Ανέκαθεν οι "θαλάσσιες" περιπέτειες είχαν ένα ενδιαφέρον και προκαλούσαν το ενδιαφέρον των θεατών.
Πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό καλογυρισμένες ταινίες, όπως το Κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη, Το Σκάφος του τρόμου, Υποβρύχιο Κ-19 και αρκετές άλλες.
To Phantom του Todd Robinson θα μπορούσε να είναι άνετα μια fun περιπέτεια, κάτι για το οποίο αρχικά προοριζόταν, ωστόσο υπάρχουν διάφορα "εμπόδια" που δεν οδηγούν την ταινία εκεί.
Το σενάριο είναι χαοτικό και από ένα σημείο και μετά γίνεται πάρα πολύ flat - χωρίς ανατροπές, ούτε κορυφώσεις, εντελώς επίπεδο - και δεν προσφέρει κάτι το αξιόλογο.
Όταν το σοβιετικό υποβρύχιο B756 χάνεται στον Ειρηνικό ωκεανό κατά τη διάρκεια μεγάλης στρατιωτικής άσκησης των ΗΠΑ, το σοβιετικό αρχηγείο αμφιβάλει αν το υποβρύχιο βρίσκεται σε άκρως μυστική αποστολή, για την οποία ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν κάτι.
Ο καπετάνιος του σκάφους, Demi (Ed Harris, Man on a Ledge), υποφέρει κρυφά από κρίσεις που τον κάνουν να αμφισβητεί την έννοια της πραγματικότητας.
Η αποστολή που έχει αφορά το μέλλον όλης της ανθρωπότητας, ακόμη κι αν αυτοί που τον στρατολόγησαν πιστεύουν ότι θα αποτύχει.
To μεγαλύτερο πλεονεκτημα της ταινίας δεν αξιοποιείται ή για να το πούμε καλύτερα παρασύρεται από την γενικότερη μετριότητα.
Η πολύ καλή τριπλέτα των αξιόλογων ηθοποιών Ed Harris, David Duchovny (The Joneses) και William Fichtner (The Lone Ranger) μπορεί να λειτουργεί πολύ καλά, ωστόσο τα ανασταλτικά εμπόδια που βρίσκουμε στους υπόλοιπους τομείς χαραμίζουν την προσπάθεια τους.
Για τί να πρωτογκρινιάξω.
Τους επιεικώς αστείους διαλόγους, οι οποίοι πέρα από το ότι είναι υπερβολικά επιτηδευμένοι είναι και προβλέψιμοι;
Εντάξει δεν περιμένει κανείς αποσπάσματα από τον Shakespeare, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσαν να είναι λιγότερο ρουτινιάρικοι και απλά διεκπεραιωτικοί.
Η πλοκή είναι επίσης πολύ βαρετή και χιλιοειπωμένη, ωστόσο αυτό δεν θα ήταν μεγάλο πρόβλημα, αν δεν συνδυαζόταν με τα υπόλοιπα.
Καμία δραματουργία δεν υπάρχει, καμιά εξέλιξη που να ταρακουνήσει τον θεατή και γενικότερα είναι σαν να βλέπεις κάτι άγευστο και άοσμο, και σίγουρα ακόμα και οι ίδιοι συντελεστές βλέποντας το αποτέλεσμα θα αναθεωρούσαν με το όλο σύνολο της ταινίας.
Από ένα σημείο και μετά υπάρχει διαγωνισμός της πιο γελοίας ατάκας, και εκεί που περιμένεις από την δράση να προσφέρει κάτι αξιόλογο και να ανεβάσει κάπως το σύνολο, τελικά προσφέρει ελάχιστα πράγματα και απλά σφραγίζει το γεγονός ότι είναι μια από τα ίδια, δηλαδή μια ταινία που θα ξεχάσει ο θεατής πριν τους τίτλους τέλους.
Ρουτινιάρικο, σκηνοθετημένο στο πόδι και χαραμίζοντας το ταλέντο του πρωταγωνιστικού τρίδυμου το Phantom είναι κατώτερο των περιστάσεων και μια ταινία που αν προσπεράσει ο θεατής δεν πρόκειται να χάσει και τίποτα.
Το Phantom έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους των ΗΠΑ την 1η Μαρτίου 2013, αλλά έκανε άνοιγμα μόλις $500.000 σε πάνω από χίλιες αίθουσες.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
