Άραγε τι είναι αυτό που μας ελκύει στις γρήγορες ταινίες;
Φαντάζομαι δεν έχει να κάνει μόνο με τους γρήγορους ρυθμούς που ζούμε ή το γεγονός πως η πλοκή τους είναι συνήθως πιο σφιχτοδεμένη και σε κρατάει στην τσίτα.
Έχει να κάνει περισσότερο με αυτή την αίσθηση ζωντάνιας και ελευθερίας, όταν νιώθεις την ανατριχίλα από την αδρεναλίνη να κυλάει στις φλέβες σου (κλισέ ατάκα αλλά true story!).
Κάπως έτσι έχει και η ιστορία με το κινηματογραφικό πανί, αν η ταινία είναι καλογυρισμένη και μπορεί να σε κρατάει σε εγρήγορση, σαν να το ζούσες από κοντά.
Με αφορμή λοιπόν το 6ο μέρος του Fast and Furious franchise, βρήκαμε μια πολύ καλή αφορμή για να επανεξετάσουμε ορισμένες από τις παραγωγές του Hollywood που καταφέρνουν να μας κρατάνε σε ενδιαφέρον, παρ'όλη την χιλιοειπωμένη πλοκή τους και τους κλισέ χαρακτήρες.
Ιδού μερικά πρόσφατα παραδείγματα γερής σπίντας.
Fasten your seatbelts και απολαύστε!
POINT BREAK (1991) της Kathryn Bigelow
Το πρώτο από εκείνα άλλωστε έχει κατακλέψει το σενάριο του Point Break, προσαρμοζόμενο στην "βρουμ βρουμ" κουλτούρα των αμαξάκηδων, αντί αυτών της κυματιστής.
Ο "rookie" πράκτορας του FBI Keanu Reeves, πρέπει να εισχωρήσει σε μια ομάδα από surfers και να γίνει αστέρι του είδους, έχοντας παράλληλα ως μυστική αποστολή να διεισδύσει και να ξετρυπώσει από εκεί μέσα, πιθανούς ληστές τραπεζών.
Την εποχή που η Bigelow γύριζε σωστές αμερικανιές αγνού ανόθευτου fun και όχι στρατιωτικές μαλακίες (το πόσο ικανή παραμένει ως σκηνοθέτης είναι άλλο θέμα), με σκηνές surfing που έκοβαν την ανάσα, την εναέρια χωρίς αλεξίπτωτο από τα 4,000 πόδια να κλέβει την παράσταση (ο Swayze τα έκανε όλα μόνος του εκεί πέρα) σε ένα πακετάκι που συνδύαζε χιούμορ, δράση και λίγο δράμα, αποτελώντας χαρακτηριστικό δείγμα του εμπορικού κινηματογραφικού κομματιού των 90's.
Τι άλλο;
Την βλέπεις και πλέον μελαγχολείς λίγο περισσότερο, γιατί...
R.I.P. Patrick Swayze
Keanu Reeves o καλός μπάτσος vs Dennis Hopper, τρελαμμένου βομβιστή...και ενδιάμεσα η υστεριασμένη Sandra Bullock.
Δεύτερος Keanu σερί ( ω μον σερί!) στο αφιέρωμαν, σε μια κλασική, αγωνιώδη περιπέτεια και μεγάλη εμπορική επιτυχία των 90's, που έκανε αστέρια πρώτης γραμμής τους Sandra Bullock και Keanu Reeves.
Αν μη τι άλλο αν βρισκόσουν σε λεωφορείο που πρέπει να κινείται συνεχώς στα 50 χιλιόμετρα ταχύτητα ή θα είχες ήδη λιποθυμήσει ή θα παρέμενες για ώρα στην τσίτα, από την συνεχή έκκριση αδρεναλίνης.
Κανά δυο σκηνές παραμένουν απίστευτες μούφες (το λεωφορείο ίπταται και το φινάλε στο βαγόνι του μετρό), αλλά η ταινία παραμένει από τα συναρπαστικά και ειλικρινή δείγματα σπιντάτης περιπέτειας, με έναν κλισέ αλλά αξιομνημόνευτο κακό στο πρόσωπο του Dennis Hopper και έναν έξυπνα γραμμένο χαρακτήρα για την Sandra Bullock.
Μέχρι και ο Jan de Bont πρέπει να ξέχασε ότι σκηνοθετούσε κάποτε καλές περιπέτειες...(και ταινίες γενικά), με την ταινία να έχει κερδίσει και Όσκαρ Ήχου και Ηχητικού Μοντάζ και μια υποψηφιότητα για μοντάζ.
Ο γράφων θυμάται ακόμη σε ηλικία δημοτικού την προβολή (μετά του πατρός!), σε θερινό στο Μεγάλο Πεύκο/Νέο Πέραμα!
LOLA RENNT/RUN LOLA RUN (1998) του Tom Tykwer
Σαν αποτέλεσμα, βαράει σπίντες ποδαράτες προκειμένου να βρει με κάποιο τρόπο τα λεφτά ενώ εσύ παρακολουθείς ουσιαστικά τις τρεις εναλλακτικές εκδοχές της ιστορίας.
Επηρεασμένο βαθύτατα από την Τύχη (Blind Chance, 1981) του Kieslowski αλλά και με επιρροές από Hitchcock (τα σπειροειδή πλάνα), η "Λόλα" άγγιζε το κλίμα του Trainspotting με ακόμα περισσότερο τρέξιμο, λιγότερο "fucked up" καταστάσεις κοινωνικών προβληματισμών και κατάντιας, αλλά εξίσου καλλιτεχνικά ανήσυχο στην μοντέρνα αισθητική του και με μπιτάτο soundtrack.
Μας σύστησε επίσης την Franka Potente και τον Moritz Bleibtreu που θα βλέπαμε αργότερα στα Das Experiment και Munich.
Στην πραγματικότητα, η κοπελιά θα έτρεχε...να φύγει.
Εδώ σε 20 λεπτά δεν προλαβαίνεις να πας από τη μια περιοχή της Αθήνας στην άλλη.
GO (1999) του Doug Liman
Πριν γίνει γνωστός με τα The Bourne Identity και Mr and Mrs Smith, ο Doug Liman είχε παραδώσει το Swingers (με Vince Vaughn, Jon Favreau) και φυσικά...το Go.
Το τελευταίο ήταν ουσιαστικά ένα 'εναλλακτικό' action comedy, μια ιστορία περί ανταλλαγής ναρκωτικών, ειπωμένη από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες διαφορετικών χαρακτήρων της ιστορίας.
Γρήγορος ρυθμός, ανάλαφρη αισθητική, έντονη Ταραντινική αίσθηση (αναμενόμενον), χρονικά πισωγυρίσματα και ένα καστ με γνωστές φάτσες από νεανικές σειρές, κωμωδίες και ταινίες τρόμου της εποχής late 90's-early 00's, από Katie Holmes, Jay Mohr και Sarah Polley μέχρι Scott Wolf, Breckin Meyer, Timothy Olyphant (αλλά και τον William Fichtner).
Στα συν και το μπιτάτο soundtrack με δυνατά ονόματα της εποχής όπως Faboy Slim, BT, Leftfield και άλλους.
DRIVEN (2001) του Renny Harlin
Σε σκηνοθεσία Renny Harlin (Cliffhanger, Die Hard 2, Deep Blue Sea και πιο πρόσφατα 12 Rounds και 5 Days of War), το Driven ήταν μια ακόμα κλισέ ιστορία ενός νεαρού οδηγού αγώνων, που θα ξεκινήσει ελπιδοφόρα, στην πορεία θα αρχίσει να γαμάει και να πίνει (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά), να λογοφέρνει με τον μέντορα του Sly μέχρι που οι περιστάσεις θα τα φέρουν έτσι, που θα κληθεί να επαναφέρει τον εαυτό του στα ίσα ...και τελευταία στιγμή θα κερδίσει.
Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπουμε συχνά ταινίες με τη φόρμουλα 1, με την συγκεκριμένη να είναι αρκετά κλισέ και αναμενόμενη, αλλά αν το πετύχεις σε κάνα Star, απολαμβάνεις ακόμα κανά δυο αγωνιστικές σεκάνς αλλά και εκείνη την απίθανη με τις φόρμουλες μέσα στην πόλη που μοιάζει να την κατάκλεψε ο Justin Lin για το Fast and Furious (2009).
Και αν μη τι άλλο, οι Gena Gerson και Estella Warren προσφέρονταν ακόμα τότε για οφθαλμόλουτρο.
Όσο για τον Sly, την φόρμουλα δεν την βρήκε παρά μερικά χρόνια αργότερα, ενθυμούμενος ξανά τους Rocky, Rambo και δημιουργώντας το franchise των Expendables.
THE BOURNE TRILOGY (2002, 2004, 2007) των Doug Liman-Paul Greengrass
Απέδειξε πως μπορεί να επανακαθορίσει τον τρόπο κινηματογράφησης της δράσης, με τον Doug Liman του Go να δίνει το έναυσμα με τα γνωστά τρεχαλητά, κυνηγητά και απότομα ξυλίκια, για να ακολουθήσει ο Paul Greengrass, με ακόμα πιο φρενήρεις ρυθμούς και shaky cam σκηνές δράσης.
Σε όλη την τριλογία, νιώθεις σαν τον ήρωα, όλο αυτό το κυνηγητό δεν τελειώνει ποτέ, είσαι συνέχεια στο τρέξιμο και νιώθεις να σε πνίγει αυτή η κατάσταση, συμπάσχοντας κι εσύ μαζί του στην αναζήτηση του για αλήθεια και εκδίκηση.
Ειδικά στα δύο επόμενα του Paul Greengrass, δεν έπαιρνες μάτι από την οθόνη, στις τελικές σκηνές καταδιώξεων...ακόμα κι αν το μοντάζ ήταν κομματάκι ζαλιστικό.
Για τα υπόλοιπα ρωτήστε τους σκηνοθέτες διαφόρων blockbuster, από Casino Royale - Quantum of Solace μέχρι Fast Five και Incredible Hulk που εμπεριέχουν έκαστος, αρκετές σκηνές-σφήνες, κοπιαρισμένες θαρρείς από την Bourne τριλογία.
XXX (2002) του Rob Cohen
Προσπερνώντας το κλισέ σενάριο και τις εμφανείς Bond αναφορές (γκάτζετ, γυναίκες και λοιπές ιστορίες) το XXX λειτουργούσε τόσο σαν σάτιρα του high class υπερπράκτορα που κανονικά θα έπρεπε να τρώει fail (δες την εισαγωγή με τους Rammstein) όσο και σαν Fast and Furious spin-off franchise για τον Vin Diesel.
Μούφα κασκάντες με μηχανές, αμάξια και διάφορα πιστολίδια, γκόμενες, soundtrack που ανακάτευε nu-metal, hardcore, hip hop-r n'b με λίγο από electronica και ίσως η τελευταία "watchable" ταινία του Rob Cohen.
Ταινία φτιαγμένη ειδικά για τέτοια αφιερωμάτα, θα σου ανεβάσει το αίμα μόνο με την σεκάνς με τα snowboard και τη χιονοστιβάδα στο background της οποίας έπαιζε ο classic hardcore ύμνος των Hatebreed, "I Will Be Heard".
Πόσο πιο badass;
Κι αν όλα τα παραπάνω δεν σε έπεισαν, ξαναδές το για έναν και μόνο λόγο: Asia Argento.
Εκεί να δεις αδρεναλίνη!
BIKER BOYZ (2003) του Reggie Rock Bythewood
Την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε το 2ο Fast and Furious, είδαμε απευθείας σε dvd και το Biker Boyz (στην Αμερική κυκλοφόρησε κανονικά και φυσικά ...πάτωσε) το οποίο αφορούσε την προσπάθεια του γιου ενός αρχηγού θρυλικής ομάδας underground μοτοσικλετιστών που προσπαθεί να ανακτήσει τον τίτλο και να διατηρήσει ψηλά την φήμη των προγόνων του.
Δεν θα το έλεγες και ιδιαίτερα συναρπαστικό, με μια πλοκή-κόπια από Fast and Furious (πάλι ομάδα παράνομων racing αγώνων;), που προσπαθούσε να μας πείσει πως ο σχεδόν τριαντάρης τότε, Derek Luke έμοιαζε με 18χρονο και με έναν ρουτινιασμένο Lawrence Fishburne (ειλικρινά Lawrence ...τι γύρευες εκεί πέρα;).
Ας μην μιλήσω για τη συμμετοχή του Kid Rock.
TORQUE (2004) του Joseph Kahn
Ο Martin Henderson με την μηχανή του (τον είδαμε και το 2002 στο remake του The Ring) βρίσκεται μπλεγμένος σε υπόθεση ναρκωτικών αλλά και για το φόνο του αδερφού ενός μέλους αντίπαλης συμμορίας, σκηνικά που αποτελούν απλώς μια αφορμή για καταδιώξεις και κυνηγητά που δεν θα έβλεπες ούτε σε βιντεοπαιχνίδια.
Στα μόλις 84 λεπτά του Torque αυτό είναι το λιγότερο που θα σε νοιάξει όμως καθώς ο βιντεοκλιπάς Joseph Kahn, ουσιαστικά έφτιαξε ένα στυλιζαρισμένο βιντεοκλιπ, τίγκα στα έντονα χρώματα, τα ψηφιακά εφέ και μια υπερβολή που άγγιζε τα όρια του anime.
Παρεξηγημένη ταινία, λόγω εμφανούς καγκουριάς του σεναρίου που θα μπορούσε να το γράψει και 5χρονο την ώρα που αφοδεύει ...αλλά που ουσιαστικά την 'έλεγε' στα Fast and Furious (το καρτουνίστικο "cars suck" γύρισμα της ταμπέλας στην εισαγωγή, η κλεμμένη από τον Βινάκο Diesel ατάκα "I live my life a quarter-mile at a time") αλλά και στην product placement νοοτροπία των blockbuster ...και η πλάκα είναι πως είχαν τον ίδιο παραγωγό από τα Fast and Furious, τον Neal H. Moritz.
Και πως τα κατάφερε όλα αυτά;
Αποτελώντας τη συνταγή που ήθελε να σατιρίσει στο έπακρον!
Μονολεκτικές ψευτομαγκιόρικες ατάκες, δύο γκόμενες (Monet Mazur, Jamie Pressly) να μονομαχούν πάνω στις μηχανές τους και να αποκαλεί η μία την άλλη "bitch", μια καταδίωξη με μηχανές πάνω σε τρένα αλά far (motor) west και φυσικά οι βιντεογκειμίστικες σπίντες του φινάλε με τα εμφανή cgi που έμοιαζαν περισσότερο με cut scene από τα Need For Speed.
Τόσο επιτηδευμένα άθλια ψεύτικο και προχειρογραμμένο, μα ταυτόχρονα τόσο καλοφτιαγμένο στο πόσο ένοχη απόλαυση ήθελε να είναι μέσα στην εξωφρενικότητα του.
Too bad it's good περίπτωση και... έλα Monet (Mazur) στο τόπο σου.
Υ.Γ.: Οι υπόλοιποι δείτε το θεότρελο αλά Scott Pilgrim love letter του Kahn στα 90's, με την ονομασία Detention.
CRANK AND CRANK:HIGH VOLTAGE (2006, 2009) των Mark Neveldine-Brian Taylor
Μια διλογία πιο τσίτα και από πρωινό ξύπνημα στις 5 η ώρα μετά από ρίψη παγωμένου νερού στα μούτρα σου και κατάποση δύο διπλών εσπρέσσο και ενός redbull.
Το πατριωτάκι ....Chev Chelios, είναι ένας Βρετανός εκτελεστής τον οποίο δηλητηριάζουν και προκειμένου να μην σταματήσει η καρδιά του, θα πρέπει να βρίσκεται συνεχώς με ανεβασμένη την αδρεναλίνη (στην πρώτη ταινία) ενώ στη δεύτερη ταινία, τού αντικαθιστούν την καρδιά με μία μηχανική που θα πρέπει να την έχει μονίμως ηλεκτρισμένη.
Σαν αποτέλεσμα θα πρέπει να βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση παράκρουσης και να σκορπάει το χάος γύρω του, βάζοντας τα με κάθε λογής πρεζάκια, μαφιόζο, αστυνομικό ενώ ταυτόχρονα θα χρειαστεί ακόμα και να πηδήξει την κοπελιά του (Amy Smart) στη μέση του δρόμου, προκαλώντας αλαλαγμούς σε περαστικά κοριτσόπουλα από την Japan.
Η θέαση των δύο αυτών ταινιών συνεχόμενα, φαντάζει ως μια ένεση αδρεναλίνης κατευθείαν στην καρδιά σου ενώ και οι δυο τους καταφέρνουν να είναι απολαυστικές όχι μόνο επειδή δεν παίρνουν στα σοβαρά την "over the top" φύση τους, αλλά και χάρη στους Mark Neveldine και Brian Taylor και της "όλα πουτάνα" punk αισθητικής τους με τα περίεργα καδραρίσματα, γωνίες λήψεις και ρυθμούς.(οι τύποι έβαζαν κάμερες ακόμα και σε...roller blades!)
Το γεγονός πως αποφάσισαν να συνεχίσουν με το σχετικά καλό Gamer αλλά και σκουπίδια τύπου Ghost Rider: Spirit of Vengeance, προτιμώ να μην το χεσ ....εχμ, θέσω εδώ πέρα.
Υ.Γ.: Να θυμίσουμε πως στα Crank συμμετείχε δις σε ρόλο junkie και ο τραγουδιστής των Linkin Park, Chester Bennington.
UNSTOPPABLE (2010) του Tony Scott
(που έμελλε να είναι και η τελευταία ταινία του αποθανόντος πλέον Tony Scott), τοποθετεί τους Denzel Washington και Chris Pine ως δύο μηχανικούς τρένων που θα προσπαθήσουν να εμποδίσουν ένα από αυτά, φορτωμένο με χημικά πριν φτάσει σε απότομη στροφή και κάνει μπουρλότο μια πόλη και τους κατοίκους της...
...και όλα αυτά πρέπει να τα καταφέρουν μόνο σε 100(!) λεπτά.
Δες το και σαν αργοπορημένο αλλά εξίσου αν όχι περισσότερο αγωνιώδες και σπινταριστό αδερφάκι στο Speed, με τους αναμενόμενα χάρτινους ήρωες που ότι κι αν γίνει όλα θα λήξουν όπως τα περιμένεις.
Αν η διάθεση σου δεν τρενάρει όταν επιβιβάζεσαι σε τρένα, θα γουστάρεις τόσο με τις σεκάνς δράσης και προσπάθειας να αποβούν το μοιραίο (όσο κι αν όλα αυτά μοιάζουν απίθανα), ενώ ο Denzel αν και μας έχει παραδώσει καλύτερες ερμηνείες, είναι πάντοτε εγγύηση.
Αυτά και μην ξεχνάτε ...θα ακολουθήσει προσεχώς και δεύτερο μέρος, αποκλειστικά αφιερωμένο στις αμαξάτες ταινίες!
Kostas Tsokos.
