Kάθε χρόνο φτάνουν στις ελληνικές αίθουσες αρκετές ταινίες, οι οποίες δεν έχουν την απαραίτητη προβολή (για τον ένα ή τον άλλο λόγο) και πιθανόν να περνούν απαρατήρητες στο ευρύ κοινό.
Μια τέτοια ταινία είναι και η φιλόδοξη παραγωγή Venuto al mondo, μια συμπαραγωγή Ιταλίας και Ισπανίας, που έχει γυριστεί σε Σαράγιεβο (Βοσνία - Ερζεγοβίνη), Ντουμπρόβνικ (Κροατία), Ρώμη και Τορίνο (Ιταλία).
Bέβαια, πολλές φορές οι φιλόδοξες παραγωγές καταλήγουν σε αριστουργήματα ή σε "πατάτες".
Εδώ έχουμε κάτι ενδιάμεσο.
Είναι δεδομένο και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, ότι το Τwice Born (ο αγγλικός τίτλος) θέλει να περάσει αρκετά μηνύματα και να κάνει τον θεατή να προβληματιστεί με αρκετά ζητήματα.
Το θέμα όμως είναι ότι από ένα σημείο και μετά "χάνει την μπάλα" και η ταινία καταλήγει σε μια μακροσκελή και ανολοκλήρωτη προσπάθεια.
Η Gemma (Penelope Cruz, I'm So Excited) είναι μια γυναίκα με περίπλοκο παρελθόν.
Όταν δέχεται μια κλήση από φίλο στο Σαράγιεβο, παίρνει το αεροπλάνο με τον μικρό της γιο (Pietro Castellito) και πηγαίνει εκεί για μια έκθεση φωτογραφίας από τον παλιό της σύντροφο (Adnan Haskovic).
Αυτή η επιστροφή στη Βοσνία, πυροδοτεί μια σειρά από αναμνήσεις, πάνω στον έρωτα που έζησε με τον Diego (Emile Hirtch, Savages), έναν Αμερικανό φωτογράφο, λίγο πριν τη Χειμερινή Ολυμπιάδα του 1984.
Όλα, όμως, άλλαξαν με το ξέσπασμα του εμφυλίου.
O Sergio Castellito σκηνοθετεί την Penelope Cruz για δεύτερη φορά μετά το επιτυχημένο (καλλιτεχνικά και εμπορικά) Non Ti Muovere (Μείνε Ακίνητη), μόνο που δυστυχώς αυτή η απόπειρα μεταφοράς του βιβλίου της Margaret Mazzantini δεν αποφέρει τα ίδια αποτελέσματα.
H ταινία ξεκινάει με ενδιαφέρον παρουσιάζοντας μας την Gemma στην τωρινή εποχή, με γκρίζο μαλλί και "σπασμένο" πρόσωπο (σε μια πετυχημένη μεταμόρφωση της Penelope Cruz), να συναντά τον παλιό της σύντροφο μαζί με τον γιο της.
Εκεί θα υπάρξουν μερικοί ενδιαφέροντες διάλογοι και κάποια κατατοπιστικά flashback.
Bέβαια ο Adnan Haskovic, που υποδύεται τον παλαβό Cojco ο οποίος προσκαλεί την Cruz, δεν μου άρεσε καθόλου σε μια τραβηγμένη ερμηνεία-καρικατούρα, που καταλήγει μέσα σε ελάχιστα λεπτά να σου σπάει τα νεύρα.
Σε καμία περίπτωση δεν έπιασε το ύφος της ταινίας (που θα ήθελε ο σκηνοθέτης να έχει η ταινία, για την ακρίβεια) και δεν μπήκε στο κλίμα της, καθως σε καμία περίπτωση ο θεατής δεν ταυτίζεται με τον χαρακτήρα του.
Μιλώντας για το ύφος και το στυλ της ταινίας, ο Sergio Castellito μπερδεύει αρκετά τον θεατή.
Πέρα από το ότι δραματουργικά (πλην μερικών εξαιρετικών σκηνών της Cruz) δεν καταφέρνει να τον "αγγίξει", υπάρχουν και οι συχνές μεταπηδήσεις στο παρών και στο παρελθόν που δεν έχουν σαφή προσανατολισμό και δημιουργούν ένα χάος στο μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας.
Αφήστε δε, που αρκετές από τις σκηνές στα flashback είναι αχρείαστες, και περισσότερο χρησιμεύουν στο να γεμίσουν τον χρόνο της ταινίας, παρά να προσφέρουν κάτι στο όλο θέμα της ταινίας.
Η γνώμη μου είναι ότι το πήρε τελείως λάθος ο σκηνοθέτης.
Ίσως έπρεπε να ασχοληθεί παραπάνω με τα πιο ουσιαστικά θέματα της ταινίας (τον πόλεμο και με κάποιο στοιχείο που σχετίζεται με μια ανατροπή της ταινίας) και πολύ λιγότερο με τους έρωτες της Cruz.
Σε κάποια σημεία θεωρώ ότι πλατειάζει και μοιραία η διάρκεια και η πλοκή "τραβιέται" αρκετά περισσότερο απ' ότι θα έπρεπε, παρά το γεγονός πως η προσπάθεια που καταβάλλεται δεν είναι και αμελητέα.
Mερικές σκηνές είναι αχρείαστες στην όλη πλοκή και με κανα εικοσάλεπτο λιγότερο, ίσως θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ποιοτικά καλύτερη ταινία.
Συν τοις άλλοις, οι συνεχείς εναλλαγές στις γλώσσες (Αγγλικά, Ιταλικά, Ισπανικά και Boσνιακά) μπερδεύουν γενικώς τον θεατή σε συνδυασμό με τα flashback και αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για κάτι καλύτερο.
Για να μην την αδικήσω (κάθε άλλο παρά το θέλω), έχει κάποια θετικά στοιχεία που έχουν να κάνουν περισσότερο με το εικαστικό και τεχνικό κομμάτι, παρά με το περιεχόμενο δυστυχώς.
Τα ωραία πλάνα και η φωτογραφία κυριαρχούν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και είναι όαση όταν η ταινία κάνει "κοιλιά".
Βέβαια αυτό δεν αρκεί να καλύψει κάποιες σεναριακές ατέλειες που υπάρχουν, αλλά τουλάχιστον κάτι είναι και αυτό.
Απο κεί και πέρα, η Penelope Cruz είναι αρκετά καλή στον ρόλο της και προσπαθεί να τον ζήσει, με επιτυχία στο μεγαλύτερο κομμάτι, ειδικά όταν δεν τη παρασύρει και το υπόλοιπο cast.
Για τον Adnan Haskovic, αναφέρθηκα και παραπάνω, ότι είναι υπερβολικός στον ρόλο του και (παρα την αντιθέτη επιδίωξη από τον σκηνοθέτη), δεν μπορείς σε καμία μα καμία περίπτωση να τον πάρεις στα σοβαρά και να ταυτιστείς μαζί του ακόμα και όταν το απαιτεί η εξέλιξη της ταινίας.
Ο Emile Hirtch στον ρόλο του φευγάτου και alternative φωτογράφου, είναι προφανές ότι είχε στο μυαλό του τον ρόλο στο Into the Wild, αλλά εδώ είναι φανερά ντεφορμέ και προσπαθεί πιο πολύ να κοπιάρει, παρά να δημιουργήσει έναν νέο και πιο ενδιαφέρον χαρακτήρα που θα "κερδίσει" τον θεατή.
Και προφανώς ο σκηνοθέτης αυτό είχε στο μυαλό του, την αντιγραφή του συγκεκριμένου χαρακτήρα.
Για να συνοψίζουμε, το Twice Born δεν είναι η ταινία που περιμέναμε διαβάζοντας την υπόθεση και ακούγοντας κάποιες καλές έως και διθυρραμβικές κριτικές σε μερικά φεστιβάλ που προβλήθηκε, ωστόσο δεν είναι κακή ταινία.
Για την ακρίβεια (όπως υποδηλώνει και η βαθμόλογία) η αλήθεια είναι κάπου στην μέση.
Ούτε ταινιάρα θα την χαρακτήριζες, ούτε και "σκουπίδι".
Απλά μια κινηματογραφική εμπειρία που θα τη ζήσεις και δεν θα την θυμάσαι για πολύ καιρό.
Στις αίθουσες από 11 Ιουλίου.
Νίκος Δρίβας.
Twice Born (Venuto al mondo) trailer από FilmBoy-gr
