Πριν αρχίσω το review, νομίζω πως πρέπει να κάνω μια δήλωση: «Δεν μεγάλωσα ακούγοντας Metallica».
Από το φάσμα του σκληρού ήχου προτιμούσα ανέκαθεν τους παππούδες του hard rock/metal, δηλαδή τους Led Zeppelin και τους Black Sabbath.
Αυτό μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο μου μειονέκτημα στα μάτια των χεβυμεταλλάδων, αλλά τουλάχιστον με κάνει να κρίνω την ταινία μέσα από μια πιο αντικειμενική σκοπιά, και όχι σαν fanboy.
Το Through The Never είναι μια γλυκόπικρη εμπειρία.
Γλυκιά μεν γιατί βλέπεις ένα συγκρότημα τριακονταετίας να ανεβαίνει στην σκηνή και να μοιάζει ασταμάτητο, πικρή δε γιατί οι Metallica αποφάσισαν να συνδυάσουν αυτό το live τους με μια σύντομη κινηματογραφική ιστορία και να το παρουσιάσουν ως ένα thriller concert film - κάτι το ποιο δεν ισχύει σε καμία περίπτωση.
Με άλλα λόγια, η κάλυψη και η παρουσίαση της sold out συναυλίας του θρυλικού συγκροτήματος είναι εξαιρετική.
Ο James Hetfield στα φωνητικά είναι ως συνήθως αψεγάδιαστος, ο Kirk Hammett κάνει ότι θέλει με την κιθάρα του ενώ ο Lars Ulrich στα ντραμς "διαπράττει" τα γνωστά του λαθάκια σε κομμάτια που έχει γράψει ο ίδιος.
Ένα από τα ιδιώματα του, εξάλλου, που τον κάνουν τόσο αγαπητό στους φαν των Metallica.
Ωστόσο, όποτε διακόπτεται η συναυλία από την δευτερεύουσα πλοκή του Through The Never, το φιλμ παίρνει κατηφορική πορεία.
Σύμφωνα με την κεντρική ιδέα ο Trip (Dane Dehaan, Lincoln) προσπαθεί απεγνωσμένα να εντοπίσει και να μεταφέρει μια τσάντα.
Η αποστολή του αυτή θα διακοπεί από διάφορα post-apocalyptic γεγονότα καθώς ο σιωπηλός πρωταγωνιστής θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια βίαιη εξέγερση.
Πρακτικά, οι περιπέτειες του Trip δεν θα σας απασχολήσουν ιδιαίτερα μιας και συνολικά καταλαμβάνουν περίπου ένα εικοσάλεπτο από το σύνολο της ταινίας και λειτουργούν συμπληρωματικά, σαν μεγάλης διάρκειας video-clip, σε σχέση με το live μέρος του έργου.
Το ζήτημα όμως είναι ότι αυτές οι μικρές ιστορίες είναι τόσο anticlimactic και κενές περιεχομένου που περισσότερο καταγράφουν την παρακμιακή πλευρά της κουλτούρας του heavy metal παρά το νόημα των τραγουδιών των Metallica.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχουν κυκλοφορήσει, δεκαετίες πριν, ταινίες όπως το Yellow Submarine των Beatles και το The Wall των Pink Floyd που κατάφεραν να συνδυάσουν την πλοκή ενός έργου με την μουσική τους, κάτι που το εγχείρημα των Metallica δεν κατάφερε καν να πλησιάσει.
Αντίθετα, με μια αισθητική ξεφτισμένου Carpenter, το συγκεκριμένο έργο παρουσιάζει μονάχα μια κατάσταση ασταμάτητης βίας και αναρχίας δίχως λόγο.
Στα θετικά του Through The Never οφείλω να συμπεριλάβω την έξυπνη σκηνοθεσία του Nimrod Antal.
Εκμεταλλευόμενος τις δυνατότητες του 3D και την σκηνή 360 μοιρών που χρησιμοποίησαν οι Metallica μας παρουσιάζει ένα πολυδιάστατο οπτικοακουστικό θέαμα και καταφέρνει να φέρει το κοινό πιο κοντά στο συναυλιακό γεγονός παρά στην παρακολούθηση μιας ταινίας.
Κανονικά, σε τέτοιες ταινίες θα έπρεπε να υπάρχει διπλή κλίμακα: μια για τους φανατικούς υποστηρικτές της μπάντας και μια για το υπόλοιπο κινηματογραφικό κοινό.
Η πρώτη ομάδα δεν νομίζω να περιμένει την έγκριση μου και είμαι σίγουρος πως θα τρέξει στον κοντινότερο 3D κινηματογράφο με το που κυκλοφορήσει το Through The Never.
Όμως οι υπόλοιποι, θα ήταν καλύτερο να αντιμετωπίσετε το συγκεκριμένο concert film με καχυποψία μιας και αποτυγχάνει παταγωδώς να συνδυάσει την μουσική του διάσημου συγκροτήματος με μια στοιχειώδη υποπλοκή και γενικότερα να παρουσιάσει το οποιοδήποτε κινηματογραφικό ενδιαφέρον.
Στις αίθουσες από 3 Οκτωβρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
1.jpg)
