Πριν από δύο χρόνια τα χολιγουντιανά στούντιο αποφάσισαν να μεταφέρουν τις περιπέτειες των πολυαγαπημένων μας Smurfs στη μεγάλη οθόνη.
Η πρώτη ταινία αποτέλεσε παραδόξως μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του 2011 ($563 μύρια παγκοσμίως) και ενώ έκανε μπαμ από τα trailers για το πόσο χαζοαμερικανιά κατάφεραν να μετατρέψουν μία ακόμα ανάμνηση των αθώων παιδικών μας χρόνων, ήταν σχετικά λιγότερο κακόγουστο στο χιούμορ του από πρόσφατες ανάλογες μεταφορές τύπου Alvin and the Chipmunks ή Scooby-Doo.
Αναπόφευκτα θα βλέπαμε και ένα sequel (με το 3ο να έχει ανακοινωθεί...ένα χρόνο πριν από την κυκλοφορία του Smurfs 2)...αλλά κατά πόσο έχει μείνει αυτή τη φορά, έστω και λίγη από την αθώα παραμυθένια αίσθηση των κόμικ του Βέλγου Peyo (aka Pierre Culliford) και της animated σειράς με την οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές;
Αφού κατάφεραν να εμποδίσουν τον Δρακουμέλ (Hank Azaria, The Smurfs) να στραγγίξει την Στρουμφο-ουσία τους και να αφήσουν πίσω την Νέα Υόρκη, τα Στρουμφάκια απολαμβάνουν ξανά την ηρεμία στο Στρουμφοχωριό τους ...εκτός από την Στρουμφίτα που νιώθει αποκομμένη και ξεχασμένη από τους φίλους της μετά από παρεξήγηση πως ξέχασαν τα γενέθλια της (δεν ήθελαν να της χαλάσουν την έκπληξη).
Ο Δρακουμέλ έχοντας ξεμείνει στη δική μας πραγματικότητα, έχει γίνει ένας μάγος-σταρ πρώτου μεγέθους, παρουσιάζοντας sold-out παραστάσεις στο Παρίσι και όλα αυτά χάρη στη βοήθεια της λίγης ουσίας των Στρουμφ που του έχει απομείνει.
Με την ουσία αυτή θα δημιουργήσει δύο δικά του Στρουμφ, διαβολικά, ζαβολιάρικα και πανούργα, τους Vexy (με τη φωνή της Christina Ricci) και Hackus (J.B. Smoove) τα λεγόμενα Πειραχτήρια (αγγλιστί The Noughties) τα οποία σκοπεύει να μετατρέψει σε αληθινά Στρουμφάκια και με τη βοήθεια τους να κατακτήσει το Στρουμφοχωριό και τον κόσμο, αποδεικνύοντας πως είναι ο ισχυρότερος μάγος.
Για να το καταφέρει αυτό θα βάλει τα Πειραχτήρια να απαγάγουν τη Στρουμφίτα (Katy Perry) με σκοπό να τους πει το ξόρκι του Μπαμπαστρούμφ που την μετέτρεψε από δημιουργία του Δρακουμέλ σε αληθινό Στρουμφάκι.
Έτσι, οι Μπαμπαστρούμφ (Jonathan Winters, που απεβίωσε δυστυχώς τον περασμένο Απρίλη), Μελένιος (John Oliver), Γκρινιάρης (George Lopez) και Σκουντούφλης (Anton Yelchin) θα επανέλθουν στην πραγματικότητα μας, και με τη βοήθεια των Patrick (Neil Patrick Harris, American Pie: Reunion), της συζύγου του Grace (Jayma Mays, The Smurfs) και του θετού πατέρα του Patrick, Victor (Brendan Gleeson, The Company You Keep) θα ταξιδεύσουν για το Παρίσι (άλλο ένα σεναριακό κλισέ των animated sequel, βλέπε Cars 2) προσπαθώντας να θυμίσουν στη Στρουμφίτα που ανήκει πραγματικά και να την αποτρέψουν από το να εκμυστηρευτεί το ξόρκι στα Πειραχτήρια και το Δρακουμέλ, που έχουν αρχίσει να κερδίζουν την εμπιστοσύνη της.
Για τον κύριο Raja Gosnell δεν χρειάζονται συστάσεις μετά από το απάγαυσμα της τέχνης που μάς έχει προσφέρει σε ταινίες όπως Scoody-Doo 1 και 2, Beverly Hills Chihuahua (και παλιότερα τα Big Momma's House και Home Alone 3).
O κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά, όταν έχεις παραγωγούς και σεναριογράφους να θεωρούν ευθαρσώς πως το παραμύθι των μικρών παιδιών, πρέπει να φέρνει περισσότερο σε ένα καλογυαλισμένο, κλισέ και trendy κόπρανο, που απλά μαζεύει ένα πακέτο προώθησης άβουλης κατανάλωσης κατακλυσμένο από ηλίθιες αμερικανιές ('emo' ντυσίματα για την 'κακιά' Vexy (;), σεξουαλικά αστεία για ενήλικους τοποθετημένα με άκομψο τρόπο, κανά δυο πορδίτσες και ρεψίδια, soundtrack με...Briiitneyyy...πολύ ουάου καταστάσεις λέμε).
Οι αλλαγές όπως ήταν αναμενόμενο ελάχιστες σε σχέση με το πρώτο φιλμ, με τις καλύτερες στιγμές να βρίσκονται αναμφίβολα στα πρώτα πέντε λεπτά όπου πρωτοστατεί το Στρουμφοχωριό.
Σε σχέση με το 1ο φιλμ, τη θέση του Γενναίου παίρνει ο Μελένιος προσφέροντας μας μερικές χαριτωμένες σκηνές υστερίας και ναρκισσισμού ακόμα και πάνω στις πιο αγωνιώδεις στιγμές ενώ είδαμε και τα δύο καινούρια Στρουμφ, τα Πειραχτήρια Βέξι και Χάκους.
Υπάρχουν επίσης και ορισμένα πιο πεντυπωσιακά γυρίσματα και σεκάνς στον Πύργο του Άιφελ, στον θόλο της Παναγίας των Παρισίων και άλλα μέρη, αν και το παντελώς ανούσιο 3D δεν αξιοποιείται παρά ελάχιστα και μόνο στη σεκάνς που τα Πειραχτήρια πετάνε και στριφογυρίζουν καβάλα σε πουλιά, μαζί με τη Στρουμφίτα.
Τα Στρουμφάκια δεν είναι αυτό που λέμε κακή ...πανκάκιστη παιδική ταινία, σε σημείο που να μην βλέπεται.
Για να είμαι ειλικρινείς, θα γελάσεις σε ένα δυο σημεία με κανά δυο λογοπαίγνια ή αναφορές, μια έξυπνη σκηνή με την Grace να μεταμφιέζεται σε Audrey Hepburn από το Breakfast at Tiffany's και μια-δυο πιο κάφρικες σκηνές (πέθαινες στο γέλιο όταν ο Δρακουμέλ πετούσε την μονίμως χαχανιστή Ψιψινέλ από την άμαξα του ή σαβουριαζόταν από μόνη της).
Επίσης, εξακολουθείς να λιώνεις με τις φατσούλες της Στρουμφίτας και του Μπαμπαστρούμφ στους οποίους δεν μπορείς να αντισταθείς (cheesy αλλά είναι αλήθεια), όσο ψεύτικο κι αν μοιάζει το cgi στον εναρμονισμό του με τα live action σκηνικά και ανθρώπους.
Στα συν και το θέμα που είχε ο πρωταγωνιστής με τον θετό του πατέρα, που μέσα στην κλισεδιά του προσέφερε ορισμένες ζεστές, τρυφερές στιγμές για τα μπομπιράκια ...αν και οι Neil Patrick Harris, Brendan Gleeson χαραμίζονται σε επιλογές και ρόλους που έτσι κι αλλιώς δεν είχε ανάγκη η ταινία ...θα προτιμούσα σκέτο animation).
Από την άλλη είχε ακόμα λιγότερη παραμυθένια αίσθηση από το μέτριο πρώτο, όντας ανυπόφορα θορυβώδες ανά σημεία (πειστικός Δρακουμέλ ο Hank Azaria αλλά οι σκηνές του κουράζουν) και παντελώς χαζοαμερικανιά, με νοήματα χάνονται ανάμεσα στη φασαρία των σεκάνς που ακολουθούν η μία την άλλη (ο Γκρινιάρης που γίνεται 'θετικός', το όλο "δεν έχει σημασία από που προέρχεσαι αλλά ποιος θες και επιλέγεις να είσαι").
Επίσης θα θες να βγάλεις τα μάτια σου με πυρωμένες καρφίτσες, βλέποντας ηλιθιότητες όπως τον μπαμπά του Patrick να γίνεται πάπια, να τσακώνεται με το γιο του για έναν παπαγάλο και το γνωστό slow motion περπάτημα των πρωταγωνιστών με hip hop υπόκρουση για να φανούν πιο κουλ λίγο πριν την τελική αναμέτρηση (ωραίο το "Remember The Name" των Fort Minor αλλά δεν πρόκειται για ταινία τύπου "Hangover" κύριοι)
Σε μια εποχή που τα αξιόλογα παιδικά animation και ταινίες πρέπει να απευθύνονται ξεκάθαρα και σε ενήλικους αλλά με προσεχτικό και έξυπνο τρόπο, το Smurfs 2 μοιάζει ανόητα παιδιάστικο και όχι ευχάριστα παιδικό ως όφειλε να είναι.
Περισσότερο θόρυβος για τον θόρυβο παρά αγνό ανόθευτο παραμύθι, αντέχεται για μια προβολή από την πιτσιρικαρία (την οποία σαφώς θεωρείς περισσότερο έξυπνη από αυτό που της σερβίρουν), αλλά τους μεγάλους τους κόβω να κοιτάνε το ρολογάκι τους κάμποσες φορές.
"Μου τη δίνουν τα στρουμφίσματα"...σου λέει μετά κι ο Γκρινιάρης...
* Στην προβολή παρακολουθήσαμε τη μεταγλωττισμένη βερσιόν που λογικά θα είναι και η μόνη που θα προβληθεί.
Στις φωνές ακούστηκαν οι Φώτης Πετρίδης (αφηγητής), Κώστας Δαρλάσης (Μπαμπαστρούμφ), Σίσσυ Χρηστίδου (Στρουμφίτα), Ηλίας Ζερβός ( Δρακουμέλ), Ντορέτα Παπαδημητρίου (Βέξι), Αντίνοος Αλμπάνης (Σκουντούφλης), Πέτρος Δαμουλής (Γκρινιάρης), Αντώνης Πάλλης (Μελένιος), Τηλέμαχος Κρεβάικας (Χάκους), Χρήστος Θάνος (Patrick), Ινώ Στεφανή (Grace) και ο Ντίνος Σούτης (Victor).
Στις αίθουσες από 5 Σεπτεμβρίου.
Kostas Tsokos.
The Smurfs 2 trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
