Δεν υπάρχει τίποτα πιο παραπλανητικό σε μια ταινία ή καλύτερα σε ένα trailer ταινίας, από τη φράση-κλισέ "από τον σεναριογράφο της τάδε ταινίας" ή "από τους ανθρώπους που έφτιαξαν το μπλά μπλά μπλά".
Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ταινίες που μοστράρουν σεναριογράφους, σκηνοθέτες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, με μαθηματική ακρίβεια θα είναι ...μέτριες στην καλύτερη περιπτωση.
Φυσικά, με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Το I Give it a Year δεν ξεφεύγει από αυτόν τον άτυπο κανόνα των τελευταίων χρόνων.
Έτσι λοιπόν, έχουμε την νέα κωμωδία του σεναριογράφου των Borat και Bruno που (και καλά) μας αποκαλύπτει την σφοδρή πραγματικότητα του πρώτου χρόνου του έγγαμου βίου.
Από τη γνωριμία τους σε ένα πάρτι, η φιλόξοξη Nat (Rose Byrne, The Internship) και ο μέτριος συγγραφέας Josh (Rafe Spall, Life of Pi) είναι εξαιρετικά ευτυχισμένοι παρά τις όποιες διαφορές τους.
Ο Josh είναι άνθρωπος του πνεύματος, η Nat είναι άνθρωπος των πράξεων, αλλά η σπίθα μεταξύ τους είναι πασιφανής.
Ο γάμος τους είναι ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε, αλλά κανείς – ούτε οι οικογένειές τους, ούτε οι φίλοι τους, ούτε καν ο ιερέας που τους πάντρεψε – δεν πείθεται ότι θα κρατήσει.
Η πρώην φίλη του Josh, η Cloe (Anna Faris, Movie 43) και ο γοητευτικός Αμερικανός πελάτης της Νat, Gye (Simon Baker, Margin Call) ίσως αποτελέσουν τις γοητευτικές εναλλακτικές.
Με την πρώτη τους επέτειο σε απόσταση αναπνοής, κανείς δεν θέλει να το βάλει κάτω.
Θα τα καταφέρουν όμως;
Δεν μπορώ να σας πώ αν θα τα καταφέρουν, για ευνόητους λόγους.
Δηλαδή, όσους αντέξουν να δούν αυτή την (σχεδόν) αγέλαστη Βρετανική κωμωδία με μπόλικα αστεία που, μεταξύ μας, αν ήταν Αμερικάνικη, θα υπήρχε απίστευτο κράξιμο.
Εδώ ίσως να θεωρηθεί φλεγματικό χιούμορ.
Το ξεκαθαρίζω, δεν έχω τίποτα με το Βρετανικό χιούμορ, το οποίο ίσα ίσα λατρεύω και με αυτό έχω μεγαλώσει (λόγω Black Adder, Mr Bean κλπ.).
Απλά θεωρώ υπερβολικό να υπάρχει απίστευτη κριτική σε πολλές Αμερικάνικες ταινίες (δικαιότατα για πολλές εξ' αυτών), μόνο και μόνο επειδή είναι Αμερικάνικες.
Τέλος πάντων, κλείνω την παρένθεση και ας μιλήσουμε για την ταινία.
Το I Give it A Year του Dan Mazer χωλαίνει σε πάρα πολλά σημεία και κυρίως στην παντελή έλλειψη κωμικού timing, καθως με ελάχιστα αστεία απλά θα χαμογελάσεις, ενώ με κανένα δεν θα γελάσεις με την ψυχή σου.
Το χιούμορ θέλει να είναι καυστικό και πιπεράτο, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να πετάνε οι πρωταγωνιστές άστοχα αστεία και χοντράδες, δίχως κανένα λόγο και νόημα, και φυσικά η ταινία να είναι εκτός τόπου και χρόνου.
H συνταγή μπορεί να είναι γνωστή και να την έχουμε ξαναδεί άπειρες φορές, ωστόσο δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα αν η ταινία έβγαζε γέλιο.
Αντίθετα, έχουμε μια από τις πιο αδιάφορες κωμωδίες των τελευταίων χρόνων, με ελάχιστες καλές στιγμές (πραγματικά προσπαθώ να θυμηθώ ακόμα και τώρα, μερικές ώρες μετά το τέλος της προβολής, κάποιες αξιόλογες σκηνές) και μερικούς καλούς ηθοποιούς - Rose Byrne, Stephen Merchant (Movie 43), Jason Flemyng (Great Expectations) να σπαταλάνε το ταλέντο τους και να περιφέρονται άσκοπα.
Δεν νομίζω ότι όποιος δεί την συγκεκριμένη ταινία, θα έχει να θυμάται κάτι έστω και λίγες ώρες μετά το τέλος της, για την ακρίβεια ...I Give it an hour (και αν) για να την ξεχάσετε.
Στις αίθουσες από 26 Σεπτεμβρίου.
Νίκος Δρίβας.
I Give It a Year trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
