Oι σχολές Tarantino και αδελφών Coen αναμφίβολα έχουν γράψει την δική τους ιστορία στον κινηματογράφο, και έχουν προσφέρει το δικό τους λιθαράκι στην διαμόρφωση της σύγχρονης παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Άθελα τους όμως έχουν δώσει την δυνατότητα μίμησης τους από αρκετούς σκηνοθέτες που, βάζοντας στην ταινία τους ένα-δυο στοιχεία (το πολύ) από τις ταινίες των δημιουργών, θεωρούνται "σύγχρονοι Τarantino ή Coen".
Πολλοί θα έχετε καταλάβει γιατί γίνεται αυτή η εισαγωγή.
Ναι σωστά.
Διότι πάλι έχουμε μια Tarantino style ταινία με πινελιές από το χιούμορ των αδελφών Coen.
Μελετώντας όπως πάντα το background της ταινίας, και διαβάζοντας κάποιες Αμερικάνικες κριτικές, παντού έπεφτε το μάτι μου στο όνομα Tarantino.
Έχοντας κοιτάξει προσεκτικά το cast και τους συντελεστές, λέω δεν γίνεται για να τον αναφέρουν συνέχεια, κάπου εμφανίζεται ο Αμερικάνος σκηνοθέτης, δεν μπορεί να κάνω τόσο λάθος.
Γιατί αν αυτή η ταινία έχει επηρεαστεί από τον μεγάλο Quentin, τότε μάλλον οι συντελεστές θα πρέπει να ξαναδούν προσεκτικά όλες του τις ταινίες μήπως τον μπέρδεψαν με κανένα συνονοματό του.
Η υπόθεση είναι το μόνο που μπορεί (σε ελάχιστο βαθμό) να φέρνει στο μυαλό κάτι από Tarantino και Coen.
Είκοσι μόλις λεπτά ενός απογεύματος στη Νέα Ορλεάνη, πέντε ασυνήθιστοι χαρακτήρες που αλληλοσυνδέονται χωρίς να το γνωρίζουν με μια απίστευτη επιχείρηση λαθρεμπορίου, και μια θρησκευτική συνομωσία που συγκρούεται με το καθημερινό έγκλημα.
Ανάμεσα στους ήρωες: κατάσκοποι, θρησκομανείς, αστυνομικοί και γερά οπλισμένοι νέοι.
Το The Power of Few είναι ένα συνονθύλευμα, με αρχή αλλά χωρίς μέση και τέλος, με 2-3 απλώς υποφερτές σκηνές για να κρατήσουν σε μικρό βαθμό το ενδιαφέρον του θεατή.
Σου παίρνει κανα δεκάλεπτο για να καταλάβεις περίπου τι πάει να παιχτεί στην συνέχεια, μετά από μια περίεργη εναρκτήρια σκηνή, αλλά οι απανωτές αλλαγές των σεκάνς σε συνδυασμό με την υπερβολικά στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία και τις πολύ μέτριες ερμηνείες, διαλύουν τις όποιες καλές προθέσεις της ταινίας.
Ας το παρουμε από την αρχή όμως.
Όσον αφορά την σκηνοθεσία και το σενάριο, το κοπιάρισμα των σκηνοθετών που αναφέραμε πιο πάνω είναι πολύ παραπάνω από εμφανές.
O σκηνοθέτης και σεναριογράφος Leone Marucci έχει επιλέξει 5 βινιέτες, οι οποίες λαμβάνουν χώρα περίπου στον ίδιο χώρο αλλά σε διαφορετικά σημεία, κάποιες εξ αυτών καταλήγουν βίαια.
Ένας απελπισμένος νέος άνδρας (Devon Gearhart, Changeling) χρειάζεται φάρμακα για τη μικρή του αδελφή.
Δύο κατάσκοποι (Christian Slater, Bullet to the Head και Νicky Wheelan, Hall Pass) κυνήγουν μια πιθανή τρομοκρατική οργάνωση.
Μια flirty αγγελιοφόρος (Q'orianka Kilcher, που είναι και εκ των παραγωγών της ταινίας) σώζει έναν άνδρα (Jesse Bradford, I Hope They Serve Beer in Hell) που έχει γίνει στόχος ενός μέλους συμμορίας (Anthony Anderson, The Big Year) και ο Christopher Walken (Stand Up Guys) είναι ένας φιλόσοφος άστεγος.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, όλα έχουν μπεί στο μίξερ και ό,τι βγεί.
Το αποτέλεσμα είναι αχταρμάς.
Το θέμα δεν είναι (μόνο) ότι έχουν μπεί πολλές ιστορίες μαζί (πράγμα που είναι μαθηματικά βέβαιο σε ταινίες με παράλληλες ιστορίες ότι δεν οδηγεί πουθενά), αλλά το γεγονός ότι σκηνοθετικά και σεναριακά τα πράγματα είναι στην καλύτερη περίπτωση απογοητευτικά.
Μερικές σκηνές είναι κακοδουλεμένες και κακοφτιαγμένες σκηνοθετικά, με την τρεμάμενη κάμερα να σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι ... σε πλάνα του Lars Von Trier (Dogville).
Σε πολλές ταινίες η κάμερα στο χέρι βοηθάει στην εξέλιξη της, εδώ σε καμία περίπτωση.
Μπορεί σε κάποιο σημείο να διακρίνεται ένας υποτυπώδης στόχος στο που στοχεύει η ταινία, αλλά όσο προχωράνε οι ιστορίες, το σενάριο γίνεται όλο και πιο χαοτικό για να καταλήξει σε ένα φινάλε-αχταρμά δήθεν εντυπωσιασμού, από το οποίο δεν βγαίνει και κανένα νόημα.
Οι περισσότεροι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν ή είναι παραγκωνισμένοι και παίζουν σε μικρές παραγωγές πλέον (Christian Slater, Christopher Walken), ή είχαν ξεπεταχτεί πιο παλιά και τώρα κάνουν μια μέτρια καριέρα (Anthony Anderson, Jesse Bradford).
Kαι για να πώ την αλήθεια, με τέτοιες ταινίες δεν νομίζω να έχει κάποια περαιτέρω εξέλιξη η καριέρα τους.
Το The Power of Few μοιάζει με μια μεγάλη αρπαχτή, η οποία παίρνει δάνεια από μεγάλες παραγωγές αλλά δεν καταφέρνει (παρά ελάχιστες στιγμές) να δώσει κάτι στον θεατή και να του κρατήσει την προσοχή, μέχρι το αφόρητα βαρετό της φινάλε.
Και αν είναι ποτέ δυνατόν, ο Leone Marucci όχι απλά δεν είναι ο νέος Coen ή Tarantino (ζητώ ταπεινά συγγνώμη για την υπέρτατη ιεροσυλία αυτή, αλλά το έχουμε βρεί τώρα με τις ψευτοσυγκρίσεις), αλλά με βάση αυτή του την ταινία, ούτε καν μπορεί να συγκριθεί με τους πιο μέτριους μιμητές των.
Το The Power of Few προβλήθηκε σε λίγες αίθουσες των ΗΠΑ στις 15 Φεβρουαρίου 2013.
Νίκος Δρίβας.
The Power of Few trailer από FilmBoy-gr
