Όταν κάτι πουλάει, το πιο εύκολο που έχεις να κάνεις είναι να το... κοπιάρεις, να το τυλίξεις με διαφορετική κορδέλα και να το πασάρεις ως κάτι ολόφρεσκο.
Στο κόλπο και ο Neill Blomkamp που αποφάσισε να στραγγίξει την ατμόσφαιρα και τους προβληματισμούς του District 9 και να τους μεταφέρει στη νέα του σκηνοθετική δουλειά, το Elysium.
Τα κοινά πολλά, γεγονός απόλυτα κατανοητό βέβαια (μα πάντα κατακριτέο) αν σκεφτεί κανείς τα παραπάνω.
Είπαμε, ό, τι πουλάει πολλαπλασιάζεται...
Στο ίδιο μοτίβο λοιπόν, ο Blomkamp επιχειρεί να θίξει το ζήτημα της μετανάστευσης (εδώ αφορά ανθρώπους σε αντίθεση με το District 9 όπου τα θύματα ήταν οι εξωγήινοι) αλλά και να εμφυσήσει τη γενικότερη πεσιμιστική του αντίληψη για το μέλλον.
Ο ίδιος βέβαια δηλώνει πως η ταινία δεν αφορά το απώτερο και μακρινό μέλλον αλλά «...Το τώρα. Δεν μιλάμε για επιστημονική φαντασία εδώ. Αυτά συμβαίνουν σήμερα».
Προφανώς αναφέρεται στο γενικότερο concept, παράνομη μετανάστευση, κοινωνική ανισότητα, φτώχεια, εξαθλίωση, και όχι στην ιδέα πως οι πιο πλούσιοι άνθρωποι της Γης πλέον κατοικούν σε ένα δορυφόρο στο σχήμα του σήματος της Mercedes!
Ή αλλιώς, αλληγορία στο φουλ και άγιος ο Θεός!...
Εν πάση περιπτώσει και για να σας το κάνω λιανά: βρισκόμαστε στο έτος 2154 όπου πλέον τα πράγματα είναι πραγματικά σκούρα για την ανθρωπότητα.
Για όλη την ανθρωπότητα;
Όχι, για το μεγαλύτερο μέρος της όμως, ναι.
Πιο συγκεκριμένα, τεράστιο πλέον πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι πληβείοι, οι μη έχοντες , τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας.
Η ζωή στον πλανήτη μας έχει καταντήσει ένα τεράστιο βασανιστήριο καθώς τα πάντα, από το οξυγόνο μέχρι τη τροφή είναι δυσεύρετα ή σε κάκιστη κατάσταση.
Ελέω τρομακτικών ατμοσφαιρικών αλλαγών, άλλων περιβαλλοντικών καταστροφών ή καθαρής αυτοκαταστροφικής μανίας του ανθρώπου, η Γη είναι η κόλαση η ίδια.
Τα ανώτατα στρώματα της κοινωνίας (αυτοί που τον φυσάνε τον παρά, ντε) βέβαια, κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στην όλη κατάσταση.
Μάλιστα όχι απλά επιβίωσαν αλλά ζουν πλέον πολυτελέστατα σε ένα τεράστιο δορυφόρο, ο οποίος κινείται σε τροχιά γύρω από τη Γη, το Elysium.
Το εν λόγω μέρος είναι κάτι το εξωπραγματικό, εκεί οι εύποροι ζουν ως θεοί, έχοντας στα πόδια τους εξελιγμένα ρομπότ , έτοιμα να ικανοποιήσουν κάθε τους επιθυμία.
Επιπροσθέτως έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν αιωνίως καθώς η τεχνολογία επιτρέπει την ίαση κάθε ασθένειας, μέσω κάποιων άκρως εξελιγμένων μηχανημάτων.
Fuck Yeah και bye bye καρκίνε, HIV και λοιποί διαβόλοι και τριβόλοι!
Την ίδια στιγμή, κάτω στη σφαίρα μας, το χάος...
Οι άνθρωποι ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, μέσα στη σκόνη, σε ετοιμόρροπες παράγκες, υπό το βλέμμα ρομπότ-αστυνόμων (αμείλικτοι μέχρι αηδίας) ενώ προκειμένου να διασφαλίσουν τα προς το (και καλά) ζην, αναγκάζονται να δουλεύουν σαν σκλάβοι στα εργοστάσια επιχειρηματιών.
Επιχειρηματιών που φυσικά δραστηροποιούνται στο Elysium.
Αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτών, ο John Carlyle (William Fichtner, The Lone Ranger), στο εργοστάσιο του οποίου δουλεύει και ο πρώην κατάδικος Max (Matt Damon, Promised Land).
Όταν ένα ατύχημα λαμβάνει χώρα στο συγκεκριμένο χώρο εργασίας και ο Max πραγματικά «ραντίζεται» με μία τεράστια και φυσικά θανατηφόρα δόση ραδιενέργειας, η ιστορία μπαίνει σε μία σειρά.
Πλέον το παιδικό όνειρο του Max, η φυγή από τη Γη, με προορισμό το Elysium αποτελεί επιτακτική ανάγκη.
Μόνο εκεί υπάρχει η δυνατότητα γιατρειάς του άλλωστε.
Σε συννενόηση με τον Spider (Wagner Moura), έναν «πειρατή», ένα μαφιόζο που έχει αναλάβει το έργο (με το αζημίωτο φυσικά) να στέλνει κόσμο παράνομα στο Elysium και κουβαλώντας μαζί του τη Frey (Alice Braga, On The Road) και την άρρωστη κορούλα της, Matilda (Emma Tremblay), οι οποίες ακολουθούν την αποστολή έχοντας ως στόχο επίσης τη θεραπεία, ο ήρωας μας προετοιμάζεται για το τεράστιο αυτό εγχείρημα.
Το πρόβλημα διττό.
Αφ’ ενός ο καρκίνος που τον κατατρώει και του στερεί όλη τη δύναμη και αφ’ ετέρου η αδίστακτη πολιτικός του Elysium, Delacourt (Jodie Foster, Carnage).
Το πρώτο εμπόδιο παρακάμπτεται προσωρινά με την ενσωμάτωση ενός εξωσκελετού πάνω στο σώμα του, ο οποίος του παρέχει ό,τι του αφαίρεσε η ραδιενέργεια, αλλά το δεύτερο μοιάζει πραγματικά ανυπέρβλητο.
Είναι τέτοια η πυγμή και η μανία της Delacourt να διατηρήσει το Elysium απροσπέλαστο στους πολλούς, που δεν διστάζει να εξολοθρεύσει οποιονδήποτε εισβολέα, αδιαφορώντας προφανώς για το απάνθρωπο του όλου θέματος.
Μάλιστα για να κάνει τη ζωή της ευκολότερη και επειδή η ίδια είναι tres sic για να μπλέκει με αίματα κτλ, συχνά-πυκνά αναθέτει τις επικίνδυνες αποστολές εξολόθρευσης στον «άνθρωπο» της στη Γη, Kruger (Sharlto Copley, The A-Team).
Μία πολεμική μηχανή, έναν άντρα χωρίς αισθήματα και ενδοιασμούς, που ζει μόνο για να σκοτώνει.
Μπρρρ...
Ο Max καλείται πλέον να παλέψει ενάντια σε ένα σύστημα που στερεί την έννοια ισότητα από κάθε γνωστή γλώσσα στον κόσμο.
Καλείται να σώσει κάτι πολύ μεγαλύτερο από την ίδια του τη ζωή...
Το σενάριο, η κεντρική ιδέα πραγματικά «σπέρνουν»!
Η υλοποίηση όμως...
Ρε παιδάκι μου, λες και στην καρέκλα του σκηνοθέτη έκατσε ο Blomkamp αφού υποβλήθηκε σε εγχείρηση λοβοτομής πρώτα!
Τέτοια πληθώρα κλισέ, τόσοι επίπεδοι χαρακτήρες που σου έρχεται να «πηδηχτείς από το παράθυρο», τόσο ξεπερασμένοι «κακοί», τόσες ανακρίβειες, ένα παράταιρο και τραβηγμένο από τα αυτιά φινάλε.
Μιλάμε για μία από τις πιο αμαρτωλές σπατάλες ιδεών στη σύγχρονη ιστορία του κινηματογράφου.
Γιατί, όταν έχεις να κάνεις με καρχαρίες με δύο κεφάλια (2-Headed Shark Attack), υβρίδια καρχαρία και χταποδιού (Sharktopus) ή καρχαρίες που πέφτουν από τον ουρανό (!) (Sharknado) - με έπιασε το θαλασσινό μου βλέπετε, ελέω εποχής - δικαιολογείται κάθε υπερβολή, κάθε χαζομάρα, κάθε ανακρίβεια.
Όταν όμως μπορείς να εκμεταλλευτείς ένα τεράστιο μπάτζετ (κοντά στα $100 μύρια), αναγνωρίσιμους ηθοποιούς και μια πιασάρικη ιστορία, είναι αναπίτρεπτο να κάνεις τέτοια λάθη.
Και όταν λέμε λάθη, εννοούμε λάθη.
Γιατί, δεν γίνεται ο Max να υποφέρει από καρκίνο, να υποβάλλεται γύρω στις 500 εγχειρήσεις, να περνάει του κόσμου τις κακουχίες (ξέρετε πως είναι οι ήρωες, σφαίρες και τα λοιπά) και παρ’ όλα αυτά να συνεχίζει απτόητος.
Και καλά, φοράει τον εξωσκελετό θα μου πείτε.
Είναι όμως τόσες πολλές και σοβαρές οι βλάβες του οργανισμού του που ούτε η μπέρτα του Σούπερμαν δεν τον έσωζε, όχι οι τεράστιες αραχνοειδείς πατερίτσες που φοράει στον ώμο.
Χάλια...
Αμ η άλλη, η Delacourt;
Η σάπια αυτή Γαλλίδα με τη τεράστια μύτη και τη μάυρη καρδιά;
Άλλες χαζομάρες από εκεί.
Η Foster κλήθηκε να υποδηθεί μία παγοκολώνα με πόδια, όχι μόνο όσον αφορά τη συμπεριφορά αλλά και τις εκφράσεις.
Ασάλευτη μέχρι αηδίας, με παιδιάστικες αντιλήψεις.
Φανταστείτε τώρα τη κουκλάρα γκόμενα της τάξης που έκοβε τα ήπατα όποιου της τα «έριχνε», να δίνει εντολές αλα Darth Vader σε ένα (περίπου) αστρόπλοιο.
Κωμωδία...
Για το Elysium φυσικά ούτε λόγος.
Πραγματικά, για promotion της Mercedes μου έκανε εμένα (μα δεν είναι ίδιο στο σχήμα;) και τίποτε περισσότερο.
Εντελώς σαθρό και ανυπόστατο σαν οικοδόμημα, έστω και αν με την πρώτη ματιά μοιάζει εντυπωσιακό.
Το αποκορύφωμα της βλακείας βέβαια δεν είναι άλλο από τον badass της υπόθεσης.
Ο Kruger είναι ένας «κακός» που θα ταίριαζε μία χαρά σε επεισόδιο των Thundercats, αλλά δεν περιμένεις σε καμία περίπτωση να εμφανιστεί σε σοβαρή παραγωγή.
Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ κατά τη διάρκεια της προβολής ποιον μου θυμίζει και το βρήκα ύστερα από μία περατζάδα από το διαδίκτυο.
Ίδιος ο Mick Foley (βλέπε WWE, wrestling mode on)!
Πραγματικά!
Βέβαια ο Foley υποδυόταν για χαβαλέ τον ψυχάκια και αιμοσταγή παλαιστή.
Ο Sharlto Copley εδώ καλείται στα σοβαρά να ενσαρκώσει ένα τρελάκια τύπο που ψοφάει για εκτελέσεις και για εξουσία.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί όλοι οι «κακοί» έτσι δεν είναι;
Όχι! Τόσο ηλίθιοι και τόσο Νεάντερνταλ, δεν είναι!
Από άποψης καθαρά υποκριτικής, η Foster πήρε κάτω από τη βάση (μετά λύπης μου το λέω αυτό καθώς μιλάμε για ένα ιερό τέρας του χώρου), ύστερα από μία τελείως μπανάλ αλλά και ρηχή ερμηνεία, ενώ προφανώς μόνο γέλιο προκάλεσε ο Sharlto Copley (μόνο ως ένα χιουμοριστικό στοιχείο του έργου μπορώ να δικαιολογήσω την παρουσία του άλλωστε).
Η μεγαλύτερη απογοήτευση όμως ήταν το υποτίθεται ισχυρό χαρτί της υπόθεσης, ο Matt Damon.
Τόσο επίπεδες εκφράσεις, από τις οποίες απουσίαζε ολοκληρωτικά το συναίσθημα αλλά και τόσο παιδιάστικη αντίληψη και πραγμάτωση του ρόλου είχα αρκετό καιρό να παρακολουθήσω από σταρ του βεληνεκούς του.
Μιλώντας για ισχυρά χαρτιά, τι να πει κανείς για τον Neill Blomkamp, τον αρχιτέκτονα της συγκεκριμένης πατατούλας;
Κινδυνεύοντας να πιάσει τα... στάνταρ του After Earth, καταφέρνει να χαραμίσει μία εξαιρετική ιδέα, η οποία όπως το District 9 είχε τα φόντα να περάσει σημαντικά και επίκαιρα μηνύματα.
Ωραίος...
Ο ορισμός της απογοήτευσης, μία ταινία την οποία περιμέναμε διψασμένοι καιρό τώρα εμείς των sci-fi , αποτυγχάνει να εντυπωσιάσει τους λάτρεις του είδους.
Οι πιο άπειροι και μη σχετικοί με το χώρο θεατές ίσως να τη δουν με καλό μάτι, για εμένα πάντως αποτελεί απλά χάσιμο χρόνου (βάλτε το District 9 καλύτερα στο DVD).
Στις αίθουσες από 22 Αυγούστου.
Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Elysium trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
