Πολλοί ξένοι συνάδελφοι αποκάλεσαν αυτή την ταινία "αριστούργημα", χωρίς μεγάλους ενδοιασμούς.
Οι δυόμισι ώρες της, περιέργως, δεν αποθάρρυναν το Αμερικάνικο κοινό.
Σχόλια του τύπου: «Το Prisoners έρχεται να καλύψει το κενό που άφησε το Seven στον σύγχρονο κινηματογράφο» δίνουν και παίρνουν.
Εν μέρει, όλες αυτές οι γενικεύσεις έχουν ένα δίκιο.
Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως είναι πως η απόσταση ανάμεσα σε μια πολύ καλή ταινία και ένα αριστούργημα είναι χαώδης.
Την Ημέρα Των Ευχαριστιών, η οικογένεια του Keller Dover (Hugh Jackman, The Wolverine) επισκέπτεται ένα γειτονικό σπίτι για να δειπνήσουν μαζί.
Τα μικρά κοριτσάκια των δυο οικογενειών θα βγουν έξω για να παίξουν.
Μια στιγμή χαλάρωσης και απροσεξίας από τους γονείς θα είναι αρκετή για να χαθούν.
Η αστυνομία καλείται και οι κινητοποιήσεις σε όλη την περιοχή ξεκινούν άμεσα.
Ο ντετέκτιβ Loki (Jake Gyllenhaal, End of Watch) θα αναλάβει την υπόθεση προσωπικά.
Την ίδια νύχτα θα εντοπίσει έναν ύποπτο τροχόσπιτο που φέρεται να σχετίζεται με την υπόθεση και θα συλλάβει τον ιδιοκτήτη του, τον Alex (Paul Dano, Looper).
Αφού περάσει από την εξονυχιστική ανάκριση του Loki, ο Alex θα αποδειχθεί αθώος καθώς αντιμετωπίζει προβλήματα νόησης, και οι έρευνες της αστυνομίας θα φτάσουν σε αδιέξοδο.
Αυτό είναι και το γεγονός που θα ωθήσει τον Keller να ξεπεράσει όποιους ηθικούς ενδοιασμούς έχει και να προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο μόνος του.
Χωρίς αμφιβολία, το σενάριο ραγίζει κόκαλα.
Δημιουργεί μια αποπνικτική ατμόσφαιρα και προσφέρει την απαραίτητη αγωνία που χρειάζεται μια ταινία όπως το Prisoners.
Από τον σκληρό οικογενειάρχη Keller μέχρι τον ανορθόδοξο και παράξενο ντετέκτιβ Loki, οι χαρακτήρες δεν σταματούν να σε εκπλήσσουν με τις αποφάσεις τους.
Συνδυάζοντας το δράμα με το ψυχολογικό θρίλερ ο Aaron Guzikowski έγραψε μια από τις καλύτερες ιδέες τον τελευταίων ετών.
Με δυο μικρά κορίτσια να αγνοούνται και τέσσερις γονείς να έχουν φτάσει στα όρια της αντοχής τους, το σημαντικότερο κατόρθωμα του σεναριογράφου είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί την ηθική και τον ψυχισμό των χαρακτήρων του για να προωθήσει την πλοκή του Prisoners.
Επειδή αναφέρομαι αρκετά συχνά στους χαρακτήρες, εδώ πρέπει να τονίσω πως τίποτα δεν θα ήταν εφικτό χωρίς τις εκπληκτικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών.
Ο Hugh Jackman απομακρυσμένος από το πρότυπο του «ωραίου άντρα», απομυθοποιείται και δίνει μια γήινη και μεστή ερμηνεία, παρουσιάζοντας με μοναδικό τρόπο τις δυο όψεις ενός ανθρώπου που θα έκανε τα πάντα για την οικογένεια του.
Αντίστοιχα, ο συμπρωταγωνιστής του Jake Gyllenhaal παίρνει τον κλασσικό ρόλο του έξυπνου ντετέκτιβ και τον μετατρέπει σε κάτι αρκετά καινούργιο και πρωτότυπο.
Γεμάτος με εκρήξεις θυμού και καχυποψία δεν μάχεται μόνο για το κάλο και την απόδοση της δικαιοσύνης, αλλά και για να αποδείξει πως ένα παιδί από το αναμορφωτήριο δεν είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.
Σαφώς, εξίσου σημαντική είναι και η παρουσία των Terrence Howard (Dead Man Down) και Viola Davis (Won't Back Down) που υποδύονται το άλλο ζευγάρι γονιών που έχει χάσει το παιδί του και που συμβολικά χρησιμοποιούνται ως η φωνή της λογικής.
Μιας λογικής που όμως εύκολα μπορεί να "ραγίσει".
Η σκηνοθεσία του Denis Villeneuve μας συστήνεται ως ένα παράξενο κράμα ανάμεσα στην κλασσικά σκοτεινή οπτική του Fintcher, την περισσότερο ψυχογραφική σκηνοθεσία του Clint Eastwood και την «παγωμένη» ματιά της σχόλης των Σκανδιναβικών χώρων.
Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης έχει παρουσιάσει εδώ και χρόνια κάποια σοβαρά δείγματα της δουλειάς του όμως πότε άλλοτε κάτι τόσο συγκροτημένο και ολοκληρωμένο.
Υποθέτω πως στο εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα του έργου, καθοριστικό ρόλο έπαιξε και ο διευθυντής φωτογραφίας του φιλμ, Roger Deakins.
Το Prisoners είναι μια ταινία που παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά.
Δεν έχει λάθη και μειονεκτήματα.
Μόνο κάποια ψεγάδια μπόρεσα να βρω.
Αυτά ακριβώς που με έκαναν να διατυπώσω την αρχική μου θέση πως ανάμεσα σε μια πολύ καλή ταινία και ένα αριστούργημα υπάρχει μια χαώδης απόσταση.
Και τα ψεγάδια αυτά είναι η ίδιες οι επιλογές των συντελεστών.
Για παράδειγμα, ο συνδυασμός αστυνομικού θρίλερ και δράματος δεν είναι εύκολος.
Αυτό μπορεί να το δει κάνεις ακόμα και στο φαινομενικά άρτιο Prisoners.
Δεν είναι λίγες οι φορές που η ιστορία γίνεται αρκετά προσωποκεντρική και δραματική ξεχνώντας την κεντρική της υπόθεση.
Παρόμοια, το στοιχείο της δράσης που προκύπτει μέσα από ένα καλό αστυνομικό θρίλερ εντοπίζεται μονάχα σε μικρές δόσεις στο Prisoners.
Ακόμα, η διάρκεια του δημιουργούσε θέματα.
Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να βαριέται κατά την παρακολούθηση της συγκεκριμένης ταινίας, όμως μπορώ να υποθέσω πως με ένα πιο γρήγορο μοντάζ η ταινία θα ήταν περισσότερο δεμένη και έντονη.
Δεν θα υπήρχε αυτό το αμήχανο "κενό" γύρω στην μέση που προδίδει ακόμα και τις καλύτερες ταινίες.
Αν και δεν είναι το αριστούργημα που ακούγαμε διαρκώς, το Prisoners είναι μια ταινία που σε κάνει να θες να πας κινηματογράφο και αυτό είναι εξίσου σημαντικό.
Θα προσφέρει την γνωστή κάθαρση στους λάτρεις του σινεμά αγωνίας και θα μυήσει αρκετούς στον σκοτεινό κόσμο των καλών αστυνομικών θρίλερ.
Στις αίθουσες από 10 Οκτωβρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
Prisoners trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
