Μετά το 1ο Μέρος και το 2ο Μέρος, ολοκληρώνουμε
το αφιέρωμα με ένα φιλμ, που αποτελεί την μοναδική ταινία τρόμου του
παλιού ελληνικού σινεμά.
Δεν αποτελεί υπερβολή μάλιστα, το να το χαρακτηρίσουμε ως αριστούργημα.
Ο εφιάλτης (1961)
Ο ψυχολογικός τρόμος που δημιουργεί ο Ερρίκος Ανδρέου ήταν πρωτόγνωρος για τα ελληνικά δεδομένα.
Ο Νίκος Σιδεράς την τοποθέτησε μάλιστα στην 2η θέση στο Top 10 Greek Horror στο Horrorant.
Κεντρική ηρωίδα είναι η Άννα Μαργκό (Βούλα Χαριλάου), μια κοπέλα που έχει έρθει σε ρήξη με την οικογένειά της.
Όταν ο βαθύπλουτος πατέρας της απεβίωσε, άφησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στην μοναχοκόρη του Άννα, αφήνοντας στην σύζυγό του, Λίλα Μαργκό (Αθηνά Μιχαηλίδου) και στον γιό του, Αλέξανδρο (Θανάσης Μυλωνάς) μια πολύ μικρή χρηματική αντιστοιχία.
Λόγω της προστριβής τους, η Άννα μένει μόνιμα σε ξενοδοχείο.
Ένα μυστήριο μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα θα έρθει να ταράξει την ηρεμία της κοπέλας.
Στην άλλη γραμμή είναι η Εύη Λινάρδου που απευθύνεται σε εκείνη με τρόπο προσβλητικό.
Το αινιγματικό τηλεφώνημα σε συνδυασμό με την έλλειψη χρηματικού ποσού που αντιλαμβάνεται ετεροχρονισμένα, θα την οδηγήσουν στο να στραφεί για βοήθεια στον φίλο και δικηγόρο της οικογένειας, Τώνη Καρζή (Μιχάλης Νικολινάκος).
Θα του ζητήσει να εντοπίσει αυτήν την γυναίκα που ισχυρίζεται πώς είναι παλιά της φίλη και τον παρακαλεί να την διαβεβαιώσει ότι δεν πρόκειται να ενοχληθεί ξανά.
Η έρευνα του ευυπόληπτου δικηγόρου ξεκινά από τον ζωγράφο Μπάμπη Φωκά (Σταύρος Ξενίδης) και τον περιθωριακό φωτογράφο Βαλεντίνο (Ζαννίνο), με τους οποίος φαίνεται ότι η Λινάρδου έχει συνεργαστεί ως μοντέλο.
Προσπαθεί να συλλέξει πληροφορίες για την νεαρή κοπέλα και να την εντοπίσει, έτσι ώστε να μάθει τα κίνητρα που την οδηγούν στον εκφοβισμό που πραγματοποιεί στην Άννα.
Στην πορεία μαθαίνει ότι η Εύη Λινάρδου είναι η πρώην σύζυγος του Αλέξανδρου, αδελφού της Άννας.
Ο γάμος τους έληξε άδοξα, αφήνοντας και τους δύο βαθύτατα πληγωμένους.
Το όνομα της παλιάς της φίλης φαίνεται ότι η Άννα είχε περιστασιακά ξεχάσει.
Συγκεκριμένα πρόκειται για παιδική της φίλη που μέσω της Άννας γνώρισε τον Αλέξανδρο.
Η Εύη Λινάρδου πλέον δημιουργεί μια εικόνα βαθύτατα πληγωμένης γυναίκας, που παίζει με τις ζωές των άλλων.
Μέσω ξαφνικών τηλεφωνημάτων αποκαλύπτει αρνητικές πτυχές των ηρώων που είναι άγνωστες στους υπολοίπους, περνώντας παράλληλα μια διαβολική ευχαρίστηση από την οδύνη που τους προκαλεί.
Ξεπερνά το όριο όμως, αφού διαπράττει στυγερά εγκλήματα, δολοφονώντας τα θύματά της με ένα ψαλίδι.
Πρώτος κατά σειρά έρχεται ο Αλέξανδρος και στην συνέχεια ο φωτογράφος Βαλεντίνο.
Η σκοτεινή φιγούρα της ψυχοπαθής δολοφόνου δεν αποκαλύπτεται, αλλά ο Τώνη βρίσκεται στα ίχνη της.
Όταν επιτέλους συναντά την Εύη Λινάρδου (Ντέπη Μαρτίνη), προς μεγάλη του έκπληξη καταλήγει ότι η γυναίκα δεν έχει ουδεμία ανάμιξη με τους φόνους.
Τότε αποκαλύπτεται η ψυχασθένεια της Άννας, αφού εκείνη βρίσκεται πίσω από την μορφή της μυστηριώδους γυναίκας, καθώς δημιουργεί μια δεύτερη προσωπικότητα χρησιμοποιώντας το όνομα της παλιάς της φίλης.
Όπως η νεκρή μητέρα του Norman στο Psycho (1960) έγινε το alter ego του, έτσι αντίστοιχα έγινε και η προσωπικότητα της Εύης Λινάρδου έγινε για την Άννα Μαργκό.
Στην δική της περίπτωση, ήταν η παλιά της φίλη αυτή που την επηρέασε περισσότερο από τον καθένα, σε βαθμό να χάσει τον εαυτό της.
Η κοινωνικότητα, η χαρούμενη διάθεση και η απαράμιλλη ομορφιά της Εύης, ήταν ορισμένα από τα στοιχεία που έκαναν την Άννα να την ζηλεύει αθεράπευτα.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά ήταν όλα όσα η Άννα δεν είχε ή τουλάχιστον έτσι θεωρούσε, με αποτέλεσμα εκείνη να φθονεί την κάποτε καλύτερή της φίλη.
Μέσω αυτής επίσης προβάλλει τα δικά της απωθημένα.
Φανερώνεται επίσης ότι έχει αναπτύξει νοσηρά συναισθήματα.
Μισεί τον εαυτό της, τον υποβιβάζει διαρκώς και τα συμπλέγματα κατωτερότητας που έχει μοιάζουν άλυτα.
Εν μέρει έχει οδηγηθεί σε αυτή την κατάσταση, εξ αιτίας της αδιαφορίας των γονιών, του αδελφού, των φίλων της.
Περνούσε πάντα απαρατήρητη και κανείς δεν την αποδέχτηκε για αυτό που ήταν.
Μετατρέπεται η ίδια στην επικοινωνιακή φίλη της, που αρέσκεται στο να ταπεινώνει την Άννα, καθώς κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Η δεύτερη προσωπικότητα που αναπτύσσει παράλληλα, γίνεται επικίνδυνη, αφού αντλεί από το συσσωρευμένο μίσος που υπάρχει μέσα της και εκδικείται όποιον δεν μπόρεσε να την αγαπήσει.
Ο δικηγόρος Τώνη είναι ο μόνος που γοητεύεται από τα στοιχεία του χαρακτήρα της Άννας, η ίδια όμως τον απωθεί συστηματικά.
Δεν φανταζόταν ότι η όλη ιστορία αποτελεί απόκτημα της φαντασίας μιας ψυχοπαθούς γυναίκας, η οποία μπήκε για να ταράξει την ζωή του.
Παρόλα αυτά ο ίδιος φαίνεται πρόθυμος να την βοηθήσει και να σταθεί δίπλα της, μέχρι εκεί που η ίδια τον έχει ανάγκη.
Η ίδια όμως, δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει την αρρωστημένη κατάστασή της, δηλώνοντας μάλιστα χαρακτηριστικά ότι εκείνη απλώς ακούμπησε τα θύματά της με ένα ψαλίδι, απλά αυτοί είχαν πολύ ευαίσθητη επιδερμίδα…
Ο μαγικός της καθρέπτης αντικατοπτρίζει τις μορφές των θυμάτων της και εκείνη τους δίνει αυτό που θεωρεί ότι αξίζουν, τον θάνατο.
35 χρόνια πριν τα απειλητικά του Ghostface αναστατώσουν την ζωή εφήβων κοριτσιών του Woodsboro στο Scream (1996), υπήρξαν τα κακεντρεχή τηλεφωνήματα της Εύης Λινάρδου στον Εφιάλτη.
Όλοι δέχονται τις κακόβουλες κλήσεις της.
Η μητέρα Μαργκό, ο Αλέξανδρος, ο Τώνη, ο Βαλεντίνο, καθώς και η σύζυγος του ζωγράφου Φωκά, η οποία κρατώντας τον βρέφος ηλικίας 6 μηνών στην αγκαλιά της, γλύτωσε οριακά την επίθεση της μανιακής γυναίκας.
Ο Ερρίκος Ανδρέου σε ηλικία των 23 ετών δημιουργεί την πρώτη δουλειά του, σε σενάριο επίσης δικό του.
Η σκηνοθετική του ματιά αρκετές φορές εντυπωσιάζει με τις γωνίες λήψης που επιλέγει που είναι ιδιαίτερα καινοτόμες για την εποχή.
Από τους πρωτοποριακούς τίτλους της αρχής, μέχρι το ανατριχιαστικό φινάλε, η ταινία έχει μια αισθητική που θυμίζει έντονα την κινηματογράφηση του Hitchcock.
Αυτό φανερώνεται μέσα από τις σκηνές στην έπαυλη και φυσικά από τον τρόπο που παρουσιάζεται η ψυχοσύνθεση των ηρώων.
Η μεγάλη ξύλινη σκάλα στο αρχοντικό παίζει σημαντικό ρόλο για την πλοκή, όπως και στις ταινίες του Hitchcock, που πάντα αποτελούσαν σημαντικό στοιχείο για την εξέλιξη της ιστορίας.
Αρχικά βλέπουμε τον Αλέξανδρο κρατώντας πατερίτσες να προσπαθεί να της ανέβει, την μητέρα του να ανεβαίνει ψάχνοντας εκείνον στο θεόρατο σπίτι, στην συνέχεια παρακολουθούμε τα αργά βήματα της δολοφόνου και τέλος την δολοφονία του Αλέξανδρου πάνω σε αυτές σε μια πραγματικά περίτεχνα γυρισμένη σκηνή.
Ο Μίμης Πλέσσας στην μουσική μας δίνει ανατριχίλες και οι βροντές-καταιγίδες που ακούγονται καθόλη την διάρκεια παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτό.
Εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία από τον Αριστείδη Καρύδη-Fuchs.
Επίσης στην ταινία παρουσιάζονται ακόμα και σημαντικά οπτικά εφέ.
Η Βούλα Χαριλάου ως γυναίκα με διχασμένη προσωπικότητα πραγματοποιεί μια ανεπανάληπτη ερμηνεία, καθώς γίνεται η ίδια ο ρόλος.
Ως Άννα Μαργκό διαθέτει μια έμφυτη κομψότητα, καθώς επίσης βγάζει μια ευγένεια και μια ευαισθησία μέσα από το χαμηλό προφίλ που διατηρεί.
Ως αποτέλεσμα γίνεται αυτόματα συμπαθής και ο θεατής συμπάσχει μαζί της.
Η ηρωίδα της είναι αποστασιοποιημένη συναισθηματικά και αυτό δικαιολογείται πλήρως λόγω των καταστάσεων που έχουν προηγηθεί.
Στο ρόλο της παρανοϊκής γυναίκας γίνεται πολύ τρομακτική, με την σκηνή του φινάλε να φανερώνει το μεγάλο υποκριτικό της ταλέντο.
Σίγουρα αποτελεί μία από τις πιο αδικημένες ηθοποιούς της εποχής, καθώς το ταλέντο της δεν αναγνωρίστηκε όπως θα έπρεπε και ως εκ τούτου δεν της προτάθηκαν ρόλοι που θα της επέτρεπαν να φτάσει στα ίδια ερμηνευτικά επίπεδα.
Εκθαμβωτικά όμορφη η Ντέπη Μαρτίνη, η οποία λάμπει.
Διαθέτει σπάνια και εκτυφλωτική ομορφιά, χωρίς υπερβολή.
Έχει επίσης τον αέρα μεγάλων χολιγουντιανών σταρ της εποχής.
Μοιάζει απόλυτα με ηρωίδα των ταινιών του Χίτσκοκ.
Θυμίζει μια μίξη των Lana Turner και Grace Kelly, χωρίς να διαθέτει την αθωότητα της τελευταίας.
Μοιάζει περισσότερο επικίνδυνη, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα σαγηνευτική.
Σίγουρα ο μεγάλος Hitchcock θα την συμπεριελάμβανε σε κάποια ταινία του αν ήξερε την ύπαρξή της.
Η παρουσία της Αθηνάς Μιχαηλίδου δένει ιδανικά στο ρόλο της μητέρας, με την ηθοποιό να δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία.
Από την εικόνα της ψυχρής γυναίκας και ξεπεσμένης αριστοκράτισσας, καταλήγει στην τραγική φιγούρα της μητέρας που κυριολεκτικά χάνει και τα δύο παιδιά της, τον Αλέξανδρου λόγω του θανάτου του και την Άννας λόγω της παραφροσύνης.
Απέσπασε μάλιστα και βραβείο β΄ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ο Μιχάλης Νικολινάκος διαθέτει κύρος με το ψηλό του ανάστημα και τον παρακολουθούμε με ενδιαφέρον καθώς ξετυλίγει το νήμα της ιστορίας.
Ο Θανάσης Μυλωνάς είναι ικανοποιητικός ως Αλέξανδρος που έχει ασθενήσει.
Οι μορφές των Σταύρου Ξενίδη στο ρόλο του ζωγράφου και Δημήτρη Νικολαΐδη στο ρόλο του θείου της πραγματικής Εύης και ιδιοκτήτη του νυχτερινού κέντρου «Αράχνη», λειτουργούν θετικά για την ταινία.
Η ερμηνευτική βαρύτητα που προσφέρουν σε αυτή την σκοτεινή υπόθεση, δένει αρμονικά.
Η φωνή της Κία Μπόζου ως Εύη Λινάρδου στα τηλεφωνήματα που πραγματοποιούνται είναι σχεδόν ανατριχιαστική.
Μικρή συμμετοχή έχει και η Κατερίνα Γώγου στο ρόλο της υπηρέτριας στο πατρικό της Άννας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία έλαβε τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νέου Δελχί.
Νάσος Κυριακίδης.
Δεν αποτελεί υπερβολή μάλιστα, το να το χαρακτηρίσουμε ως αριστούργημα.
Ο εφιάλτης (1961)
Ο ψυχολογικός τρόμος που δημιουργεί ο Ερρίκος Ανδρέου ήταν πρωτόγνωρος για τα ελληνικά δεδομένα.
Ο Νίκος Σιδεράς την τοποθέτησε μάλιστα στην 2η θέση στο Top 10 Greek Horror στο Horrorant.
Κεντρική ηρωίδα είναι η Άννα Μαργκό (Βούλα Χαριλάου), μια κοπέλα που έχει έρθει σε ρήξη με την οικογένειά της.
Όταν ο βαθύπλουτος πατέρας της απεβίωσε, άφησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στην μοναχοκόρη του Άννα, αφήνοντας στην σύζυγό του, Λίλα Μαργκό (Αθηνά Μιχαηλίδου) και στον γιό του, Αλέξανδρο (Θανάσης Μυλωνάς) μια πολύ μικρή χρηματική αντιστοιχία.
Λόγω της προστριβής τους, η Άννα μένει μόνιμα σε ξενοδοχείο.
Ένα μυστήριο μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα θα έρθει να ταράξει την ηρεμία της κοπέλας.
Στην άλλη γραμμή είναι η Εύη Λινάρδου που απευθύνεται σε εκείνη με τρόπο προσβλητικό.
Το αινιγματικό τηλεφώνημα σε συνδυασμό με την έλλειψη χρηματικού ποσού που αντιλαμβάνεται ετεροχρονισμένα, θα την οδηγήσουν στο να στραφεί για βοήθεια στον φίλο και δικηγόρο της οικογένειας, Τώνη Καρζή (Μιχάλης Νικολινάκος).
Θα του ζητήσει να εντοπίσει αυτήν την γυναίκα που ισχυρίζεται πώς είναι παλιά της φίλη και τον παρακαλεί να την διαβεβαιώσει ότι δεν πρόκειται να ενοχληθεί ξανά.
Η έρευνα του ευυπόληπτου δικηγόρου ξεκινά από τον ζωγράφο Μπάμπη Φωκά (Σταύρος Ξενίδης) και τον περιθωριακό φωτογράφο Βαλεντίνο (Ζαννίνο), με τους οποίος φαίνεται ότι η Λινάρδου έχει συνεργαστεί ως μοντέλο.
Προσπαθεί να συλλέξει πληροφορίες για την νεαρή κοπέλα και να την εντοπίσει, έτσι ώστε να μάθει τα κίνητρα που την οδηγούν στον εκφοβισμό που πραγματοποιεί στην Άννα.
Στην πορεία μαθαίνει ότι η Εύη Λινάρδου είναι η πρώην σύζυγος του Αλέξανδρου, αδελφού της Άννας.
Ο γάμος τους έληξε άδοξα, αφήνοντας και τους δύο βαθύτατα πληγωμένους.
Το όνομα της παλιάς της φίλης φαίνεται ότι η Άννα είχε περιστασιακά ξεχάσει.
Συγκεκριμένα πρόκειται για παιδική της φίλη που μέσω της Άννας γνώρισε τον Αλέξανδρο.
Η Εύη Λινάρδου πλέον δημιουργεί μια εικόνα βαθύτατα πληγωμένης γυναίκας, που παίζει με τις ζωές των άλλων.
Μέσω ξαφνικών τηλεφωνημάτων αποκαλύπτει αρνητικές πτυχές των ηρώων που είναι άγνωστες στους υπολοίπους, περνώντας παράλληλα μια διαβολική ευχαρίστηση από την οδύνη που τους προκαλεί.
Ξεπερνά το όριο όμως, αφού διαπράττει στυγερά εγκλήματα, δολοφονώντας τα θύματά της με ένα ψαλίδι.
Πρώτος κατά σειρά έρχεται ο Αλέξανδρος και στην συνέχεια ο φωτογράφος Βαλεντίνο.
Η σκοτεινή φιγούρα της ψυχοπαθής δολοφόνου δεν αποκαλύπτεται, αλλά ο Τώνη βρίσκεται στα ίχνη της.
Όταν επιτέλους συναντά την Εύη Λινάρδου (Ντέπη Μαρτίνη), προς μεγάλη του έκπληξη καταλήγει ότι η γυναίκα δεν έχει ουδεμία ανάμιξη με τους φόνους.
Τότε αποκαλύπτεται η ψυχασθένεια της Άννας, αφού εκείνη βρίσκεται πίσω από την μορφή της μυστηριώδους γυναίκας, καθώς δημιουργεί μια δεύτερη προσωπικότητα χρησιμοποιώντας το όνομα της παλιάς της φίλης.
Όπως η νεκρή μητέρα του Norman στο Psycho (1960) έγινε το alter ego του, έτσι αντίστοιχα έγινε και η προσωπικότητα της Εύης Λινάρδου έγινε για την Άννα Μαργκό.
Στην δική της περίπτωση, ήταν η παλιά της φίλη αυτή που την επηρέασε περισσότερο από τον καθένα, σε βαθμό να χάσει τον εαυτό της.
Η κοινωνικότητα, η χαρούμενη διάθεση και η απαράμιλλη ομορφιά της Εύης, ήταν ορισμένα από τα στοιχεία που έκαναν την Άννα να την ζηλεύει αθεράπευτα.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά ήταν όλα όσα η Άννα δεν είχε ή τουλάχιστον έτσι θεωρούσε, με αποτέλεσμα εκείνη να φθονεί την κάποτε καλύτερή της φίλη.
Μέσω αυτής επίσης προβάλλει τα δικά της απωθημένα.
Φανερώνεται επίσης ότι έχει αναπτύξει νοσηρά συναισθήματα.
Μισεί τον εαυτό της, τον υποβιβάζει διαρκώς και τα συμπλέγματα κατωτερότητας που έχει μοιάζουν άλυτα.
Εν μέρει έχει οδηγηθεί σε αυτή την κατάσταση, εξ αιτίας της αδιαφορίας των γονιών, του αδελφού, των φίλων της.
Περνούσε πάντα απαρατήρητη και κανείς δεν την αποδέχτηκε για αυτό που ήταν.
Μετατρέπεται η ίδια στην επικοινωνιακή φίλη της, που αρέσκεται στο να ταπεινώνει την Άννα, καθώς κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Η δεύτερη προσωπικότητα που αναπτύσσει παράλληλα, γίνεται επικίνδυνη, αφού αντλεί από το συσσωρευμένο μίσος που υπάρχει μέσα της και εκδικείται όποιον δεν μπόρεσε να την αγαπήσει.
Ο δικηγόρος Τώνη είναι ο μόνος που γοητεύεται από τα στοιχεία του χαρακτήρα της Άννας, η ίδια όμως τον απωθεί συστηματικά.
Δεν φανταζόταν ότι η όλη ιστορία αποτελεί απόκτημα της φαντασίας μιας ψυχοπαθούς γυναίκας, η οποία μπήκε για να ταράξει την ζωή του.
Παρόλα αυτά ο ίδιος φαίνεται πρόθυμος να την βοηθήσει και να σταθεί δίπλα της, μέχρι εκεί που η ίδια τον έχει ανάγκη.
Η ίδια όμως, δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει την αρρωστημένη κατάστασή της, δηλώνοντας μάλιστα χαρακτηριστικά ότι εκείνη απλώς ακούμπησε τα θύματά της με ένα ψαλίδι, απλά αυτοί είχαν πολύ ευαίσθητη επιδερμίδα…
Ο μαγικός της καθρέπτης αντικατοπτρίζει τις μορφές των θυμάτων της και εκείνη τους δίνει αυτό που θεωρεί ότι αξίζουν, τον θάνατο.
35 χρόνια πριν τα απειλητικά του Ghostface αναστατώσουν την ζωή εφήβων κοριτσιών του Woodsboro στο Scream (1996), υπήρξαν τα κακεντρεχή τηλεφωνήματα της Εύης Λινάρδου στον Εφιάλτη.
Όλοι δέχονται τις κακόβουλες κλήσεις της.
Η μητέρα Μαργκό, ο Αλέξανδρος, ο Τώνη, ο Βαλεντίνο, καθώς και η σύζυγος του ζωγράφου Φωκά, η οποία κρατώντας τον βρέφος ηλικίας 6 μηνών στην αγκαλιά της, γλύτωσε οριακά την επίθεση της μανιακής γυναίκας.
Ο Ερρίκος Ανδρέου σε ηλικία των 23 ετών δημιουργεί την πρώτη δουλειά του, σε σενάριο επίσης δικό του.
Η σκηνοθετική του ματιά αρκετές φορές εντυπωσιάζει με τις γωνίες λήψης που επιλέγει που είναι ιδιαίτερα καινοτόμες για την εποχή.
Από τους πρωτοποριακούς τίτλους της αρχής, μέχρι το ανατριχιαστικό φινάλε, η ταινία έχει μια αισθητική που θυμίζει έντονα την κινηματογράφηση του Hitchcock.
Αυτό φανερώνεται μέσα από τις σκηνές στην έπαυλη και φυσικά από τον τρόπο που παρουσιάζεται η ψυχοσύνθεση των ηρώων.
Η μεγάλη ξύλινη σκάλα στο αρχοντικό παίζει σημαντικό ρόλο για την πλοκή, όπως και στις ταινίες του Hitchcock, που πάντα αποτελούσαν σημαντικό στοιχείο για την εξέλιξη της ιστορίας.
Αρχικά βλέπουμε τον Αλέξανδρο κρατώντας πατερίτσες να προσπαθεί να της ανέβει, την μητέρα του να ανεβαίνει ψάχνοντας εκείνον στο θεόρατο σπίτι, στην συνέχεια παρακολουθούμε τα αργά βήματα της δολοφόνου και τέλος την δολοφονία του Αλέξανδρου πάνω σε αυτές σε μια πραγματικά περίτεχνα γυρισμένη σκηνή.
Ο Μίμης Πλέσσας στην μουσική μας δίνει ανατριχίλες και οι βροντές-καταιγίδες που ακούγονται καθόλη την διάρκεια παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτό.
Εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία από τον Αριστείδη Καρύδη-Fuchs.
Επίσης στην ταινία παρουσιάζονται ακόμα και σημαντικά οπτικά εφέ.
Η Βούλα Χαριλάου ως γυναίκα με διχασμένη προσωπικότητα πραγματοποιεί μια ανεπανάληπτη ερμηνεία, καθώς γίνεται η ίδια ο ρόλος.
Ως Άννα Μαργκό διαθέτει μια έμφυτη κομψότητα, καθώς επίσης βγάζει μια ευγένεια και μια ευαισθησία μέσα από το χαμηλό προφίλ που διατηρεί.
Ως αποτέλεσμα γίνεται αυτόματα συμπαθής και ο θεατής συμπάσχει μαζί της.
Η ηρωίδα της είναι αποστασιοποιημένη συναισθηματικά και αυτό δικαιολογείται πλήρως λόγω των καταστάσεων που έχουν προηγηθεί.
Στο ρόλο της παρανοϊκής γυναίκας γίνεται πολύ τρομακτική, με την σκηνή του φινάλε να φανερώνει το μεγάλο υποκριτικό της ταλέντο.
Σίγουρα αποτελεί μία από τις πιο αδικημένες ηθοποιούς της εποχής, καθώς το ταλέντο της δεν αναγνωρίστηκε όπως θα έπρεπε και ως εκ τούτου δεν της προτάθηκαν ρόλοι που θα της επέτρεπαν να φτάσει στα ίδια ερμηνευτικά επίπεδα.
Εκθαμβωτικά όμορφη η Ντέπη Μαρτίνη, η οποία λάμπει.
Διαθέτει σπάνια και εκτυφλωτική ομορφιά, χωρίς υπερβολή.
Έχει επίσης τον αέρα μεγάλων χολιγουντιανών σταρ της εποχής.
Μοιάζει απόλυτα με ηρωίδα των ταινιών του Χίτσκοκ.
Θυμίζει μια μίξη των Lana Turner και Grace Kelly, χωρίς να διαθέτει την αθωότητα της τελευταίας.
Μοιάζει περισσότερο επικίνδυνη, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα σαγηνευτική.
Σίγουρα ο μεγάλος Hitchcock θα την συμπεριελάμβανε σε κάποια ταινία του αν ήξερε την ύπαρξή της.
Η παρουσία της Αθηνάς Μιχαηλίδου δένει ιδανικά στο ρόλο της μητέρας, με την ηθοποιό να δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία.
Από την εικόνα της ψυχρής γυναίκας και ξεπεσμένης αριστοκράτισσας, καταλήγει στην τραγική φιγούρα της μητέρας που κυριολεκτικά χάνει και τα δύο παιδιά της, τον Αλέξανδρου λόγω του θανάτου του και την Άννας λόγω της παραφροσύνης.
Απέσπασε μάλιστα και βραβείο β΄ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ο Μιχάλης Νικολινάκος διαθέτει κύρος με το ψηλό του ανάστημα και τον παρακολουθούμε με ενδιαφέρον καθώς ξετυλίγει το νήμα της ιστορίας.
Ο Θανάσης Μυλωνάς είναι ικανοποιητικός ως Αλέξανδρος που έχει ασθενήσει.
Οι μορφές των Σταύρου Ξενίδη στο ρόλο του ζωγράφου και Δημήτρη Νικολαΐδη στο ρόλο του θείου της πραγματικής Εύης και ιδιοκτήτη του νυχτερινού κέντρου «Αράχνη», λειτουργούν θετικά για την ταινία.
Η ερμηνευτική βαρύτητα που προσφέρουν σε αυτή την σκοτεινή υπόθεση, δένει αρμονικά.
Η φωνή της Κία Μπόζου ως Εύη Λινάρδου στα τηλεφωνήματα που πραγματοποιούνται είναι σχεδόν ανατριχιαστική.
Μικρή συμμετοχή έχει και η Κατερίνα Γώγου στο ρόλο της υπηρέτριας στο πατρικό της Άννας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία έλαβε τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νέου Δελχί.
Νάσος Κυριακίδης.
1.jpg)
