Εδώ ο κόσμος καίγεται και ο Roland Emmerich ακόμη ...χτενίζεται με την ιδέα καταστροφής του Λευκού Οίκου, σε μια διαρκώς απειλούμενη Αμερική, είτε από εξωτερικές δυνάμεις είτε από τον ίδιο της τον εαυτό.
Το ξέρεις, το έχεις χιλιοξαναδεί, είχες παρακολουθήσει και άλλο ένα παρόμοιο μέσα στη χρονιά με το Olympus Has Fallen.
Die Hard και Air Force One οι πρώτες λέξεις που σου έρχονται στο νου, τυπάς που τον έχουν φτιάξει να φαίνεται πιο badass και γυμνασμένος, και στα πλαίσια της ταινίας καθαρίζει άνετα όποιον φουσκωτό βρει μπροστά του ...αλλά ξέρεις πως στην πραγματικότητα θα ήταν πολύ γατάκι μπροστά τους.
Επιπλέον θα έχει αποτύχει και σε προηγούμενη δουλειά αλλά στο τέλος θα καθαρίσει, ενώ όλως τυχαίως θα έχει κάποιο συγγενή δικό του ή του εκάστοτε Προέδρου, μπλεγμένο στα δρώμενα.
Με δυο-τρεις γνωστούς καλούς ηθοποιούς σε κομπαρσικούς ρόλους και τουλάχιστον μία σκηνή ρίψης του προεδρικού αεροπλάνου ή του Λευκού Οίκου ή διαφόρων ελικοπτέρων ...από τα οποία τελευταία στιγμή ΔΕΝ πεθαίνει ένας από τους ηλίθιους-περιττούς χαρακτήρες που χρησιμεύουν ως comic relief (εδώ ο ξεναγός Donnie του Nicolas Wright)...
Χόλιγουντ...ειλικρινά...με κάνεις και βαριέμαι...αλλά ας πάμε πρώτα στην υπόθεση-υπόθετο.
Πρωταγωνιστής ο αστυνόμος John Cale (Channing Tatum, This Is The End), ένας πρώην στρατιωτικός και διαζευγμένος πατέρας που προσπαθεί να ξαναχτίσει την ζωή του, να επαναπροσδιορίσει τη σχέση με την κόρη του και όνειρο ζωής του να μπορέσει να μπει στην Μυστική Υπηρεσία Προστασίας του Προέδρου.
Στο τελευταίο αποτυγχάνει, όταν η γνωστή του από το κολέγιο και πλέον πράκτορας της Μυστικής Υπηρεσίας Carol Finnerty (Maggie Gyllenhaal, Won't Back Down) απορρίπτει την αίτηση του λόγω προηγούμενων ζητημάτων, σχετικών με ανυπακοή απέναντι στην εξουσία.
Έτσι θα αναγκαστεί να πει ψέμματα στην 12χρονη κόρη του Emily (Joey King, The Conjuring) για το αν πήρε τη δουλειά και θα την κάνει περαντζάδα από τον Λευκό Οίκο, προκειμένου να μην την απογοητεύσει.
Η Emily βλέπετε, αν και μικρή, είναι διψασμένη για γνώση και μάθηση σχετικά με την Αμερική, την πολιτική και τον Λευκό Οίκο (ειλικρινά, όταν βλέπεις κάτι τέτοια σε αυτές τις ταινίες ...πιο φυσιολογικό θα έβρισκες να ήταν πορωμένη με Bieber).
Αφού ξεπεράσουμε την αναμενόμενα βαρετή εισαγωγή, η ταινία προχωράει στο ζουμί.
Έτσι την ώρα της ξενάγησης, ο Λευκός Οίκος θα δεχθεί επίθεση από μια βαριά οπλισμένη παραστρατιωτική μονάδα και όπως θα μαντέψετε, πρόκειται να απαγάγουν τον Πρόεδρο, James W. Sawyer (Jamie Foxx, Django Unchained) προκειμένου να τον εκβιάσουν σχετικά με όπλα, πυρηνικές απειλές και όλα αυτά επειδή σκοτώθηκε τζάμπα στη μάχη, ο γιος του επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών, Martin Walker (James Woods, Jobs).
Να μην ξεχνάμε, όλα αυτά ενώ ο Ομπάμα ...εχμ ...ο Πρόεδρος Sawyer ( όπως λέμε...Tom Sawyer;) βρισκόταν στα πρόθυρα μια διεθνούς συνθήκης ειρήνης στη Μέση Ανατολή που θα περιλάμβανε την απομάκρυνση των αμερικανικών στρατευμάτων από την περιοχή (έεελα...δεν το πιστεύω).
Με την κυβέρνηση της Αμερικής να βρίσκεται σε ένα χάος και τον χρόνο να τελειώνει, εννοείται πως ο μόνος άνθρωπος που θα μείνει για να καθαρίσει την κατάσταση είναι ο John Cale ...ο οποίος κατά-σεναριακή;- σύμπτωση θα πρέπει να σώσει όχι μόνο τον Πρόεδρο αλλά και την ίδια του την κόρη που προσπαθεί να κρυφτεί και αργότερα αιχμαλωτίζεται από τους τρομοκράτες.
Το White House Down και μόνο από τον τίτλο του είναι ειλικρινές ...οπότε τα εξυπνοπούλια που έχουν θέμα με προπαγάνδα, μπαμ μπουμ και βάρα βάρα γιατί εκείνοι ξηγιούνται ...Τσε Γκεβάρα, ας εκθέσουν τα μανιφέστο τους σε καμιά πτυχιακή εργασία και ας τα αφήσουν έξω από την αίθουσα.
Η ταινία θα πρέπει να συγκριθεί καθαρά σαν περιπέτεια και πιο πολύ σε σύγκριση με το άλλο φετινό, Ο Όλυμπος Έπεσε ...και εδώ δυστυχώς ο μάστερ της γλοιώδους κλισέ αμερικανιάς που λέγεται Emmerich παραδίδει την πιο μέτρια και λιγότερο συναρπαστική blockbuster-ιά του (καλά, υπάρχει και το 10,000 B.C.).
Οι αναμενόμενα κλισέ σκηνές και προπαγανδιστική παραμύθα (με μια δόση "εμείς καλοί είμαστε, αλλά φταίει το πολεμοχαρές εγώ ορισμένων ανωτέρων μας") δηλώνουν παρούσες, ελικόπτερα, τανκς και αεροπλάνα, πυροβολισμοί και ξυλίκια έπεφταν συνεχώς, αλλά περισσότερο περνούσαν κι έφευγαν σαν θόρυβος παρά σαν κάποια καλοστημένη σκηνή δράσης, ενώ ταυτόχρονα το κλίμα της ταινίας άγγιζε περισσότερο την παρωδία.
Ο Πρόεδρος μασάει τσίχλες για το άγχος, ρίχνει με μπαζούκα και πετυχαίνει την πύλη-καγκελόπορτα με τη μία(!), φοράει γυαλάκια για να σημαδέψει καλύτερα με την πιστόλα, τσαντίζεται για τα παπουτσόνια του Μιχαλάκη του Τζόρνταν και θεωρεί πως "η πένα είναι ισχυρότερη από το σπαθί" ...need I say more;
Η χημεία των Channing (Ταρα)Tatum και Jamie Foxx ήταν ικανοποιητική αλλά αυτό που βλέπαμε έφερνε περισσότερο σε ένα buddy movie αλά Φονικό Όπλο ή κωμωδία τύπου 21 Jump Street.
Ο Tatum άρχισε να μου γίνεται συμπαθής από εκείνη την ταινία καθώς του πήγαινε το action-comedy στοιχείο, αλλά όσο κι αν προσπαθεί από τότε, εδώ δεν πείθει για action star.
Τα κορίτσια θα διαφωνήσουν αλλά για όσους έχουν το κεφάλι τους στα όσα γίνονται επί της οθόνης και όχι στα αφιερώματα του Αφισόραμα και της Σούπερ Κατερινιώς, ο Tatum είναι γατάκι και αγγούρι όπως ήταν και στο G.I.Joe.
Το support cast των James Woods, Maggie Gyllenhaal, Richard Jenkins (Jack Reacher) και Jason Clarke (The Great Gatsby) (ο αρχηγός των μισθοφόρων), κάνει ότι μπορεί αλλά με εξαίρεση την Gyllenhaal και τον Clarke, οι υπόλοιποι μάλλον παραδίδουν τις αναμενόμενα άψυχες ερμηνείες στους τυποποιημένους ρόλους που τους έχουν δoθεί.
Όσο για τη μικρή Joey King όσο δεν γκρίνιαζε, δεν ενοχλούσε, αλλά κάποια στιγμή σου ερχόταν στο νου να πέσει και ο Λευκός Οίκος και να τους πάρει όλους αμπάριζα, μαζί και εκείνη με τα blog της, τα ηρωικά youtube posts και την ύψωση σημαίας.
Το..."Λευκόσπιτο Πέφτει (εις διπλούν για φέτος)" δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν είναι καλύτερο ή χειρότερο από το φετινό Olympus Has Fallen με το οποίο είναι λογικό να το συγκρίνεις πιο άμεσα.
Ήταν εξίσου καλογυαλισμένο και καλομονταρισμένο, ενώ φλέρταρε έντονα με την παρωδία διαθέτοντας πιο ανάλαφρο κλίμα σε σχέση με το ακόμα πιο σοβαροφανές και προπαγανδιστικό Olympus.
Από την άλλη και διαθέτοντας το διπλάσιο μπάτζετ από εκείνο, δεν είχε καμία αξιόλογη σκηνή δράσης που να έφτανε τουλάχιστον την ίδια πνιγηρή αίσθηση και σασπένς από τη σεκάνς πολιορκίας του Olympus ...και καλύτερα να μην το συζητήσουμε καθόλου για τα υπόλοιπα blockbuster του Emmerich.
Ίσως αν εξαιρέσουμε την καταδίωξη με την προεδρική λιμουζίνα που και αυτή όμως έχανε ένταση από το κλίμα παρωδίας που διέκρινε όλη την ταινία ("να και μια σκηνή που δεν βλέπεις κάθε μέρα" αναφέρει κάποια στιγμή ο χαρακτήρας του Richard Jenkins).
Στην σύγκριση με το Olympus, είναι σαν να συγκρίνεις μπέργκερ από δύο διαφορετικά φαστφουντάδικα: ξέρεις ότι και στις δύο περιπτώσεις τρως σκατά, αλλά το θέμα είναι ποιο από τα δύο ήταν απολαυστικότερο και πιο εύγευστο (κατά το δύναμιν)...
Ουσιαστική διαφορά όμως καμία.
Οκ...το White House Down ήταν πιο επίκαιρο τουλάχιστον...είχε έγχρωμο πρόεδρο.
Κατά τ'άλλα ουδεμία ποιότητα ή κάποια παραπάνω διαφορά από το πανάκριβο όπως ακούστηκε σενάριο του James Vanderbilt (The Amazing Spider-Man, Zodiac).
Πραγματικά δεν έχεις να θυμάσαι και πολλά από το White House Down παρά μόνο πως το δύωρο κυλούσε αβίαστα, όσο κι αν του έλειπε κάποια σκηνή δράσης που να ξεχώριζε.
Φεύγοντας από την αίθουσα το μόνο που θα έχεις να σκέφτεσαι, είναι πως ίσως να αδίκησες λιγάκι το Olympus Has Fallen.
Δες καλύτερα το Λευκός Φίκος: H Βροχόπτωση.
Στις αίθουσες από 19 Σεπτεμβρίου.
Kostas Tsokos.
White House Down trailer 2 από FilmBoy-gr
1.jpg)
