Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, μόλις έχω γυρίσει από το σινεμά και την προβολή του νέου αν και...όχι και τόσο πολυαναμενόμενου The Wolverine.
Φυσικά τις προηγούμενες μέρες είχε προηγηθεί το ανάλογο ζεσταματάκι με κόμικ (μια επανάληψη στη μίνι 4τευχη σειρά The Wolverine του 1982, από τους Frank Miller και Chris Claremont) αλλά και τις προηγούμενες X-movies.
Θα αναρωτιέστε γιατί η αναφορά στο "όχι και τόσο πολυναμενόμενο;"
Προφανώς όταν είχες την ίδια χρονιά Iron Man 3 και Man of Steel και με την κάκιστη γεύση του X-Men Origins (2009) να παραμένει ακόμα στο νου, κανείς δεν θα περίμενε πολλά από το The Wolverine.
Οι πιο πολλοί δεν είχαν πειστεί από τα trailer ενώ στην καλύτερη θα μπορούσε να είναι ελάχιστα καλύτερο από το Origins και να αποτελούσε ένα μικρό sleeper hit για τις φετινές κινηματογραφικές κόμικ παραγωγές.
Για το τελευταίο δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως θα τα καταφέρει και ευκαιρία να προχωρήσω στα της ταινίας.
Μια ταινία που απέχει παρασάγγας από μπαλαφάρα ολκής χωρίς όμως να λέει και πολλά ή να προσθέτει περισσότερα στο ιστορικό των σινεματικών κόμικ μεταφορών.
Θα συμφωνήσω δηλαδή με τα αρνητικά που έθεσε ο Γιώργος "Del Ray" Καραμάνος στο review του, αλλά από την άλλη το The Wolverine ήταν σχετικά καλύτερο από αυτό που περίμενα.
Για 5 όχι...ούτε και για 7 ή 8...κάπου κει 6-6.5 θα έλεγες...
Καταρχάς αν θα έπρεπε να υπάρχει μία solo Wolverine ταινία, τότε το The Wolverine σβήνει από το χάρτη το X-Men Origins: Wolverine που έμοιαζε περισσότερο με κακό X-sequel, τίγκα σε περιττούς χαρακτήρες, κακόγραμμένο σενάριο και κάκιστα ψηφιακά εφέ (σκηνή με νύχια στο μπάνιο).
Αυτό από μόνο του δεν έλεγε και πολλά φυσικά...και κάπου εδώ διακρίνεις πόσο στοίχισε η απουσία του αρχικού σκηνοθέτη Darren Aronofsky και το μερικό ξέσκισμα στο αρχικό σενάριο του Christopher McQuarrie.
Όταν η ταινία αποφάσιζε στην αρχή και κάπου στη μέση να έχει πιο ήρεμους ρυθμούς, λειτουργούσε θετικά ως μια ταινία χαρακτήρα για τον Logan, διαθέτοντας αξιόλογες δραματικές σκηνές μοναξιάς αλλά και λίγη τρυφερότητα και ζεστασιά όταν ξαπλάρει τελικά με τη Mariko.
Τα ενδιάμεσα από την άλλη (δηλαδή οι σκηνές δράσης) έμοιαζαν εμβόλιμα μπας και δώσουν λίγο χρόνο σε ένα σωρό αχρείαστους χαρακτήρες που πλαισίωναν τον Wolverine.
Καμία από τις σκηνές δράσης δεν διαρκούσε πολύ (εκτός από αυτή του φινάλε), με τη σεκάνς του τρένου να ξεχωρίζει λίγο παραπάνω και εκείνη με τους νίντζα να μην έχει σχεδόν καθόλου τζέρτζελο.
Ο Silver Samurai του φινάλε έμοιαζε βγαλμένος από Transformers ή Real Steel και ενώ τελικά αποδείχτηκε στολή (όπως και στα κόμικ) ουσιαστικά ήταν ένα cyborg φτιαγμένο από αδαμάντιο (όπως και τα νύχια του Wolvie).
Σε σχέση με την cheesy φύση των κόμικ, έμοιαζε ακόμα πιο cheesy και υπερβολικό.
Τουλάχιστον οι σκηνές δράσης ακόμα και αν δεν ήταν ιδιαίτερα αξιομνημόνευτες, είχαν τοποθετηθεί έξυπνα ανάμεσα στην ταινία, με αποτέλεσμα να μην βαριέσαι και να μην κουράζεσαι ποτέ (ναι σε σένα μιλάω Man of Steel, με τους 40λεπτους βιντεογκεϊμίστικους αυνανισμούς του Zack Snyder).
Όσο για τους δευτερεύοντες χαρακτήρες βρήκα συμπαθητικές τις παρουσίες των Rila Fukishima (Yukio) και Tao Okamoto (Mariko) αν και οι διάλογοι της πρώτης ήταν κάπως παιδιάστικα αφελείς και η δεύτερη ήταν κομματάκι "flat" σε ορισμένες σκηνές δραματικής έντασης.
Ο Hugh Jackman από την άλλη, παρέδωσε την καλύτερη του ερμηνεία ως Wolverine, πολύ πιο πιστευτός στις δραματικές και τις άγριες στιγμές του και όχι τόσο ποζεράς και επιτηδευμένος όπως στο X-Men Origins.
Στα συν και το score του Marco Beltrami.
Τέλος το κόμικ στο οποίο βασίστηκαν, φυσικά και το σκότωναν κρατώντας μια σκηνή με αρκούδα στην αρχή της ταινίας (αλλά αρκετά διαφοροποιημένη από το χαρτί) ενώ ως κακό πλάσαραν περισσότερο τον παππού Yashida και όχι τον πατέρα της Mariko, Shingen Yashida που ήταν και η νέμεσις του Wolverine στην αντίστοιχη μίνι σειρά (εκεί δεν είχαμε παππού).
Όσο για την Viper της Svetlana Khodchenkova ήταν μεν μπουκιά και συγχώριο αλλά από την άλλη πρέπει να την έβαλαν σφήνα στο σενάριο, προκειμένου να έχουμε με το ζόρι και τα στοιχεία αναλώσιμης κόμικ κλισέ περιπέτειας, με περιττούς μεταλλαγμένους χαρακτήρες.
Στη μίνι σειρά δεν υπήρχε, στα κόμικ υπήρξε αντίπαλος τόσο του Wolvie όσο και του Captain America, αλλά και να έλειπε από την ταινία δεν θα μας πείραζε...άσε που θύμιζε πράγματι την Poison Ivy της Uma Therman.
Ας αφήσουμε όμως το θέμα πιστότητας στο κόμικ καθώς το χαρτί είναι απλά η πηγή έμπνευσης και οι ταινίες αποτελούν συνήθως μια διασκευή-εναλλακτική εκδοχή αυτών.
Η ουσία είναι αν παρέμενε πιστή στο πνεύμα του χαρακτήρα και εδώ το The Wolverine τα κατάφερνε πολύ καλύτερα.
Από την άλλη δεν ήταν και το κομικίστικο "The Last Samurai" που θα περίμενες καθώς την άλλη μέρα θα το έχεις ξεχάσει κιόλας.
Σαν να διαβάζεις πράγματι μια μίνι σειρά κόμικ ή ένα μικρό ζέσταμα πριν από το υπερ-πολυαναμενόμενο X-Men: Days of Future Past του 2014, αλλά περισσότερο για τους φαν του Logan και...τις φαν του Hugh Jackman, ο οποίος και κρατούσε όλη την ταινία.
Σε σύγκριση με το Origins αλλά και με τις υπόλοιπες φετινές κόμικ παραγωγές, είναι η λιγότερο "all style, no substance" ταινία, μόνο που αν την άφηναν να ανασάνει περισσότερο ως ταινία χαρακτήρων και όχι αναλώσιμο blockbuster, τότε θα μιλούσαμε όχι μόνο για μια ταινία που βλέπεται για χαλαρό βράδυ στα θερινά αλλά και για μια που θα θυμόμαστε περισσότερο σε καμιά βδομάδα.
Η γνώμη σας;
Υ.Γ.: Και επειδή spoiler post χωρίς την after credits scene δεν γίνεται, εμείς φροντίσαμε για εσάς, παρακάτω.
Kostas Tsokos.
1.jpg)
