«Αρχίζουν τα σχολεία, αντίο τεμπελιά» και το FilmBoy δε θα μπορούσε παρά να στηρίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους κάτω-των-18 φίλους μας, με μια παρέλαση από προκατόχους τους, οι οποίοι είναι πρότυπα!
(Το αν είναι πρότυπα προς μίμηση ή αποφυγή το αφήνουμε στη δική σας κρίση!)
Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο αποβλέπει στο να βγάζει γρανάζια για να αυτοτροφοδοτείται και όχι άτομα με κριτική σκέψη.
Μαθητές και καθηγητές προσπαθούν να επιβιώσουν απέναντι σε κυβερνήσεις, που για να δείξουν ότι παράγουν έργο, πειραματίζονται και βιάζουν ασύστολα (ούτε στη Sirina να παίζανε) την ελλιπώς εξοπλισμένη και χρηματοδοτημένη παιδεία.
Και μπορώ να διαβεβαιώσω τόσο τους αναφερόμενους μέσα στο αφιέρωμα, όσο και τους εκτός που μπορεί όμως να το διαβάζουν, συναδέλφους κυρίους κυρίους καθηγητάς, ότι ακόμη κι αν είναι οι αποδέκτες της πέραν των εσκαμμένων συμπεριφοράς των μαθητών, δεν είναι αυτοί οι στόχος, αλλά η ρίζα του κακού που προανέφερα.
That been said, ας χαλαρώσουμε λίγο από την κοινωνική αναζήτηση του όλου θέματος κι ας καμαρώσουμε τα μαθητικά μας πρότυπα, τα οποία έχουν βαλθεί να φέρουν τούμπα το status quo της σχολικής εκπαίδευσης.
Mark “Dags” D’Agostino (Jeremy Renner) – National Lampoon’s Senior Trip (1995)
Πριν ο Jeremy Renner αποκτήσει το μάτι του γερακιού και αναλάβει επικίνδυνες αποστολές κυνηγώντας μάγισσες, ήταν το αγκάθι στα πλευρά, το μαχαίρι στο λαιμό, το όνομα στον πονοκέφαλο του διευθυντή του σχολείου του (Matt Frewer).
Από το να διοργανώνει πάρτι στο σπίτι του διευθυντή και να καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα του, μέχρι το να φτάνει να μιλάει στον ίδιο τον πρόεδρο της Αμερικής, ο Dags ήταν ο αρχηγός της ‘αγέλης’ και το μυαλό πίσω από κάθε κατεργαριά.
Στα πρότυπα των 90’s, δεν έλειπαν τα σκισίματα στο τζιν και τα δεμένα πουκάμισα στη μέση από την γκαρνταρόμπα του, ενώ πάντα θα τον έβλεπες με κάποια ουσία πρόχειρη.
Κολλητός με τον Reggie, τον μαστούρη του σχολείου και ερωτευμένος με την άριστη μαθήτρια της τάξης των τελειόφοιτων, δε φοβήθηκε να ορθώσει το ανάστημα του απέναντι στους κυβερνώντες της χώρας και να τους συμβουλεύσει να σώσουν προσοχή, αν όχι στη δική τους γενιά (που κακά τα ψέματα, τα βλέπετε τα αποτελέσματα), στις επόμενες από αυτούς γενιές.
Το πώς κατέληξε;
Πήγε ως νεαρός πρεσβευτής ή εκπρόσωπος στην Ιταλία και … wait for it …αφού έκαψε το Βατικανό, τον πέταξαν έξω από τη χώρα.
Ε, αυτό είναι μέλλον!
Francis Doyle (Emile Hirsch) – The Dangerous Lives of Altar Boys (2002)
Εφηβεία, παρέες, κόμικς, σχέσεις με το άλλο φύλο, αίμα που βράζει, όρεξη για ζωή και μέσα σ’ όλα, ένα σχολείο του οποίου οι κανόνες και η καλόγρια/εκπαιδευτικός Jodie Forster είναι πιο σπαστική και καταπιεστική κι από άσκηση των μαθηματικών στα λεπτά του διαλείμματος.
Κάπου εκεί, και σε 70’s setting, μεγαλώνει ο Francis με την παρέα του και έχει βάλει στόχο της ζωής του να φέρει τα πάνω κάτω - ενίοτε και κυριολεκτικά - στο περιβάλλον του.
Οι νεανικές ανησυχίες, τα σκιρτήματα και οι παρεΐστικες καταστάσεις δίνουν και παίρνουν και πραγματικά, ώρες-ώρες νιώθω την ικανοποίηση όταν αυτή η τετράδα κάνει κάτι για να σπάσει το κατεστημένο, να πλήξει αυτό το αυστηρό και στείρο περιβάλλον.
Αλήθεια, πως υπάρχουν ακόμη γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε εσώκλειστα αυστηρά σχολεία;
Όσο και περιορισμένο και χωμένο στους κανόνες και τις απαγορεύσεις να είναι ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα, δε μπορείς να καταπιέσεις την καλπάζουσα σκέψη και την ανυπότακτη φύση ενός έφηβου.
Πως κατέληξε;
Ο Francis, ελπίζω, ως ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης κόμικς.
Ο κολλητός του, Tim, απ’ την άλλη δυστυχώς κατέληξε six feet under…!
Patrick Verona (Heath Ledger) – 10 Things I Hate About You (1999)
Πριν μας παρασύρει όλους στο χάος με το κλοουνίστικο μακιγιάζ και το πράσινο μαλλί, ο (μελαχρινός;) Ledger ήταν από τα ‘καμάρια’ του σχολείου του.
Πότης, καπνιστής, αντικοινωνικός, μοναχικός, είναι το πρότυπο του outsider του σχολείου, που όμως είναι τόσο cool που δε δίνει και δεκάρα για τη γνώμη των άλλων.
Οι καταστάσεις και ο πιτσιρικάς τότε Joseph Gordοn-Levitt θα τα φέρουν έτσι τα πράγματα που θα ερωτευτεί και θα διεκδικήσει την επίσης μοναχική και αντικοινωνική ομορφούλα της τάξης (Julia Stiles), σε μια highschool μεταφορά του σαιξπηρικού ‘Το ημέρωμα της στρίγγλας’.
Δε λέω ότι το να προβάλεις την περσόνα του ‘αποστασιοποιημένου, αλλά τυπά’ με ό,τι τη συνοδεύει είναι και ό,τι καλύτερο, στην περίπτωση, ωστόσο, του Patrick το πράγμα δούλεψε.
Το πώς κατέληξε;
Μα φυσικά πήρε το κορίτσι και την έβγαζαν όλο φιλιά και αγκαλιές!
Η παρέα του “Breakfast Club” (Judd Nelson, Emilio Estevez, Anthony Michael Hall, Molly Ringwald, Ally Sheedy) – The Breakfast Club (1985)
Τι δουλειά έχει ένας τυπικός troublemaker, ένας τυπικός αθληταράς, ένας τυπικός φύτουλας, μια τυπική loner και μια τυπική ‘πριγκίπισσα’;
Μην το ψάχνετε! Τίποτα!
Σε ένα ‘τυπικό’ σχολείο αυτά τα άτομα θα μιλούσαν μόνο με ομοίους τους - αν όχι σε κανέναν, αλλά σε καμιά περίπτωση μεταξύ τους.
Ο ένας θα αγνοούσε απλώς την ύπαρξη του άλλου.
Όχι όμως σε αυτό το κλαμπ.
Μια σαββατιάτικη σχολική τιμωρία (ξέρετε, από κείνες τις χαζοαμερικάνικες, που κάθεσαι στο θρανίο και δεν κάνεις τίποτα, μέχρι να καταντήσεις ψυχάκιας) θα γίνει η αφορμή οι φαινομενικά ασύνδετοι μεταξύ τους μαθητές να γνωριστούν, να παραβιάσουν τους κανόνες και να διαπιστώσουν ότι στους ανθρώπους είναι πολλά περισσότερα εκείνα που τους ενώνουν, παρά εκείνα που τους χωρίζουν.
Η παρέα του Breakfast Club είναι η απόδειξη ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να έχει μια γνώμη για τους άλλους, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τους ξέρουμε κιόλας.
Η εικόνα είναι σίγουρα το πρώτο κριτήριο στο οποίο θα βασίσουμε τη γνώμη μας για τους άλλους, αλλά είναι πιο εύκολο να εμμείνουμε σε αυτή την ‘εικόνα’, παρά να εμβαθύνουμε στον άλλο -και ίσως να τσαλακώσουμε τη δική μας εικόνα στην πορεία- και να βρούμε τα στοιχεία του χαρακτήρα του που θα μας φέρουν πιο κοντά.
Τι να απέγινε η παρέα; Who knows!
Ελπίζω, τουλάχιστον, να αντάλλαξαν μια κουβέντα ή έστω μια καλημέρα στο υπόλοιπο της χρονιάς, ξεφεύγοντας από τα στερεότυπα.
Ferris Bueller (Matthew Broderick) – Ferris Bueller’s Day Off (1986)
Oh the joy!
Πραγματικά τον ζηλεύω αυτόν τον τύπο!
Τον ζηλεύω τόσο πολύ για το κατόρθωμα του που ώρες-ώρες εύχομαι να τον είχε φάει ο Godzilla.
Ναι, είμαι κακός το ξέρω…!
Είναι δυνατόν, μια όμορφη μέρα της άνοιξης να είναι χωμένους μέσα σε τέσσερις τοίχους και να κάνεις μάθημα, ενώ θα μπορούσες να είσαι έξω και να χαίρεσαι τη ζωή με τον πιο ευφάνταστο, δημιουργικό και διασκεδαστικό τρόπο;
Όταν η απαλευτοσύνη χτυπάει κόκκινο για εμάς τους κοινούς θνητούς, ο Ferris Bueller προσποιείται τον άρρωστο, καβατζώνει τη vintage Ferrari του πατέρα του κολλητού του, παίρνει κολλητό και αίσθημα και ταξιδεύει.
Οργώνοντας το Σικάγο, ο Bueller και η παρέα του θα ζήσουν αυτές τις εμπειρίες που εμείς οι απέξω ονομάζουμε ‘once in a lifetime’ και ένα μικρό δάκρυ κυλάει από την εξωτερική γωνία του αριστερού ματιού…
Και κανένας σχολικός διευθυντής δεν πρόκειται να το χαλάσει αυτό…
Πως κατέληξε ο νεαρός;
Μα φυσικά στο κρεβάτι του, πριν γυρίσουν οι γονείς του, και ούτε γάτα ούτε ζημιά!
Kathryn Merteuil (Sarah Michelle Gellar) – Cruel Intentions (1999)
Ο διάολος μεταμορφωμένος και φορώντας σχολική ποδιά.
Σε άλλες περιπτώσεις θα έλεγα ότι είναι πολύ sexy, αλλά εν προκειμένω… χμμμ… ποιον κοροϊδεύω;
It’s sexy as hell!
Η εικόνα της Gellar με το κορμάκι, το βλέμμα να στάζει φαρμάκι και τη φράση «you can put it anywhere» είχε στοιχειώσει τα λυκειακά μου (μη σας πω και τα φοιτητικά μου) χρόνια!
Πόσες φορές είχα ευχηθεί μέσα μου να ήμουν ο Ryan Phillippe.
Αυτή η ‘σειρήνα’ είναι μια υποκρίτρια, που προβάλλει σαν εικόνα την συγκροτημένη, γεμάτη στόχους και υπευθυνότητα μαθήτρια, ενώ στην πραγματικότητα είναι, μια εγωπαθής σκύλα που ηδονίζεται στο να μηχανορραφεί και να καταστρέφει τις ζωές των άλλων, για να ικανοποιήσει τη δική της ματαιοδοξία.
Και μπορεί ο ετεροθαλής αδερφός να ήταν αυτός που τον έφαγε το χώμα, αλλά μερικές φορές η ζωή είναι χειρότερη τιμωρία από το θάνατο, ειδικά όταν συνοδεύεται από την απομυθοποίηση, τον εξευτελισμό και το διασυρμό.
So busted!!
Πως κατέληξε;
Σε κλινική αποτοξίνωσης και με την ουρά στα σκέλια από την ξεφτίλα!
Άρης Χάλιας (Γιώργος Ρήγας) & “Μπίλιας” (Στηβ Ντούζος) – Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα (1982)
Ε ναι, λοιπόν, στα τρυφερά μαθητικά μου χρόνια της δεκαετίας του 90, δύο ήταν οι μορφές που μπορούσαν να μου δώσουν την ελπίδα ότι το σχολείο θα μπορούσε να είναι πιο διασκεδαστικό.
Και γιατί η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το Hollywood!
Ο Χάλιας - πάντα συντροφιά με τον Μπίλια - ήταν η μόνιμη νέμεση των καθηγητών του σχολείου και αγαπημένων κλασσικών ηθοποιών, Μίμη Φωτόπουλου, Γιάννη Γκιωνάκη, Νίκου “Ντερέκη” Ρίζου, Αντώνη Παπαδόπουλου, Μάκη Δεμίρη και της hot Βίνας Ασίκη.
Αυτή η κινητή 18χρονη συντέλεια είχε ένα ευρηματικότατο μυαλό, το οποίο αναλωνόταν μόνο σε βόλτες και κόντρες με τις μηχανές, πάρτι σε ντισκοτέκ, αταξίες, σκονάκια και φυσικά, ατέλειωτες πλάκες στους καθηγητές.
Στον αντίποδα του ο Μπίλιας, ο μονίμως παχύς, μονίμως μπακούρι και μονίμως χαμηλού IQ, αλλά πάντα ψυχή της παρέας.
Δεν είχε το πολύστροφο μυαλό του κολλητού του, αλλά μπορούσε να βρει τόπους αν ήθελε να κάνει τις δικές του φάρσες ή να ‘πάρει μάτι’ τις καθηγήτριες.
Μεταξύ μας, με τέτοιες καθηγήτριες, κι εγώ ψήνομαι για επιστροφή στα θρανία - λέμε τώρα!
Πως κατέληξαν;
Έγιναν αιώνιοι μαθητές της Γ’ Λυκείου για τα επόμενα sequels της σειράς ταινιών, εκ των οποίων μόνο το νούμερο 2 είχε την αίγλη του 1ου.
Το 2010 ο Μπίλιας έγινε και καθηγητής (ήμαρτον!).
Λίζα Παπασταύρου/Πετροβασίλη (Αλίκη Βουγιουκλάκη) – Το Ξύλο Βγήκε απ’ τον Παράδεισο/Χτυποκάρδια στο Θρανίο (1959/1963)
Ε μη μου πείτε ότι σε μαθητικό αφιέρωμα θα μπορούσε να λείπει μία Λίζα Παπασταύρου, του Θεμιστοκλέους Παπασταύρου - του Θεμιστοκλέους βεβαίως βεβαίως!
Η αρχισουσουράδα της τάξης και κάτι σαν πρώιμη ‘queen bee’, που όπως κάθε κορίτσι της εποχής που σεβόταν τον εαυτό του ήταν ερωτευμένο με τους γόηδες celebrities της εποχής και φυσικά το κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο του μπαμπά.
Οι signature φάρσες της Παπασταύρου και της παρέας της ήταν τα χαρτάκια με κοροϊδευτικά σχόλια και τα ρολά τουαλέτας στην πλάτη, χωρίς οι καθηγητές να καταλαβαίνουν τι γίνεται πίσω τους.
Όλα αυτά τελείωσαν, όμως, όταν ήρθε ο σκληροτράχηλος, no-nonsense και -εννοείται- γοητευτικός φιλόλογος κύριος Φλωράς και τους έβαλε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι.
Από τότε οι υπόλοιποι καθηγητές μετατράπηκαν σε νίντζα και οι σφαλιάρες έπεφταν βροχή και μάλιστα σβουριχτές (τότε δεν υπήρχαν και τα τεχνολογικά μέσα, οπότε τα χαστούκια ήταν αληθινά και καταλαβαίνετε τι γινόταν στα πρόσωπα των νεαρών πρωταγωνιστριών)!
Για να δικαιολογήσουμε ‘και καλά’ την φαγούρα στο χέρι των real-life καθηγητών της εποχής…!
Στο κατόπι της και η Πετροβασίλη, τέσσερα χρόνια μετά, αλλά χωρίς φάρσες.
Μόνο με τουίστ και ρομάντζο.
Και αυτή η Λίζα, βεβαίως βεβαίως, ήταν η ψυχή της παρέας με το χορό να πηγαίνει σύννεφο, αλλά αυτή ήταν πιο κατασταλαγμένη και τύλιξε τον γαμπρό πριν τελειώσει την 8η τάξη.
Αλλά η νεανικότητα και η ανεμελιά δύσκολα αποβάλλονται, ειδικά όταν δεν έχει περάσει κανείς τα 18 και, όσο να πεις, είναι φυσικό.
Που κατέληξαν οι δυο Λίζες; Θέλει και ρώτημα;
Στην αγκαλιά του Παπαμιχαήλ αμφότερες.
Η δεύτερη μάλιστα και γκαστρωμένη!
Και αφού πήρατε μια ιδέα, νεαροί φίλοι και φίλες, του τι πρόκειται να αντιμετωπίσετε λίγο πολύ στο σχολικό σας περιβάλλον, μπορείτε να πλέον να βαδίσετε το κατώφλι της πόρτας του προαυλίου με άλλον αέρα.
Μην άγχεστε για τα μαθήματα και τα κατεβατά της ύλης που θα πρέπει να αποστηθίσετε.
Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα τα ξεχάσετε όταν γίνετε φοιτητές ή όταν βγείτε στην αγορά εργασίας.
Αυτά που θα σας μείνουν θα είναι οι πλάκες, οι ευχάριστες και αστείες στιγμές και ο χαβαλές με τους φίλους σας, μέσα ή και έξω από το χώρο του σχολείου.
Και για να περνάει γρήγορα ο καιρός, να τον σπάτε σε κομμάτια.
Έχετε μπροστά σας ένα 4ήμερο 28ης Οκτωβρίου, ένα 3ήμερο 17ης Νοέμβρη και, μέχρι να το καταλάβετε, θα έχουν έρθει Χριστούγεννα.
Καλό ξεκίνημα, καλή δύναμη και καλή σχολική χρονιά!
Αργύρης Σταματόπουλος.
1.jpg)
