Οι παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '50 και του '60 δεν είχαν σίγουρα τίποτα να ζηλέψουν από αντίστοιχες ξένης παραγωγής.
Το ελληνικό cinema ζούσε μία από τις καλύτερες περιόδους του και οι τότε ταινίες έμελε να μείνουν αθάνατες, αφού ακόμα και τώρα, τόσες δεκαετίες μετά, βλέπονται ευχάριστα.
Όλα τα είδη ταινιών από κωμωδίες, δραματικές, κοινωνικές, musical, αστυνομικές, τα πάντα υπήρχαν και έχουν μείνει στην ιστορία του ελληνικού cinema.
Είτε τις αγαπά κάποιος, είτε βαριέται να τις δει για χιλιοστή φορά στην τηλεόραση, όλοι πιστεύω ότι εκτιμούν την αξία τους.
Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία, όπου τις υπεραγαπώ και αν και γνωρίζω υπόθεση και ατάκες, και πάλι τις παρακολουθώ με ευχαρίστηση.
Αυτή άλλωστε είναι και η μαγεία τους, δεν προκαλούν κορεσμό, ίσως γιατί μας μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή που δεν ζήσαμε, δημιουργώντας μας ευχάριστα συναισθήματα..
Οι κωμωδίες του παλιού κινηματογράφου μας χαρίζουν ακόμα και σήμερα, άφθονο και ποιοτικό γέλιο.
Η αίσθηση που αποπνέουν, μένει αναλλοίωτη στον χρόνο, με την κάθε νέα γενιά να τις ανακαλύπτει και τις χαίρεται.
Ο λόγος της διαχρονικότητάς τους, είναι φυσικά η ανεπιτήδευτη ενέργεια, η φυσικότητα, η χαρούμενη διάθεση και η προθυμία με την οποία πραγματοποιήθηκαν.
Υπήρχαν τότε μόνο αγνά συναισθήματα και ο στόχος ήταν ένας, η τέρψη του θεατή.
Οι μεγάλες μορφές των ηθοποιών του ελληνικού κινηματογράφου, αποτέλεσαν κύριο παράγοντα της επιτυχίας των ταινιών αυτών.
Μιλάμε για κορυφαίους ηθοποιός που κατάφεραν να ζουν μέσα από τις ταινίες τους και μέσα από τους ρόλους που υποδύθηκαν και που τους νιώθουμε όχι απλά οικείους, αλλά δικούς μας ανθρώπους.
Το να συγκινήσεις τον θεατή με κάποια ερμηνεία, αυτό μπορεί να γίνει με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας, καθώς εύκολα μπορεί να ταυτιστεί κάποιος με την δεινή κατάσταση που περιβάλει τον πρωταγωνιστή.
Το να τον κάνεις να γελάσει όμως, αυτό πραγματικά είναι δύσκολη υπόθεση.
Οι παρακάτω ηθοποιοί δεν είχαν κανένα τέτοιο πρόβλημα, καθώς πρόσφεραν και προσφέρουν ακόμα άφθονα το γέλιο.
Με καλογραμμένους διαλόγους, έξυπνες και αστείες ατάκες, αλλά πάνω από όλα με τον αυθορμητισμό τους, μας έχουν χαρίσει ανεπανάληπτες κωμικές ερμηνείες.
Πολλές φορές αυτοσχεδίαζαν πάνω στα κείμενά τους, ανεβάζοντας τα σενάρια ακόμα περισσότερο, με το πηγαίο κωμικό τους ταλέντο.
Με μοναδικό εκτόπισμα, αυτή η μοναδική αύρα που έφερε ο καθένας από αυτούς, έρχεται εξολοκλήρου στο σαλόνι του κάθε σπιτιού, κάθε φορά που παίζεται μια ελληνική ταινία στην τηλεόραση.
Ακολουθούν λοιπόν, 10+1 αγαπημένοι κωμικοί ηθοποιοί του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Και να τονίσω ότι δεν πρόκειται για top 10 των καλύτερων κωμικών ηθοποιών, ούτως ή άλλως αυτό είναι υποκειμενικό.
Απλώς θα θυμηθούμε 11 από τους πολύ επιτυχημένους και αγαπημένους ηθοποιούς της τότε εποχής.
Σε επόμενο διάστημα θα τους δούμε και αναλυτικά τον καθένα, καθώς οι παρακάτω ηθοποιοί αποτελούν ιερά τέρατα και εννοείται ότι δεν μπορεί να εξαντληθούν σε ένα και μόνο αφιέρωμα.
Θα μας δοθεί όμως και η ευκαιρία να μιλήσουμε κα για πολλούς ακόμα.
Είτε αναφερόμενοι μεμονωμένα στο έργο κάποιου ηθοποιού, είτε μέσα από λατρεμένες ταινίες εκείνης της περιόδου που ευχαρίστως μπορούμε να παρακολουθήσουμε για πολλοστή φορά.
Μικρή αναφορά θα κάνω στον μεγάλο Βασίλη Λογοθετίδη, ο οποίος είναι προγενέστερος από τους υπολοίπους που ακολουθούν.
Η συμβολή του βέβαια στον ελληνικό κινηματογράφο είναι τεράστια και εννοείται ότι το πολύτιμο έργο που μας έχει αφήσει ως κληρονομιά, πρόκειται να μας απασχολήσει σε προσεχές διάστημα.
Ρένα Βλαχοπούλου
Ξεκινάμε με την αγαπημένη σε όλους μας Ρένα.
Με το εκρηκτικό κωμικό της ταμπεραμέντο να ξεχειλίζει, αγαπήθηκε όσο πολύ λίγες ηθοποιοί της τότε χρυσής εποχής του κινηματογράφου.
Μεγαλουργούσε με τα σενάρια, αφού πραγματοποιούσε πολλές προσθήκες με τους αυτοσχεδιασμούς της στους διαλόγους.
Σε κάθε ταινία μετέφερε το αστείρευτο ταλέντο της και την μοναδική της προσωπικότητα που κερδίζει μικρούς και μεγάλους.
Ήταν η χαρτοπαίχτρα Αλέκα, η βουλευτίνα Ρένα, η Παριζιάνα Μαντάμ Πελαζή, έγινε μια Ελληνίδα στο χαρέμι, η θεία μου η χίπισσα και φυσικά μια τρελή σαραντάρα.
Από τον β’ ρόλο που είχε ως η μεγαλύτερη αδελφή του Αλέκου Αλεξανδράκη στο Ένα Κορίτσι για δύο (1963), μέχρι τον γραμμένο αποκλειστικά για εκείνη ρόλο της Αγκιολίνας στην Κόμισσα της Κέρκυρας (1972), το όνομα της Βλαχοπούλου έχει αφήσει ιστορία στην ιστορία του κινηματογράφου.
Η ίδια μεσουρανούσε εκείνη την περίοδο, απέκτησε την λατρεία του κόσμου και όλοι μαζί αναφωνούσανε Βίβα Ρένα.
Προερχόμενη βέβαια από το χώρο του τραγουδιού (για την ακρίβεια θεωρείται μάλιστα η βασίλισσα της τζαζ), ήταν απόλυτα φυσικό ότι στα μιούζικαλ θα είχε μεγάλη ευκολία.
Από το πρώτο μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, Μερικοί το προτιμούν κρύο, μέχρι και όλα τα υπόλοιπα που ακολούθησαν, Κάτι να καίει, Κορίτσια για φίλημα, Ραντεβού στον αέρα κ.α., η ίδια έδωσε απολαυστικές ερμηνείες.
Αυτή η χαρακτηριστική φωνή, με το ξεκαρδιστικό ύφος, σε συνδυασμό με το λατρεμένο λογύδριο που πάντα ακολουθούσε, την έχρισαν ως την αγαπημένη μας Ρένα.
Ντίνος Ηλιόπουλος
Ιδιαίτερο παρουσιαστικό που σε συνδυασμό με το αγαπησιάρικο βλέμμα, τον έκαναν αυτόματα συμπαθή.
Άλλο ένα πολυδιάστατο υποκριτικό ταλέντο, που διέπρεψε τόσο σε κωμικούς, όσο και δραματικούς ρόλους.
Από τον δραματικό ρόλο που ανέλαβε στο Δράκο (1956) του Νίκου Κούνδουρου, μέχρι τον ρόλο του καταφερτζή ψευτοθόδωρου στο Ζητείται Ψεύτης (1961), ο Ηλιόπουλος σίγουρα διαθέτει μια μεγάλη γκάμα ρόλων.
Το Δόλωμα του 1964 ήταν ακόμα μία κωμωδία, στην οποία όμως είχε και κάποιες δραματικές στιγμές, έχοντας μικρότερο ρόλο.
Δεν έχει ποτέ πρόβλημα άλλωστε στο να μοιραστεί την οθόνη, καθώς το μέγεθος του ρόλου του ουδέποτε υπήρξε για αυτόν φλέγον ζήτημα.
Το ήθος, η σεμνότητα και η ποιότητά του ως άνθρωπος, ξεχώριζαν και για αυτό έγινε γρήγορα ένας από τους πολύ αγαπημένους του κοινού.
Τα παραπάνω γνωρίσματα διέκριναν και τους περισσότερους ηθοποιούς τότε, αφού δεν έδιναν σημασία σε αστείους ανταγωνισμούς, παρά μόνο εστίαζαν στην τέχνη.
Ο ίδιος αποτελεί έναν από τους κυριότερους εκπρόσωπους του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, με μια καριέρα που απαριθμεί συμμετοχές σε πάνω από 70 ταινίες σε 5 δεκαετίες ενεργούς παρουσίας στον χώρο.
Ήταν το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960), ο Ατσίδας (1962), ο Φίλος μας ο Λευτεράκης (1963), ο Ανακατωσούρας (1967), ο Πιο καλός ο μαθητής (1968) και πολλοί άλλοι.
Με αυτήν την ιδιότυπη φιγούρα και το απαράμιλλο υποκριτικό του ταλέντο είναι σίγουρα ότι θα είχε τεράστια διεθνή καριέρα, σε περίπτωση που γεννιόταν στο εξωτερικό.
Δεν πειράζει όμως, γιατί έτσι εμείς έχουμε την τιμή να υπερηφανευόμαστε ότι είχαμε έναν από τους καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς που έχουν υπάρξει.
Λάμπρος Κωνσταντάρας
Ένας από τους καταξιωμένους ηθοποιούς του κινηματογράφου με συμμετοχή σε πάνω από 75 ταινίες.
Έχοντας λάβει αντίστοιχη παιδεία, ο Κωνσταντάρας ξεκίνησε την καριέρα του στο σινεμά στα τέλη της δεκαετίας του ’30 και αγαπήθηκε σε ένα πλήθος ρόλων.
Από την γνώριμη πατρική φιγούρα διάφορων αγαπημένων Ελληνίδων ηθοποιών, μέχρι την εικόνα του γλεντζέ και κυμπάρη Λάμπρου.
Με την πληθωρική του παρουσία και τα αξιοθαύμαστα εκφραστικά του μέσα, ο αγαπημένος ηθοποιός διέθετε ένα σπάνιο εκτόπισμα.
Έχοντας επίσης την αίσθηση του χρόνου και της ατάκας, ήξερε να αξιοποιεί όλα τα κενά διαστήματα και να δημιουργεί και εκείνος με τη σειρά του, αστείες σκηνές από το πουθενά.
Γνωστός πλακατζής και ως προς τους συναδέλφους του, έβγαινε συχνά εκτός κειμένου επίτηδες, δημιουργώντας από αμηχανία μέχρι νευρικό γέλιο στους συμπρωταγωνιστές του.
Υπήρξε ο Σπαγγοραμένος, ο Γεροντοκόρος, ο Τρέλος που τα χει 400, ο Στρίγγλος που έγινε αρνάκι, ο Καπετάν φάντης μπαστούνι, ο Τζαναμπέτης, ο Μπλοφατζής, ο Φαφλατάς, ο Τρελοπενηντάρης, ο Άνθρωπος που έσπαγε πλάκα, ο Άνθρωπος που γύρισε από την ζέστη, ο Φαντασμένος και τόσοι ακόμα.
Όλες αυτές αποτελούν ταινίες που γνώρισαν, αλλά και γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία.
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος
Με τρομερή κωμική αντίδραση, ο Παπαγιαννόπουλος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς ηθοποιούς, αν και είχε υποδυθεί και αρκετούς δραματικούς ρόλους, επίσης με μεγάλη επιτυχία.
Οι περισσότερες απολαυστικές ερμηνείες του ήταν αυτές που υποδυόταν τον πατέρα της Αλίκης Βουγιουκλάκης και Τζένης Καρέζης σε επιτυχημένες κωμωδίες της εποχής.
Η τελευταία μάλιστα του είχε και μεγάλη αδυναμία.
Είχε συνεργαστεί με όλα τα γνωστά ονόματα και αποτελεί έναν από τους πιο αξιαγάπητους συνεργάτες.
Ήταν πάντα άψογος, ήξερε τα λόγια του αυτολεξεί, ήταν συνεχώς πρόθυμος αλλά και ολίγον υπναράς, καθώς ήταν γνωστό πώς ανάμεσα στις σκηνές που γύριζαν, όταν είχε λίγο χρόνο, έπαιρνε και έναν υπνάκο.
Με καρδιά και θέληση μικρού παιδιού, ο Παπαγιαννόπουλος ήταν πάντα αξιολάτρευτος και έδινε μονίμως τον καλύτερό του εαυτό.
Με πρωταγωνιστικούς ή δευτερεύοντες ρόλους σε πάνω από 130 ταινίες, ο ίδιος κατόρθωνε να δίνει το προσωπικό του στίγμα στον κάθε ρόλο που αναλάμβανε.
Από τον ρόλο του καθηγητή στο Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο (1959) και στο Χτυποκάρδια στα θρανία (1963), στο ρόλο του γλυκύτατου υπερπροστατευτικού πατέρα στο Δεσποινίς Διευθυντής (1964), μέχρι τον υπάκουο και άβουλο σύζυγο στο Μια τρελή τρελή οικογένεια (1965) και φυσικά την απολαυστική και βαθειά συγκινητική του ερμηνεία στο Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται (1977), είναι πάντα απολαυστικός.
Κώστας Χατζηχρήστος
Ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς του παλιού κινηματογράφου που διέθετε μεγάλη κωμική φλέβα και αγαπήθηκε από μεγάλη μερίδα του κοινού.
Οι ρόλοι του απλού, λαϊκού και καθημερινού ανθρώπου που συνήθως έπαιζε, τον έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή, με τους θεατές να ταυτίζονται με αυτή του την εικόνα.
Ο ρόλος που τον έκανε ευρέως γνωστό είναι εκείνος του επαρχιώτη Θύμιου που αρχικά εφηύρε στο θεατρικό σανίδι και αργότερα μετέφερε και στο κινηματογραφικό πανί.
Ρόλος που είναι άρρηκτα συνυφασμένος με τον ξεχωριστό ηθοποιό, αποτέλεσε το alter ego του και εμφανίστηκε πολλές φορές κατά την διάρκεια της καριέρας του.
Με μια πληθώρα κινηματογραφικών εμφανίσεων, πρόσφερε απλόχερα το γέλιο στους θεατές, αντιμετωπίζοντάς τους πάντα με σεβασμό.
Υπήρξε Το Έξυπνο Πουλί (1961), Ο Σκληρός Άνδρας (1961), Ο καζανόβας (1963), ο Θαλασσόλυκος (1964), ο Απίθανος (1970) και φυσικά ο απόλυτος character Ζήκος Της Κακομοίρας (1963), καθώς επίσης αποτέλεσε και τον εύστροφο ψεύτικο αστυνομικό στο θρυλικό Ο Ηλίας του 16ου (1963).
Είτε σε cameo εμφανίσεις όπως στην Σοφερίνα (1964), είτε χωρίζοντας την προβολή που είχε διά του τέσσερα με τους Ηλιόπουλο, Βουτσά και Καραγιάννη στο Οι Κληρονόμοι (1964), πάντα μετέφερε τα καλύτερα στοιχεία του εαυτού του, χωρίς να κάνει εκπτώσεις.
Βασίλης Αυλωνίτης
Προχωράμε σε έναν επίσης πολύ αγαπημένο ηθοποιό.
Θεωρείται μάλιστα ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς και δικαίως.
Αξιαγάπητος και καταφερτζής, πάντα πέρναγε το δικό του.
Με το αστείο σουλούπι του και την σταθερή ήρεμη φωνή του, κατέκτησε τις καρδιές όλων.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον καλόκαρδο λατερνατζή Παυλάρα στο Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955), τον συμπονετικό μαέστρο στις Διπλοπενιές (1966), ή τον Σπανοβαγγελοδημήτρη Νικόλα του Νικόλα στην Σωφερίνα (1964).
Αν και είχε παίξει και σε αρκετές ταινίες δεύτερης διαλογής, καθώς και σε ορισμένες μελοδραματικές ταινίες της εποχής, ο ίδιος δεν έκανε ποτέ εκπτώσεις στο παίξιμό του.
Έχοντας συμπρωταγωνιστήσει πολλάκις με τους Γεωργία Βασιλειάδου και τον Νίκο Ρίζο, απέκτησαν μια έντονη δυναμική μεταξύ τους, την οποία μετέφεραν επιτυχημένα και στο θέατρο με μια σειρά παραστάσεων.
Οι τρεις τους πρωταγωνίστησαν από κοινού σε αρκετές ταινίες, ανάμεσά τους ήταν Το καρπουζάκι, Οι γαμπροί της Ευτυχίας (1962) και Ήταν όλοι τους κορόιδα (1964).
Η ταινία που έφερε τους τρεις κωμικούς ηθοποιούς σε πρώτο πλάνο ήταν η θρυλική ταινία Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός (1960), καθώς είχαν συναντηθεί και στον Θησαυρό του Μακαρίτη (1959), μία από τις καλύτερες κωμωδίες κατά την γνώμη μου.
Ακόμα και σε δεύτερους ρόλους, πάντα έκανε εντύπωση λόγω της ευγένειας που τον διακρίνει όπως στην συνομιλία που είχε με τον Δημήτρη Χορν ως δεσμοφύλακας στο Μια Ζωή την έχουμε (1958) και ως επιστήθιος φίλος και πρώην συνάδελφος του αμαξά Ορέστη Μακρή στο Το αμαξάκι (1957) του Ντίνου Δημόπουλου.
Γεωργία Βασιλειάδου
Η ωραιότερη άσχημη του ελληνικού κινηματογράφου.
Η ίδια εντελώς ακομπλεξάριστη συχνά αστειευόταν για το θέμα της εμφάνισης και είχε χαρακτηριστικά αναφέρει ότι σε αντίστοιχα καλλιστεία εκείνη θα στεφόταν Σταρ Ελλάς, ενώ η επίσης αγαπημένη Ταϋγέτη θα κατέληγε ως Μις Ελλάς.
Και η πραγματικότητα είναι ότι ουσιαστικά άσχημη δεν υπήρξε.
Ήταν απλώς ένα από τα ταλέντα της ως ηθοποιός το να δίνει αυτή την εντύπωση μέσα από το παίξιμό της.
Προσωπικά θεωρώ ότι μέσα από τις ερμηνείες της, εκτός από γέλιο, έβγαζε και μια πρωτοφανή ομορφιά, από αυτή που μόνο οι αυθεντικοί άνθρωποι μπορούν να βγάλουν.
Η μεγάλη ηθοποιός χαρακτηριζόταν από το χιούμορ και την απλότητά της.
Με μια όχι τόσο επιτυχημένη καριέρα ως τραγουδίστρια να έχει προηγηθεί και με την θερμή υποστήριξη της Σοφίας Βέμπο, η Βασιλειάδου πραγματοποίησε μια δεύτερη και πιο επιτυχημένη καριέρα ως ηθοποιός, όντας σε μεγαλύτερη ηλικία.
Υπήρξε η Ωραία των Αθηνών (1954), η Καφετζού (1956), η θεία από το Σικάγο (1957), η κυρά μας η μαμή (1958), η κυρία Δήμαρχος (1960), καθώς την απολαύσαμε και σε πλήθος άλλων κινηματογραφικών εμφανίσεων.
Μίμης Φωτόπουλος
Πολυτάλαντος καλλιτέχνης, καθώς είχε ασχοληθεί επίσης και με τον χώρο της ζωγραφικής, της γλυπτικής και ήταν παράλληλα συγγραφέας και ποιητής, ανάμεσα στις πολλές ιδιότητές του.
Με λαμπρή πορεία και πλούσιο κινηματογραφικό έργο, πρωταγωνίστησε σε 100 περίπου ταινίες.
Αποτέλεσε τον πιο εμπορικό ηθοποιό στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και για αυτό το λόγο ήταν ο πρώτος ηθοποιός που υπέγραψε συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με την Φίνος Φιλμ.
Υπήρξε ο αλητάκος ταξιτζής στο Σοφεράκι (1953), ήταν ο αόμματος στην Κάλπικη λίρα (1955) και ο μακαρίτης Περικλής που θέλει να βάλει στον σωστό δρόμο τα μέλη της οικογενείας του, έστω και από ψηλά, στο Ο Ουρανοκατέβατος (1965).
Άλλες αγαπημένες ταινίες που τον θυμόμαστε να δίνει έξοχες ερμηνείες είναι Ο Φανούρης και το σόι του (1957) και Ο Θόδωρος και το δίκαννο (1962).
Αν και αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς, στην πραγματικότητα ήταν ένα βαθειά μελαγχολικό άτομο.
Νίκος Σταυρίδης
Ταλαντούχος κωμικός ηθοποιός με μια τυπική μανιέρα που τον καθιέρωσε στην συνείδηση του κοινού και μπήκε εύκολα στις καρδιές τους.
Συνήθως σε ρόλους γκρινιάρη, οι καλύτερες στιγμές του ήταν όταν εκείνος νευρίαζε, κάνοντας παράλληλα τους χαρακτηριστικούς μορφασμούς του.
Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο έγινε με την κωμωδία Έλα στον θείο (1950) του Νίκου Τσιφόρου και η συνεργασία τους συνεχίστηκε και σε πολλές ακόμα ταινίες.
Ακολούθησαν το Η φτώχεια θέλει καλοπέραση (1957), όπου αναζητούσε εργασία παρέα με τον Γιάννη Γκιωνάκη, το Δουλειές με φούντες (1959) σε ρόλο αφελή επαρχιώτη και το Φτωχαδάκια και Λεφτάδες (1961) μεταξύ άλλων.
Ήταν ο αυταρχικός θείος της Άννας Φόνσου στο Διαβόλου Κάλτσα (1961), υπήρξε επίσης ένας από τους κορυφαίους 7 κωμικούς στο Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα (1960), καθώς εξαιρετικές ερμηνείες έδωσε και στα Ευτυχώς τρελάθηκα (1961), Τρίτη και 13 (1963).
Ο πιο χαρακτηριστικός ρόλος της καριέρας του όμως ήταν αυτός του παθολογικά ζηλιάρη συζύγου της Μάρως Κοντού στα Κίτρινα Γάντια (1960).
Ιστορική η σκηνή στο καφενείο, όπου προσπαθεί να συνεννοηθεί με έναν ξεκαρδιστικό Γιάννη Γκιωνάκη.
Δέσποινα Στυλιανοπούλου
Η μεγάλη μου αδυναμία.
Αυτό το παιδικό βλέμμα, η τσαχπίνικη διάθεση, το μπρίο, η κελαηδιστή φωνή, νομίζω ότι μας έχει κερδίσει όλους.
Κάποιες φορές σε ρόλο αφελούς κοριτσιού και άλλες σε τσαούσας γυναίκας που δεν σηκώνει και πολλά πολλά, η Στυλιανοπούλου πάντα έβγαζε γέλιο.
Καθιερώθηκε μέσα από τους ρόλους οικιακής βοηθού, στους οποίους αγαπήθηκε δεόντως σαν το απλό λαϊκό κορίτσι.
Είχε και έχει ένα μοναδικό χάρισμα, καθώς από την φυσιογνωμία της κιόλας, υποδηλώνεται η στόφα κωμικής ηθοποιού που διαθέτει.
Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 50 ταινίες την δεκαετία του ’60 έως τις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε το 1960 με την ταινία Ο ξένος της Νύχτας, ενώ οι παρατηρητικοί θα έχουν προσέξει ένα μελαχρινό φρέσκο κορίτσι ανάμεσα στις φίλες της Αλίκης στην σεκάνς του χορού στο Η Αλίκη στο Ναυτικό (1961).
Ξεκίνησε με μικρούς ρόλους, ως Ασημίνα στο Κόσμος και κοσμάκης (1964) ως σεμνή Φανή στον Εξυπνάκια (1966) και είχε επίσης βοηθητικούς ρόλους σε μεγάλες εμπορικές επιτυχίες όπως Το πιο λαμπρό αστέρι (1967), Ο γεροντοκόρος (1967), Ένας μάγκας στα σαλόνια (1969), Φουκαράδες και Λεφτάδες (1970).
Απέκτησε όμως και πρωταγωνιστικός ρόλους στην Η Αρχόντισσα της κουζίνας, στο Ο Νάνος και οι 7 χιονάτες, έγινε Η ταξιτζού, Η προεδρίνα, Η εφοπλιστίνα, Δουλικό αμέσου δράσεως και Απ’τα’αλλώνια στα σαλόνια, κατέληξε ως Ένα αγόρι αλλιώτικο από τα άλλα.
Από τις καλύτερες στιγμές της αποτέλεσε η μικρή συμμετοχή της στο Ο τρελός τα χει 400.
Ποιος δεν λύθηκε στα γέλια, βλέποντάς την να ωρύεται και να αναφωνεί αγανακτισμένη στα αφεντικά της: «Μην δείτε και σας θίξουν έναν τρελό, αδυναμία τους έχετε».
Επίσης, η ξεκαρδιστική τηλεφωνική συνομιλία της με τον Νίκο Ρίζο στο Ο Γίγας της κυψέλης (1968), με τους βαθιούς αναστεναγμούς, έχει μείνει στην ιστορία ως μία από τις αστειότερες σκηνές.
Θανάσης Βέγγος
Αυθεντικός, αληθινός και πάνω από όλα ο καλός μας άνθρωπος.
Έχοντας αφήσει ένα πλούσιο έργο για να μας συντροφεύει, ο αγαπημένος μας Θανάσης θα ζήσει και εκείνος αιώνια μέσα από αυτό.
Ξεκινώντας με μικρούς ρόλους σε σημαντικές ελληνικές ταινίες όπως Κυριακάτικο Ξύπνημα, Μαγική πόλις, Ο Δράκος, Το κορίτσι με τα μαύρα, ο Ηλίας του 16ου , Ποτέ την Κυριακή, καθιερώθηκε και στην συνέχεια συνέχισε με πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ταυτίστηκε με την εικόνα του μέσου λαϊκού ανθρώπου, του βιοπαλαιστή που αγωνίζεται διαρκώς για το καλύτερο.
Έχοντας ως όραμα το να προσφέρει ανιδιοτελώς το γέλιο στους θεατές, ίδρυσε την δική του εταιρεία παραγωγής, δημιουργώντας ταινίες έτσι ακριβώς όπως τις ήθελε εκείνος, μετέχοντας αρκετές φορές και στην σκηνοθεσία.
Αφοσιώθηκε για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο στον ρόλο του ατζαμή πράκτορα Θ.Β.
Οι ταινίες του χαρακτηριζόντουσαν από σουρεαλισμό και αυτοσχεδιασμό.
Κυριότερα δείγματα αυτών είναι: Τρελός παλαβός και Βέγγος, Φανερός Πράκτωρ 000, Δόκτωρ Ζι-Βέγγος, Ποιος Θανάσης;, Θου-Βου: Φαλακρός πράκτωρ, Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές κ.α.
Στη συνέχεια ξεκίνησε μια δεύτερη καριέρα για εκείνον, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει.
Ο Ντίνος Κατσουρίδης του προσέφερε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση; και εκείνος κέρδισε βραβείο α΄ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Την επόμενη φορά έλαβε την ίδια διάκριση για το Θανάση πάρε το όπλο σου και το 1993 παρέλαβε τιμητικό βραβείο στο φεστιβάλ για το συνολικό έργο του.
Ο Παντελής Βούλγαρης ήταν αυτό που του προσέφερε ρόλους με τους οποίους μας συγκίνησε.
Το Ήσυχες μέρες του Αυγούστου (1992), την συγκλονιστική του ερμηνεία στην δεύτερη ιστορία με τίτλο Η τελευταία νανόχηνα του Όλα είναι δρόμος (1998), και την ανατριχιαστική ολιγόλεπτη ερμηνεία του στο Ψυχή Βαθειά (2008).
Επίσης πρωταγωνίστησε στο Βλέμμα του Οδυσσέα (1995) του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Στο μυαλό μας έχει μείνει περισσότερο χαραγμένος ως ο αεικίνητος και έτοιμος για όλα Θανάσης στις κωμωδίες της τότε εποχής.
Ανήκει και αυτός με την σειρά του στο πάνθεον αυτών των μεγάλων καλλιτεχνών που μας χάρισαν απλόχερα γενναίες δόσεις του αστείρευτου ταλέντου τους.
Νάσος Κυριακίδης.
