Το ξεκαθαρίζω από την αρχή.
Δεν είμαι φανατικός, ούτε καν φίλος του Star Trek και αυτό όχι από επιλογή αλλά από άγνοια.
Ο κύριος Spock και ο Captain Kirk αποτελούν νέες φιγούρες για εμένα, γεγονός που ίσως τελικά αποδειχτεί θετικό για την πορεία της συγκεκριμένης κριτικής.
Και εξηγούμαι: κάθε φίλος του εν λόγω franchise που σέβεται τον εαυτό του, θα μετρούσε ώρες μέχρι να μπει στη σκοτεινή αίθουσα και να παρακολουθήσει τα νέα ταξίδια του Enterprise, θα τρωγόταν με τα ρούχα του ώρες πριν αλλά και μετά την προβολή συζητώντας τα κρυφά νοήματα και υπονοούμενα που αποφάσισε να κρύψει πίσω από σκηνές ο J.J. Abrams, θα άνοιγε βεγγαλικά όταν έβλεπε για πρώτη φορά ύστερα από τέσσερα χρόνια, το αγαπημένο του πλήρωμα να πρωταγωνιστεί σε διαπλανητικές εξερευνήσεις, θα ένιωθε ρίγη ηδονής όταν οι Spock και Kirk επιδίδονταν στην πασίγνωστη σπαστική χειρονομία (το “V” που δημιουργείται όταν ενώνεται ο δείκτης με το μέσο και ο παράμεσος με τον μικρό).
Επομένως, το μόνο σίγουρο είναι πως θα είχε να πει τα καλύτερα για τη ταινία, ακόμα και αν όλοι οι υπόλοιποι είχαν αποφασίσει να αυτοπυροβοληθούν από βαρεμάρα ή ακόμα χειρότερα από αδιαφορία.
Το συγκεκριμένο γεγονός φυσικά δεν είναι κατακριτέο αλλά απόλυτα λογικό.
Ομοίως άλλωστε εγώ για παράδειγμα, θα είχα αφιερώσει δεκαπέντε σελίδες προκειμένου να αποτυπώσω με ακρίβεια όσα αποκόμισα από το Jurassic Pak IV (αν και εφ’όσον μπει ποτέ σε τροχιά παραγωγής φυσικά) έστω και αν επί δύο ώρες απλά παρακολουθούσα ένα τυραννόσαυρο να αφοδεύει...
Έτσι λοιπόν μπορώ να είμαι σίγουρος πως η κρτική πάνω στη νέα ταινία Star Trek θα ακολουθήσει αντικειμενικότατα χνάρια.
Ο Abrams μας βυθίζει για ακόμη μία φορά (διετέλεσε σκηνοθέτης και της ταινίας του 2009) στο υπερβολικά μακρινό μέλλον, όπου η ανθρωπότητα έχει πλέον προσαρμοστεί για τα καλά στην διαπλανητική ζωή.
Το διαστημόπλοιο Enterprise είναι ο καλύτερος πρόξενος της ανθρώπινης προόδου καθώς έχει σαν σκοπό την εξερεύνηση του διαστήματος, ενώ το πλήρωμα του αποτελείται από ανθρώπους (ή συνδυασμό ανθρώπων και Vulcan στην περίπτωση του Spock) που τους διακατέχει ένα αμοιβαίο συναίσθημα πίστης και συναδελφικότητας.
Αυτό ακριβώς το μοτίβο επαληθεύεται στην ενακτήρια - καταπληκτική, απίστευτη, σουρεαλιστική - σκηνή της ταινίας.
Παρατηρούμε τους Captain Kirk (Chris Pine, People Like Us) και Spock (Zachary Quinto, What's Your Number? ) σε πρώτο πλάνο, να τρέχουν αλαφιασμένοι στη ζούγκλα του πλανήτη Nibiru κυνηγημένοι από τους ντόπιους, πρωτόγονους κατοίκους του, ενώ το υπόλοιπο πλήρωμα του Enterprise, Uhura (Zoe Saldana, The Words), Bones (Karl Urban, Dredd), Scotty (Simon Pegg, Mission Impossible: Ghost Protocol), Sulu (John Cho, Identity Thief), εποπτεύει τον πλανήτη – από τα βάθη της θάλασσας του - προσπαθώντας να βρει τρόπο να τον σώσει από την έκρηξη ενός ηφαιστείου!
Μύλος!
Επικό κυνηγητό, με το 3D να κάνει - για πρώτη φορά εδώ και καιρό - αισθητή την εμφάνιση του.
Ίσες δόσεις χιούμορ και περιπέτειας σε μία σκηνή που ολοκληρώνεται με τον Spock στον πυθμένα του ενεργότατου ηφαιστείου παρέα με μία συσκευή που υποτίθεται πως θα «παγώσει» τη δραστηριότητα του!
Το γλυκό «δένει» με την περιβόητη απαγορευμένη αποκάλυψη του Enterprise στους αυτόχθονες του πλανήτη, μία αποκάλυψη μέσα από τα σκοτεινά βάθη της θάλασσας, μία εντυπωσιακή ανάδυση του πολιτισμού μπροστά στα άβγαλτα μάτια των πρωτόγονων.
Η πραγματικά επική εισαγωγή στη ταινία, ολοκληρώνεται με μία ενέργεια του Kirk που πρόκειται να αποτελέσει το ελατήριο για την εξέλιξη της υπόθεσης αλλά και της αλλαγής (;) στη νοοτροπία του αρτιοσκληρωτικού Spock (Vulcan βλέπετε, οπότε «τυφλή» υποταγή στους νόμους αλλά και παντελής απουσία συναισθημάτων).
Το δυστύχημα είναι πως το εκπληκτικό αυτό δεκαπεντάλεπτο ακολούθησε ένα έργο που έμοιαζε εντελώς αποκομμένο, μία περιπέτεια που κινείται με ρυθμούς χελώνας, σε μονοπάτια που έχουν εξερευνηθεί εδώ και πολύ καιρό.
Κοινώς το Star Trek Into Darkness δεν κατάφερε να αποφύγει τις κοινοτοπίες, τις επαναλήψεις, τα κλισέ.
Όλα αυτά υπενθυμίζω, από έναν μη φαν της σειράς, έναν απλό θεατή μίας (πανάκριβης και πολυδιαφημισμένης) χολιγουντιανής παραγωγής.
* Ακολουθεί σύνοψη της ταινίας. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην φαίνεται από τα trailer και την επίσημη σύνοψη. Ωστόσο, αν δεν θέλετε να μάθετε τίποτα για την υπόθεση, αποφύγετε το κομμάτι αυτό.
Την περιπέτεια του πληρώματος του Enterprise στον Niribu δεν ακολουθούν δόξες, τιμές και βραβεύσεις αλλά παρατηρήσεις και τιμωρίες.
Η στρατηγική άλλωστε του Συμβουλίου στη Γη απαγορεύει ρητά την έκθεση του διαστημοπλοίου σε ντόπιους πληθυσμούς.
Ο Kirk χάνει το πηδάλιο του Enterprise αλλά σύντομα καλείται και πάλι πίσω στα καθήκοντα του προκειμένου ο ίδιος μαζί με το πλήρωμα του, να αναχαιτίσουν μία νέα απειλή.
Ο λόγος της επανάκλησης του, ο John Harrison (Benedict Cumberbatch, The Hobbit: An Unexpected Journey).
Ο προδότης που επιτίθεται - με ολέθρια αποτελέσματα - στο συμβούλιο του Starfleet.
Αμέσως μετά την επίθεση, καταλήγει στον πλανήτη Qo'noS, πατρίδα των εχθρικών Klingon, προκειμένου να αποφύγει τη σύλληψη.
Οι οδηγίες προς των -εκ νέου- Captain Kirk, σαφείς: «Φέρτον πίσω έστω και αν χρειαστεί να καταστρέψεις ολόκληρο τον πλανήτη».
Για του λόγου το αληθές, το Enterprise επανδρώνεται με 72 φονικές τορπίλες, οι οποίες θα λειτουργήσουν ως διαπραγματευτικό ατού απέναντι στον φυγά.
Το concept εδώ είναι το εξής: ο Kirk δέχεται να φορτωθεί το συγκεκριμένο φορτίο στο σκάφος του παρά το γεγονός πως αυτό αντιβαίνει στις αρχές του ίδιου αλλά και του πληρώματος του (ο Scotty για παράδειγμα, είναι ο πρώτος που αντιδρά δυναμικά).
Το Enterprise χρησιμοποιείται άλλωστε ως εξερευνητικό σκάφος και όχι ως πολεμική μηχανή.
Η μετατροπή του σε τέτοια, δημιουργεί ένα ρήγμα στις σχέσεις του Kirk με τον εαυτό του αλλά και το πλήρωμα του.
Η διαμάχη αυτή είναι -υποτίθεται- και το ζουμί της ιστορίας.
Με την ηθική πλευρά του Kirk να προσωποποιείται από τον κατά τα άλλα άδειο από συναισθήματα Spock, το έργο βαδίζει στο γνωστό μοτίβο της παρακμής του ήρωα.
Into Darkness, μέσα στο σκοτάδι, όχι τόσο του διαστήματος αλλά της ψυχής του Kirk.
Πως η ανάγκη για εκδίκηση ή επιβεβαίωση μετατρέπουν τον άνθρωπο σε τέρας;
Κάπου το έχετε ξαναδεί το έργο σωστά;
Σωστά θα υπογραμμίσω και εγώ, με τα μάτια να βαραίνουν κάπου εδώ ελέω και της «επίπεδης» τελικά διαχείρισης του θέματος.
Η ανατροπή, η οποία αφορά τη ταυτότητα του Harrison -δεν την αναφέρω προκειμένου να μη το χαλάσω στους φαν του είδους, οι οποίοι παρ’ όλα αυτά, γνωρίζουν ήδη αρκετά καλά τον άλλο του εαυτό- υποτίθεται πως οδηγεί τη δράση σε νέο επίπεδο, την πλοκή στα ουράνια και εμάς στον οδοντίατρο για ίσιωμα της κάτω σιαγόνας που έμεινε μετέωρη από την έκπληξη.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι αρκετά διαφορετική.
Προσωπικά έμεινα αδιάφορος από τη μεταστροφή της πορείας της ταινίας, με την αποκάλυψη του Harrison, την προδοσίας ενός μέλους του Starfleet και τις επιπλέον πληροφορίες για τις τορπίλες, να λειτουργούν ως αφύπνιση εκείνου του εκνευριστικού συναισθήματος déjà vu που απεύχεσαι να συναντήσεις σε ταινίες.
Αυτόματα, η λέξη επανάληψη ανεβαίνει στον λαιμό, γεμίζει την στοματική κοιλότητα και πολεμάει με νύχια και με δόντια να ξεχυθεί στον κόσμο.
Η συνέχεια, με τους ηρωισμούς του Kirk, την επανασύνδεση του με τον Spock και το ξανάσμιγμα του τελευταίου με την αγαπητικιά του, Uhura, δεν προκάλεσαν σε καμία περίπτωση δάκρυα (ούτε χαράς ούτε συγκίνησης ούτε λύπης) ή άλλα εξόφθαλμα συναισθήματα παρά μόνο αυτό το «κάπου το έχω ξαναδεί».
Η μόνη στιγμή που καταφέρνει να αγκιστρώσει πραγματικά το ενδιαφέρον μου, εκτός από την προαναφερθείσαι έξοχη εισαγωγή, είναι η αερομαχία (διαστημομαχία) του Enterprise με το ακόμα πιο τεράστιο και εντυπωσιακό Vengeance!
Η τραβηγμένη από τα μαλλιά κατάληξη του Kirk αποτελεί έξοχο αντιπροσωπευτικό δείγμα της εγωιστικής φύσης της ταινίας.
Εγωιστική γιατί θα γίνει αντικείμενο λατρείας για τους απανταχού οπαδούς, εκεί βλέπουμε και την περίφημη χειρονομία των Kirk και Spock, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος μάλλον θα καταβροχθίσει αμασητί ολόκληρο το έργο, δίχως αληθινό συναίσθημα, όπως συμβαίνει και με την κατάποση έτοιμων τηγανητών πατατών από αλυσίδα ταχυφαγίας.
Καμία αληθινά γαστριμαργική έκφραση απόλαυσης παρά μόνο μηχανική κίνηση των σιαγόνων.
Είμαστε αδηφάγα τέρατα ταινιών πάντως οπότε δεν θα μας χαλάσει...
Πάντως για όλα τα παραπάνω δεν μπορώ να ψέξω το casting.
Οι αληθινοί πρωταγωνιστές της υπόθεσης, οι ηθοποιοί, τα πήγαν εξαιρετικά σε αυτό που τους ζητήθηκε.
Ο αγαπημένος μου από το Heroes, Zachary Quinto ήταν απλά τέλειος ως Spock, ρόλος ο οποίος δεν του είναι άγνωστος ούτως ή άλλως μιας και τον είχε ερμηνεύσει και στη ταινία του 2009.
Με τα αυτάκια του σήμα κατετεθέν ενσάρκωσε εκπληκτικά παραστατικά έναν από τους πιο cult χαρακτήρες του κινηματογράφου.
Στα ίδια επίπεδα και ο Chris Pine, που είχε και αυτός πρότερη εμπειρία στο ρόλο.
Δεν φταίει για το πατατραβηγμένο του ρόλου του καθώς το επίτασσε το σενάριο.
Οι Urban, Pegg και Cho ήταν συμπαθητικοί αλλά όχι αξιομνημόνευτοι ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για την πανέμορφη και άκρως αυθεντική (παρά τις κακογραμμένες τις ατάκες) Zoe Saldana στο ρόλο της Uhura.
Μιλώντας για αιθέρια πλάσματα θα τολμήσω να αναφέρω και την «καυτή» - έχει μία άκρως ενδιαφέρουσα nude σκηνή στο δυναμικό της, η οποία πάντως κατακρίθηκε από τους φαν (;)- Alice Eve (Men in Black 3) παρά την αδιάφορη κατά τα άλλα υποκριτική της παρουσία.
Στο ρόλο του «κακού» ο Benedict Cumberbatch, επιλογή που προβλημάτισε.
Υπήρξαν στιγμές που έμοιαζε ιδανικός αλλά και κάποιες άλλες που φάνταζε έξω από τα νερά του.
Απόρροια όλων των παραπάνω να αποτελέσει θέμα συζήτησης.
Γεγονός που δεν είναι απόλυτα σωστό, καθώς αν έπρεπε να τεθεί για κάποιον θέμα αυτός είναι ο Abrams.
Πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων μία τέτοια εκπληκτική εισαγωγή και ακολουθώντας -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- την γνωστή πεπατημένη στο υπόλοιπο της ταινίας δεν πρωτοτυπεί ούτε στο ελάχιστο, προσφέροντας μεν ένα εύπεπτο έργο αλλά απογοητεύοντας εκείνον τον έρμο τον θεατή που έχει διαβεί το κατώφλι της αίθουσας με την ελπίδα -για χιλιοστή φορά- να παρακολουθήσει κάτι διαφορετικό.
Εκείνο το 3D ρε παιδιά…
Αν είναι να το εκμεταλλεύεστε για το 5% της διάρκειας της ταινίας (στην εισαγωγή όπως είπα και παραπάνω είναι αποδεκτό) μην το βάζετε καθόλου.
Ήμαρτον πια!
Το υλικό υπάρχει, ένα καλύτερο σενάριο, ουσιαστική εμβάθυνση στα των χαρακτήρων και ακόμα περισσότερα, εξαιρετικά υπερρεαλιστικά, διαστημικά πλάνα και θα γινόταν τώρα λόγος για μία υπερπαραγωγή άξια της αγοράς του εισιτηρίου σας.
Έτσι όπως είναι τώρα δεν…
Στις αίθουσες από 11 Ιουλίου.
Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Star Trek Into Darkness trailer 3 από FilmBoy-gr
1.jpg)
