Σε κάθε κινηματογραφικό είδος, υπάρχουν μερικές ταινίες που αφήνουν το στίγμα τους και σου μένουν στο μυαλό.
Το 2011 είχαμε μια από τις καλύτερες κωμωδίες των τελευταίων χρόνων, το πανέξυπνο και πολύ αστείο Horrible Βosses του Seth Gordon.
Eίναι βέβαια πολύ δύσκολο για ένα σκηνοθέτη, όταν κάνει το "μπάμ", να διατηρηθεί αμέσως στο ίδιο επίπεδο ή να κάνει κάτι ακόμα πιο καινοτόμο.
O αμερικανός σκηνοθέτης επιστρέφει φέτος με το Identity Thief, μια κωμωδία που δεν θα την θυμάσαι για καιρό, ωστόσο κάνει μια χαρά την δουλειά της.
Ο Sandy (Jason Bateman, Hit and Run) είναι ένας ήπιων τόνων οικογενειάρχης που βλέπει τη θέση του στην εταιρία όπου εργάζεται σε συνεχή άνοδο.
Όλα θα καταστραφούν, όταν μια δόλια γυναίκα, η Diana (Melissa McCarthy, The Hangover: Part 3) του κλέβει κυριολεκτικά την ταυτότητα, για να ανέβει αυτή στην ιεραρχία.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ένας κυνηγός επικηρυγμένων (Robert Patrick, Gangster Squad) θα βρεθεί να κυνηγάει για να σκοτώσει και τους δύο, κάτι που θα τους αναγκάσει να συμμαχήσουν.
Βασικό μέλημα τέτοιων ταινιών είναι να σε κάνουν να διασκεδάσεις και να περάσεις ανέμελα ένα διωράκι, και αυτό το πετυχαίνει η συγκεκριμμένη ταινία, άσχετα αν προς το τέλος με αποκορύφωμα το αρκετά σοβαροφανές φινάλε, αλλάξει λίγο την ρότα της.
Η συνταγή είναι τυπική.
Το αταίριαστο δίδυμο, που προσπαθεί να συνεργαστεί για ένα κοινό σκοπό (ο μεν Bateman για να πάρει την ταυτότητα του πίσω και η McCarthy για να αποφύγει την φυλακή), ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν αυτούς που τους κυνηγούν ή θέλουν να επωφεληθούν από την παρουσία τους - ένας κυνηγός επικηρυγμένων, ένα ζευγάρι γκάνγκστερ (T.I., Takers και Genesis Rodriguez, The Last Stand) και ένας cowboy (Eric Stonestreet, Bad Teacher).
Στο Identity Thief παίζουν κι άλλοι πολλοί γνωστοί ηθοποιοί σε βασικούς ή μικρούς ρόλους, όπως η Amanda Peet (Gulliver's Travel), Jon Favreau (Iron Man 3), καθώς και άλλοι λιγότερο γνωστοί ηθοποιοί.
Δεν θέλω να αναφέρω κάτι παραπάνω για τους ρόλους τους, γιατί μερικοί είναι έκπληξη στην εξέλιξη της ταινίας.
Πάντως η πλειονότητα των χαρακτήρων είναι καρικατούρες και ίσως θα μπορούσαν να παιχτούν με λιγότερη προχειρότητα.
Ωστόσο, ο Robert Patrick στον ρόλο του κυνηγού επικηρυγμένων με διασκέδασε σε κάποιες σκηνές.
Ερμηνευτικά, θα ήθελα να σταθώ στους δυο πρωταγωνιστές.
Πέρα από το γεγονός πως καταλαμβάνουν τον μεγαλύτερο χρόνο στην ταινία, πρόκειται και για δυο πολύ ταλαντούχους κωμικούς που ουσιαστικά είναι και το καλύτερο κομμάτι της ταινίας (υποψήφιοι στα Teen Choice Awards).
Ο Jason Bateman έχει δώσει και πιο παλιά τα διαπιστευτήρια του (Αrrested Development, The Change-Up, Paul) και πρόκειται για έναν από τους πιο συμπαθής και πολυτάλαντους κωμικούς στο Χόλιγουντ αυτή τη στιγμή.
Μπορεί να έχει καθιερώσει μια συγκεκριμμένη μανιέρα, ωστόσο είναι πάντοτε αξιοπρεπής και εφ' όσον έχει την βοήθεια του σεναρίου, σχεδόν πάντα βγάζει γέλιο.
Το ίδιο ισχύει και εδώ, όπου υποδύεται τον φιλήσυχο οικογενειάρχη που του έχουν κλέψει τα στοιχεία, τα οποία χρησιμοποιούνται για εξωφρενικές αγορές και απάτες.
Από την άλλη, έχουμε την ανερχόμενη και πολύ ανεβασμένη μετά την εκρηκτική της εμφάνιση στο Bridesmaids, Melissa McCarthy στον ρόλο της θεότρελης κλέφτρας.
Παλιά της τέχνη κόσκινο δηλαδή.
Έχει και αυτή τις καλές της στιγμές και δίνει μια ώθηση στην ταινία, ειδικά σε σημεία που εκείνη αρχίζει και γίνεται λίγο ανιαρή, λόγω της στασιμότητας της πλοκής.
Η χημεία μεταξύ των δυο ηθοποιών είναι ιδανική και τυπική βέβαια (όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω έχουμε το κλασικό ανορθόδοξο ζευγάρι πρωταγωνιστών) και η αλήθεια είναι ότι προσφέρουν αρκετό γέλιο σε μπόλικες από τις παρεξηγήσεις τους.
Όπως είναι λογικό, κάποιες φορές το χιούμορ επιτυγχάνει, κάποιες όχι.
Δεν μπορούμε να τα θέλουμε όλα.
Πολλές φορές η σύγκριση με αντίστοιχες προηγούμενες ταινίες ίσως είναι και άδικη για το επιτελείο κάποιας ταινίας.
Αυτό οφείλεται βέβαια και στις υψηλές προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί.
Όπως και να 'χει πάντως, κάθε ταινία πρέπει να βαθμολογείται και να κρίνεται με βάση το είδος της και το τι πρεσβεύει.
Έτσι λοιπόν, το Ιdentity Thief δεν είναι ούτε λαμπερό, ούτε σε κάνει να κλαις από τα γέλια, ωστόσο είναι μια χαρά κωμωδιούλα που βλέπεται ευχάριστα ειδικά με καλή παρέα, μπύρες και άφθονο pop corn.
Έκανε μια απίστευτη πρεμιέρα στην Αμερική στις 8 Φεβρουαρίου 2013, ανοίγοντας με $35 εκατομμύρια και μαζεύοντας συνολικά $134 εκατομμύρια, αναγκάζοντας το studio να ανακοινώσει αμέσως το sequel.
Στην Ελλάδα η Sony το έβγαλε σε DVD στις 26 Ιουνίου.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
