Έχετε καιρό να γελάσετε με μια σπονδυλωτή κωμωδία;
Πόσοι από εσάς έχετε φανταστεί και θα θέλατε να δείτε μια ταινία με πρωτοκλασάτους ηθοποιούς όπως Hugh Jackman, Kate Winslet, Gerald Butler, Naomi Watts και μπόλικα ακόμα ονόματα superstar του Hollywood;
Σίγουρα είστε προετοιμασμένοι για γέλια μέχρι δακρύων;
Καλά ΔΕΝ το φανταστήκατε!
Το Movie 43 είναι ό,τι πιο εμετικό και αγέλαστο έχει σκεφτεί ανθρώπινος εγκέφαλος στην κινηματογραφική βιομηχανία εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν ξέρω καν πως να την χαρακτηρίσω.
Να την πώ αρπαχτή, θα της δώσω και παραπάνω αξία ίσως.
Πρέπει να δεί κάποιος από το τρισάθλιο κατασκεύασμα για να καταλάβει για πόση κακογουστιά μιλάμε.
Σοβαρά τώρα, σας προτείνω να μην το κάνετε για κανένα λόγο, για να κρατήσετε ακέραια τα εγκεφαλικά σας κύτταρα, αλλά και το... στομάχι σας.
Πολλοί καλλιτέχνες σκηνοθετούν από ένα σκετσάκι, σε αυτήν την σπονδυλωτή (ο κινηματογραφικός Θεός να την κάνει) κωμωδία γνωστών κωμικών και σκηνοθετών.
Ετσι τυπικά σας παραθέτω αναλυτικά τα segments του Movie 43:
Elizabeth Banks: σκετσάκι "Middleschool Date"
Steven Brill: σκετσάκι "iBabe"
Steve Carr: σκετσάκι "The Proposition"
Rusty Cundieff: σκετσάκι "Victory's Glory"
James Duffy: σκετσάκι "Super Hero Speed Dating"
Griffin Dunne: σκετσάκι "Veronica"
Peter Farrelly: σκετσάκια "The Pitch", "The Catch" και "Truth or Dare"
Patrik Forsberg: σκετσάκι "Tampax"
Will Graham: σκετσάκι "Homeschooled"
James Gunn: σκετσάκι "Beezel"
Brett Ratner: σκετσάκι "Happy Birthday"
Jonathan van Tulleken: σκετσάκι "Machine Kids".
Διαβάστε παρακάτω και μερικές από τις υποθέσεις των μικρών βινιέτων, για να καταλάβατε τι θέαμα πρόκειται να παρακολουθήσετε.
Η Ελισάβετ (Kate Winslet, Contagion) είναι μία αμφιλεγόμενη επιχειρηματίας, η οποία πηγαίνει σε μια τυφλό ραντεβού με τον Davis (Hugh Jackman, Les Miserables).
Όταν τα δύο φτάνουν μαζί σε ένα εστιατόριο, η Ελισάβετ είναι σοκαρισμένη όταν αφαιρεί το μαντήλι, αποκαλύπτοντας ένα ζευγάρι ...όρχεων να κρέμεται από το λαιμό του.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου, ο Davis αποτυγχάνει να αναγνωρίσει τις ανατομικές ανωμαλίες αλλά κανείς δεν φαίνεται να εκπλήσσεται από αυτό.
H Τζούλι (Anna Faris, The Dictator) και o Doug (Chris Pratt, Zero Dark Thirty) έχουν μια σχέση ενός έτους.
Όταν ο Doug προσπαθεί να της κάνει πρόταση γάμου, εκείνη του αποκαλύπτει ότι η ίδια είναι ...κοπρολάγνα και του ζητά στην κρεβατοκάμαρα να της κάνει ...καταλαβαίνετε τι.
Ο καλύτερος του φίλος Larry (J. B. Smoove, The Dictator) τον προτρέπει να πάνε να φάνε έξω, ένα μεγάλο γεύμα με ποτά και ένα μπουκάλι καθαρτικό πριν από την "εκδήλωση".
Υπάρχουν και μπόλικα άλλα τέτοια σκετσάκια, είστε σίγουροι ότι μπορείτε να αντέξετε;
Πραγματικά κάποιος πρέπει να σταματήσει να γυρίζει ταινίες με παράλληλες (σπονδυλωτές) ιστορίες.
Ειδικά αν είναι τόσο κακόγουστες και χωρίς ίχνος χιούμορ, όπως το Movie 43.
Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι βρήκαν τόσοι σταρ και δέχτηκαν να παίξουν σε αυτό το φιλμ (αν μπορούμε να το πούμε έτσι), εκτός από τα οικονομικά οφέλη, αλλά και πάλι πόσα λεφτά να πήρε ο καθένας για 5-10 λεπτά συμμετοχής;
Oύτε ένα αστείο. ΟΥΤΕ ΕΝΑ!
Τόσο ανέμπνευστο χιούμορ δεν μπορώ να θυμηθώ πρόσφατα, ακόμα και στο πρόσφατο Scary Movie 5, δυο-τρείς φορές ένα μειδίαμα μπορεί και να το ρίξεις.
Σκατολογικά, εμετικά και σεξιστικά ως επι το πλείστον αστεία δίνουν και παίρνουν σε μια σειρά από βινιέτες, στις οποίες ψάχνεις να βρείς μισή σκηνή να γελάσεις.
Από την εναρκτήρια με τον Jackman να έχει όρχεις, αντί για μήλο του Αδάμ με τα αναλογα "αστεία" να ακολουθούν (καταλαβαίνεται για τι υποτιθέμενο χιούμορ μιλάμε), μέχρι και το φινάλε της και τις σκηνές μετά τους τίτλους τέλους (και να τις χάσετε δεν τρέχει τίποτα), παρακολουθούμε ένα φεστιβάλ ηλιθιότητας και χιούμορ κατωτάτου επιπέδου που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι βλέπεις να εκτυλίσσεται μπροστά σου.
Είναι η απόδειξη του πως μπορείς να καταστρέψεις κορυφαία ονόματα σκηνοθετών και ηθοποιών με το να τους βάζεις σε γελοία σκετσάκια να ξεφτιλίζονται με επίκεντρο, κόπρανα, όρχεις και λοιπά ανατομικά σε μια ταινία ντροπή για τον κινηματογράφο (όσο ακραίο και αν ακούγεται).
Xαρακτηριστικό είναι ότι χρειάστηκε 4 χρόνια (ναι καλά διαβάσατε), ώστε να γυριστεί η συγκεκριμμένη ταινία, λόγω της μη διαθεσιμότητας ηθοποιών και σκηνοθετών.
Θα μπορούσαν ωστόσο να σκεφτούν και κανένα αστείο να βάλουν μέσα, αλλά το μέλλον της ταινίας μάλλον ήταν προδιαγεραμμένο.
Αρπαχτή και ό,τι βγεί.
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ καν να κάνω σοβαρή κριτική για το Movie 43.
Oύτε για τις σκηνοθεσίες, ούτε για ερμηνείες, ούτε για το ανύπαρκτο σενάριο, τίποτα.
Δεν είναι το γεγονός ότι είναι κάφρικο, μισογύνικο και εντελώς ρατσιστικό που σε κάνει να την μισήσεις.
Aυτό το έχουμε δεί πολύ επιτυχημένα και σε άλλες ταινίες (λέγε με και Borat).
Είναι ότι πρόκειται για μια εντελώς κακόγουστη, εμετική και προσβλητική για τον θεατή ταινία.
Kαι το κυριότερο χωρίς καμια μα καμια έμπνευση και πρωτοτυπία.
Μείνετε οπωσδήποτε μακριά από το Movie 43, αν θέλετε να έχετε εγκεφαλικά κύτταρα και κυρίως αν θέλετε να διατηρήσετε το γούστο σας.
Eυελπιστώ να αναγνωριστεί η ποιότητα της με βράβευση στα επόμενα Χρυσά Βατόμουρα.
Αλλά ποιόν να πρωτοβραβεύσεις από αυτό το ανοσιούργημα;
Φυσικά δεν έπαιξε σε κανένα φεστιβάλ, αλλά προβλήθηκε στις αμερικάνικες αίθουσες στις 25 Ιανουαρίου 2013, σε ευρύτατη παρακαλώ διανομή, κάνοντας άνοιγμα ~ $5 εκατομμύρια!
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
