O Jeff Nichols το 2011 είχε προκαλέσει τεράστια εντύπωση με το σπουδαίο Take Shelter, που φαινομενικά ήταν μια απλή ταινία, αλλά στην ουσία έκρυβέ πολλά πίσω από την βιτρίνα της.
Έθετε σοβαρά ζητήματα, τα οποία έπρεπε να απασχολήσουν σοβαρά τον άνθρωπο, τις συντηρητικές κοινωνίες και όχι μόνο.
Αποθεώθηκε από κριτικούς (κέρδισε και το βραβείο κριτικών στις Κάννες εκείνη την χρονιά) και έφτασε να είναι από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς, με το καλύτερο word of mouth, παρόλο που δεν κινήθηκε πολύ καλά σε εισιτήρια.
Συν τοις άλλοις, καθιέρωσε ουσιαστικά δυο από τους πλέον ανερχόμενους και ταλαντούχους star αυτή την στιγμή, τους Michael Shannon (δείτε οπωσδήποτε το The Iceman, που προβάλλεται από τις 11 Ιουλίου στους κινηματογράφους) και την Jessica Chastain.
Στο Mud, ο Shannon έχει και εδώ έναν μικρό ρόλο, σαν θείος ενός εκ των δυο πιτσιρικάδων.
Εδώ, με τον φορμαρισμένο τον τελευταίο καιρό Matthew McConaughey (ερμηνεία ζωής στο Killer Joe), ο Nichols προσπαθεί με μια πολυπεπίπεδη ταινία να θέσει απλά και συνάμα σοβαρά ζητήματα, τα οποία παίζουν βασικό ρόλο στην ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός εφήβου (τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο Tye Sheridan).
Ο μυστηριώδης φυγάς Mud (Matthew McConaughey, The Papeboy) κρύβεται σε ένα νησί του Mississippi αποφασισμένος να ξεφύγει από τους διώκτες του για να μπορέσει να ξανασυναντήσει την "αδελφή ψυχή" του, Juniper (Reese Witherspoon, This Means War).
Όταν συναντά δύο δεκατετράχρονα αγόρια, αυτά γοητευμένα αμέσως συμφωνούν να τον βοηθήσουν και μια περίεργη φιλία δημιουργείται μεταξύ τους.
Αν και είναι δύσκολο για τα αγόρια να διακρίνουν τι είναι αλήθεια και τι όχι σε σχέση με τον χαρισματικό Mud, o Ellis (Tye Sheridan, The Τree of Life) θα κάνει τα πάντα για να μπορέσει ο νέος του φίλος να δραπετεύσει και να ενωθεί με τον έρωτα της ζωής του.
To Mud είναι από τις ταινίες που βλέπεις και αργότερα θέλεις να κάτσεις να συζητήσεις με παρέα, αναλύοντας κάποιες σκηνές αλλά και τα νοήματα που κρύβονται πίσω από αυτές.
Όπως και στο προαναφερθέν Take Shelter, έτσι και εδώ, ο Jeff Nichols δημιουργεί μια εντυπωσιακή ανάπτυξη χαρακτήρων, στους οποίους όλοι έχουν να προσφέρουν από κάτι ξεχωριστό στην πλοκή, μάλιστα κρύβουν και μερικές ενδιαφέρουσες πτυχές.
Όλοι οι ηθοποιοί είναι πειστικοί και καλοί στους ρόλους τους, αλλά επιτρέψτε μου να σταθώ στην σπουδαία ερμηνεία του Matthew McConaughey (για ακόμα μια φορά τα τελευταία χρόνια από το Lincoln Lawyer και μετά), ως Mud, ένας τύπος αινιγματικός, προσιτός αλλά και περίεργος συνάμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι ρόλο βαράει τελικά, αλλά και στον καταπληκτικό πιτσιρικά Tye Sheridan, ο οποίος είναι ο συνηθισμένος "άβγαλτος" έφηβος που θέλει να τα ζήσει όλα και να κάνει τις τρέλες του και συνάπτει μια ιδιαίτερη σχέση με τον Μud.
Και οι δυο εξαιρετικοί και από ένα σημείο και μετά βγάζουν τρομερή χημεία μεταξύ τους, ειδικά όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε.
Στο cast συμμετέχουν και η Reese Witherspoon στον ρόλο της γυναίκας-πέτρας του σκανδάλου, η οποία δεν ήταν κακή αλλά να πώ την αλήθεια περίμενα κάτι παραπάνω λόγω της βαρύτητας του ρόλου στην ταινία.
Το καλό είναι ότι ευτυχώς δεν έχει καμία σχέση με την παλιά Witherspoon των Legally Blonde και Sweet Home Alabama, και έχει αρχίσει εδώ και κάποια χρόνια να δείχνει κάποιες υποκριτικές αρετές.
Σημαντικούς ρόλους κατέχουν και ο αρκετά καλός Ray McKinnon (Footloose) που παίζει τον πατέρα του Εllis, o επίσης πολύ καλός πρωτοεμφανιζόμενος πιτσιρικάς Jacob Lofland (φίλος του Ellis) και τέλος η παλιά καραβάνα Sam Shepard (Killing Them Softly) σε μικρή σχετικά εμφανιση αλλά αρκετή να απλώσει στην οθόνη τα ερμηνευτικά του χαρίσματα.
Η υπόθεση όσο προχωράει η ταινία, βγάζει όλο και περισσότερα πράγματα στην οθόνη, και σκηνή με σκηνή γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα.
Εκτός από μια πολύ μικρή κοιλιά προς την μέση (αναπόφευκτη καθότι μιλάμε για ταινία διάρκειας κάτι παραπάνω από 2 ώρες), το υπόλοιπο διάστημα ο θεατής δεν πρόκειται να βαρεθεί.
Αρκεί φυσικά να πάτε προετοιμασμένοι για αυτό που θα δείτε και να είναι είστε fan ταινιών διαλόγου και σκέψης.
Φυσικά και έχει μειονεκτήματα, όπως μερικές κλισέ σκηνές, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, προσπεράστε τις και μην δώσετε σημασία.
Το φινάλε της ταινίας και γενικότερα πολλές σκηνές στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας μπορεί να έχουν και διπλή ανάγνωση, συνδέοντας γεγονότα και καταστάσεις.
Και αυτό είναι το μεγάλο ατού του Nichols ότι μπορεί να σε κάνει να δείς αλλιώς μια απλή σκηνή, με το να συνδεσει κάποια γεγονότα και χαρακτήρες.
Δεν λέω τίποτε παραπάνω γιατί είναι κρίμα να κάνω οποιοδήποτε spoiler για αυτή την πολύ καλή ταινία.
To Μud πάντως είναι πιο ανάλαφρο από το Take Shelter (και λίγο κατώτερο του ποιοτικά), αλλά είναι μια ταινία που αξίζει της προσοχής των θεατών.
Σε μια τέτοια εποχή (κυριολεκτικά γιατί είναι καλοκαίρι και λίγες ταινίες αξίζουν, και μεταφορικά γιατί έχει πέσει αρκετά η ποιότητα των ταινιών), δεν είναι και λίγο να υπάρχουν φιλμ, τα οποία σε βάζουν σε σκέψη, σου κρατάνε το ενδιαφέρον και στην τελική περνάς δυο πολύ ευχάριστες ώρες στο σινεμά.
Ξέρω πολύς κόσμος θα πέσει με τα μούτρα στα blockbuster που έχουν βγεί αυτή την εποχή (τα οποία είναι αξιοπρεπέστατα, κακά τα ψέματα), αλλά προσωπικά θεωρώ το Mud ό,τι καλύτερο μέχρι στιγμής για αυτό το καλοκαίρι μαζί με το Τhe Iceman (δυστυχώς βγήκε σε περιορισμένο αριθμό αιθουσών) και τo προτείνω ανεπιφύλακτα.
Στις αίθουσες από 18 Ιουλίου.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
