Με την δολοφονία συμπατριωτών μας από τα φασισταριά (ναι, αυτά τα ίδια που κάποιοι 'συμπατριώτες' χώσαν στη Βουλή) να πρωτοστατεί αυτό τον καιρό στην επικαιρότητα, οτιδήποτε άλλο συμβαίνει, ευχάριστο ή δυσάρεστο, μοιάζει να περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Δεν μπορούμε όμως να αδιαφορούμε όταν φεύγουν από κοντά μας, άνθρωποι με ήθος και ηθοποιοί πιστοί υπηρέτες της υποκριτικής τέχνης σε κάθε μέσο, που διατηρούσαν χαμηλό προφίλ έχοντας ουσιαστικότερη διεθνή καριέρα από διάφορους ψωνισμένους νεόκοπους.
Την Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου πληροφορηθήκαμε με λύπη για τον θάνατο του Μιχάλη Γιαννάτου στα 72 του χρόνια, μιας από τις χαρακτηριστικότερες μορφές του ελληνικού αλλά και διεθνούς σινεμά, που οι περισσότεροι θα θυμόμαστε από τηλεοπτικές σειρές ...αλλά και σε ρόλους Τούρκων ή Πολιτών που συνήθως του έδιναν λόγω της καταγωγής του από την Κωνσταντινούπολη και των ανατολίτικων χαρακτηριστικών του.
Οι γλώσσες που μιλούσε ο Μιχάλης Γιαννάτος έφταναν τις πέντε, ενώ συμμετείχε συνολικά σε 100 ταινίες, 25 από τις οποίες ήταν ξένες παραγωγές.
Έχοντας γεννηθεί το 1941 στην Κωνσταντινούπολη, ξεκίνησε την ηθοποιία στη Δραματική Σχολή του Ντίνου Δημόπουλου το 1965 και μαθητής ακόμα, έπαιξε με τον Μάνο Κατράκη στο θεατρικό "Καπετάν Μιχάλης".
Πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν το 1966 στην ταινία "Οι Στιγματισμένοι", του Γιώργου Ζερβουλάκου δίπλα στους Γιώργο Φούντα και Μάρω Κοντού και από τότε έπαιξε σε αρκετές ταινίες (πολλές από αυτές δίπλα στον Θανάση Βέγγο), πιο συγκεκριμένα στα: Βέγγος, ο τρελός καμικάζι, Δικτάτωρ καλεί Θανάση, Η αρχόντισσα και ο αλήτης, Η κόρη του ήλιου, Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ, Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας, Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση, Η στροφή, Καμικάζι αγάπη μου, Με τον Ορφέα τον Αύγουστο και Ο ανθός της λίμνης.
Ήταν και αγαπημένος συνεργάτης του Θοδωρή Αγγελόπουλου, καθώς συμμετείχε σε πολλές από τις ταινίες του όπως Ο Μεγαλέξανδρος, Ταξίδι στα Κύθηρα, Τοπίο στην ομίχλη, Ο Μελισσοκόμος, Το μετέωρο βήμα του πελαργού, Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα, Τριλογία: Το λιβάδι που δακρύζει.
Από το 2000 και μετά, έπαιξε στην Φούσκα του Νίκου Περάκη, την Πολίτικη Κουζίνα του Τάσου Μπουλμέτη, το remake του Ηλία του 16ου από τον Νίκο Ζαπατίνα και το sequel Νήσος 2: Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού.
Συμμετείχε επίσης σε πολλές γνωστές σειρές όπως Οι Αυθαίρετοι, Εκμέκ Παγωτό, Δύο Ξένοι, Είσαι το ταίρι μου, Εγκλήματα, Αρχιπέλαγος, Δακρυσμένα Φεγγάρια, Η Ζωή που δεν έζησα, Θύματα Ειρήνης, Και οι Παντρεμένοι Έχουν Ψυχή, Κόκκινος Κύκλος, Λούφα και Παραλλαγή, Μαρία η Άσχημη, Τα Παιδιά της Νιόβης, Τρικυμία και 7 θανάσιμες πεθερές.
Από τις ξένες ταινίες στις οποίες συμμετείχε, οι πιο γνωστές ήταν το "Εξπρές του Μεσονυχτίου" του Alan Parker (στο ρόλο του Τούρκου αρχηγού της αστυνομίας αλλά και του δικαστικού μεταφραστή του πρωταγωνιστή Brad Davis), το "Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι" του John Madden (ως ο Κεφαλλονίτης Κοκολιός) αλλά και στο Munich του Steven Spielberg.
Για το τελευταίο μάλιστα, είχε διηγηθεί την παρακάτω ιστορία:
"Πρώτη φορά συναντήθηκα με τον Σπίλμπεργκ στα γυρίσματα στη Μάλτα.
Όταν με είδε εκεί, σηκώθηκε απ' τη θέση του, ήρθε και με χαιρέτησε, σαν να με ήξερε από άλλες δύο-τρεις ταινίες που έκανα στο εξωτερικό.
Η ενδυματολόγος βέβαια της ταινίας, μου το είχε πει από πριν ότι "εσένα σε γουστάρει πολύ ο Στίβεν" χωρίς καν να γνωριζόμαστε από πριν.
Όταν μετά συναντηθήκαμε, είχαμε τέτοια οικειότητα μεταξύ μας σαν να είχαμε κάνει μαζί τέσσερεις-πέντε ταινίες.
Υπάρχει μία σκηνή, στο τέλος της οποίας σκοτώνεται ένας Παλαιστίνιος πράκτορας και υποτίθεται ότι πάω εγώ, φωνάζω και τους βρίζω.
Στο σενάριο έγραφε "φτύνεις τα χρήματα" και λέω στον Σπίλμπεργκ "εμείς στην Ελλάδα κάνουμε μια άλλη κίνηση, μουντζώνουμε και λέμε "χώστα στο κώλο σου ρε μαλάκα!".
Με κοιτάει και μου λέει: «Do it Michael, anything you think its Greek, do it. You are my Greek sight now!"
Τελευταία του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν ένα σύντομο πέρασμα από την ταινία "Μια Πράσινη Ιστορία" του Νίκα Αγιασβίλι, ενώ είχε συμμετοχή και στο μικρού μήκους Lost Monument του Στέφανου Τσιβόπουλου.
Παράπονο του, σύμφωνα με τα λεγόμενα του γιου του Γεράσιμου, ήταν πως παρά τη συμμετοχή του σε διεθνείς παραγωγές, δεν αναγνωριζόταν στη χώρα του και δεν μπορούσε να εξασφαλίσει τα προς το ζην.
Μάλιστα, το διάστημα 1979-1996 εργαζόταν ως τηλεφωνητής σε γνωστό ξενοδοχείο, ώστε να κερδίσει κάποια επιπλέον χρήματα ενώ τα τελευταία χρόνια όπως πολλοί ακόμα ηθοποιοί αλλά και συμπολίτες μας, αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, καθώς δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με την πενιχρή σύνταξη που έπαιρνε.
Ο ίδιος είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξη του:
"Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της...
Εάν εγώ πάω τώρα και παίξω σε μια υπερπαραγωγή και πάρω βραβείο Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου, με αντιπάλους τον Ρομπερτ Ντε Νίρο, τον Ντάστιν Χοφμαν, τον Αλ Πατσινο, τον Τζακ Νίκολσον, και έρθω εδώ, θα μου πούνε "ε... καημένε, και τι έγινε;".
Στην Ελλάδα επικρατούν οι άχρηστοι, οι ατάλαντοι και οι ανίκανοι, γιατί δεν γίνονται σωστά πράγματα.
Ένας ξένος ηθοποιός έχει τον ατζέντη του ...ο Έλληνας δεν τον έχει.
Έδώ έτσι και παίξει ένας ηθοποιός σε ένα σήριαλ, γίνει πρωταγωνιστής, και τύχει να γίνει και εξώφυλλο σε κάποιο από αυτά τα περιοδικά που κυκλοφορούν, τότε δεν το συζητάμε καθόλου...μας βλέπει αφ' υψηλού.
Ποιο; Αυτό το μέχρι πρότινος παιδάκι.
Σε κάθε γραφείο παραγωγής υπάρχει και κάποιος που κάνει το casting και λειτουργεί με δικά του κριτήρια και πλαίσια.
Αυτός επηρεάζει τον παραγωγό.
Εδώ...στο γόνατο γίνεται το casting, ενώ στο εξωτερικό ο casting director είναι πολύ μεγάλη υπόθεση."
Ο θάνατος του προήλθε ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς ενώ παρακολουθούσε τον αγώνα του Ολυμπιακού με την Παρί Σεν Ζερμέν στη γειτονιά του, στα Ιλίσια, μαζί με τους φίλους του.
Η τελευταία θεατρική παράσταση στην οποία συμμετείχε ήταν «Το παιχνίδι της φαντασίας», φωτογραφία από την οποία μπορείτε να δείτε παρακάτω, μαζί με ένα απόσπασμα ταινίας στην οποία είχε παίξει με τον αγαπημένο μας Θανάση.
Η κηδεία του Μιχάλη Γιαννάτου πραγματοποιήθηκε στο νεκροταφείο του Ζωγράφου.
Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι "Αντίο κι από εμάς φίλε..."
