.jpg)
Τα τελευταία χρόνια έχουμε πολλές ταινίες που κάνουν στροφή προς την θρησκεία (άλλοτε προκλητικά και προπαγανδιστικά, άλλοτε με "κρυμμένα" μηνύματα), με αρκετές από αυτές να χρησιμοποιούν το εν λόγω στοιχείο, για να προσελκύσουν θεατές.
Να πώ την αλήθεια, προσωπικά οι περισσότερες εξ' αυτών δεν με συγκινούν, αν και το Tree of Life (το οποίο είχε φάει τρελό κράξιμο από πολλούς κριτικούς και θεατές), που είχε έντονο το θρησκευτικό στοιχείο, με είχε ενθουσιάσει κυρίως σαν σκηνοθεσία και οπτική του σκηνοθέτη.
Πέρα όμως από τις προσωπικές απόψεις και πεποιθήσεις, αυτές πρέπει να μπαίνουν στην άκρη όταν πρόκειται για αξιολόγηση οποιουδήποτε έργου.
Έτσι, το Et maintenant on va où? δεν οφείλει την καλλιτεχνική της αποτυχία στο περιεχόμενο της, αλλά στην κακή σκηνοθεσία και διαχείρηση του θέματος.
Ομάδες φανατικών καταδυναστεύουν ένα χωριό στη Λιβανέζικη επαρχία, το οποίο έχει χωριστεί σε μουσουλμάνους και χριστιανούς.
Τη λύση θα προσπαθήσουν να δώσει μια ομάδα γυναικών από τις δύο θρησκείες (Μουσουλμάνες και Χριστιανές).
Σκοπός τους είναι να κάνουν τα πάντα ώστε η περιοχή τους να μην πνιγεί στη βία.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις Κάννες (βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής) και στο Toronto (Βραβείο Κοινού) το 2011, προβλήθηκε σε ολόκληρο το κόσμο την ίδια χρονιά και σε μερικές καθυστερημένες χώρες το 2012, αλλά εμείς τη θυμηθήκαμε τώρα, τον Σεπτέμβριο του 2013, λες και δεν υπάρχουν τόσο δυνατές πρεμιέρες.
Θα έχετε διαβάσει σε αρκετά άρθρα εδώ στο FilmBoy για τον κακό προγραμματισμό των εταιρειών, οπότε δεν μας κάνει εντύπωση πλέον.
Το Et maintenant on va où? σε ελάχιστα σημεία σε πείθει ότι γυρίστηκε για σοβαρό σκοπό, καθότι στο μεγαλύτερο διάστημα θυμίζει ένα μακροσκελές επεισόδιο από Τούρκικο σήριαλ με μερικές άκυρες πινελιές τραγουδιών Bollywood.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι ότι έχει δημιουργηθεί ένας αχταρμάς χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Η ιστορία είναι προβληματική και το σενάριο (σε συνδυασμό με τις γελοιωδώς πομπώδεις ατάκες) θυμίζει περισσότερο παρωδία παρά κανονική ταινία.
Η Λιβανέζα σκηνοθέτις Nadine Labaki (με πιο γνωστή της ταινία το Caramel του 2007) μπορεί να είναι η καλύτερη ερμηνευτικά (στην μοναδική καλή παρουσία-ερμηνεία της ταινίας), αλλά η σκηνοθεσία της είναι χαοτική, δεν αποφασίζει ποτέ προς τα πού κλίνει, την κωμωδία ή το δράμα, και τελικά "καταφέρνει"να μην είναι τίποτα από τα δύο.
O σουρεαλισμός που προασπίζεται η ταινία, δεν υπάρχει παρά σε μια-δυο πετυχημένες σκηνές (βασισμένες στα ήθη και έθιμα του Λίβανου), αλλά γενικότερα είναι τιγκαρισμένη στην υπερβολή, σε σημείο που να εκνευρίζει τον θεατή.
Από την άλλη μεριά, όποτε αγγίζει τη δραματική πλευρά του θέματος, δεν καταφέρνει ούτε στο ελάχιστο να συγκινήσει τον θεατή, δεν "δένεται" ποτέ με τους χαρακτήρες και αδιαφορεί προς το πρόσωπό τους.
Προφανώς και η σκηνοθέτιδα είχε κάτι στο νου της, που ήθελε να περάσει στον θεατή, ωστόσο δεν καταφέρνει να του δημιουργήσει συναισθήματα (κάτι το οποίο θα έπρεπε βάση θεματολογίας να είναι ο πρωταρχικός στόχος της), με την πλοκή να χάνει την μπάλα από τη αρχή κιόλας, τις ερμηνείες να μην είναι καθόλου πειστικές και φυσικά την ταινία να παίρνει την κάτω βόλτα, λόγω όλων των προαναφερθέντων κακών χειρισμών.
Γενικά, η Labaki δεν δείχνει καθόλου παθιασμένη με το θέμα και την ταινία της, παρά καταφέρνει να δημιουργήσει μια ταινία με επίπεδη εξέλιξη, χωρίς καμια έκπληξη και συναισθηματική κορύφωση και στην τελική δεν καταλαβαίνεις καν τον λόγο ύπαρξης της ή έστω (για να μην γινόματε ισοπεδωτικοί) έναν λόγο που αξίζει να την παρακολουθήσεις.
Στις αίθουσες από 12 Σεπτεμβρίου.
Νίκος Δρίβας.
Μόνο οι γυναίκες ξέρουν (Et maintenant on va où... από FilmBoy-gr
1.jpg)
