Πολλές ταινίες κάθε χρόνο αδικούνται και χάνονται στον καταιγισμό νέων κυκλοφοριών που βρίσκουν το δρόμο της μεγάλης οθόνης, και άλλεςπου ενώ δεν έπρεπε καν να βγούν σε dvd, κόβουν εισιτήρια που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα μπορούσαν να φανταστούν.
Συγχωρήστε μου την κλισέ εισαγωγή, αλλά έχοντας αναλάβει τις κριτικές για ταινίες που βγαίνουν στις αίθουσες της Αμερικής και όχι στις δικές μας (και φυσικά παρακολουθώντας εκτενώς τι βγαίνει στους κινηματογράφους κάθε βδομάδα), είναι να τρελαίνεσαι με το τι ταινίες έχουν χαθεί από το ελληνικό κοινό τον τελευταίο χρόνο.
Μπορεί να μην μιλάμε για αριστουργήματα, αλλά σίγουρα κάποιες αξιοπρεπέστατες ταινίες όπως το Ginger and Rosa, δεν έχουν προβληθεί όσο θα έπρεπε.
Βρισκόμαστε στο Λονδίνο του 1962.
Δύο νεαρές κοπέλες, η Ginger (Elle Fanning, We Bought a Zoo) και η Rosa (Alice Englert, Beautiful Creatures), είναι αχώριστες φίλες.
Κάνουν μαζί κοπάνες, μιλούν για τη θρησκεία, την πολιτική, τα μαλλιά τους και ονειρεύονται ζωές καλύτερες από αυτές των οικογενειών τους.
Όμως και καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος και ο φόβος για την ατομική βόμβα συναντούν τη σεξουαλική επανάσταση, η φιλία των δύο κοριτσιών αποκτά τα πρώτα της σύννεφα.
Nα πώ την αλήθεια, η πλοκή και το trailer της δεν με "τράβηξαν" και πίστευα ότι θα δώ μια από τα ίδια.
Όμως, το δραματικό Ginger and Rosa από τα αρχικά του πλάνα μέχρι και το φινάλε, έχει ένα στυλ που σε ελκύει και σε εκπλήσσει ευχάριστα.
Η πολύ όμορφα δομημένη ιστορία της, σε συνδυασμό με το καλογραμμένο της σενάριο, είναι εκείνα τα στοιχεία που αποτελούν τις "κολόνες" της ταινίας και πάνω στα οποία έχει χτίσει η σκηνοθέτις Sally Potter για να βοηθήσει τo Ginger and Rosa να ρολάρει και να κάνει το κλίκ στον θεατή.
Από τις πιο πετυχημένες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου (δεν είναι τέτοια το Ginger and Rosa, αλλά είναι τέτοια ταινία που δεν την προσπερνάς και εύκολα) είναι εκείνες που δίνουν στον θεατή "τροφή για σκέψη" και τον κάνουν να ταυτιστεί με τους εκάστοτε πρωταγωνιστές.
Η Sally Potter (σενάριο/σκηνοθεσία) με προϋπηρεσία σε ταινίες εξειδικευμένες και κάπως απαιτητικές ταινίες, όπως τα “Orlando,” “The Tango Lesson”, “Yes” (το Orlando αν δεν το έχετε δεί, παρακολουθήστε το όπωσδήποτε), φτιάχνει μια πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία βήμα-βήμα, χωρίς να βιάζεται να ξεπετάξει την ταινία, όπως θα έκαναν πολλοί συνάδελφοι της.
Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στους καλοδουλεμένους διαλόγους, όπου παρουσιάζονται μερικές πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις (εντάξει ίσως με μερικές εξ' αυτών να μην συμφωνήσουν πολλοί, αλλά όλα είναι μέσα στο παιχνίδι) που σου κινούν το ενδιαφέρον.
Μπορεί σε λίγα σημεία να είναι κουραστικοί και αργοί οι ρυθμοί της, αλλά αυτό γίνεται έτσι ώστε να ευνοηθεί η πλοκή και η εξέλιξη της και φυσικά συμβάλλει τα μέγιστα στο να αναδειχθεί η εκπληκτική ερμηνεία της Fanning ως "ψαγμένη" κοπέλα που αναζητεί να μάθει πολλά πράγματα για σοβαρά ζητήματα που την απαχολούν.
Η οποία, προς το παρών τουλάχιστον έχει πάρει πολύ σοβαρά την καριέρα της (ναι, καλά καταλάβατε την σποντίτσα προς την αδελφή της).
Μιλώντας για την Elle Fanning και έχοντας την παρατηρήσει σε αρκετές ταινίες της, είναι εντυπωσιακό πως (το ίδιο ισχύει και για την Εlizabeth Olsen) κατάφερε να ξεφύγει από την μανιέρα των ρόλων που έπαιρνε η αδελφή της και να δοκιμαστεί από μικρή ηλικία σε ποιοτικούς και πολύ εξεζητημένους ρόλους.
Και όχι μόνο τα καταφέρνει, αλλά σίγουρα βάζει κάτω και πολλές πιο έμπειρες συναδέλφισες της.
Και σκεφτείτε είναι μόλις 15 ετών.
Αν δεν την απορροφήσει η γκλαμουριά του Χόλιγουντ, μπορεί να εξελιχθεί σε ηθοποιό μεγάλης κλάσης.
Μοιραία όμως, η έτερη κοπελίτσα Alice Englert έρχεται σε δεύτερη μοίρα (όχι ότι παίζει άσχημα, το αντίθετο), ωστόσο και εκείνη με την σειρά της έχει τις στιγμές της και δένει σαν δίδυμο με την Fanning.
Aυτοί που απογοητεύουν είναι οι δεύτεροι ρόλοι - Alessandro Nivola, Christina Hendricks (The Family Tree), Timothy Spall (Upside Down), που δεν αξιοποιούνται όσο θα έπρεπε.
Γενικά, η ταινία είναι δυο ταχυτήτων και επικεντρώνεται στην ιστορία των δυο κοριτσιών, με ότι θετικό ή αρνητικό συνεπάγεται από αυτό.
Συνοψίζοντας, το Ginger and Rosa είναι ξεκάθαρα μια ταινία φιλοσοφικών αναζητήσεων και προβληματισμού του θεατή και ό,τι αρνητικό προκύπτει (έλλειψη ρυθμού σε καίρια σημεία και μη αξιοποίηση των δεύτερων ρόλων) έγκειται στην απειρία της σκηνοθέτιδος, κάτι που δυστυχώς βλέπουμε πολύ το τελευταίο διάστημα, χωρίς ομως να χαλάει την συνολική εικόνα της ταινίας.
Πριν επιλέξετε να δείτε την ταινία, καλό θα ήταν να μην δώσετε μργάλη βάση στο trailer διότι αποπροσανατολίζει τον θεατή και δεν του μεταφέρει πλήρη εικόνα της ταινίας που είχε στο μυαλό της η Potter.
Μακάρι, σε μια πτωτική πορεία για το επίπεδο των ταινιών, να βλέπουμε συχνότερα τέτοιες ταινίες και γενικότερα κάπως να αλλάξει λίγο το κλίμα, διότι όλη αυτή η ανακύκλωση των ιδεών έχει αρχίζει και κουράζει.
Και σίγουρα, αν επέλθει κορεσμός, το σίγουρο είναι ότι ταινίες σαν το Ginger and Rosa θα επωφεληθούν από αυτό το γεγονός.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Telluride τον Αύγουστο του 2012 και στο Toronto λίγες μέρες μετά, ενώ στις αίθουσες της Αμερικής βγήκε στις 15 Μαρτίου 2013.
Νίκος Δρίβας.
Ginger & Rosa trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
