Μπορεί όποτε βγαίνει νέα ταινία του Adam Sandler, οι παραγωγοί των Χρυσών Βατόμουρων να τρίβουν τα χέρια τους και οι κριτικοί να τρέχουν να κρυφτούν, όμως πρέπει να παραδεχτούμε πως ο συγκεκριμένος κωμικός δεν το βάζει με τίποτα κάτω.
Παρόλο που ό,τι αγγίζει τα τελευταία χρόνια μετατρέπεται σε αποκαΐδια πλήρους αποτυχίας, ο ίδιος φαίνεται να πιστεύει πως έχει ακόμα πράγματα να προσφέρει στο κοινό του.
Οπότε, αν αποφασίσω να μην ακολουθήσω τον εύκολο δρόμο και να κράξω τον Sandler απλά επειδή είναι ο Sandler, τότε σχεδόν αυτόματα προκύπτει το ακόλουθο ερώτημα: « Η νέα του ταινία είναι τόσο αποτυχημένη όσο και αυτές της τελευταίας πενταετίας ή επιτέλους αρχίζει να συνέρχεται;»
Και δυστυχώς αυτό το ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί.
Τρία χρόνια μετά τις τελευταίες του επεισοδιακές διακοπές, ο "big time producer" Lenny (Αdam Sandler, That's My Boy), έχοντας οικονομήσει αρκετά λεφτά από το Hollywood, έχει αποφασίσει να επιστρέψει πίσω στην μικρή πόλη όπου μεγάλωσε, μαζί με την οικογένεια του.
Εκεί έχει ξανασμίξει με το γνωστό παρεάκι του και η καθημερινότητα του περιορίζεται στο να περνάει χρόνο μαζί τους και να μπλέκει σε γκάφες.
Οι φίλοι του συνεχίζουν να ζουν εις βάρος της κοινωνίας, με τον Eric (Kevin James, Here Comes the Boom) να αναπτύσσει μια εμμονή για την μητέρα του, τον Kurt (Chris Rock, 2 Days in New York) να παριστάνει τον κλασσικό «μαύρο» της παρέας και τον αιώνιο εραστή Marcus (David Spade, Jack and Jill) να μαθαίνει πως έχει ένα ακόμα παιδί, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσε.
Προσπαθώντας λοιπόν να ξεφύγουν από την βαρετή καθημερινότητα της ζωής των Αμερικανικών προαστίων, οι τέσσερις φίλοι αποφασίζουν να διοργανώσουν ένα μασκέ πάρτι στην αυλή του Lenny.
Κάτι το φαινομενικά απλό, που όμως στην δικιά τους περίπτωση μόνο αναποδιές μπορεί να φέρει.
Έτσι, παλιοί εχθροί θα κάνουν την επανεμφάνιση τους, μέλη μιας τρελής κολεγιακής αδελφότητας θα τους επιτεθούν, οι γυναίκες τους θα προσπαθήσουν να τους βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, ενώ και οι απόγονοι τους θα μπλέξουν με την σειρά τους σε περιπέτειες, ακoλουθώντας τα βήματα των γονιών τους.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς το σενάριο του Grown Ups 2, που ουσιαστικά καλύπτει μια μονάχα μέρα της ζωής των θεότρελων χαρακτήρων.
Ένα σενάριο που υπάρχει μόνο και μόνο για να δώσει το έναυσμα στους γνωστούς Αμερικάνους κωμικούς να ξεκινήσουν τις καφρίλες τους.
Γιατί μπορεί η λέξη «καφρίλα» να μην ταιριάζει σε μια "καθώς πρέπει" κριτική, από την άλλη όμως νιώθω πως κανείς δεν πρέπει να έχει την εντύπωση πως το συγκεκριμένο είδος κωμωδίας βασίζεται σε τίποτα παραπάνω πέρα από αυτό.
Εξάλλου, από την εναρκτήρια σκηνή κιόλας, οπού ένα ελάφι εισβάλει στο σπίτι του Lenny, μπορείς να το καταλάβεις πως ότι θα ακολουθήσει είναι άκυρο και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος.
Κάπου εδώ πέρα πρέπει και εγώ να συμβαδίσω με τους περισσότερους κριτικούς, και να συμφωνήσω πως το Grown Ups 2 βροντοφωνάζει cheesy από χιλιόμετρα.
Οι καταστάσεις που διαδραματίζονται δεν είναι μόνο οπτικά απαράδεκτες και τραβηγμένες, αλλά και κάποιες φορές υπερβολικά «κρύες».
Ωστόσο, κάπου κάπου αυτό το ιδιόμορφο χιούμορ των ταινιών του Sandler μπορεί να σε κάνει να γελάσεις.
Αυτή η «Αμερικανίλα» καταντά τόσο αντι-κινηματογραφική που αν την πάρεις στην πλάκα και ξεχάσεις πως υπερασπίζεσαι ένα "καλύτερο" σινεμά, μπορεί να αποδεχτείς αυτόν τον απενοχοποιημένα χαζό κινηματογράφο.
Στα θετικά του Grown Ups 2 θα τολμούσα να προσθέσω και τις ερμηνείες, αφού πρακτικά το συγκεκριμένο είδος κωμωδίας έχει στηριχτεί πάνω στις πλάτες των εν λόγω κωμικών.
Αν εξαιρέσεις μάλιστα τον Adam Sandler και την Salma Hayek (Savages), η υπόλοιπη πρωταγωνιστική ομάδα κάνει ότι καλύτερο μπορεί μέσα στις περιορισμένες δυνατότητες της.
Ενώ βεβαία, εκείνος που ξεχωρίζει με κάθε ευκαιρία που του δίνεται είναι ο Kevin James.
Ένας αρκετά υποτιμημένος κωμικός με γνήσιο ταλέντο και αρκετές δυνατότητες.
Ακόμα, στα ατού του έργου θα συμπεριελάμβανα και τα cameo των Shaquille O'Neal, Taylor Lautner (Breaking Dawn - Part 2), Nick Swardson (A Haunted House) καθώς και ολόκληρο το βοηθητικό cast που δείχνει πλήρως εναρμονισμένο με τις προθέσεις του έργου.
Από εκεί και περά θα ακολουθήσει το χάος αφού η απαράδεκτη σκηνοθεσία του Dennis Dugan θα συναντηθεί με το ακόμα χειρότερο μοντάζ και την βασανιστικά μεγάλη διάρκεια του έργου (101 λεπτά).
Και το χιούμορ θα σας απογοητεύσει ουκ ολίγες φορές.
Γιατί αναπόφευκτα, από την στιγμή που επιδιώκουν να κάνουν όλες τις σκηνές να έχουν κάτι το αστείο, δεν θα αργήσει να έρθει η ώρα που το χιούμορ τους αυτό καθ' αυτό θα καταστεί προβλέψιμο και βαρετό.
Γενικότερα, το Grown Ups 2 είναι μια κλασσική ταινία του είδους, που ωστόσο είναι καλύτερη από τις τελευταίες του Sandler.
Σε καμιά περίπτωση δεν θα υποστηρίξω πως είναι καλή, ή έστω μέτρια, αλλά θα τολμήσω να πω πως το κοινό στο οποίο απευθύνεται θα την απολαύσει παρόλα τα ελαττώματα της.
Στις αίθουσες από 11 Ιουλίου.
Γιώργος Καραμάνος.
Grown Ups 2 trailer από FilmBoy-gr
