Καθώς ετοιμάζεσαι να δεις το Officer Down, σίγουρα δεν περιμένεις να μείνεις έκπληκτος με τα όσα θα παρακολουθήσεις στην οθόνη σου.
Άλλωστε, το ζητούμενο τέτοιων ταινιών είναι να σε κάνουν να περάσεις στοιχειωδώς διασκεδαστικά την ώρα σου.
Είναι αρκετό όμως αυτό;
Το πετυχαίνει η συγκεκριμμένη ταινία;
Οι απαντήσεις είναι "Όχι και τόσο" και στα δυο ερωτήματα.
Aπό την υπόθεση κιόλας, νοιώθεις ότι την έχεις δει χιλιάδες φορές.
Ωστόσο, δεν είναι αυτό το πρόβλημα του Officer Down...
Ένα χρόνο πριν, ο βρώμικος αστυνομικός Callahan (Stephen Dorff, A Glimpse Inside the Mind of Charles Swan III) τραυματίστηκε όταν κάτι πήγε στραβά σε μια σύλληψη για ναρκωτικά, και σώθηκε από έναν άγνωστο.
Ο άγνωστος τώρα επιστρέφει, αναζητώντας εκδίκηση ενάντια σε μια ομάδα που δολοφονεί νέες κοπέλες σε ένα στριπ κλαμπ.
Η θέση του Callahan είναι δύσκολη, καθώς θα πρέπει να κρύψει το δικό του ρόλο σε αυτή τη σειρά εγκλημάτων.
Η απόγνωσή του θα τον οδηγήσει σε ένα βίαιο δρόμο εξαπάτησης.
Θα μπορέσει να παίξει τον καλό αστυνομικό και να εντοπίσει τους δολοφόνους, κρατώντας την φήμη του καθαρή;
Το μεγάλο πρόβλημα με το Officer Down προκύπτει από το γεγονός ότι είναι υπερφορτωμένο σε πλοκή.
Ανατροπές επί ανατροπών, και διακλαδώσεις που συμπληρώνουν την αρχική υπόθεση μπερδεύουν τα πράγματα περισσότερο απ' όσο χρειάζονται και καταλήγει περισσότερο να θέλει (ανεπιτυχώς) να εντυπωσιάσει τον θεατή παρά να του προσφέρει μια περιπέτεια που θα τον κάνει να περάσει ευχάριστα.
Η ανάπτυξη χαρακτήρων κυριαρχεί έναντι της δράσης, και υπάρχει η προσπάθεια των δημιουργών να εκμεταλλευτούν την ίντριγκα, αλλά η προσπάθεια πάει στράφι για αρκετούς λόγους.
Πρώτα απ' όλα η εξέλιξη της πλοκής είναι απογοητευτική, με την έννοια ότι υπάρχουν αρκετές προβλέψιμες ανατροπές, άλλες που δεν πολυστέκουν και τα απανωτά flashback μπορεί να είναι κάπως κατατοπιστικά, αλλά λείπει η πειστικότητα και συν τοις άλλοις μερικά είναι κακοφτιαγμένα και γυρισμένα σε ένα εντελώς εφετζίδικο ασπρόμαυρο φόντο, το οποίο δεν αποσκοπεί σε κάτι.
Γενικά έχει γίνει ένα αλαλούμ με την διαχείριση της κεντρικής ιδέας, η οποία δεν είναι κακή παρόλο που είναι τίγκα στα κλισέ.
Μάλιστα το τελευταίο 20λεπτο έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον με μερικά ενδιαφέροντα twists, αλλά στο τέλος αφήνει πάλι μια αίσθηση της μη ολοκληρωμένης προσπάθειας.
Λάθος χειρισμοί έχουν γίνει και στο θέμα του casting, όπου στον κεντρικό ρόλο έχουμε τον Stephen Dorff, ο οποίος έπαιξε μια χαρά στο Somewhere στον πιο απαιτητικό ρόλο της καριέρας του ίσως, αλλά εδώ απογοητεύει.
Με εκνευριστικές μούτες, κλισέ αντιδράσεις και στυλάκι βαρύμαγκα σε κάποιες σκηνές, ο Dorff δεν έχει την ερμηνεία εκείνη που θα "σηκώσει" έναν κεντρικό χαρακτήρα αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας, καθώς από ένα σημείο και μετά καταντάει υπερβολικός.
Αφήστε δε, που το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του ρόλου του είναι να μετρήσεις πόσα τσιγάρα κάνει σε όλη την ταινία.
Ο μόνος που διασώζεται ερμηνευτικά είναι ο "συνήθης ύποπτος" James Woods (Straw Dogs), που αποδεικνύει ότι είναι σταθερή αξία σε ότι και αν παίξει.
Έχει την στόφα του μεγάλου σταρ, όπως και να το κάνουμε (και ένα από τα μεγαλύτερα Ι.Q. του Χόλιγουντ παρακαλώ), αλλά θα μπορούσε να εμφανίζεται για μεγαλύτερο διάστημα, πρόβλημα που υπάρχει και με μερικούς από το υπόλοιπο καστ.
Από κει και πέρα, έχουμε μια χαρά cast το οποίο όμως δεν αξιοποιείται καθόλου ή ελάχιστα.
Ο Dominic Pursell (Killer Elite) έχει ρόλο-κλειδί στην ταινία, αλλά πέρα από το ότι γίνεται καρικατούρα, εμφανίζεται λιγότερο απ' ότι έπρεπε.
Το ίδιο ισχύει και για τον David Boreanaz της σειράς Bones, ο οποίος σε ελάχιστα λεπτά συμμετοχής προσφέρει (άθελα του) μια σκηνή άπειρου γέλιου στην ανάκριση ενός κατηγορουμένου.
Από την άλλη, ο Stephen Lang (Conan the Barbarian) είναι αξιοπρεπέστατος και από τους ελάχιστους πειστικούς χαρακτήρες της ταινίας και σίγουρα ο καλύτερος μετά τον Woods.
Ψιλογνωστή φυσιογνωμία μπορούμε να πούμε ότι είναι και ο Walton Goggins (Django Unchained) έχει και αυτός καίριο ρόλο σε κάποιο σημείο της ταινίας, όπως και η αγνώριστη AnnaLynne McCord (Excision).
Δεν πρέπει να αναλύσω παραπάνω τις ερμηνείες και τους ηθοποιούς, για να αποφευχθούν και τα spoilers για αυτούς που θα θελήσουν να δουν την ταινία.
Θα μπορούσε να είναι καλύτερο το Officer Down (το οποίο μάλιστα είχε χαρακτήριστεί από κάποιους και ως η περιπέτεια της χρονιάς), αλλά οι υπερβολές του, η κουραστική και εφετζίδικη (χωρίς λόγο) σκηνοθεσία του Brian A. Miller τρενάρουν το καλό σενάριο και τις όποιες καλές προθέσεις.
Ίσως ένας πιο έμπειρος σκηνοθέτης θα έκανε καλύτερη διαχείρηση καστ και σεναρίου αλλά όλα αυτά είναι εικασίες.
Το θέμα είναι ότι το Officer Down παρά τις φιλοδοξίες του καταλήγει να είναι μια από τα ίδια.
Στην Αμερική έκανε πρεμιέρα στις 18 Ιανουαρίου και προβλήθηκε σε μία και μοναδική αίθουσα.
Νίκος Δρίβας.
Officer Down trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
