Κλασσική ιστορία ερωτικού μπερδέματος αλλά αυτή τη φορά με ήρωες τόσο ανθρώπινους και καθημερινούς (σε αντίθεση με τα βαρετά και κοινότοπα αμερικάνικα μοτίβα – θεός, θεά, έρωτας, πρόβλημα, χωρισμός, ξανα-αντάμωμα) που τελικά πιάνεται η καρδιά σου με τα μπλεξίματα τους.
Όχι αριστούργημα αλλά (τουλάχιστον) αξιοπρόσεχτη παραγωγή, με εκπληκτικό πρωταγωνιστικό τρίο αλλά και ένα αλα Inception (διφορούμενο και καλά) φινάλε!
Η εισαγωγή είναι ένα από τα μελανά σημεία της ταινίας πάντως καθώς προϊδεάζει αρνητικά τον θεατή ελέω της μακροσκελούς διαλογικής της μορφής.
Ο Jack (Mark Duplass, Zero Dark Thirty) έχοντας χάσει πρόσφατα τον αδερφό του, προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Φυσικά η γη χάνεται συχνά πυκνά κάτω από τα πόδια του ενώ αρχίζει να βιώνει και μία εντελώς νέα αλυσίδα συναισθημάτων.
Απόγνωση, απογοήτευση, χαμός κάθε ονείρου.
Ο βαθμός του παραλογισμού του είναι τόσο μεγάλος που δεν διστάζει να αισχρολογήσει ακόμα και στη συνάντηση προς τιμήν του χαμένου του αδερφού.
Η κολλητή του και πρώην κοπέλα του αδερφού του, Iris (Emily Blunt, Looper) τον πείθει να ταξιδέψει με το ποδήλατο μέχρι το πατρικό της στη λίμνη, προκειμένου να τα βρει με τον εαυτό του και να συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα.
Η πρόταση της, αν και μοιάζει αρκετά παράταιρη για τον Jack γίνεται εν τέλει αποδεκτή, γεγονός που βάζει πλέον την ιστορία στις ράγες της...
Ο αδύναμος κρίκος του έργου είναι όντως τα προλεχθέντα.
Διαδραματιζόμενα σε κλειστό χώρο και μέσω αλλεπάλληλων βαρετών διαλόγων προϊδεάζουν για κάτι «βαρύ» κάτι «δύσπεπτο» και ανιαρό.
Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική βέβαια αλλά αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, η σκηνοθέτης Lynn Shelton χάνει μέρος του παιχνδιού.
Αντιπαρερχόμενος το εν λόγω γεγονός παρακολούθησα μία εξαιρετικά δοσμένη συνέχεια του κεντρικού story.
Ο Jack όντως έκανε ποδηλατάδα μέχρι το (πανέμορφο) εξοχικό αλλά εκεί τον περιμένει μία τρομερή έκπληξη.
Το σπίτι δεν είναι έρημο, κατοικείται από την αδελφή της Iris, την Hannah (Rosemarie DeWitt, Promised Land)!
Οι δύο τους αναγκάζονται (ύστερα από ένα κλασσικό αλλά πάντα αστείο περιστατικό αναγνώρισης) να ζήσουν μαζί κάτω από την ίδια στέγη.
Το ίδο βράδυ... τεκίλα, συζήτηση, εξομολογήσεις και... μπράβο, το πιάσατε το υπονοούμενο.
Μόνο που, η Hannah είναι λεσβία!
Ένα πικάντικο στοιχείο που προσφέρει ιδιαίτερη ίντριγκα στην όλη φάση (το γιατί επί οθόνης).
Όταν δε στο παιχνίδι μπαίνει εκ νέου και η Iris, με τη ξαφνική της εμφάνιση το επόμενο πρωί, τα πράγματα γίνονται διασκεδαστικά αλλά και δραματικά ταυτόχρονα!
Χιουμοριστικά γιατί ο Jack προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρύψει από την Iris το γεγονός πως κοιμήθηκε με τη Hannah, ενώ τραγικά ελέω του ξαφνικού ερωτικού (και όχι μόνο!) μπερδέματος που δημιουργείται...
Αν μιλούσαμε για μία χαζο-νενανική κομεντί, το story θα έμενε εκεί.
Εδώ όμως έχουμε κάτι ανώτερο, κάτι όχι και σοφιστικέ δα αλλά τουλάχιστον κάτι που εμπερικλείει και κάποια ηθικά διλήμματα.
Το συγκεκριμένο ερωτικό τρίγωνο άλλωστε μπορεί να χαρίσει γέλιο και προβληματισμό σε ισομερείς δόσεις, πράγμα προφανώς ιδιαίτερα σπάνιο.
Το φινάλε είναι μεν προβλέψιμο αλλά παραμένει ευχάριστο.
Άλλωστε ο θεατής αυτό περίμενε από το συγκεκριμένο έργο, ένα happy end.
Το ξαφνικό «κόψιμο» και οι απότομοι τίτλοι τέλους πριν τη λάμψη της αλήθειας, είναι το κερασάκι σε μία ιδιαίτερα εύγευστη τούρτα.
Το μεγάλο ατού του έργου της Lynn Shelton είναι οι άκρως ανθρώπινοι χαρακτήρες.
Ούτε κολεγιόπαιδα, ούτε μαζορέτες, ούτε τίποτα παρόμοια χαζά.
Απλοί καθημερινοί τύποι, με τον Jack ειδικά να είναι σίγουρα ομοίωμα κάποιου γνωστού μας.
Εκείνος ο φίλος που έχει το τρόπο του, που είναι πλακατζής αλλά και σοβαρός όταν πρέπει, επιρρεπής στους πειρασμούς αλλά παράλληλα έντιμος και ηθικός.
Ο πρωταγωνιστής είναι ένας καλός λόγος για να παρακολουθήσεις τη ταινία αλλά δεν ξέρω αν ο εν λόγω χαρακτήρας θα μπορούσε να μετουσιωθεί σε κάτι τόσο συμπαθητικό αν ενσαρκωνόταν από κάποιον άλλο ηθοποιό.
Ο Mark Duplass είναι απλά απίστευτος.
Όπως τόνισα και παραπάνω, βγάζει κάτι απόλυτα οικείο, κάτι όμορφο.
Εξαιρετικός σχεδόν σε όλη την έκταση της (μόλις) 90λεπτης παραγωγής.
Ακόμα και στην προβληματική εισαγωγή είναι το μοναδικό στοιχείο που μπορεί να κρατήσει τον θεατή.
Στο πλευρό του δύο πραγματικά πανέμορφες γυναίκες.
Η καθεμία με το τρόπο της.
Η Emily Blunt με την καταπληκτική της εξωτερική εμφάνιση, τη πληθωρική της παρουσία και τον κλασσικό (αν και κάποιες φορές εκνυεριστικό) ρόλο της κοπέλας που παλέυει ανάμεσα στη φιλική και την ερωτική σχέση με έναν άντρα.
Η μεγάλη μου αδυναμία όμως παραμένει η Rosemarie DeWitt.
Απολύτως ανθρώπινη και προσιτή αλλά παράλληλα πανέμορφη και άκρως συμπαθητική, είναι το μυστήριο πλάσμα της όλης φάσης, η κουρτίνα νούμερο τρία που κανείς δεν ξέρει τι περιέχει αλλά όλοι θέλουν κάποια στιγμή να ανοίξουν...
Οι επιλογές της άλλωστε , όσο απίστευτες και αν είναι, κινούν τα νήματα της ταινίας...
Εξαιρετική επιλογή.
Όπως προανέφερα, το πρωταγωνιστικό τρίο, δίνει τα πάντα στο Your Sister’s Sister, ακόμα και αυτά που του αφαιρεί η Shelton ελέω της κλασσικής - έως και βαρετής κάποιες φορές - σκηνοθεσίας.
Τα μόνα που έχει το δικαίωμα να φέρει ως παράσημα άλλωστε η σκηνοθέτης, είναι το εκπληκτικό casting αλλά και κάποια όμορφα πλάνα του εξοχικού και του περιβάλλοντα χώρου αυτού.
Όσο πρέπει σε διάρκεια, προκειμένου να μην καταντά κουραστικό, το Your Sister’s Sister εξερευνά τη σχέση ανάμεσα σε αδέρφια, φίλους αλλά και εν δυνάμει ερωτικούς συντρόφους.
Δεν πρόκειται να σας προβληματίσει σε βαθμό που να κάψετε εγκεφαλικά κύτταρα αλλά σίγουρα θα σας χαρίσει ένα συμπαθητικότατο 90λεπτο.
Πλάκα και δράμα σε ίσες και αρμονικές δόσεις από ένα δροσερό και φρέσκο έργο που προσφέρεται για χαλαρή βραδιά με το έτερον ήμισυ.
Χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς χαζά κλισέ (εντάξει σχεδόν χωρίς χαζά κλισέ), χωρίς μπανάλ χαρακτήρες.
Όμορφο...
Στους ελληνικούς κινηματογράφους από 15 Αυγούστου.
*Διαβάστε και το preview του Κωνσταντίνου εδώ.
Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Your Sister's Sister trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
