Οι κινηματογραφικοί κόμικ ήρωες, είτε είναι κοντινοί είτε διαφέρουν αρκετά από τις χάρτινες καταβολές τους, αποτελούν ίσως την επιτομή της αγορίστικης φαντασίας και ονείρωξης.
Ποιος δεν γούσταρε να ταξίδεψει λίγο με την ψευδαίσθηση πως πετάει, έχει υπερδυνάμεις, σώζει τον κόσμο και κερδίζει το κορίτσι;
Κι όταν βαριόσουν όλα αυτά, τι υπήρχε;
Μα φυσικά, η πιο διαστρεβλωμένη εκδοχή του καλού παιδιού και διασώστη των πάντων...οι αντιήρωες.
Ερχόμενοι συνεχώς σε κόντρα με τον καθωσπρέπει τρόπο επίλυσης τον εγκλημάτων, πολλές φορές προβληματικοί και οι ίδιοι ως προσωπικότητες, τραυματισμένοι από τις παιδικές τους εμπειρίες, από τους αντιπάλους τους ή από την ίδια την σαπισμένη κοινωνία που τους περιβάλλει, άλλοτε μεταλλαγμένα τέρατα χωρίς όριο και συναίσθηση των δυνάμεων τους που ακόμα κι αν υπερασπίζονται έναν κόσμο που τους φοβάται, δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν αποδεκτοί.
Όταν η λύση του καλού χρωματιστού υπερπρόσκοπου δεν είναι αρκετή, όταν κάποιος πρέπει να διαβεί και να ξεπεράσει αυτή την διαχωριστική γραμμή άσπρου και μαύρου και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ξεκαθαριστεί η κοινωνική βρωμιά ή οι υπερφυσικοί εισβολείς...who you gonna call; (not ghostbusters)
The anti-heroes...
BATMAN
Ο ορφανός πολυεκατομμυριούχος Bruce Wayne αποφασίζει να εκμεταλλευτεί την περιουσία του και την θρυμματισμένη ψυχοσύνθεση του από τον θάνατο των γονιών του, ντύνοντας τον εαυτό του ...νυχτερίδα με μαύρη στολή από σκληρό ύφασμα και μπέρτα, εξοπλίζοντας τον με γκάτζετ και οχήματα (κάτι σαν τον James Bond των κόμικ ταινιών).
Σκοπός του να μην αφήσει κανένα έγκλημα και προβληματικούς psycho villains ατιμώρητους.
Αυτό το έγκλημα που του στέρησε τους γονείς του μπροστά στα μάτια του, όταν ήταν ακόμη ένα μικρό αγόρι.
Στις ταινίες το δήλωσε εμφατικά: "I'm Batman" από τον Michael Keaton που ήταν και ο καλύτερος Batman αν και με έντονο το Burton-ικό twist "είμαι ένα προβληματικό φρικιό που δεν ταιριάζω καθόλου σε αυτό τον κόσμο".
Στην Nolan trilogy από την άλλη, ευχαριστηθήκαμε την μπάσα φωνή (Swear to me!) που στη συνέχεια έγινε λίγο πιο cheesy death-metal-έ, πρωταγωνιστώντας σε άπειρα parody videos.
Από την άλλη, ο κάπως πιο προσγειωμένος, ρεαλιστικός Batman του βλοσυρού Christian Bale που δεν ήταν και τόσο γκοθοκόμικ καταβολών, διέπονταν κυρίως από την θέληση να είναι κάτι παραπάνω από εκδικητής: μια ιδέα, ένα σύμβολο δικαιοσύνης που θα μπορούσε να εμπνεύσει τους πάντες.
Μέγιστο highlight: η συνάντηση-ανάκριση-κοπάνημα με τον Joker και το φινάλε με Gordon και Two-Face στο Dark Knight.
Θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε: τις κλαψομουνιές του Rises, με τα μπαστούνια και τα "μπουχουχου, 8 χρόνια μετά κλαίω ακόμα τη Rachel Dawes".
BLADE
Με τα μαύρα του δερμάτινα, τα σπαθιά, τις λεπίδες από ασήμι και τα διάφορα γκάτζετ του, ο Daywalker a.k.a. μισός βαμπίρ-μισός άνθρωπος όταν ένα βαμπίρ δάγκωσε τη μάνα του λίγο πριν τη γέννα, είναι η επιτομή του έγχρωμου, σκληροπυρηνικού κόμικ ήρωα χάρη και στον Wesley Snipes που ήταν είναι και θα παραμένει ο Blade.
Βλοσυρός, με ατάκες που σκοτώνουν αλλά στα κρυφά ρομαντικός, συμπονετικός και υποστηρικτικός (σκηνές με Whistler και την βαμπίρω Nyssa Damaskinos) ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να συγκρατήσει τη δίψα του για αίμα ξεφορτώντας κάθε "bloodsucker" κατακάθι, είναι o απόλυτος εκπρόσωπος της κομικίστικης εκδοχής ενός σύγχρονου στυλιζαρισμένου και πιο φανταστικού (ελέω βαμπίρ) blaxploitation movie.
Μέγιστο higlight:
"Blade, ready to die?"
..." I was born ready motherfucker..."
Η καλύτερη και πιο badass ατάκα όλης της σειρά, παρμένη από την χειρότερη ταινία, το Blade: Trinity.
Μια ατάκα όμως, που συνόψιζε ιδανικά την περσόνα του Blade.
Η εναρκτήρια σκηνή του 1ου Blade (δες κι εδώ)
Τα ξυλίκια στα φινάλε των Blade και Blade 2.
Θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε: Το Blade: Trinity.
JUDGE DREDD
Προς θεού...όχι ο Stallone-ικός που (στ)αλλώνιζε κάποτε γύρω στα μέσα των 90's...ο άλλος, ο πιο "true", που κυκλοφόρησε πέρσι, πάτωσε και δεν τον είδαμε καν στις ελληνικές αίθουσες.
Ετούτος εδώ βροντοφώναξε, αυθεντικό σκληροπυρηνικό κόμικ reboot, τίγκα στην βία, το πιστολίδι και την γκρίζα ατμόσφαιρα με έναν εκπληκτικό Karl Urban στην καλύτερη φωνητική και ...σαγονευτική ερμηνεία της χρονιάς.
Αρκεί να τον έχεις μπροστά σου να επιβάλλεται με τον βαρύ τρόπο που μιλούσε, τους σκληρόπετσους μορφασμούς του και την γενικότερη κυνική πόζα του.
Ο πραγματικός σκληροτράχηλος τιμωρός του εγκλήματος, μια ψυχρή μηχανή επιβολής του νόμου.
Μέγιστο highlight: "In case you people have forgotten, this block operates under the same rules as the rest of the city.
Ma-Ma is not the law... I am the law."...και φυσικά κάθε σκηνή με τον Karl Urban ως Dredd.
Θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε: την αίσθηση πιλότου για τηλεοπτική σειρά, το κοινότυπο σενάριο που θύμιζε κόπια του Die Hard και του The Raid που είχε κυκλοφορήσει λίγο καιρό πριν την ίδια χρονιά.
Σίγουρα όμως πρόκειται για τον πιο true και υποτιμημένο σκληροτράχηλο κόμικ ήρωα που έχουμε δει στο πανί.
Και δόξα τον κομιξοθεό...ΔΕΝ του έβγαλαν το κράνος!
(αλλιώς θα τα παίρναμε πάλι...στο κρανίο)
FOX
Η Angelina Jolie στον τελευταίο καυλιάρικο ρόλο της όταν ήδη άρχισε να γίνεται πιο πετσί και κόκκαλο από junkie στην Ομόνοια....αλλά νταξ...κρατιόταν ακόμα.
Η "Αλεπού" ήταν αυτή που ανέλαβε να ξεβγάλει τον φλώρο και δειλό, ρουτινιασμένο ανθρωπάκο, το κοροϊδάκι με το όνομα Gibson (James McAvoy) αποκαλύποντας του πως είναι γόνος μια σέκτας δολοφόνων και αναλαμβάνοντας τον ρόλο του μέντορα του καθώς τον εκπαιδεύει στους κόλπους της αδελφότητας Fraternity.
Παντελώς καμία σχέση με την έγχρωμη εκδοχή από το κόμικ των Mark Millar (Kick-Ass) και J.G. Jones παρ'όλα αυτά δεν θα βρείτε καταλληλότερη για την κινηματογραφική διασκευή του κόμικ Wanted, με βλέμμα που σκοτώνει και ικανότητες μάχης που θα έκαναν την Lara Croft και την Ms Smith της ίδιας να κοκκινίσουν.
Μέγιστο highlight: οι απίθαντες κασκάντες στη σεκάνς με το αμάξι και ένα...κωλοπλάνο στο μπανιο!
Θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε: το πόσο λίγο διαρκούσε η σκηνή στο μπάνιο.
HELLBOY
Ήρθε από την Κόλαση αλλά κατέληξε στα σωστά χέρια, υπερασπιζόμενος τελικά την Γη από κάθε λογής δαιμονοτερατικό στοιχείο.
Βγαλμένος από κάποια pulp μυθιστοστορία Lovecraft-ικών καταβολών, με κέρατα κομμένα, ουρά, ατακαδόρος και με ένα χέρι τιτανοτρισμέγιστο σαν να το τσίμπησε μύγα τσε τσε και...βαρά αλύπητα όντας βαρύς και ασήκωτος με καμπαρντίνα και πουράκλα στο στόμα που δεν ξεφορτώνεται, ακόμα και να το γυρίσουν ανάποδα στον αέρα.
Αληταράς μα και ανδρείος, ο απεσταλμένος του Γραφείου Μεταφυσικής Έρευνας και Άμυνας (B.P.R.D.), στην πραγματικότητα κουβαλάει καρδιά μικρού παιδιού και αγαθού γίγαντα,με ανθρώπινο και εκφραστικό συναισθηματικά βλέμμα με ξεσπάσματα θυμού, ζήλιες και.αδυναμία στην σοκολάτα αλλά και τη μεταλλαγμένη γήινη συνάδελφο, Liz για χάρη της οποίας μπορεί να γίνει πολύ...πάρα πολύ καψουρο-κατίνα (σκηνή με μπανιστήρι από τις στέγες στο πρώτο Hellboy).
Παρ'όλα αυτά είναι σωστός badass επαγγελματίας μην χάνοντας ευκαιρία για μπρούταλ βρωμόξυλο, ατάκες και ανδραγαθήματα απέναντι σε κάθε λογής τέρας.
Μέγιστο highlight: o Ron Perlman φυσικά που είναι ένα και το αυτό με τον χαρακτήρα του Διαβολόπαιδου (άσε που κανονικά δεν θα χρειαζόταν καν τα προσθετικά).
Θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε: cheesy σκηνές όπως αυτή του Hellboy όπου σώζει γατιά ή στο Hellboy 2 όπου τα τσούζει πίνοντας μπύρες με τον Abe Sapien ελέω καψουροδιαθέσεων-γκομενικών αδιεξόδων/απογοητεύσεων...
Είπαμε...κατά βάθος αισθηματίας αλλά μόνο να πετάει λουλούδια στην Στανίση ή να ακούει...Στανισλάφσκι δεν τον είδαμε.
HIT-GIRL
Μικρό κορίτσι που δέρνει σφάζει και πετσοκόβει, με βρώμικο στόμα και κάτι αρχίδια ΝΑ (με το συμπάθειο) ...δεν είναι και κάτι που βλέπεις κάθε μέρα.
Εκπαιδευμένη από τον μπαμπά της Νικολάκη Cage στην τέχνη κάθε περίτεχνου μαχαιριού, πιστολιού, σπαθιού και παλουκιού, όταν τα κοριτσάκια της ηλικίας της έπαιζαν με Μπάρμπι εκείνη δεν δίσταζε να κάνει μπάρμπεκιου κάθε γκάγνκστερ, παρέα με τον 'βαρεμένο' μπαμπάκα της, αποτελώντας την στόφα και τόλμη που θα κατάφερνε να σπρώξει αργότερα τον Kick-Ass στο να γίνει περισσότερο αρχιδάτος ήρωας.
Φαντάσου απλά έναν Spider-Man ακόμα πιο φλώρο με έναν sidekick αλά Batman που μοιάζει βγαλμένος από ταινία του Tarantino και θα έκανε τον Robin να κοκκινίσει και να νιώσει (ρο)μπινές.
Πάει ασορτί με μάσκα, φουστίτσα, δερμάτινα και μωβ περούκα.
Μέγιστο highlight: "OK you cunts... Let's see what you can do now! " και ποιος δεν λάτρεψε την Chloe-Grace Moretz ως εμβληματικό σύμβολο της ποπ κουλτούρας;
Θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε: τίποτα....ευελπιστούμε μόνο το Hit-Girl 2...εχμ Kick-Ass 2 να είναι εξίσου αξιόλογο.
Αν και η φρεσκάδα από την έκπληξη της πρώτης φοράς δεν επαναλαμβάνεται.
THE HULK
Διάλεξε ποιον από τους τρεις θες...αν και όλοι παραδέχονται πως η καλύτερη κινηματογραφική εκδοχή του Hulk-έντερου ήρωα ήταν οι Avengers.
Επιστήμονας λούζεται με ραδιενεργείς ακτίνες Γάμμα και αρχίζει να τα γαμάει όλα όταν ακολούθως μεταμορφώνεται σε πρασινόμορφο, γιγαντόσωμο τέρας κάθε που νιώθει να αγχώνεται ή νευριάζει από κάποια απειλή.
Στην πρώτη εκδοχή που πλέον δεν μετράει πάλευε με...μεταλλαγμένα σκυλιά και Absorming Man πατεράδες, στην δεύτερη βρήκε τον αντίπαλο του στον εξίσου θηριώδη Abomination, χρησιμοποιώντας κατά τη διάρκεια της ταινίας κομμάτι από τανκ και αμάξια ως ασπίδες και φυσικά την κλασική κίνηση "Hulk Smash" που προκαλούσε κλυδωνισμούς στα εδάφη.
Αν πρέπει να κρατήσουμε όμως έναν και μόνο κινηματογραφικό Hulk τότε αυτός θα είναι η αποθέωση των Avengers.
Πιο άγριος και ταυτόχρονα ηρωικός, με πολύ πιο αληθοφανές cgi, ο χαρακτήρας του Hulk βρήκε τον εαυτό του στην καλύτερη από τις καθαρές superhero ταινίες, όλων των εποχών.
Ο σαματάς στο Hellicarier της SHIELD, το κυνηγητό στην Black Widow και το ξύλο στον Thor, το μανιώδες ξέσκισμα ρίψη κάθε αεροπλάνου, σκάφους των κακών εξωγήινων Chitauri, το χαμογελάκι στο πρόσταγμα "Hulk smash" του Captain America, το μπουνίδι στον Thor και φυσικά..."Puny God"...
Θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε: Τον Hulk του Ang Lee...και το "μη μου σηκωθεί γιατί την κάτσαμε" του Norton στο Incredible Hulk.
Και...ακόμα να μας εξηγήσουν γιατί δεν σκίζεται η σωβράκα του...
MARV
Ο πιο κοντινός badass ήρωας στο παραδοσιακό noir, είναι ο πρωταγωνιστής του The Hard Goodbye, μίας εκ των τριών ιστοριών του Sin City.
Ένας σκληρός σε αντοχές άντρας που ξεκινά μία βάναυση αναζήτηση του δολοφόνου της αγαπημένης του, με το πρόσωπο του αγνώριστου Mickey Rourke προκειμένου να είναι περισσότερο κοντά στην φυσιογνωμία των κόμικ.
Με την καμπαρντίνα, το τραυματισμένο του πρόσωπο, το συνεχές κάπνισμα και την βαριά μπάσα φωνή του, δεν διστάζει να ρίξει κανά χαστουκάκι σε ύπουλο γυναικάκι, να ξυλοφορτώσει μπάτσους, σπάζοντας τα αμάξια τους με διπλή αέρινη κλωτσιά που θα έκανε και τον Chuck Norris να ζηλέψει, να έρθει αντιμέτωπος με νεαρό...κανίβαλο-καρατέκα και όλα αυτά για να εκδικηθεί την αγαπημένη του, χωρίς να τον νοιάζει το τελικό κόστος.
Άλλωστε ακόμα και στην ηλεκτρική καρέκλα θα χρειαστεί προσπάθεια για να τον καταβάλουν.
"Is that the best you can do, you pansies?"
THE PUNISHER
Ξέχνα τον άκυρο του 1989 Dolph Lundgren (κι ας σκότωνε αβέρτα) που δεν φορούσε καν την μπλούζα με τη νεκροκεφαλή, θυμίζοντας περισσότερο άκυρη βιντεοπεριπέτεια της εποχής.
Κι αν θέλετε να μιλήσουμε για τις υπόλοιπες...ναι ο Punisher του 2004 ήταν ο σχετικά πιο light και καλολουστραρισμένα χολιγουντιανός, αλλά ήταν η καλύτερη ταινία σε σχέση με το πιο κοντινό στα κόμικ, υπερβολικά βίαιο μα και ταυτόχρονα παντελώς κάκιστο και straight-to-dvd αισθητικής, Punisher: Warzone.
Αφήστε δε που ΕΙΔΙΚΑ μετά κι από το μικρού μήκους Dirty Laundry, σχεδόν άπαντες απαιτούν ξανά ...Thomas Jane!
Στην πρώτη "Marvel" εκδοχή του 2004, ο Frank Castle είναι ένας πρώην βετεράνος του αμερικανικού στρατού και νυν μυστικός πράκτορας του FBI, ειδικός στο "σκοτώνω και δεν πληρώνω" που αποφασίζει να βγει στη σύνταξη...αλλά όταν το γιορτάζει με την οικογένεια του, μαφιόζοι τους γαζώνουν σκοτώνοντας την γυναίκα και το γιο του.
Με τον ίδιο να επιβιώνει, δεν θα αφήσει κανέναν ατιμώρητο, πυροβολώντας και σφάζοντας ότι κινείται, με εξαιρετική ικανότητα στις πολεμικές τέχνες, το πιστολίδι αλλά και την stealth πονηριά και πανουργία.
Μέγιστα highlight: Όταν βρίσκει και φοράει για πρώτη φορά την μπλούζα του Punisher.
Η καρτουνίστικη υπερβολή στην συμπλοκή με τον Ρώσο που τον πέρναγε μέσα από τοίχους.
Ένα μαχαίρι που κάνει...σπαζοκεφαλιές στους κακούς.
Και φυσικά...ο Thomas Jane.
Θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε: το (τσο)Punisher:Warzone
RORSCHACH
"The accumulated filth of all their sex and murder will foam up about their waists and all the whores and politicians will look up and shout "Save us"...and I'll whisper..."No".
Μελαγχολικός, βαρύς και βασανισμένος, με μια παντελώς ασπρόμαυρη οπτική για τον κόσμο, ο Rorschach που ήταν αρκετά επηρεασμένος από το σκληρό και αδυσώπητο στυλ του Batman, σαν χαρακτήρας ήταν δέκα φορές πιο σκοτεινός και μηδενιστής.
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καταλληλότερος μασκοφόρος-εκδικητής σε μια εναλλακτική εκδοχή της πραγματικότητας όπου βρισκόμαστε στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα σε Αμερική και Ρωσία, με μια ομάδα συνταξιούχων ηρώων να προσπαθεί να ξεδιαλύνει μια συνωμοσία που θέλει να τους εξοντώσει έναν έναν, κρύβοντας κάτι πολύ μεγαλύτερο από πίσω.
Αν και υπάρχουν κάποιες διαφορές σε σχέση με το comic-graphic novel αριστούργημα των Alan Moore (V For Vendetta, From Hell) και Dave Gibbons (μας τον παρουσιάζουν σαν ψυχοπαθή ενώ δεν ήταν ακριβώς έτσι) ο κινηματογραφικός Rorschach αποτελεί μία από τις πιο δυνατές, σκοτεινές και γκρίζες ενσαρκώσεις κινηματογραφικών αντιηρώων που διατηρούσαν ταυτόχρονα την κομικίστικη φανταστική υπερβολή τους, χωρίς να είναι μια εναλλακτική εκδοχή των Charles Bronson-Chuck Norris (Punisher) αλλά ούτε και υπερφυσικός όπως οι Hulk και Hellboy.
Όλα αυτά χάρη στην πιστή οπτική απεικόνιση με την καμπαρντίνα και το κινούμενο προσωπείο-μάσκα που σε ανατριχιάζει αλλά και το ιδανικό κάστινγκ του Jackie Earle Haley στο οποίο πέτυχαν διάνα.
Κάθε του κίνηση, κάθε φορά που ακούς τη φωνή του δεν ξέρεις τι ακριβώς πρέπει να νιώσεις...οίκτο και συμπόνια...ή φόβο αηδία και μίσος;
Ίσως ο πιο γκρίζος και συναισθηματικά ασταθής αντιήρωας των κόμικ ταινιών, έτσι κι έχεις κάνει τη μαλακία σου μην περιμένεις να σε σώσει...γιατί όπως έστρωσες θα κοιμηθείς...
Μέγιστο highlight: όταν σπάει το κεφάλι ενός κακοποιού στην τουαλέτα, όταν ανοίγει το κεφάλι του Gerald Anthony Grice με έναν μπαλτά.
V
Δεν θα μπορούσε να λείπει ο V από ένα τέτοιο αφιέρωμα.
Μιλάμε για την προσωποποίηση του "αντί-" και της επανάστασης-ξεσηκωμού απέναντι σε κάθε τι καταπιεστικό που ρημάζει τις ζωές των ανθρώπων και κατευθύνει τον νου αποχαυνώνοντας τον (λέγε με και κυβερνήσεις).
Ο Hugo Weaving με την μάσκα του Guy Fawkes, την μπάσα φωνή του, την μυστηριώδη παρουσία του με την καμπαρντίνα, το καπέλα και τα θανατηφόρα μαχαίρια, αποτέλεσε έναν θαρραλέο, χαρισματικό μαχητή της ελευθερίας που θέλει να εκδικηθεί αυτούς που τον παραμόρφωσαν.
Πέρα από αυτό όμως, απώτερος σκοπός του ήταν να ξεσηκώσει και να αφυπνίσει όλην την κοινωνία και το σάπιο κατεστημένο που είχε χτιστεί, με σκοπό να την ελέγχει.
Γιατί κάτω από αυτή τη μάσκα, δεν υπάρχει μόνο σάρκα....υπάρχει μια ιδέα...και οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες.
Μέγιστα highlights: όταν ξεπαστρεύει χαλαρά όλόκληρη τη φρουρά του Peter Creedy (Tim Pigott-Smith) που είναι και μία από τις Σκηνές που Αγαπήσαμε στο Filmboy.
Όλες οι σκηνές με την Natalie Portman.
Το φινάλε...και παρέλειψα να αναφέρω κάθε...μα κάθε σκηνή με τον μασκαρεμένο Hugo Weaving, να μιλάει και να κινείται;
Υ.Γ.: Όσοι απορήσουν με την έλλειψη των Spawn και Ghost Rider...θα τους έβαζα αλλά οι ταινίες ήταν τόσο κάκιστες που αν τους αναφέρεις εδώ, ρίχνεις το badass επίπεδο των υπολοίπων...
Kostas Tsokos.
1.jpg)
