Σε μια εποχή που οι Young Adult ταινίες πουλάνε όσο ποτέ άλλοτε και που το εφηβικό κοινό αποδεικνύεται η ισχυρότερη ηλικιακή ομάδα παρακολούθησης κινηματογράφου, τα στούντιο και οι εταιρίες παραγωγής φαίνονται να τα έχουν χαμένα.
Χωρίς συγκεκριμένο πλάνο ή οργάνωση, απλά περιμένουν την επόμενη μεγάλη επιτυχία που θα τους χαρίσει φρέσκο χρήμα.
Ίσως αυτή η φρενίτιδα εφηβικών παραμυθιών να βρίσκεται στην κορύφωση της.
Ίσως και εμείς να κουραστήκαμε να παρακολουθούμε έργα όπως το πρόσφατο Mortal Instruments ή εκτρώματα όπως το The Host και να καταντήσαμε κυνικοί και προκατειλημμένοι με τις κριτικές μας.
Έτσι, αντί να αναφερθώ σε όλα αυτά που κάνουν το Percy Jackson: Sea of Monsters μια μετριότατη ταινία, θα το διαχωρίσω (αρχικά τουλάχιστον) από τα υπόλοιπα Young Adult του σωρού για τον έξης και μόνο λόγο: επειδή πρόκειται ξεκάθαρα για μια περιπέτεια εμπλουτισμένη με φανταστικά στοιχεία.
Χωρίς μελόδραμα και εφηβικούς έρωτες που θα αντέξουν μέχρι την επόμενη αιωνιότητα.
Όπως μάθαμε από την ταινία του 2010, ο Percy (Logan Lerman, Stuck in Love) είναι ο τελευταίος εναπομείναντας γιος του Ποσειδώνα στην γη.
Αφού έσωσε τον κόσμο μια φορά από τους σατανικούς εχθρούς των Ολύμπιων Θεών, πλέον τον βρίσκουμε να εκπαιδεύεται σε μια μυστική κοινότητα χαρισματικών νέων.
Όταν το αόρατος τοίχος που προστατεύει την κοινότητα αυτή καταρρέει, ο Percy αναγκάζεται για μια ακόμα φορά να επιστρατεύσει το θάρρος και τις υπερφυσικές του ικανότητες για να επαναφέρει την τάξη.
Μολονότι ο αρχικός του στόχος είναι να εντοπίσει το Χρυσόμαλλο Δέρας, στην πορεία θα ανακαλύψει καινούργιους εχθρούς και αναπάντεχα μυστικά.
Αν έχεις την δύναμη να αντιπαρέρθεις τον «βιασμό» της Ελληνικής μυθολογίας που διαδραματίζεται καθόλη την διάρκεια της προβολής του Percy Jackson: Sea of Monsters, τότε το μόνο που θα σε προβληματίσει πραγματικά είναι οι εξόφθαλμες ομοιότητες με τα Harry Potter.
Από την μυστική κοινότητα που μπορείς άνετα να την μεταφράσεις στο μυαλό σου ως άλλο Hogwarts, μέχρι το παρεάκι που έχει τους αντίστοιχους Ρον και Ερμιόνη - Alexandra Daddario (Texas Chainsaw 3D), Leven Rambin (Chasing Mavericks), Jake Abel (The Host), Stanley Tucci (Jack the Giant Slayer) - δυστυχώς η αντιγραφή σκηνικών και καταστάσεων μυρίζει από χιλιόμετρα.
Όμως όπως είπα και νωρίτερα, η περιορισμένη γοητεία του Percy Jackson βρίσκεται στα σημεία που χάνουν οι αντίστοιχες ταινίες αυτού του τύπου.
Το κίνητρο δεν είναι μονάχα ένα ρομάντζο, ούτε η σωτηρία μιας αθώας κοπέλας.
Σε τούτο εδώ το φανταστικό σύμπαν, ο Percy δεν είναι ένα μικρομέγαλο, αλλά ένα παιδί που προσπαθεί να σώσει τον κόσμο, κάτι που κάποτε θα μας φαινόταν αφελές, αλλά που πλέον φαντάζει πολύ πιο σημαντικό και ορθολογικό στα πλαίσια ενός κινηματογραφικού παραμυθιού.
Βέβαια, κάπου μέσα στα ταξίδια και τις περιπέτειες το σενάριο φθείρεται και παρουσιάζεται κατώτερο των περιστάσεων.
Οι παύσεις και οι μετακινήσεις δημιουργούν «νεκρούς χρόνους» που οι αδιάφορες συζητήσεις μεταξύ των χαρακτήρων δεν μπορούν να σώσουν.
Πιο εκνευριστικό όλων όμως είναι το ζήτημα με τις ατάκες.
Μην κάνετε πως δεν ξέρετε σε τι αναφέρομαι.
Για αυτή την απαράδεκτη Αμερικανική συνήθεια, που ο πρωταγωνιστής μπορεί να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού αλλά πριν κάνει κάποια μανούβρα για να σωθεί θα πρέπει να πει και την αναθεματισμένη του ατάκα, μιλάω.
Ε λοιπόν, αυτό το φαινόμενο της "Αμερικανικής Ατάκας" πολλαπλασιάστε το και βάλτε το σε κάθε σκηνή της ταινίας που εμπεριέχει δράση.
Παρόλο που το 3D συνεχίζει να παραμένει μια αχρείαστη πολυτέλεια, στον τομέα του cgi και των γραφικών έχει δοθεί ιδιαίτερη σημασία, ενώ και τα σκηνικά είναι σωστά δομημένα ώστε να εναρμονίζονται με το υπερφυσικό κλίμα της ταινίας.
Εάν σε αυτά συμπεριλάβεις και την συμπαθητική ερμηνεία του πρωταγωνιστή Logan Lerman, που ακόμα κι αν ο χαρακτήρας του δείχνει επιφανειακός, εκείνος καταφέρνει να σε πείσει ως ο ήρωας της ιστορίας, τότε μπορείς εύκολα να καταλήξεις στο συμπέρασμα πως το Percy Jackson: Sea of Monsters του Thor Freudenthal είναι μια εύκολη περιπέτεια, αλλά μια ακόμα αδιάφορη ταινία.
Θα αποφύγω να σχολιάσω τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα που ανεπιτυχώς προσπαθεί να περάσει η ταινία, μιας και είμαι της άποψης πως πρέπει να έχεις συγκεκριμένα στάνταρ ανάλογα και με το έργο που βλέπεις.
Αυτό που θα τονίσω είναι να παρατηρήσετε τον τρόπο που χρησιμοποιούν τον μοναδικό τους Αφροαμερικάνο ηθοποιό, τον Brandon T. Jackson (Big Mommas: Like Father Like Son), που από την μια μπορεί να είναι κολλητός του πρωταγωνιστή (politically correct) και από την άλλη τον χρησιμοποιούν μονάχα για να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα, οπότε αυτό χρειάζεται (υποκριτικό δεν βρίσκεις;)
Γιατί κάπως έτσι είναι οι ταινίες σαν το Percy Jackson.
Καλογυαλισμένες και πλήρως εναρμονισμένες με τους κανόνες της εποχής τους, χωρίς όμως να κάνουν το βήμα παραπάνω.
Εύκολες στην θέαση και υπερβολικές στην δράση τους, χωρίς όμως μια σημαντική πλοκή.
Παραμύθια που σερβίρονται εύκολα με κόκα κόλα και ποπ κορν.
Τουλάχιστον δεν θα παρακολουθήσεις λάγνα βλέμματα και παθιασμένα φιλιά.
Είναι και αυτό μια παρηγοριά όπως και να το κάνεις.
Στις αίθουσες από 5 Σεπτεμβρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
Percy Jackson: Sea of Monsters trailer 2 από FilmBoy-gr
1.jpg)
