Ο τρόπος που ταυτίζονται κάποιοι αιρετικοί σκηνοθέτες, όπως ο Robert Rodriguez, με τις ταινίες που δημιουργούν είναι κάτι που ανέκαθεν με εντυπωσίαζε.
Κατά κάποιο τρόπο, εάν πεις κάτι αρνητικό για ένα έργο του συγκεκριμένου σκηνοθέτη είναι σαν να προσβάλεις ολόκληρη την φιλμογραφία του ή ακόμα χειρότερα την περσόνα που έχει ο ίδιος καθιερώσει για τον εαυτό του.
Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που κάποιοι θα υποστηρίξουν πως «απλά δεν μπορείς να "καταλάβεις" αυτόν τον σκηνοθέτη», άσχετα με το εάν εσύ γνωρίζεις πολύ καλύτερα τί εστί cult Αμερικάνικος κινηματογράφος της δεκαετίας του '70 ή τι σημαίνει Grindhouse, τελοσπάντων.
Οπότε για να το ξεκαθαρίσω, συμπαθώ πολύ τον Rodriguez.
Ποιος θα μπορούσε να μην τον συμπαθεί εξάλλου;
Ο τύπος ήταν αρκετά παρανοϊκός για να γίνει πειραματόζωο ώστε να μαζέψει τα λεφτά που χρειαζόταν για να κάνει την πρώτη του «μεγάλη ταινία» και αρκετά τρελός για να πιστέψει πως το Hollywood θα τον αποδεχόταν.
Όμως όλα αυτά δεν σημαίνουν πως οποιαδήποτε ταινία του Rodriguez είναι ένα instant-cult διαμαντάκι.
Ακόμα, κάποια στιγμή πρέπει να γίνει σαφές πως υπάρχουν και καλές και κακές cult ταινίες.
Η διαχωριστική γραμμή είναι λεπτή, αλλά η ειδοποιός διαφορά υπάρχει.
Στο sequel του Machete, ο Danny Trejo (A Very Harold & Kumar Christmas) επιστρέφει στον ρόλο του σιωπηλού εκδικητή-μισθοφόρου που πρέπει να σώσει τον κόσμο.
Αφού εμπλακεί σε ένα θερμό επεισόδιο ανάμεσα σε διεφθαρμένους στρατιώτες και απεσταλμένους τον καρτέλ, θα λάβει ένα τηλεφώνημα από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών (Charlie Sheen, Scary Movie 5).
Ο president θα του προτείνει να παρακολουθήσει και να εξοντώσει τον εξτρεμιστή Mendez (Demian Bichir, Savages) με αντάλλαγμα την Αμερικάνικη υπηκοότητα.
Ο Machete δίχως άλλη επιλογή θα αναλάβει την καινούργια του αποστολή την οποία θα εκτελέσει με το δικό του μοναδικό στυλ.
Κάπου εκεί θα εμφανιστούν κάποιες πόρνες-δολοφόνοι, ένας μυστικός πράκτορας αγνώστου ταυτότητας (Lady Gaga) και ένας ακόμα αλλόφρων "κακός" (Mel Gibson, How I Spent My Summer Vacation) που αποσκοπούν στο να του χαλάσουν τα σχεδία.
Για κακή τους τύχη όμως: Machete don't fail.
Θέλω να πιστεύω πως δεν θα μπορούσα να παρουσιάσω με πιο παραστατικό τρόπο την κεντρική υπόθεση της ιστορίας που έγραψαν τα νοσηρά μυαλά των Rodriguez και Kyle Ward.
Ακόμα και να μπορούσα όμως, δύσκολα θα καταλάβετε τι σημαίνει Machete Kills εάν δεν το παρακολουθήσετε με τα ίδια σας τα μάτια.
Πλέον, οποιοδήποτε κοινωνικοπολιτικό σχόλιο έχει εξαφανιστεί και ουσιαστικά το σενάριο είναι η αφορμή για ένα όργιο βίας, σεξ και σαδισμού.
Όλα τα προσχήματα έχουν πέσει και ουσιαστικά αυτό που παρακολουθούμε είναι οι φαντασιώσεις ενός fanboy και όχι το έργο ενός σκηνοθέτη.
Καθώς η ταινία εξελίσσεται, οποιαδήποτε λάμψη είχε το προηγούμενο Machete σίγα σίγα χάνεται μέσα σε ένα κλίμα φθοράς και αφθαρσίας που διέπει το sequel.
Aκόμα και ο ίδιος ο Rodriguez φαίνεται να τα έχει χαμένα σε αυτό το καινούργιο του πόνημα.
Αδυνατώντας να δομήσει ένα συγκροτημένο έργο και με προφανή διάσπαση προσοχής απλά μας παρουσιάζει αποσπασματικές σεκάνς από ένα ατελείωτο ανθρωποκυνηγητό χωρίς ουσία.
Ενώ, αν ασχοληθούμε με την βία αυτή καθ'αυτή - που υποτίθεται πως λειτουργεί και ως βασικός άξονας της θεματολογίας του έργου - δεν θα βρούμε κάτι πραγματικά αυθεντικό.
Τα φτηνά CGI και οι τυποποιημένες μάχες απεγνωσμένα προσπαθούν να δώσουν τον τίτλο του cult που αποζητά το Machete Kills, κάτι που όμως από μόνο του δεν είναι αρκετό.
Από την άλλη πλευρά, ο Rodriguez είναι αρκετά έξυπνος για να γνωρίζει πως απευθύνεται σε μια συγκεκριμένη και αρκετά ιδιαίτερη μερίδα θεατών που θα ασπαστεί το έργο του άνευ όρων.
Έτσι το σκοτεινό χιούμορ του, αν και λιγότερο κοφτερό και αυτοσαρκαστικό από ότι στο πρώτο του έργο, παραμένει στα επίπεδα που το έχουμε συνηθίσει.
Μου φαίνεται πως ο μόνος τρόπος για να θέσω μια ξεκάθαρη άποψη για το θέμα του Machete Kills είναι να πω πως ο Rodriguez αποφάσισε να κάνει μια «κακή» ταινία με λάθος τρόπο.
Η φαντασία του περιορίστηκε και το έργο του πήρε μια φόρμα πολύ χαμηλότερου επιπέδου από αυτή που του αξίζει.
Ειδικότερα από το σημείο που ο Mel Gibson κάνει την εμφάνιση του, οποιοδήποτε αίσθημα συνοχής χάνεται.
Το σενάριο κυριολεκτικά διαλύεται και το μόνο που κρατάει ζωντανή την ταινία φαίνεται να είναι οι ατάκες.
Η ερμηνεία του Danny Trejo δεν θα μπορούσε να είναι παρά απολαυστική αφού ο ήρωας που υποδύεται πρακτικά έχει χτιστεί επάνω του.
Ακόμα, ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η συμμέτοχη του Demian Bichir που υποδύεται τον εξτρεμιστή με την διπλή προσωπικότητα.
Στον αντίποδα, η Sofia Vergara (The Three Stooges) κάνει την χειρότερη ερμηνεία της καριέρας της αποτελώντας ένα από τα πιο απωθητικά στοιχειά του έργου και ο Mel Gibson παραδίδει μια ξύλινη και απρόσωπη ερμηνεία υποδυόμενος τον κακό της υπόθεσης.
Το Machete Kills ήταν μια ταινία που όσο και να ήθελα να την συμπαθήσω, από ένα σημείο και μετά ένιωθα πως κορόιδευα τον εαυτό μου.
Οι ατάκες έμοιαζαν τόσο παροδικές όσο και τα cameo της Lady Gaga, ενώ και η βία του Rodriguez θα έκανε τον Tarantino να αδιαφορήσει.
Όσο και να προσπαθήσουμε να το ανάγουμε σε instant cult, το Machete Kills δεν μπορεί να κρυφτεί από κανέναν.
Και πάνω απ'όλα από την ίδια την φιλμογραφία του δημιουργού του.
Στις αίθουσες από 31 Οκτωβρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
Machete Kills trailer #3 by FilmBoy-gr
1.jpg)
