Το Malavita έπεσε στα χέρια μου πριν από ένα-δυο χρόνια περίπου, και είχε όλα αυτά τα στοιχεία που κάνουν ένα "καλοκαιρινό" βιβλίο τόσο ευχάριστο.
Ανάλαφρη διάθεση, έλλειψη έντονων λογοτεχνικών χαρακτηριστικών και φυσικά άπλετο χιούμορ.
Κατά ένα παράξενο τρόπο, από την πρώτη στιγμή που το τελείωσα, ήμουν πεπεισμένος πως το Hollywood δεν θα άφηνε ένα τέτοιο μυθιστόρημα ανεκμετάλλευτο.
Επειδή όμως το άρθρο του Γιώργου Παυλίδη που διερωτάται: "Βιβλίο ή Σινεμά;" είναι ακόμα πρόσφατο και άναψε αρκετές συζητήσεις, δεν θα μπω καν στην διαδικασία να συγκρίνω την κινηματογραφική μεταφορά με το πρωτότυπο πόνημα του συγγραφέα Tonino Benacquista.
Όπως καταλήξαμε εξάλλου, διαφορετικό μέσω και κατ'επέκταση διαφορετικές προοπτικές.
Ο αρχιμαφιόζος Giovanni Manzoni (Robert De Niro, Killing Season) αναγκάστηκε να προδώσει τους συντρόφους του και να προσφέρει πληροφορίες στο F.B.I για να σωθεί.
Από τότε, αυτός και η δυσλειτουργική οικογένεια του έχουν μπει στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων και ταξιδεύουν ανά την Ευρώπη προσπαθώντας να βρουν μια μόνιμη κατοικία.
Εμείς τους πετυχαίνουμε την στιγμή που φτάνουν σε μια απομονωμένη κωμόπολη της Νορμανδίας.
Εκεί, θα προσπαθήσουν για μια ακόμα φορά να κρύψουν την πραγματική τους ταυτότητα και τα αμέτρητα κουσούρια που τους έχει αφήσει ο παλιός τους τρόπος ζωής.
Ο Giovanni θα πρέπει να συγκρατήσει τις βίαιες τάσεις του και να προσαρμοστεί στον ρόλο του φιλήσυχου Αμερικάνου συγγραφέα, η γυναίκα του, Maggie (Michelle Pfeiffer, People Like Us), θα πρέπει να παραστήσει την καλοσυνάτη νοικοκυρά και τα παιδιά τους, ο Warren (John D'Leo) και η Belle (Dianna Agron, I Am Number Four) να φοιτήσουν στο τοπικό λύκειο.
Φυσικά, η προσαρμογή της απερίγραπτης οικογένειας κάθε άλλο παρά εύκολη θα είναι.
Περιτριγυρισμένοι από παράξενους Ευρωπαίους και με μια ειδική ομάδα προστασίας να παρακολουθεί την κάθε τους κίνηση, ένα μικρό λάθος αρκεί για να τινάξει την ζωή τους στον αέρα.
Α, και να μην ξεχάσω, το "κεφάλι" του Giovanni κοστολογείται στα είκοσι εκατομμύρια δολάρια για την μαφία.
Κλασσική υπόθεση μαύρης κωμωδίας που μετουσιώνεται σε σενάριο από τα έμπειρα χεριά του Luc Besson, του ιθύνοντα νου πίσω από το The Family.
Πατώντας στα χνάρια του Analyse This, η συγκεκριμένη ταινία αποπειράται να συνδυάσει την οικογενειακή κωμωδία με στοιχεία δράσης.
Αν και οι ηθοποιοί ταυτίζονται υπέροχα με τους ρόλους τους και το κλίμα που στήνει ο Luc Besson σκηνοθετικά είναι ευχάριστο, το πρόβλημα με το The Family είναι η προφανής έλλειψη χαρακτήρα και προσανατολισμού.
Την μια στιγμή μπορεί να προσφέρει (ή τουλάχιστον να προσπαθεί να προσφέρει) χιούμορ και την άλλη να μπλέκεται με παράλογα βίαια στιγμιότυπα.
Κι αν με ρωτάς, προσωπικά, λατρεύω το black χιούμορ και όλες τις μακάβριες προεκτάσεις του, όμως στην εν λόγω περίπτωση καμία κωμική σκηνή δεν προκύπτει μέσα από τα κίνητρα των χαρακτήρων.
Απλά εκνευρίζονται και για αυτό οδηγούνται σε ακραίες εκρήξεις θυμού που υποτίθεται πρέπει να δικαιολογηθούν λόγω του πρότερου βίου της οικογένειας.
Γενικότερα, στο The Family μπορείς να βρεις εκείνες τις δυνατότητες που θα το καθιστούσαν μια απολαυστική ταινία, όμως είναι ευδιάκριτο πως το Hollywood έκανε και πάλι τα "μαγικά" του, αυτά που όλοι έχουμε μάθει να μισούμε.
Το σενάριο τυποποιήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και το έργο φαίνεται να μπήκε στην γνωστή φόρμουλα μαζικής παραγωγής της διάσημης βιομηχανίας.
Υπάρχουν κάποιες αστείες στιγμές και κάποιοι έξυπνοι διάλογοι, όπως και μια πολύ εύστοχη αναφορά στο κινηματογραφικό παρελθόν του Robert De Niro.
Επίσης, οι ερμηνείες δείχνουν συγκροτημένες.
Η Michelle Pfeiffer ειδικότερα στον ρόλο της μαφιόζας-νοικοκυράς δημιουργεί ένα πολύ ενδιαφέρον πορτρέτο γυναικείου χαρακτήρα.
Αυτά τα στοιχεία όμως δεν είναι αρκετά για να συγκρατήσουν έναν θεατή, πόσο μάλλον να κάνουν την ταινία αξιοπρόσεκτη.
Το χιούμορ φαντάζει κάπως ξεπερασμένο και το Family συνολικά είναι ένα έργο που γρήγορα θα ξεχάσει ακόμα και ο πιο πιστός fan του Robert De Niro.
Επιλεγεί τον εύκολο δρόμο και γι'αυτό ακριβώς χάνει.
Στις αίθουσες από 10 Οκτωβρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
The Family trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
