Δεν φανταζόμουν ποτέ πως ένας αγώνας δακτυλογράφησης σε γραφομηχανές διαδραματιζόμενος το 1959, θα με συγκινούσε και θα με συνέπαιρνε τόσο πολύ όσο ο αγώνας του Rocky απέναντι στον Ρώσο στη πέμπτη ταινία του franchise, το γκολ του Πελέ στη Μεγάλη Απόδραση των 11, η αρχή της πολιορκίας του Helms Deep, ή η κίνηση «γερανός» του Daniel Larusso στο Karate Kid…
Α και κάτι καλάθια στην εκπνοή των αγώνων, σήμα κατατεθέν συμβατικών, αναμενόμενων αλλά τόσο εθιστικών χαζο-νεανικών αθλητικών ταινιών (βλέπε μεσημέρια σαββατοκύριακου στο Star).
Ε λοιπόν, το Populaire τα κατάφερε!
Κι αν φαντάζει αστείο, τραγικό, τρελό το εν λόγω γεγονός, δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε τη σκοτεινή αίθουσα για χάρη της … Rooooose Pamphyle όπως ανακοίνωνε και ο τελετάρχης (υπερήφανα , δυνατά και αμερικάνικα) στο παγκόσμιο κύπελλο ταχυδακτυλογραφίας!
Με τον σκηνοθέτη Régis Roinsard να πραγματοποιεί το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, κανείς δεν περίμενε μία τόσο άρτια (στο τομέα της αγωνίας και αναλογικά πάντα με το θέμα του έργου) παραγωγή.
Κι όμως, ο συγκεκριμένος κύριος το κάνει το (μίνι) θαύμα του.
Και μόνο άλλωστε, ότι σε κρατάει σε αγωνία ένας αγώνας δακτυλογράφησης, είναι μαγικό.
Με θεματολογία που ακούγεται αθώα και τετριμμένη - μία γραμματέας γνωρίζει τον έρωτα αλλά και την ευτυχία στη ζωή μέσω του αφεντικού της - το Populaire, απολύτως αναπάντεχα, ζωντανεύει εκ νέου χαμένα κομμάτια του γαλλικού και (γιατί όχι;) παγκόσμιου ρομαντισμού, αναβιώνει ένα είδος κινηματογράφου που έχει χαθεί καιρό τώρα.
Με χαρακτήρες που δεν έχουν ανάγκη την αψεγάδιαστη ενσάρκωση τους από ηθοποιούς για να πείσουν, να θυμίσουν, να εμπνεύσουν, η ταινία του Roinsard μας δίνει την ευκαιρία να ξεφύγουμε - έστω και λίγο - από το (εκθαμβωτικό, λαμπερό, δελεαστικό) κονσερβαρισμένο φαγητό του Hollywood και να γευτούμε παραδοσιακή γαλλική κουζίνα που μυρίζει αριστοκρατία βρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε;
Η πλοκή όπως είπαμε σχετικά γήινη.
Ένα φτωχό κορίτσι, η Rose Pamphyle (Déborah François) από ένα ακόμα φτωχότερο γαλλικό χωριό, αποφασίζει να παρατήσει τη δουλειά στο παντοπωλείο του πατέρα της, Jean Pamphyle (Frédéric Pierrot), προκειμένου να γίνει γραμματέας στο γραφείο του πετυχημένου ασφαλιστή Louis Échard (Romain Duris).
Ο τελευταίος την επιλέγει, μιας και «βλέπει» κάτι παραπάνω σε αυτή - και όχι δεν κάνουμε πραγματικά κανένα σεξουαλικό υπονοούμενο.
Πιστεύει πραγματικά στις δυνατότητες της, όχι ως γραμματέα όμως μιας και είναι πραγματικά απαίσια σε αυτό το ρόλο, αλλά ως δακτυλογράφος.
Βέβαια, επειδή μιλάμε για το μακρινό 1959, κανείς δεν χρησιμοποιεί ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Άλλα είναι τα πληκτρολόγια της εποχής που πιάνουν φωτιά στα γραφεία.
Οι γραφομηχανές είναι στα φόρτε τους.
Εκείνος ο γλυκός (για κάποιους) ή σπαστικός (για άλλους) ήχος του κυλίνδρου στην αλλαγή σειράς γεμίζει τον αέρα της εποχής.
Ευκαιρία εδώ για αναστεναγμούς αναμνήσεων για τους (όχι και πάρα πολύ δα) παλαιότερους.
Ο Échard τη διατηρεί στη θέση μόνο και μόνο για να έχει τη ευκαιρία να τη διδάξει, να την προπονήσει πάνω στη τέχνη της ταχύτατης δακτυλογραφίας.
Ο στόχος άλλωστε είναι μεγάλος: το πρωτάθλημα Νορμανδίας!
Στόχος που αρχικά πάντως φαίνεται ιδιαίτερα δύσκολος έως απίθανος!
Η Rose αποτυγχάνει άλλωστε στην πρώτη της προσπάθεια και αυτό εξαιτίας της εμμονής της να γράφει, χρησιμοποιώντας δύο δάχτυλα και όχι και τα δέκα (πώς γράφουν οι περισσότεροι γονείς σημερινών πιτσιρικάδων στον υπολογιστή, ένα τέτοιο πράγμα. Φανταστείτε έναν μύωμα χιμπατζή πάνω από πληκτρολόγιο αν δεν έχετε ανάλογες εμπειρίες).
Ο «γόης» κύριος Échard καταφέρνει να τιθασεύσει τα άγρια δακτυλογραφικά ένστικτα της Rose παρ’ όλα αυτά (ωραία έμπνευση τα χρώματα σε γραφομηχανή και νύχια).
Οι σκληρές προπονήσεις σύντομα αποδίδουν καρπούς και όχι μόνο στο χώρο του διαγωνισμού, τον οποίο κατακτά με χαρακτηριστική πλέον ευκολία η Rose, αλλά και στο συναισθηματικό πεδίο, εκεί όπου αναπτύσσεται μία πλατωνική (αρχικά κανονική στη συνέχεια) ερωτική σχέση ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές.
Όταν από το τοπικό (πρωτάθλημα Νορμανδίας) πάμε στην Α΄Εθνική (γαλλικό πρωτάθλημα), τα πράγματα σοβαρεύουν και η ταινία μπαίνει πλέον σε μία συγκεκριμένη πορεία.
Το μεγάλο κεφάλαιο, οι αδίστακτοι επιχειρηματίες της εταιρίας Japy έρχονται στο προσκήνιο μιας και είναι αυτοί που προμοντάρουν την εκάστοτε πρωταθλήτρια.
Ιδιαίτερο «δώρο» προς αυτή (με τη λέξη δώρο να βρίσκεται μέσα σε εισαγωγικά καθώς ουσιαστικά κερδίζουν οι ίδιοι από τη διαφήμιση) μία νέα πρωτοποριακή γραφομηχανή.
Το τελευταίο μοντέλο ονομάζεται Populaire (εξ’ ου και ο τίτλος της ταινίας φυσικά) και καταλήγει στα χέρια της… μαντέψτε.
Επόμενος σταθμός; Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα!
Κλασσική ιστορία του φτωχού και ανυπεράσπιστου μυρμηγκιού που κατακτά τον κόσμο με μοναδικό του όπλο τη χρυσή του καρδιά.
Χιλιοειπωμένο έργο ακμής και μεγαλοπιάσματος του ήρωα που ξεχνάει όμως στη συνέχεια τις ταπεινές του ρίζες.
Άνοδος, πτώση και… παραμονή στην κορυφή αλλά υπό νέες, ηθικές πλέον, αξίες.
Κι όμως για ένα διαολεμένο λόγο υπερβολικά υποφερτή έως και ευχάριστη!
Ο Échard απομακρύνεται από τη Rose, ύστερα από την ανάδειξη της σε πρωταθλήτρια Γαλλίας, προκειμένου να μη σταθεί εμπόδιο στην επιτυχία της.
Η τελευταία αρχικά δείχνει να απολαμβάνει τη νέα - λαμπερή πλέον - καθημερινότητα της, ενώ παράλληλα όμως κάτι αρχίζει να της λείπει, θέτοντας σε κίνδυνο το τρομερό της ταλέντο αλλά και τον παγκόσμιο τίτλο.
Και επειδή οι Αμερικανοί εκείνη την εποχή (όχι πως τώρα άλλαξε κάτι για να είμαστε δίκαιοι) ήθελαν να είναι πρώτοι σε όλα, έχουν να προτάξουν μία τρομερή πρωταθλήτρια.
Τη φοβερή και τρομερή Susan Hunter (Sara Haskell)!
Η Rose τίθεται απέναντι της αλλά όταν βρει (αναμενόμενα) τα σκούρα καταρρέει.
Ποιος καλείται να τη σώσει; Δεν το λέμε αλλά το γνωρίζετε ήδη.
Είναι μπανάλ, είναι συνηθισμένη, είναι τραβηγμένη (ε, τώρα ολόκληρη ραδιοφωνική μετάδοση και τέτοια τεράστια διοργάνωση για το τελικό δακτυλογράφησης;) αλλά όπως είπαμε και παραπάνω άκρως γλυκιά και ευχάριστη.
Η υπόθεση του Populaire δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά έχει εκείνο το μαγικό συστατικό που αρκεί για να περάσεις όμορφο βράδυ με την κοπέλα, μνηστή, γυναίκα σου.
Χωρίς σκοτούρες για τα της πλοκής, χωρίς ερμηνείες που σε αναγκάζουν σε βαθυστόχαστες σκέψεις προσφέρεται για χαλάρωση πιτσιλισμένη με πινελιές αγωνίας (ειδικά προς το φινάλε).
Άλλωστε είναι διαγωνισμός μην το ξεχνάτε.
Όταν δε, γίνεται λόγος για διαγωνιζόμενες και όχι διαγωνιζόμενους, ήτοι τα πιο ανταγωνιστικά πλάσματα αυτού του πλανήτη, η υπόθεση πρωτιά σκαρφαλώνει σε δυσθεώρητα ύψη.
Θα μπορούσε να είναι καλύτερο; Σαφώς!
Τι έλειπε; Πιο πρωτότυπο σενάριο, κάποιες φορές παραήταν κλασσικό.
Καλύτερες, πιο πειστικές ερμηνείες, στις γυναίκες μπορεί να αρέσει αλλά η αλήθεια είναι πως ο Romain Duris διατήρησε την ξινισμένη έκφραση του μέχρι το τέλος, με την περιοχή του στόματος να θυμίζει απλωμένη φανέλα (ακίνητη και τσιτωμένη δηλαδή) και φυσικά πιο ζωντανές φιγούρες δευτεραγωνιστών, με άπαντες εκτός της αρκετά καλής και σαγηνευτικής Bérénice Bejo (The Artist), στο ρόλο της γυναίκας του καλύτερου φίλου του Échard, απλά να δηλώνουν σιωπηρό παρών.
Πάντως έμεινα άκρως ικανοποιημένος καθώς ο Régis Roinsard αποτύπωσε επιτυχημένα την κοινωνία του 1959 (δεν την έχω ζήσει φυσικά αλλά από βιβλία και άλλες ταινίες κάπως πρέπει να έμοιαζε, με το τσιγάρο να δεσπόζει σε όλους τους χώρους), φιλτράροντας μέσω αυτής μία γνωστή αλλά πάντα αγαπητή ιστορία.
Α, να μην ξεχάσω και το υπέροχο soundtract με το τραγούδι: “Chachacha de la secrétaire” να εξελίσσεται σε τεράστιο φετίχ!
Ανεπιφύλακτα προτεινόμενη - όπως προανέφερα - για ήρεμο βραδάκι, αγκαλιά με το amore…
Στις αίθουσες από 18 Ιουλίου.
Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Populaire - Χτυποκάρδια στο Γραφείο trailer... από FilmBoy-gr
1.jpg)
