανοπλία και τα κράνη να θυμίζουν έναν ιππότη-διαστημάνθρωπο μεταξύ Soul Calibur videogame, Dune και Necromongers (από την ταινία Chronicles of Riddick).
Στο εσωτερικό τους πάλι διέθεταν προστατευτικές ηλεκτρονικές μεμβράνες, με μια υφή που θύμιζε δέρμα από μέδουσα ενώ κάτω από τις στολές ήταν εκείνη η δερμάτινη λεπτή φορεσιά, σκούρου μπλε χρώματος και φολιδωτής υφής (αυτή που φόραγε ουσιαστικά και ο Supes).
Όσο για την στολή του τελευταίου, όταν ξέρεις πως η κάπα του Supes είναι ψηφιακή και παρ'όλα αυτά δεν σου τραβάει την προσοχή και σου φαίνεται φυσική, τότε έχει γίνει καλή δουλειά ενώ επιτέλους βλέπουμε κάτι πιο κοντινό στα πρόσφατα κόμικ με το κόκκινο βρακί να απουσιάζει και την υπόλοιπη στολή να γράφει υπέροχα και σκληροπυρηνικά πάνω στο γραμμωμένο σώμα του Cavill.
Τα εντομοειδούς, πλοκαμοειδών σχηματισμών εξωγήινα σκάφη των Κρυπτονιανών του Zod και τα τρίποδα με τις φλεγόμενες άκρες, παραμένουν στον κανόνα που θέλει οτιδήποτε εξωγήινο μας επιτίθεται, να θυμίζει από ερπετά μέχρι πλάσματα της θάλασσας (λέγε με και Avengers ή Transformers: Dark of The Moon).
ΜΟΝΤΑΖ, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΕΦΕ
Σε γενικές γραμμές, ο Zack Snyder ξέρει να πλάθει μεγαλειώδεις, επικές, μεσσιανικές blockbuster σκηνές, με ατμόσφαιρα και τσιτωμένη φαντασμαγορία.
Τα πλάνα με τον Clark Kent βυθισμένο στη θάλασσα, είναι καρφί 300 όπως και οι μεσσιανικών αποχρώσεων σκηνές με τον Supes να ποζάρει στον ουρανό, τα χέρια να υψώνονται στον ουρανό όταν βρίσκεται πεσμένος, σαν να αποζητάει τον θεό του και άλλα πολλά συνοδεία επικής-αιθέριας μουσικής (πιάσε κάπου ανάμεσα και την ηλικία των 33 που έχει ο Clark και έχεις μια ακόμα Τζίζας Christ αναφορά).
Φαίνεται πως γουστάρει τόσο τα κόμικ και το φανταστικό όσο και τα videogames (καλά ...δεν τον ξέρω και προσωπικά τον άνθρωπο!), ενώ εδώ έχει κουλαντρίσει λίγο την εμμονή με το slow motion που κούρασε τους σοβαροφανείς κριτικούς στο 300 και πολύ περισσότερο στο Sucker Punch.
Χαρακτηριστικό πως άλλαξε και λίγο το στυλ κινηματογράφησης του, χρησιμοποιώντας handheld κάμερες με ένα αρκετά γρήγορο και κοφτό μοντάζ στα πετάγματα και τις υπερταχύτητες.
Έξυπνα και τα κολπάκια που θύμιζαν Cloverfield και Chronicle με τα κουνήματα της κάμερας (σε ορισμένες στιγμές θα ορκιζόσουν πως κάποιος παρακολουθεί τα δρώμενα και τα τραβάει με την κάμερα) που προσέδιδαν ακριβώς αυτόν το ρεαλισμό που ήθελαν να πετύχουν και το πως θα φαινόταν, σε έναν μοντέρνο κόσμο, τον δικό μας, να σκάει μύτη ένας εξωγήινος με ανθρώπινη περιβολή και θεϊκές υπερδυνάμεις.
Οι 2-3 σκηνές δράσης είναι μαζεμένες στο τελευταίο μισάωρο και είναι αξιόλογες.
Θα δείτε τον "πρώην σωβρακοφανέλα" να πλακώνεται με την Faora και άλλον έναν υποτακτικό του Zod πετώντας μέσα από κτίρια, ρίχνοντας ο ένας στον άλλον ελικόπτερα, φορτηγά και μια ...καριόλα διπλή (κρεβάτι δεν είναι αυτό;), ενώ η τελική αναμέτρηση με τον Ζod ανακατεύει από Dragonball τσιτωμένα ουρλιαχτά και παιδιάστικες κλισέ ατάκες μέχρι την αντίστοιχη τελική αναμέτρηση μεταξύ πράκτορα Smith και Neo στο Matrix Revolutions, με τους δυο τους να σαρώνουν κάθε τσιμέντο και τζάμι σκορπίζοντας τον όλεθρο, ανταλλάσσοντας ...καυτές ματιές και με τον Zod να σκαρφαλώνει σε κάποιες φάσεις σαν τον Hulk.
Σκηνές ανάλογες των Εκδικητών και δεν γίνεται το παιδί μέσα σου, να μην νιώσει μια γλυκιά, επική ανατριχίλα στην ραχοκοκκαλιά όταν βλέπει τον Superman να πετάει ή να βγάζει ακτίνες από τα μάτια του.
Το πρόβλημα με το μοντάζ είναι πως σε αρκετές σκηνές δεν προλαβαίνεις να δεις και να νιώσεις τι γίνεται, ειδικά εκεί όπου ο Superman παλεύει με ένα πλοκαμοειδές μέσο προφύλαξης διαστημοπλοίου...και ειλικρινά πείτε μου αν καταλάβατε τίποτα σε εκείνη τη σκηνή.
ΜΟΥΣΙΚΗ
Ο Hans Zimmer είχε εξαρχής δύσκολο έργο και σοφά επέλεξε να εμπνευστεί αλλά να μην βαδίσει στα χνάρια του διαχρονικού θέματος από τον John Williams.
Την κομματάρα, σκέτη συμφωνική πανδαισία κλιμακούμενης έντασης την ξέρετε κι από τα trailer (είναι το "What Are You Going To Do, When You Are Not Saving The World και μπορείς να το ακούσεις εδώ) και πρόκειται για νέο classic υπερωικό θεματάκι που θα έχουμε να θυμόμαστε, διαπνέοντας όλο σχεδόν το soundtrack (ειλικρινά guys δεν λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μου)
Από κει και πέρα, ακούμε ότι ξέραμε και από την τριλογία Dark Knight, με πολύ δράμα αλλά στο πιο πομπώδες και ελπιδοφόρο και όχι τόσο γκρίζο, με το πιάνο να συνοδεύει απαλά τις σκηνές του Clark Kent και τον Superman να ξεσπάει ορμητικά με μια έκρηξη εγχόρδων και drums να συνοδεύει τα ανδραγαθήματα του.
ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ
Θα συμπαθήσετε αυτή τη φορά τον Russell Crowe, έδινε νόημα και ζεστασιά με τον τρόπο που ερμήνευε τα γνωστά κλισέ λόγια πατροναρίσματος, που έχουμε συνηθίσει.
Τον Keνin Costner αν και δεν τον χωνεύω, μοιράστηκε κανά δυο όμορφες, συγκινητικές σκηνές με τον γιο του Clark, όταν του έδειχνε το διαστημόπλοιο του και στην άλλη με ανεμοστρόβιλο (αξιόλογος και ο μικρός Dylan Sprayberry των Shuffle και Old Dogs).
Οι μαμάδες Diane Lane και Ayelet Zurer ήταν τιμιότατες (η Lane είναι ηθοποιάρα όπου κι αν παίζει) και σιγοντάριζαν συναισθηματικά τους συζύγους τους ενώ οι Richard Schiff (Johnny English Reborn, The West Wing series) ως Dr. Emil Hamilton και Christopher Meloni (Carriers) ως Συνταγματάρχης Hardy μοιράστηκαν μερικές χιουμοριστικές στιγμές με τον Supes.
Την Lois Lane της Amy Adams, σαν παρουσία θα την έκρινα ξενέρωτη (θα προτιμούσα μια Emily Blunt ή την υποψήφια Olivia Wilde και όσο για το πόσο "hot" είναι στα κόμικ ...ας το αφήσουμε καλύτερα).
Ερμηνευτικά όμως ακροβατούσε ιδανικά ανάμεσα στην αλανιάρικη φινέτσα, στην δυναμική γυναίκα που θέλει να χώνεται παντού και την φορτισμένη συναισθηματικά αλλά ποτέ "κυρία σε απόγνωση".
Από κοντά και ο μικρός ρόλος του Laurence Fishburne (Contagion) ως αρχισυντάκτη της Daily Planet που μοιράστηκε μερικές συγκρατημένα δυναμικές στιγμές με τη Lois αλλά και συμπόνιας-αγωνίας την ώρα των καταστροφών με την Jenny (Rebecca Buller).
Η γοητευτική Antje Traue (του υποτιμημένου sci-fi horror Pandorum) ήταν ταιριαστή στο ρόλο της, απλό συνοδευτικό για τα ξυλίκια αλλά με κανά δυο ατάκες ενώ ο Michael Shannon αν και ηθοποιάρα ...δεν με εντυπωσίασε.
Απειλητικός σαν παρουσία, αλλά ερμηνευτικά αναιμικός, ακόμα και ο Russell Crowe τον έσκισε πατόκορφα.
Όσο για τον Henry Cavill πρέπει να προσπάθησε πολύ για να κρύψει την έντονα βρετανική προφορά του (ο πρώτος μη αμερικανός που ερμηνεύει τον ήρωα) ενώ σαν φυσιογνωμία και φυσική παρουσία είναι ταιριαστός στο ρόλο.
Ναι ο Supes παραμένει ένας τσομπανόπαιδο από την Smallville του Κάνσας, αλλά είναι ένας μοναχικός απόκληρος που δεν έχει καμία σχέση με την γκαφατζίδικη cheesy χαριτωμενιά της γοητείας του αξεπέραστου Reeve.
Το θέμα όμως δεν ήταν να συγκριθεί με έναν εμβληματικό pop culture ρόλο ...αλλά να προσφέρει τη δική του εκδοχή.
Ο Cavill καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα, συναισθηματικός, γοητευτικός και παλαιομοδίτικα χαριτωμένος με έναν δικό του τρόπο (τα κοριτσάκια στην avant premiere είχαν να λένε για την σκηνή που βγαίνει με την τρίχα αρκούδας μέσα από τις φωτιές).
Τα πήγε σχετικά καλά, με τις δραματικές και αγέρωχες εκφράσεις, τα χαμογελάκια και τα νεύματα, από την μια στιγμή στην άλλη να δείχνει από χαριτωμένος θλιμμένος και από σκληροπυρηνικός έως ευάλωτος (απλά δείτε πως ξεσπάει και αφήνεται σαν μικρό παιδί στην αγκαλιά της Lois μετά το ξύλο στον General Zod).
Ίσως απλά μου πάρει μια ακόμα προβολή για να τον συνηθίσω, όπως συνέβη με τον Mark Ruffalo που στην δεύτερη θέαση των Avengers, τον χώνεψα πολύ πιο εύκολα αντί του Edward Norton.
Εκεί που σε κέρδιζαν περισσότερο οι ερμηνείες ήταν σε στιγμές που διακυβεύονταν υψηλοί κίνδυνοι και οι ερμηνείες τσίτωναν λίγο.
Τόσο ο Cavill όσο και ο Zod, όταν έπρεπε να ουρλιάξουν, να τσιτώσουν να αγανακτήσουν, να αγωνιούν με κέρδισαν περισσότερο.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η επανεκκίνηση του Superman ήταν συνεπής ως προς τον συνδυασμό της ανθρώπινα προσγειωμένης, σοβαρής Nolan-ικής dark-ίλας και επικής σκηνοθεσίας δράσης του Zack Snyder που περιμέναμε.
Μάλιστα ήμουν έτοιμος να κράξω τις βαθμολογίες που έβλεπα στα Metascore και Rottentomatoes, γιατί πίστευα πως θα ήταν πολύ καλό...
Το Man of Steel είχε μια εξαιρετική εισαγωγή και ένα εντυπωσιακό αλλά κουραστικό φινάλε.
Γενικά είχε την ίδια αίσθηση ενός μεγάλου trailer όπως και στο Dark Knight Rises, με περίεργα χρονικά άλματα προσώπων-γεγονότων, μια αρκετά μεγάλη εισαγωγή στον Krypton, ένα λίγο βιαστικό ενδιάμεσο με τον ήρωα να ανακαλύπτει ποιος θέλει να είναι με εμβόλιμες σκηνές της Lois ή των αναμνήσεων του Clark και όλη τη δράση μαζεμένη στο τέλος.
Η τελευταία όμως, έδινε περισσότερο μια αίσθηση βιντεογκεϊμίστικου αυνανισμού (και μιλάμε πως γουστάρω κάργα να βαράνε φυσικλέκια), που έμοιαζε περισσότερο με τριπλή κλιμάκωση-φινάλε, κουράζοντας από ένα σημείο και μετά.
Σε ορισμένα σημεία σε έκανε να πιστεύεις πως ο Zack Snyder βούτηξε ένα χειριστήριο και άρχιζε να παίζει Injustice: Gods Among Us στο Ps3.
Όσο για το ενδιάμεσο ήταν μια καλοπαιγμένη και καλογυρισμένη μεν, αλλά χιλιοειδωμένη συρραφή από σκηνές φλασμπάκ και παρουσίες χαρακτήρων που ...ήταν εκεί για να είναι.
Τελικά προέκυψε περισσότερο το απόσπασμα δράσης-συμπλήρωμα που έλειπε από τα προηγούμενα αλλά έχω την εντύπωση πως αν η υποτιμημένα ...βαρετή ταινία του Bryan Singer (Superman Returns, 2006) είχε την δράση του Man of Steel, τότε θα μιλούσαμε για την καλύτερη σύγχρονη ταινία Superman μετά τις πρώτες δύο, γλυκά νοσταλγικές πλέον του Richard Donner.
Κάτι μου λέει πως αυτά τα δύο Superman, μοιάζουν συγκριτικά με τους δύο Hulk, όπου στο πρώτο είχες την πιο αργή, περίεργη και παρεξηγημένη ταινία και στο reboot την πιο εφετζίδικη και "straight action".
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Snyder παραμένει βιντεοκλιπάς αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικός εικονοπλάστης, όμως η ταινία νοιαζόνταν περισσότερο να φτάσει στις δυο-τρεις κασκάντες που ήθελαν να κολλήσουν στο φινάλε, περνώντας βιαστικά και τετριμμένα όλα τα υπόλοιπα.
Σαν να πήραν το σενάριο από τα πρώτα δύο Superman του Richard Donner (γιατί και το 2ο του Donner ήταν ουσιαστικά) και τα έδεσαν σε μια ταινία reboot-αρισμένη εισαγωγή αλά Batman Begins.
Όσο κι αν ήθελες να αράξεις, να χαλαρώσεις και να απολαύσεις το Man of Steel (και υπήρχαν πράγματι 2-3 σκηνές με έντονη συναισθηματική φόρτιση και ερμηνευτικά ξεσπάσματα), κάτι του έλειπε και λυπάμαι αλλά δεν εντυπωσιάζομαι το ίδιο εύκολα με την νοοτροπία "ουάου, βαράει περισσότερο, ταινιάρα, 9/10!"
Όχι, όταν στόρι και χαρακτήρες δεν προσφέρουν τίποτα καινούριο και τούτη φορά έμοιαζαν περισσότερο από ποτέ με γεμίσματα.
Από την άλλη είναι μαγεία κινηματογραφική να βλέπεις ξανά τον απόλυτο υπερήρωα να πετάει και νομίζω πως βαδίζουμε σε μια καλή αρχή-ανανέωση αλά Batman Begins, μια απλή εισαγωγή που θα μας οδηγήσει σε κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο, όπως με τον Bats και το Dark Knight.
Το Man of Steel είναι μία αρκετά καλή αλλά κάργα safe επαναφορά του ήρωα-συμβόλου των υπερηρωικών κόμικ και ευελπιστούμε την επόμενη φορά, οι Snyder και Goyer να μην ακούσουν μόνο τις γκρίνιες των ξενερωμένων από το Superman Re..turds.
Εν αναμονή του sequel λοιπόν και γιατί όχι ...της Justice League!
20 Ιουνίου στις αίθουσες από τη Village και σε 3D.
Υ.Γ.: Το 3D ανύπαρκτο, μην πάτε και δώσετε τα λεφτά σας.
Αφήστε δε που με τόση dark-ίλα, κουράστηκε το μάτι μου σε κάποια φάση, με την έτσι κι αλλιώς πιο σκοτεινή εικόνα που δίνει το 3D.
Man of Steel trailer 3 από FilmBoy-gr
1.jpg)
