Τα τελευταία χρόνια οι κωμωδίες (έχοντας βαρεθεί προφανώς την συντηρητική μορφή που είχαν αλλά και το ότι δεν έβγαζαν και πολύ γέλιο), από το Hangover και μετά, έχουν αρχίσει να κλίνουν προς την καφρίλα και το ενήλικο χιούμορ.
Διαβάζοντας την υπόθεση του We're The Millers, δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι η συγκεκριμμένη ταινία θα ξεφύγει από εκεί.
Ο David (Jason Sudeikis, Movie 43) είναι ένας μικροέμπορος μαριχουάνας και η πελατεία του αποτελείται από σεφ μέχρι πολυάσχολες μαμάδες.
Όταν θα επιχειρήσει να βοηθήσει κάποιους νεαρούς της περιοχής, θα δεχτεί επίθεση από τρεις νταήδες, οι οποίοι θα του πάρουν όλα τα χρήματα αλλά και το "εμπόρευμα", αφήνοντάς τον καταχρεωμένο στον προμηθευτή του, Brad (Ed Helms, The Hangover: Part 3).
Για να ρεφάρει (αλλά και να σώσει τη ζωή του), ο David πρέπει να φέρει λαθραία από το Μεξικό νέο "εμπόρευμα".
Σύμφωνα με το σχέδιό του, θα ταξιδέψει με ένα τροχόσπιτο ως ένας ακόμα απλός οικογενειάρχης που πάει εκδρομή με την οικογένειά του.
Για τους ρόλους της οικογένειάς, επιστρατεύει τους γείτονές του: την κυνική στρίπερ Rose (Jennifer Aniston, Wanderlust), τον επίδοξο πελάτη του Kenny (Will Poulter, The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader) και την γεμάτη τατουάζ και πίρσινγκ πιτσιρίκα Casey (Emma Roberts, Celeste and Jesse Forever).
Με το κλασικό μοτίβο των εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων που ενώνονται για έναν κοινό στόχο, τις παρεξηγήσεις να διαδέχονται η μια την άλλη και τα κλισέ να κάνουν παρέλαση ειδικά στο φινάλε, το We're the Millers είναι μια κωμωδία που θα περάσεις καλά ...απλώς.
Το κάστ είναι καλό σε γενικές γραμμές και ο κάθε ηθοποιός εξυπηρετεί τον ρόλο του, αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα της ταινίας, βοηθώντας την να εξελιχθεί προβλέψιμα μεν, διασκεδαστικά δε.
Ο σκηνοθέτης του Dodgeball, Rawson Marshall Thurber, έχει φτιάξει μερικές πολύ αστείες σκηνές (μερικές αρκετά κάφρικες), κάποιες άλλες λιγότερο αστείες και το κερασάκι στην τούρτα είναι τα bloopers στο φινάλε (ειδικά μια με την Aniston είναι πολύ εμπνευσμένο blast from the past).
Αλλά σε γενικές γραμμές περνάς ωραία την ώρα σου και δεν καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που επέλεξες να την δείς.
Σίγουρα κενά υπάρχουν (δεν περιμένεις πειστικότητα σε όσα γίνονται), ο ρυθμός προς την μέση χαλάει λίγο αλλά το σίγουρο είναι ότι αν μπείς στο κλίμα της ταινίας, δεν σε νοιάζουν όλα αυτά.
Ο Jason Sudeikis (ένας από τους εξαιρετικούς ανερχόμενους κωμικούς) κρατάει εδώ την μπαγκέτα και δίνει ρέστα, η Jeniffer Aniston (δεν μπορώ να πώ ότι είμαι fan της) είναι πιο σέξι από ποτέ, τα πιτσιρίκια έχουν τον ρόλο τους στην ταινία (ειδικά ο Will Poulter έχει μερικές άτυχες, αλλά και πολύ τυχερές στιγμές, θα το καταλάβει όποιος δεί την ταινία).
Ο Nick Offerman (Casa de mi Padre) είναι όλα τα λεφτά όποτε εμφανίζεται με την σοβαρότητα του προσώπου του σε πολύ άβολες στιγμες.
Αντίθετα, ο Ed Helms έχει μικρή συμμετοχή και είναι εντελώς καρικατούρα, όπως και η συμμετοχή του "κακού" Τomer Sisley.
Εν κατακλείδι, αν κάποιος επιλέξει να δεί το We're the Millers για αυτό που είναι, θα περάσει καλά, θα γελάσει και τίποτα παραπάνω.
Πολλές φορές βέβαια αυτό είναι υπεραρκετό για αυτού του είδους ταινίες.
Στην Αμερική έκανε πρεμιέρα στις 7 Αυγούστου, με άνοιγμα πάνω από $26 εκατομμύρια, ενώ στην Ελλάδα βγαίνει στις αίθουσες στις 22 Αυγούστου.
Νίκος Δρίβας.
We're the Millers trailer (Greek subs) από FilmBoy-gr
1.jpg)
