Η απόλυτη scream queen.
Υπάρχουν πολλές νεαρές κοπελίτσες που επιζητούν τον τίτλο της scream queen και καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες για να χαρακτηριστούν έτσι και να τους αποδοθεί ο όρος.
Χρειάζεται να διαθέτουν χαριτωμενιά, δυναμισμό και γερά αντισώματα απέναντι σε serial killers.
Όταν όμως αυτές οι νεαρές κοπελούδες πηγαίνανε, η έμπειρη Jamie Lee Curtis ερχότανε.
Η ηθοποιός είχε πρωταγωνιστήσει σε αρκετές ταινίες τρόμου στην αρχή της καριέρας της και έχει πραγματοποιήσει ορισμένες frightening ερμηνείες.
Τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα έγιναν σε τηλεοπτικά πλατώ, αλλά η επιτυχία ήρθε με τις horror κινηματογραφικές της δουλειές που αποτέλεσαν και την αρχή της κινηματογραφική της πορείας.
Αν και έχει πρωταγωνιστήσει σε όλα σχεδόν τα είδη ταινιών, έχει μείνει για πάντα συνδεδεμένη στα μυαλά πολλών όσον αφορά τις scary ερμηνείες της.
Οι βάσεις που είχε βάλλει τότε μέσω αυτών των ταινιών, αποτέλεσαν γερά θεμέλια, έτσι ώστε να στηριχτεί μια καριέρα που μετρά πάνω από τρεις δεκαετίες.
Πλέον την εικόνα της Curtis την έχουμε συνδυάσει και με άλλα είδη ταινιών, καθώς η ίδια δεν εγκλωβίστηκε στην εικόνα και στο προφίλ που δημιουργήθηκε για εκείνη μέσα από τα horror movies, στα οποία πρωταγωνίστησε με επιτυχία.
Την θυμόμαστε σε πολύ καλές περιπέτειες όπως το The Tailor of Panama (2001), σε επιτυχημένες εφηβικές κωμωδίες όπως το Freaky Friday (2003) στο οποίο υποδύεται την καθωσπρέπει μητέρα που χωρίς να το θέλει αλλάζει σώματα με την κόρη της, Lindsay Lohan, η οποία διαθέτει ροκ στυλ λόγω ηλικίας και πιο πρόσφατα την έχουμε παρακολουθήσει στην κομεντί You Again ως μαμά της Kristen Bell και frenemy της επίσης αγαπημένης Sigourney Weaver.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει επίσης τον ερωτικό χορό της στο True Lies;
Σήμερα όμως θα ασχοληθούμε με την περίοδο που εκείνη πρωταγωνιστούσε αποκλειστικά και μόνο σε ταινίες τρόμου, σε μια προσπάθεια αναζήτησης του καλύτερου horror movie ρόλου της καριέρας της.
Αν και αυτό μοιάζει ως μια ιδιαιτέρως εύκολη απόφαση και πάλι όμως αξίζει να αναφερθούμε σε αυτό το κομμάτι της καριέρας της.
Τότε δηλαδή που οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε απαιτούσαν ισόποσα, ατάκες-αποσπάσματα διαλόγου, καθώς και ουρλιαχτά, τα οποία σε μεγάλο βαθμό έντυναν την ταινία καθόλη την διάρκεια.
Η αρχή της καριέρας της περιλαμβάνει 6 απόλυτα horror ταινίες και στην συνέχεια ορισμένα τύπου θριλεράκια που έχουν μια κάποια υποβόσκουσα horror ατμόσφαιρα.
The Halloween Franchise
Ξεκινάμε με το κινηματογραφικό ντεμπούτο της ηθοποιού που πραγματοποιήθηκε με το Halloween του 1978.
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα χαμηλού κόστους film ανεξάρτητης παραγωγής που κανείς δεν περίμενε ότι θα πραγματοποιήσει τεράστια επιτυχία και ότι θα σηματοδοτήσει τόσα πολλά για το είδος των ταινιών τρόμου.
Ο John Carpenter στην τρίτη μεγάλου μήκους δουλειά του, επιχείρησε να δημιουργήσει μια ταινία τρόμου που είχε κάτι καινούριο να πει εκείνη την περίοδο και τα κατάφερε περίφημα.
Παρά την σύντομη διάρκεια των γυρισμάτων, λόγω του περιορισμένου προϋπολογισμού που διέθετε η ταινία, το συνεργείο και οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
Τα γυρίσματα διήρκησαν μόνο 20 ημέρες και όλοι οι συντελεστές έδειξαν μεγάλη προθυμία και διάθεση, καθώς επίσης έδωσαν και τεράστια αγάπη στο film κατά την διάρκεια των ημερών αυτών.
Η Jamie Lee Curtis δήλωσε μάλιστα σε πρόσφατη συνέντευξή της ότι η πρώτη ημέρα των γυρισμάτων ήταν σχεδόν μαγική, αφού έφερε κάτι το ανεξήγητα τέλειο.
Και από άποψη συνεργασίας ανάμεσα στους συντελεστές, αλλά και σχετικά και με όλα τα υπόλοιπα που απάρτιζαν το φιλμ.
Ο John Carpenter μαζί με την Debra Hill έγραψαν ένα σενάριο στο οποίο θα βασιζόταν η low-budget ταινία τους.
Αρχικός τίτλος ήταν The Babysitter Murders που αντικαταστάθηκε γρήγορα από το Halloween, όταν αποφασίστηκε ότι η ταινία θα κυκλοφορούσε κατά την περίοδο κοντά στην γιορτή της 31ης Οκτωβρίου.
Το όραμα του σκηνοθέτη ήταν σαφές.
Ήθελε να δημιουργήσει μια ταινία που θα είχε τέτοιο αντίκτυπο όπως αντίστοιχα προκάλεσε το The Exorcist λίγα χρόνια πριν.
Δηλαδή ποικίλες αντιδράσεις και μεγάλες δόσεις τρόμου στους θεατές.
Για αυτό έπρεπε να συμπεριλάβει και το κατάλληλο cast.
Η Jamie Lee Curtis δεν ήταν η αρχική επιλογή του σκηνοθέτη για το ρόλο της Laurie Strode.
Ο Carpenter ήθελε την ηθοποιό Anne Lockhart για να ενσαρκώσει την δυναμική ηρωίδα του, αλλά η τελευταία -ευτυχώς για την Jamie- δεν μπορούσε να αφιερώσει τον απαραίτητο χρόνο λόγω άλλων επαγγελματικών της δεσμεύσεων.
Τελικά ο σκηνοθέτης συμφώνησε για την Curtis και εκείνη συμπεριλήφθηκε στο cast, κρατώντας μάλιστα τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Όπως αναφέρει η ίδια, κέρδισε ένα big part in a small movie.
Αυτή η μικρή ταινία όμως θα γινόταν τεράστια σε προσεχές διάστημα.
Οι οδηγίες που της έδωσε ο Carpenter στην δεύτερη κιόλας μέρα των γυρισμάτων ήταν ότι έπρεπε να ήταν ευάλωτη.
Με αυτό τον τρόπο θα γινόταν αυτόματα συμπαθής στους θεατές, οι οποίοι θα ενδιαφερόντουσαν για την ηρωίδα, θα ταυτιζόντουσαν μαζί της και θα ήθελαν να παραμείνει ζωντανή μέχρι το τέλος.
Η Laurie Strode ήταν μια γλυκιά κοπέλα που διατηρούσε μια γενικά μετριοπαθή στάση, ήταν παρθένα (απαράβατος όρος για να παραμείνει μια κοπέλα ζωντανή μέχρι το τέλος μιας horror ταινίας), αλλά διέθετε θάρρος και τόλμη.
Η Curtis δήλωσε ότι της ήταν πιο εύκολο να ταυτιστεί με αυτό τον χαρακτήρα σε σύγκριση με τους άλλους δύο χαρακτήρες του film, τις δύο κολλητές της, οι οποίες και έλαβαν μακάβριο τέλος από τα χεράκια του Michael.
Πρόκειται για την καταφερτζού και αστεία Annie και την κάπως ελαφρόμυαλη Lynda.
Τους ρόλους ανέλαβαν οι Nancy Kyes και P.J Soles αντίστοιχα.
Η δυναμική των τριών κοριτσιών ήταν εμφανής και η χημεία τους, έδεσε αμέσως σαν να γνωριζόντουσαν από παλιά, αλλά μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε η δυναμική ανάμεσα στην Jamie και τον Nick Castle, ο οποίος ήταν ο μασκοφορεμένος δολοφόνος.
Στην τρομακτική φιγούρα του Michael Myers βασίστηκε και η υπόθεση της ταινίας.
The night he come home…
Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος που δεν είναι άλλος από το σπίτι του την βραδιά του Halloween για να εξαπολύσει για ακόμη μια φορά τον τρόμο.
Η πρωτοφανής επιτυχία της πρώτης ταινίας οδήγησε στην δημιουργία του πρώτου sequel το 1981.
Σε αυτό οι δύο βασικοί χαρακτήρες και οι μόνοι επιζήσαντες της πρώτης ταινίας επιστρέφουν.
Η Jamie Lee Curtis και ο Donald Pleasence επαναλαμβάνουν τους ρόλους των Laurie Strode και Dr.Sam Loomis αντίστοιχα, με τους οποίος το κοινό τους ταύτισε.
Στο τιμόνι του σκηνοθέτη όμως αυτή την φορά δεν βρισκόταν ο Carpenter, αλλά ο Rick Rosenthal.
Ο Carpenter αρνήθηκε να σκηνοθετήσει το δεύτερο φιλμ, μην θέλοντας προφανώς να συναγωνιστεί τον εαυτό του.
Ο σκηνοθέτης τότε προσέγγισε τον Tommy Lee Wallace που είχε διατελέσει art director της πρώτης ταινίας, αλλά όταν και εκείνος αρνήθηκε τότε στράφηκε στον νεαρό ανερχόμενο και πολλά υποσχόμενο Rick Rosenthal.
Εκείνος σεβάστηκε την τεχνική του Carpenter και θέλησε να δημιουργήσει μια ταινία που θα ήταν στο ίδιο επίπεδο με την αρχική, δίνοντας παράλληλα την εντύπωση ότι πρόκειται εξαρχής για 2 μέρη.
Το ένα θα ήταν συνδετικός κρίκος του άλλου.
Το συγγραφικό δίδυμο των Carpenter και Hill επιστρέφει, παρουσιάζοντας τα γεγονότα ακριβώς εκεί που σταμάτησαν στο φινάλε της πρώτης ταινίας.
Αν και η ταινία γυρίστηκε 3 χρόνια μετά, εξιστορεί τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν ένα λεπτό μετά τους τίτλους τέλους του πρώτου Halloween.
Σε αυτό η Laurie Strode εισάγεται στο νοσοκομείο για να περιποιηθούν τα τραύματά της και ο γιατρός Loomis βρίσκεται στα ίχνη του Myers, θέλοντας να τον κλείσει μια και καλή πίσω από τα σίδερα.
Αξίζει να αναφερθεί ότι το όνομα του γιατρού Dr.Sam Loomis αποτελεί μια αναφορά στο Psycho (1960) του Alfred Hitchcock, καθώς το όνομα του Sam Loomis ήταν αυτό του φίλου της Marion (Janet Leigh).
Πίσω στην υπόθεση του Halloween 2 και πάλι, όπου παρακολουθούμε τον Michael αν βρίσκεται στο κατόπι της Laurie.
Η ανατροπή της ταινίας είναι ότι η Laurie είναι στην πραγματικότητα αδελφή του αιμοσταγή δολοφόνου και κρίνοντας από το γεγονός ότι ο Michael σε ηλικία μόλις 6 ετών, είχε σκοτώσει με κουζινομάχαιρο την μεγάλη αδελφή του, μας κάνει να πιστεύουμε ότι και για την μικρότερη είχε παρόμοιες φιλοδοξίες.
Η Jamie Lee Curtis δίνει μια έξοχη ερμηνεία με τις κραυγές της να είναι στο κατάλληλο volume και το πρόσωπό της να παίρνει υπέροχες εκφράσεις φόβου-τρόμου.
Respect στην πρώτη διδάξασα λοιπόν.
Αρχικά δεν ήθελε να συμμετέχει στο sequel του Halloween, αλλά τελικά πείστηκε λόγω της έντονης επιθυμίας των θεατών για να δουν και πάλι την δυναμική Laurie.
Για χατίρι των fans λοιπόν συμφώνησε, αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν αντάξιο του αρχικού film.
Στα επόμενα 4 sequel η Jamie απέχει.
Carpenter και Hill βρίσκονται σε ρόλο παραγωγών για την τρίτη ταινία Halloween III: Season of the Witch (1982) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Tommy Lee Wallace.
Η συνέχεια του διάσημου franchise εξακολουθεί να έχει κατακόρυφη πτωτική πορεία με τις επόμενες συνέχειες Halloween 4: The Return of Michael Myers (1988), Halloween 5: The Revenge of Michael Myers (1989) και Halloween 6: The Curse of Michael Myers (1995) να βρίσκονται πολύ κάτω του μετρίου.
Και εκεί που οι fans θεωρούσαν ότι δεν πρόκειται να ξαναδούν την αγαπημένη τους scream queen σε αντίστοιχη ερμηνεία, ήρθε η Curtis για να τους διαψεύσει.
19 χρόνια μετά την προβολή της ταινίας του 1978, η Curtis ήταν αυτή που επικοινώνησε με τον Carpenter και την Debra Hill για την δημιουργία ενός καινούριου sequel.
Σκέφτηκε ότι θα συμπληρωνόντουσαν 20 χρόνια από την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας και ότι σε εκείνο το σημείο που είχαν φτάσει, όλοι οι συντελεστές ήταν πολύ πιο γνωστοί σε σύγκριση με την περίοδο που γυρίστηκε η αρχική ταινία.
Αφού λοιπόν όλοι τους ήταν εν ζωή και βρισκόντουσαν ενεργά στον χώρο, υπήρξε ιδανική ευκαιρία για ένα reunion που φιλοδοξούσε να επαναλάβει την αντίστοιχη επιτυχία που είχε σημειωθεί προ 20ετίας.
Ίσως και η επιτυχία του Scream δύο χρόνια νωρίτερα να έπαιξε κάποιο ρόλο στην δημιουργία αυτής της απόφασης.
Άλλωστε η σαρωτική επιτυχία της ταινίας του Wes Craven αναβίωσε το είδος των slasher movies, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πολλά κακέκτυπα, αλλά και κάποιες αξιοπρεπείς ταινίες αυτού του είδους.
Η πρωτοφανής αυτή εμπορική αποδοχή σε μια καινούρια δεκαετία αποτέλεσε και την τέλεια αφορμή για την επάνοδο ενός από τους πιο τρομακτικούς serial killers που έχει γνωρίσει η μεγάλη οθόνη.
Με προτροπή της Curtis λοιπόν, ξαναενώθηκε η ομάδα για να αποδώσει φόρο τιμής στην πρώτη ταινία και να τρομάξει και πάλι τους θεατές παγκοσμίως.
Τίτλος της ταινίας ήταν Halloween H20: 20 Years Later (1998).
John Carpenter και Debra Hill όμως τελικά αποχώρησαν από το project και στην ταινία εντάχθηκε ο σεναριογράφος Kevin Williamson, σεναριογράφος των ταινιών Scream.
Η Jamie ήταν κάθετη για την εξέλιξη της ιστορίας.
Ήθελε ο Michael να πεθάνει στο φινάλε της ταινίας και να υπάρξει πλέον ένα οριστικό τέλος.
Συμμετείχε επίσης ενεργά στην διαμόρφωση και την εξέλιξη που είχε ο χαρακτήρας της.
Η Laurie μετά από χρόνια που ζει μέσα στον φόβο και την αβεβαιότητα, παίρνει πλέον την κατάσταση στα χέρια της.
Φέροντας ακόμη τα τραύματα του παρελθόντας δεν μπορεί να βρει στιγμή ησυχίας.
Η εικόνα του Michael την καταδιώκει ακόμα και στον ύπνο της, δημιουργώντας της το άγχος ότι κάποια στιγμή εκείνος θα επιστρέψει και πάλι.
Για αυτό το λόγο έχει σκηνοθετήσει τον θάνατό της και ζει πλέον με διαφορετικό όνομα, διδάσκοντας σε ένα πανεπιστήμιο.
Ζει με τον έφηβο γιο της και έχει μια φαινομενικά ήρεμη ζωή, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει ο συνεχής φόβος της ενδεχόμενης απειλής του Michael, ο οποίος μπορεί να εμφανιστεί ανά πάσα στιγμή.
Μέχρι εκείνο το σημείο η ίδια αντιμετωπίζει προβλήματα αλκοολισμού και θα λέγαμε ότι ζει στην σκιά του εαυτού της, καθώς δεν μπορεί να χαλαρώσει ούτε λεπτό.
Με το που επανέρχεται εκείνος, ένας καινούριος κύκλος αίματος ξεκινά.
Η Laurie όμως αυτή τη φορά θα τον κυνηγήσει επίσης και θα θελήσει να τον σκοτώσει, βάζοντας τελεία στην ιστορία που την κατατρέχει όλα αυτά τα χρόνια.
Η Curtis επέμενε κιόλας και για τον τρόπο που θα πεθάνει ο Michael, με εκείνη να του κόβει το κεφάλι με ένα τσεκούρι.
Όπως όμως είναι φυσικό, οι παραγωγοί φυσικά και δεν θα ήθελαν ένα τέτοιο τέλος που θα σκότωνε παράλληλα και το franchise της σειράς, αποκλείοντας για οποιοδήποτε μελλοντικό sequel.
Έτσι λοιπόν υπάρχει και το απαραίτητο twist στο τέλος, αφού την τελευταία στιγμή μαθαίνουμε ότι ο άντρας με την μάσκα που αποκεφαλίστηκε ήταν ο νοσηλευτής του ασθενοφόρου, με τον οποίο ο Myers άλλαξε θέσεις και ότι ο αληθινός δολοφόνος είναι ακόμα ζωντανός, κλείνοντας το μάτι για ακόμα μια συνάντηση των δυο τους σε κάποια μελλοντική συνέχεια.
Στο Halloween H20: 20 Years Later εμφανίστηκε και η Janet Leigh (η πραγματική μητέρα της Jamie Lee Curtis) σε μια σκηνή που αποτίει φόρο τιμής στο Psycho (1960).
Και το τέλος της σειράς ταινιών του Halloween έρχεται με την όγδοη συνέχεια Halloween: Resurrection (2002), πριν φυσικά ακολουθήσουν τα ριμέικ του Rob Zombie.
Η εναρκτήρια σκηνή είναι και με διαφορά μάλιστα, η καλύτερη σκηνή αυτής της μέτριας ταινίας.
Με τέτοιο σενάριο άλλωστε δεν πρέπει να υπήρχαν και μεγάλες προσδοκίες.
Σε αυτή την ταινία όμως η Jamie δίνει την καλύτερη και πιο ώριμη ερμηνεία της ως Laurie στις λίγες σκηνές όπου εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας.
Μετά τα τέλος της προηγούμενης ταινίας, η Curtis είναι αυτή που καθόρισε και πάλι την πορεία του χαρακτήρα της, υποδεικνύοντας την κατεύθυνση που θα έπρεπε να έχει.
Φαίνεται ότι η Laurie έχει πλέον αντιληφθεί ότι δεν σκότωσε εκείνη την νύχτα τον Michael, αλλά αντίθετα έναν αθώο άνθρωπο και για αυτό μην μπορώντας να αντέξει τις τύψεις έχει καταλήξει σε μια ψυχιατρική κλινική.
Ούτε εκεί όμως μπορεί να είναι ασφαλής από τον Myers, καθώς αυτός καταφέρνει να την εντοπίσει για μία ακόμη φορά.
Η ίδια όμως τον περιμένει και του έχει στήσει μια πολύ καλά προσχεδιασμένη παγίδα, η οποία θα μπορούσε να είχε πιάσει, αν η ίδια δεν έδειχνε τα τελευταία δευτερόλεπτα συναισθηματισμούς.
Έχοντας παραιτηθεί πλέον, αδιαφορεί για την εμφάνισή της και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να εξουδετερώσει επιτέλους τον άντρα που την έχει στοιχειώσει σε όλη της την ζωή.
Ο χαρακτήρας της όμως είναι τελικά αυτός που πεθαίνει.
Η Jamie Lee Curtis στην ολιγόλεπτη τελευταία σκηνή που έχει ως Laurie διαθέτει μια ερμηνευτική ωριμότητα και εμείς αποχαιρετάμε σχετικά απότομα έναν χαρακτήρα που αγαπήθηκε πολύ.
Η παρουσία της Curtis είναι το μόνο θετικό στοιχείο της ταινίας, με όλο το υπόλοιπο αποτέλεσμα να είναι για κλάματα.
Η υπόθεση της ταινίας είναι εντελώς αδιάφορη, καθώς μετέτρεψαν τους φόνους του Michael Myers σε reality show με live streaming(!).
Αν είναι δυνατόν!
Η ηθοποιός δήλωσε πάντως ότι το Halloween: Resurrection αποτελεί και την τελευταία συμμετοχή της στην πασίγνωστη σειρά ταινιών.
80s Horror
Η αρχή της δεκαετίας του ’80 επιφύλασσε και άλλους ρόλους για την Curtis, οι οποίοι ακολούθησαν του Halloween, χρίζοντάς την ως την πλέον αγαπημένη ηθοποιό ταινιών τρόμου.
Πρώτη κατά σειρά ήταν το The Fog (1980), επίσης του John Carpenter.
Ο Carpenter σε συνεργασία και πάλι με την Hill δημιουργούν ένα σενάριο που προσφέρει και αυτό ανατριχίλες.
Η Jamie με μεγάλη χαρά συνεργάστηκε για δεύτερη φορά με τον σκηνοθέτη που την ανάδειξε ως πρωταγωνίστρια.
Ο Carpenter δημιούργησε μάλιστα έναν ρόλο για εκείνη, αλλά τον πρωταγωνιστικό ρόλο έδωσε στην τότε σύζυγό του, Adrienne Bardeau.
Η Jamie υποδύθηκε την νεαρή Elizabeth, ρόλος που ήταν πολύ κοντά στην προσωπικότητα της ηθοποιού, όπως η ίδια έχει δηλώσει.
Σαν ιδιοσυγκρασία ταίριαζε απόλυτα με αυτήν της ηρωίδας της, αν και διαφορές και πάλι σίγουρα υπήρχαν.
Η ιστορία παρουσιάζει τους κατοίκους μια μικρής πόλης, στην οποία παρουσιάζεται ένα περίεργο και πρωτοφανές για την περιοχή φαινόμενο.
Έντονη ομίχλη, η οποία αποδεικνύεται θανατηφόρα.
Μέσα σε αυτή κρύβονται εισβολείς που επανέρχονται από μια παλαιότερη εποχή.
Συγκεκριμένα γυρεύουν εκδίκηση από τους κατοίκους αυτής της κωμόπολης εξαιτίας ορισμένων γεγονότων που είχαν πραγματοποιηθεί 100 χρόνια πριν.
Το The Fog θεωρείται ένα από τα horror classics και είχε την ατυχία να γνωρίσει ένα μετριότατο ριμέικ το 2005.
Στην ταινία του 1980 έχουμε ακόμη ένα ανατριχιαστικό μουσικό θέμα από τον Carpenter, όχι τόσο διαδεδομένο όσο αυτό του Halloween, αλλά εξίσου αγωνιώδες.
Η Jamie Lee Curtis δίνει μια καλή ερμηνεία, τρομοκρατείται από την απειλητική ομίχλη και προσπαθεί να επιβιώσει μαζί με τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου.
Την ίδια χρονιά πρωταγωνιστεί στο Prom Night, που έχει κοινότυπη υπόθεση, αλλά προσφέρει γενναίες δόσεις τρόμου επίσης.
Κρίνοντας πάντα από την εποχή στην οποία προβλήθηκε.
Πρόκειται για ένα low-budget film καναδικής παραγωγής, το οποίο έλαβε ευρείας διανομής λόγω του ονόματος της Curtis στους τίτλους.
Η ηθοποιός απέκτησε και εδώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο και πραγματοποίησε μια ερμηνεία στα μέτρα που ξέρει.
Υποδύθηκε την τελειόφοιτη Kim που είναι ένα από τα πιο δημοφιλή κορίτσια του σχολείου και για αυτό άλλωστε στέφθηκε και prom queen την βραδιά του σχολικού χορού που διοργανώθηκε.
Όμως αυτή η νύχτα δεν κύλησε όπως αναμενόταν.
Στον χορό παρευρέθηκε ένας serial killer που ζητά εκδίκηση για τον άδικο χαμό ενός μικρού κοριτσιού που είχε γίνει 6 χρόνια νωρίτερα.
Υπεύθυνοι του θανάτου του αδικοχαμένου κοριτσιού ήταν 4 έφηβοι, τρία κορίτσια και ένα αγόρι που πάνω στο παιχνίδι οδήγησαν στον θάνατο την μικρή.
Ο δολοφόνος όμως που ήταν αυτόπτης μάρτυρας του γεγονότος, προφανώς και δεν το θεώρησε ως ατύχημα, μάλλον επειδή η τετράδα κράτησε σιγήν ιχθύος για το συμβάν.
Καλώντας τις 3 κοπέλες, τις απείλησε ότι θα βρουν τραγικό θάνατο λίαν συντόμως, όπως και έγινε.
Η Kim που είναι αδελφή του 10χρονου νεκρού κοριτσιού, ανακαλύπτει τελικά τον ένοχο που προς μεγάλη της έκπληξη ήταν αυτός που περίμενε λιγότερο.
Το Prom Night σημείωσε και αυτό εμπορική επιτυχία, συνεχίζοντας το σερί της εισπρακτικής επιτυχίας των ταινιών τρόμου που πρωταγωνιστούσε η Curtis.
Η «γεμάτη» χρονιά της Curtis ολοκληρώθηκε με το Terror Train που διέθετε την γνώριμη horror ατμόσφαιρα των ταινιών που η ηθοποιός επέλεγε.
Και σε αυτό το slasher movie αναλαμβάνει τον ρόλο της μαχητικής κοπέλας που θα παλέψει μέχρι τέλους για να παραμείνει ζωντανή.
Στην υπόθεση και πάλι έρχεται η «θεία δίκη» με το χέρι του δολοφόνου.
Περιστατικό που έλαβε χώρα προ τριετίας έρχεται και πάλι στην επιφάνεια και οι υπαίτιοι θα πρέπει να τιμωρηθούν.
Ένας κάπως απομονωμένος φοιτητής γοητεύεται από την όμορφη Alana (Jamie Lee Curtis) και εκείνη τον οδηγεί χωρίς να έχει κακή προαίρεση, σε μια φάρσα που του αφήνει έντονη τραυματική εμπειρία και καταλήγει στο ψυχιατρείο.
Θα επιστρέψει όμως δριμύτερος στο πρωτοχρονιάτικο party του πανεπιστημίου που διοργανώνεται εντός ενός τραίνου που είναι εν κινήσει.
Όχι και πολύ σοφή ιδέα από τους σπουδαστές, αφού καταλήγουν στο να μην ξέρουν από πού να φύγουν.
Το θέμα του party τους θέλει όλους μασκοφορεμένους με αποκριάτικες στολές.
Έτσι ο δολοφόνος δρα ανενόχλητος ανάμεσά τους, σκοτώνοντας έναν προς έναν τους νεαρούς που ευθύνονται για την φάρσα που είχε πραγματοποιηθεί 3 χρόνια πριν, μέχρι στο τέλος να έρθει αντιμέτωπος με την Alana.
Η Jamie πραγματοποιεί άλλη μια total scream ερμηνεία, με τις κραυγές της να φτάνουν στη διαπασών.
Διαθέτει επίσης νεύρο και περισσότερο τσαμπουκά αυτή την φορά, ξεχωρίζοντας από τις χλιαρές ερμηνείες των συμπρωταγωνιστριών της.
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο επαγγελματίας μάγος που έχει αναλάβει να ψυχαγωγεί τους νεαρούς, δεν είναι άλλος από τον David Copperfield.
Χάρη στο Terror Train, η ηθοποιός απέκτησε μια υποψηφιότητα για Saturn award καλύτερης γυναικείας ερμηνείας και τότε ήταν η πρώτη φορά που αναγνωρίστηκε το ταλέντο της.
Επόμενη ταινία τρόμου ήταν το Roadgames (1981) που πρωταγωνίστησε δίπλα στον Stacy Keach.
Ο σκηνοθέτης Richard Franklin ήθελε ένα σενάριο που θύμιζε την υπόθεση του Rear Window του Hitchcock, αλλά που τα γεγονότα της υπόθεσης θα διαδραματιζόντουσαν μέσα σε ένα κινούμενο όχημα.
Η Jamie ενσάρκωσε την Pamela, μια νεαρή τολμηρή κοπέλα που δεν φοβάται να κάνει ωτοστόπ.
Στο δρόμο της συναντά τον χαρακτήρα του Keach και οι δυο τους ανταλλάσσουν απόψεις σχετικά για τον serial killer που θερίζει στην περιοχή και που η αστυνομία ακόμα δεν έχει εντοπίσει.
Όταν ο δολοφόνος βρεθεί στην πορεία τους, τότε καλούνται να τον αντιμετωπίσουν.
Το Roadgames αποτελεί την τελευταία slasher ταινία που πρωταγωνίστησε η ηθοποιός εκείνη την περίοδο.
Στο είδος επέστρεψε μετά από καιρό και συγκεκριμένα μετά από 17 χρόνια, με το Halloween H20 του 1998, στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω.
Την περίοδο 1978-1981 πρωταγωνίστησε σε 6 ταινίες τρόμου και στην συνέχεια αποτραβήχτηκε από τα horror films, σκεπτόμενη το τι θα ήταν καλύτερο για την καριέρα της.
Όπως δήλωσε πριν ένα χρόνο σε σχετικό horror festival όπου ήταν επίτιμη προσκεκλημένη, είχε αντιληφθεί ότι αν ήθελε να παίξει και σε κάτι άλλο, έπρεπε να σταματήσει το είδος των horror.
Αν η πορεία της συνεχιζόταν στο ίδιο μοτίβο ταινιών, δεν θα της επέτρεπε να ασχοληθεί με άλλα είδη ταινιών.
Και για αυτό πήρε την μεγάλη απόφαση να μην συμμετέχει άλλο σε αντίστοιχες ταινίες, μόλις ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα του Halloween 2.
Την επόμενη μέρα κιόλας πέρασε από οντισιόν για την τηλεταινία Death of a Centerfold, που βασιζόταν στην αληθινή ιστορία της plamate Dorothy Stratten και στην τραγική κατάληξη του τότε διάσημου μοντέλου.
Με αυτό τον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Jamie γύρισε καινούρια σελίδα στην καριέρα της.
Και αυτή η κίνησή της ήταν σωστή.
Ήξερε ότι για να έχει την ευκαιρία να παίξει και σε άλλα είδη, έπρεπε να αποστασιοποιηθεί από τα horror films.
Δεν απαρνήθηκε όμως ποτέ τα πρώτα χρόνια της καριέρας της, καθώς υποστηρίζει ότι χάρη σε αυτά απέκτησε την καριέρα που έχει κάνει μέχρι σήμερα.
Αναγνωρίζει μάλιστα την σημασία τους και είναι ευγνώμων στους John Carpenter και Debra Hill για την ευκαιρία που της έδωσαν, συμπεριλαμβάνοντάς την στο αρχικό cast του Halloween.
Action Thrillers films
Τα επόμενα χρόνια της καριέρας της πρωταγωνίστησε σε κωμωδίες, περιπέτειες και απέκτησε διαφορετικό προφίλ.
Ορισμένα θρίλερ στα οποία συμμετείχε παράλληλα με τις υπόλοιπες δουλειές της, ήταν αυτά που θύμιζαν κάτι από την εικόνα με την οποία συστήθηκε στο κοινό.
Το Love Letters του 1983 την βοηθάει στο να ανεξαρτητοποιηθεί από το ύφος των ταινιών που την χαρακτήριζε.
Είχε ένα δραματικό υπόβαθρο και μια κάπως ατμόσφαιρα μυστηρίου.
Η Jamie υποδύθηκε μια νεαρή γυναίκα που μετά τον θάνατο της μητέρας της, μαθαίνει ότι η μακαρίτισσα διατηρούσε έναν παράνομο δεσμό για 15 ολόκληρα χρόνια, κάτι που η ίδια αγνοούσε.
Θα έρθει όμως στην θέση της μητέρας της, όταν εμπλακεί και εκείνη ερωτικά με έναν παντρεμένο άνδρα.
Ο ρόλος αρχικά είχε προταθεί στην Meg Tilly (η μεγάλη αδελφή της Jennifer Tilly και επίσης ηθοποιό), αλλά τελικά κατέληξε στην Curtis.
Το 1989 αναλαμβάνει τον ρόλο της αστυνομικίνας στην αγωνιώδη περιπέτεια της Kathryn Bigelow με τίτλο Blue Steel.
Ο χαρακτήρας της βρίσκεται μπλεγμένος σε δύσκολη κατάσταση, αφού ο φίλος της χρησιμοποιεί το όπλο της υπηρεσίας της για να ξεπαστρέψει αυτούς που θέλει και η ίδια βρίσκεται υπόλογος των δολοφονιών.
Στο θρίλερ Mother’s Boys (1994) υποδύεται μια ψυχοπαθή γυναίκα, η οποία αφήνει τον σύζυγο και τα τρία παιδιά της για ανεξήγητο λόγο.
Όταν επιστρέφει μετά από 3 χρόνια επιθυμεί να βρει τα πράγματα έτσι όπως τα είχε αφήσει, αλλά ο σύζυγος (Peter Gallagher) έχει πλέον προχωρήσει την ζωή του και έχει βρει άλλη σύντροφο.
Η ίδια θα διεκδικήσει με αθέμιτα μέσα την οικογένειά της. θα χειραγωγήσει τα παιδιά της στο να πράξουν εγκληματικές ενέργειες και θα επιχειρήσει να σκοτώσει από την αντίζηλό της, μέχρι την μητέρα της (Vanessa Redgrave).
Πολύ καλή η ερμηνεία της που για πρώτη φορά την βλέπουμε σε ρόλο villain και η προσπάθειά της αυτή κρίνεται επιτυχημένη.
Συμμετείχε επίσης στο sci-fi θρίλερ, Virus (1999), το οποίο κατακεραυνώθηκε από κριτικούς και δεν έβγαλε σε εισπράξεις ούτε το μισό του budget του.
Και η ίδια η ηθοποιός το αποκήρυξε, χαρακτηρίζοντάς το ως την χειρότερη ταινία που έχει συμμετάσχει.
Σε αυτό είχε τον ρόλο της σκληροτράχηλης πρώην αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού που μαζί με το πλήρωμά της πρέπει να εξουδετερώσει έναν εξωγήινο ιό που έχει χτυπήσει το πλοίο.
Οι ερμηνείες σε τρομακτικές ταινίες έχουν τελειώσει προ πολλού και οι πειραματισμοί της ηθοποιού σε άλλα είδη δεν ήταν πάντα επιτυχημένοι.
Μεγαλώνοντας έπαιξε σε ρόλους καθωσπρέπει μαμάδων, με τους οποίους συνδέθηκε σε μεγάλο βαθμό στο μυαλό των περισσοτέρων.
Όπως στο αγαπημένο House Arrest (1996) και στο Freaky Friday (2003) που αναφέραμε στην αρχή, το οποίο αποτελούσε ριμέικ της ομότιτλης ταινίας του 1976, όπου τον ρόλο της Lindsay Lohan είχε υποδυθεί πρώτη η Jodie Foster, ενώ το ρόλο της Curtis, η Barbara Harris.
Είχε επίσης ένα ξεκαρδιστικό ρόλο ως περιθωριακή σερβιτόρα που δεν της καίγεται καρφί και έχει τρελάνει ερωτικά πατέρα και γιο στο Drowning Mona (2000).
Το True Lies (1994) ίσως να αποτελεί την καλύτερη στιγμή της κινηματογραφικής καριέρας της.
Όσον αφορά για το είδος των horror, τότε αναμφισβήτητα το αρχικό Halloween του 1978 αποτελεί την ταινία που την χαρακτήρισε περισσότερο σε σύγκριση με τις υπόλοιπες, καθώς η ηθοποιός ταυτίστηκε απόλυτα με την εικόνα της Laurie Strode.
Αν και η ίδια δηλώνει ότι αποφεύγει να παρακολουθήσει ταινίες τρόμου γιατί πολύ απλά δεν της αρέσει να τρομάζει, θα παραμείνει για πάντα μια από τις πιο αγαπημένες πρωταγωνίστριες των ταινιών αυτών.
Νάσος Κυριακίδης.
1.jpg)
