Αν παρακολουθείς σταθερά το Filmboy και έχεις διαβάσει τις τελευταίες μου κριτικές για κάποιες animation ταινίες, σίγουρα θα έχεις καταλάβει πως δεν είμαι και ο μεγαλύτερος θαυμαστής της Disney.
Οι λόγοι της αντιπάθειας μου αυτής είναι αρκετοί, αλλά για να μην καταλήξω να επαναλαμβάνομαι, θα τους συνοψίσω σε δυο, ή μάλλον τρεις: Η Miley Cyrus, τα αναχρονιστικά πρότυπα περί καλού και κακού και η πτώση ενός ηθοποιού σαν τον Johnny Depp.
Παρόλα αυτά, η δουλειά μου στο Filmboy είναι η κριτική ταινιών και το να ξεκινάς προκατειλημμένος το review σου για ένα φιλμ, εξαιτίας της εταιρείας παραγωγής που βρίσκεται από πίσω του, δεν είναι και η τιμιότερη κίνηση.
Οπότε, θα προσπαθήσω να αναλύσω το The Lone Ranger όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, αφήνοντας στην άκρη κάποια ζητήματα που στριφογυρνάνε στο μυαλό μου.
Ο Tonto (Johnny Depp, Dark Shadows) είναι ένας γερασμένος Ινδιάνος που μέσα από την αφήγηση της ιστορίας του σε ένα μικρό παιδί του σήμερα, μας μεταφέρει στην εποχή της Αγρίας Δύσης και της ανομίας.
Σύμφωνα με την ιστορία του, μια μικρή πόλη προετοιμαζόταν να γιορτάσει τον ερχομό του πρώτου τρένου που θα έκανε στάση στην περιοχή της.
Μέσα στα βαγόνια αυτού του τρένου βρισκόταν και ένας άσημος νεαρός, ο John Reid (Armie Hammer, Mirror Mirror), που μόλις είχε τελειώσει την νομική και επέστρεφε πίσω στον τόπο του για να εκτελέσει καθήκοντα εισαγγελέα-ranger.
Όταν η πορεία του τρένου ανακόπτεται από μια ομάδα κακοποιών, τότε ο John Reid θα μάθει με τον πιο πικρό τρόπο πως η υπεράσπιση της δικαιοσύνης δεν περιορίζεται σε ζητήματα νομικής φύσεως, αλλά πως διαφυλάσσεται ακόμα και μέσα από βίαια ανθρωποκυνηγητά.
Συγκεκριμένα, σε ένα τέτοιο ανθρωποκυνηγητό θα δει τον αδελφό του να πεθαίνει καθώς και τον κακόφημο εγκληματία Butch (William Fichtner, Drive Angry) να ξεφεύγει από τα χέρια του νόμου.
Και ο ίδιος θα φτάσει κοντά στον θάνατο, όμως οι παράλογες ενέργειες του νεαρού τότε, Tonto θα καταφέρουν να τον σώσουν.
Αυτό το αταίριαστο δίδυμο θα επιχειρήσει να καταδιώξει τον Butch αλλά και ολόκληρη την ομάδα του, προσφέροντας αρκετή δράση και ακόμα περισσότερες κωμικές καταστάσεις.
Το σενάριο είναι βασισμένο στην ομότιτλη ραδιοφωνική σειρά και έχει περάσει από τα χέρια του έμπειρου Ted Elliot και αρκετών άλλων σεναριογράφων.
Και η αλήθεια είναι πως έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά, ειδικά στις σκηνές δράσης και στους διαλόγους.
Ακόμα και έτσι όμως δεν ξεφεύγει από την μονοτονία και τα κλισέ των ταινιών που απευθύνονται σε παιδιά.
Παραδείγματος χάριν, μπορεί οι κακοί να σκοτώνουν αβέρτα κόσμο και κοσμάκη όμως για να σκοτώσει ή να τραυματίσει κάποιον τον καλό Lone Ranger θα πρέπει το όπλο του εκπυρσοκροτήσει κατα λάθος, και αφού η σφαίρα του «βρει» δέκα διαφορετικά εμπόδια τελικά να καταλήξει σε ένα δοκάρι που θα πέσει πάνω στα υποψήφια θύματα του.
Όμως για να ξεφύγω από τα μεμονωμένα παραδείγματα και να πλησιάσω σε βαθύτερο επίπεδο το σενάριο του "Μοναχικού Καβαλάρη", θα πρέπει να επεκταθώ και στην έμμονη της Disney να θέλει να δώσει συναισθηματικό υπόβαθρο στους χαρακτήρες της.
Μια εμμονή που αποτυγχάνει παταγωδώς και σε όλα τα επίπεδα.
Και όχι τόσο γιατί δεν καταφέρνει να σε συνδέσει συναισθηματικά με τους χαρακτήρες της, αλλά γιατί αναπόφευκτα δημιουργεί κοιλιές και προβλήματα δομής στο έργο της.
Με αλλά λογία, το Lone Ranger θα μπορούσε να είναι ένα υποδειγματικό action western αν δεν κατανάλωνε δυσανάλογα τον χρόνο του.
Βέβαια, για το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν ξέρω αν πρέπει να κατηγορήσω τόσο τους σεναριογράφους ή τον Gore Verbinski, αυτόν τον κατά τ'άλλα ικανό σκηνοθέτη.
Γιατί πρέπει να πω πως όποτε εκτυλίσσεται μια σκηνή δράσης, η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες της είναι εκπληκτικά δομημένες.
Αντίθετα, όποτε πέφτουν οι τόνοι, ο Verbinski κατεβάζει ρολά και δείχνει να βαριέται.
Ξεπερνώντας αυτά τα ουσιαστικά, αλλά περισσότερο τεχνικής φύσεως, ζητήματα που αφορούν το Lone Ranger, φτάνουμε στις ερμηνείες και στην περίπτωση του Johnny Depp.
Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, αν δεν είσαι μικρό παιδί, ο κύριος λόγος για να πας να δεις την ταινία είναι ο συγκεκριμένος ηθοποιός.
Ακόμα και εγώ ανυπομονούσα να δω τι θα σκαρφιστεί για να πλησιάσει αυτόν τον ρόλο, αλλά μετά παρατήρησα κάποια πράγματα που με απογοήτευσαν.
Όπως το περίεργο περπάτημα, τα αλλοπρόσαλλα βλέμματα και μια φυσιογνωμία τόσο γνώριμη όσο ο Jack Sparrow μεταμορφωμένος σε Ινδιάνο.
Ναι, δυστυχώς οι μανιέρες του Depp στο Lone Ranger γίνονται πιο ευδιάκριτες και ενοχλητικές από ποτέ.
Ακόμα πιο ενοχλητικό είναι το γεγονός, ότι παρ'όλη την φθίνουσα πορεία του, ο Johnny Depp δείχνει ικανότερος ηθοποιός από τον κύριο πρωταγωνιστή του έργου, τον Armie Hammer.
Έναν ηθοποιό που αν και δεν αποτυγχάνει, δεν έχει το δυναμισμό και το «ειδικό βάρος» που απαιτεί μια πρωταγωνιστική ερμηνεία.
Ο "Μοναχικός Καβαλάρης" είναι μια ταινία που δεν θα πρότεινα σε καμιά περίπτωση.
Μεγάλο σε διάρκεια (149') και κουραστικό, δύσκολα θα αποδειχθεί το επόμενο κερδοφόρο franchise που κυνηγά η Disney.
Εαν από την άλλη θες να δεις τον Johnny Depp να κάνει τα δικά του, δεν θα σε κατηγορήσω κιόλας.
Απλά μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα.
Στις αίθουσες από 4 Ιουλίου 2013.
Γιώργος Καραμάνος.
The Lone Ranger trailer 3 από FilmBoy-gr
1.jpg)
