Πολλές φορές, μια ταινία μπορεί άνετα να σε "ξεγελάσει".
Εκεί που δεν το περιμένεις, μπορεί ένα φιλμ που δεν σου γεμίζει το μάτι να σε εξιτάρει και αντίθετα, ταινίες που περιμένεις με μεγάλη ανυπομονησία να σε απογοητεύσουν.
Στην περίπτωση του What Masie Knew ισχύει η πρώτη περίπτωση, καθώς ακούγοντας για το δράμα των Scott McGehee και David Siegel, δεν περίμενα κάτι ιδιαίτερο.
Κι όμως...
Η Susanna (Julianne Moore, Being Flynn) είναι ροκ τραγουδίστρια κι ετοιμάζει νέο άλμπουμ.
Ο άντρας της, Bill (Steeve Coogan, Ruby Sparks) είναι έμπορος τέχνης.
Το ζευγάρι βρίσκεται στα πρόθυρα του χωρισμού και οι καυγάδες τους είναι ένα συνεχές φόντο στη ζωή της εξάχρονης κόρης τους, Μaisie (Onata Aprile).
Ο Βill πάει σε δικό του σπίτι, το παιδί γίνεται μπαλάκι όχι μόνο στα σπίτια αλλά και στις αρχές, καθώς ο Bill παντρεύεται την πρώην νταντά (Joanna Vanderham) και η Susanna έναν φίλο της (Alexander Skaarsgard, Battleship), αναζητώντας και οι δυο τρόπους να πικάρουν αλλήλους και να εξασφαλίσουν την κηδεμονία.
Αλλά και οι δυο τους είναι τόσο απασχολημένοι με το εγώ τους και την καριέρα τους, που η Masie θα καταλήξει να αλλάζει χέρια και με τους νέους συζύγους τους, οι οποίοι τουλάχιστον ξέρουν από αφοσίωση και σταδιακά αναπτύσσουν και μεταξύ τους αμοιβαία έλξη.
Κι όμως από τις πρώτες σκηνές καταφέρνει να σε κερδίσει η ταινία, κυρίως με τις εξαιρετικές ερμηνείες της.
Το What Maisie Knew είναι βασισμένο σε μια νουβέλα του 1897 του Ηenry James και έχει προσαρμοστεί με πολύ καλό τρόπο στο σήμερα.
Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι το σκηνοθετικό δίδυμο Scott McGehee και David Siegel διαχειρίζεται (στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας) με αξιοθαύμαστο τρόπο το υλικό της, και κυρίως "επενδύει" στους χαρακτήρες της ταινίας (ο Coogan ίσως έπρεπε να αξιοποιηθεί περισσότερο).
Η διαχείρηση της υπόθεσης και του σεναρίου αν μη τι άλλο είναι αξιοπρεπέστατη, αλλά το βασικό ατού της ταινίας είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες.
Mε πρωτοστάτρια την καταπληκτική πιτσιρίκα Οnata Aprile που βάζει τα γυαλιά σε όλους και το κυριότερο ότι (παρά την πολύ μικρή ηλικία της) διδάσκει και πολύ μεγαλύτερους τους, πως παίζονται οι ρόλοι που πρέπει να χρησιμοποιήσει ένας ηθοποιός χαρακτηριστικά του προσώπου της.
Eίναι αδύνατον να μην συγκινήσει και να αιχμαλωτίσει ακόμα και τον πιο σκληρό και αδιάφορο θεατή (όσο κλισέ και να ακούγεται η φράση, ισχύει).
Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά πάνω της και οι εκφρασεις της είναι εξαιρετικές και πιάνουν το κλίμα της ταινίας.
Με αντίστοιχη αντιμετώπιση από ανάλογους σκηνοθέτες όλο το μέλλον είναι δικό της, δεδομένου ότι φαίνεται πως κατέχει μια ασυνήθιστη ωριμότητα για την ηλικία της.
Και οι υπόλοιποι ηθοποιοί (σε δευτερεύοντα βαθμό φυσικά) κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους.
Η Julianne Moore φυσικά είναι από τις ηθοποιούς που ότι της ζητηθεί το παίζει με χαρακτηριστική ευκολία και το ίδιο κάνει και εδώ στον ρόλο της ροκ τραγουδίστριας - και λίγο ότι να'ναι - μητέρας.
Οι δυο μικρότεροι σε ηλικία της ... παρέας Alexander Skaarsgard και Joanna Vanderham τα πάνε πολύ καλά στους ρόλους τους με τον Skaarsgard να είναι πειστικότατος και να αποδεικνύει ότι έχει ταλέντο και χαραμίζεται σε λάθος ρόλους.
Ο μόνος που αδικείται από τον καταμερισμό ρόλο είναι ο εξαιρετικά ταλαντούχος (συνήθως σε κωμικούς ρόλους, εδώ σε πιο σοβαρό) Steve Coogan, o οποίος λόγω της πλοκής και του διαζυγίου με την Moore δεν εμφανίζεται όσο θα έπρεπε, παρόλο που τα πηγαίνει περίφημα και εκείνος όσο παίζει.
Γενικά η ταινία (κυρίως λόγω των επιτυχημένων ερμηνειών) αποδεικνύεται λειτουργική, προσφέρει δυνατά συναισθήματα χωρίς να το παρακάνει με φανφάρες και υπερβολές, και επίσης αναδεικνύει ένα μεγάλο ταλέντο, το οποίο αν προσεχθεί και δουλευτεί, μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα στο Χόλιγουντ.
Αξίζει της προσοχής σας το What Masie Knew.
Μπορεί να έχει κάποιες ατέλειες, αλλά πρόκειται για μια ειλικρινή ταινία με τίμιες προθέσεις, που προσφέρει περισσότερα απ' όσα υπόσχεται χωρίς να θέλει να παραπλανήσει σε κανένα σημείο της τον θεατή.
Έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Toronto το Σεπτέμβρη του 2012 και προβλήθηκε σε ελάχιστες αίθουσες της Αμερικής στις 3 Μάη 2013.
Στο πρόγραμμα φαίνεται ότι η Seven το είχε προγραμματισμένο για τις αίθουσες από 22 Αυγούστου 2013, ωστόσο αποφάσισε να το βγάλει στις 22 Μαίου 2014.
Νίκος Δρίβας.
