O Colin Firth αποτελεί ειδική περίπτωση ηθοποιού, για την κλάση του.
Ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, η καριέρα του έχει ξεκινήσει από το ναδίρ για να φτάσει στο ζενίθ, διότι παρότι μιλάμε για ένα από τους καλύτερους ηθοποιούς του Χόλιγουντ αυτή την στιγμή, οι πρώτες του επιλογές που τον έφεραν στην επιφάνεια (Bridget Jones, What a girl wants, Nanny Mc Phee) σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν είναι όντως ταλαντούχος, κάτι για το οποίο δεν τίθεται θέμα φυσικά.
Αργότερα και όταν επέλεξε ρόλους πιο κοντά στην ποιότητα και το ταλέντο του, ανταμείφθηκε δικαιότατα με μια υποψηφιότητα για Οσκαρ (Α single man) και ένα χρυσό αγαλματίδιο για την φοβερή ερμηνεία του στο King's Speech, ενώ γενικότερα τον τελευταίο καιρό έχει ανεβεί αρκετά επιλέγοντας ταινίες που του ταιριάζουν.
Δυστυχώς όμως, το Arthur Newman είναι από εκείνες τις ταινίες που χαρακτηρίζονται ως αδιάφορες και από αυτές που ο θεατής ξεχνάει σε ελάχιστα λεπτά.
Ο Wallace (Colin Firth, Gambit) είναι ένας άντρας απογοητευμένος από τη ζωή του.
Χωρισμένος, με έναν γιο που τον απορρίπτει κι μια φίλη, τη Mina (Anne Heche, Rampart) η οποία είναι κουραστική.
Μια ημέρα, βρίσκει τη Mike (Emily Blunt, Looper), μια όμορφη κοπέλα που παραπατάει δίπλα από μια πισίνα ξενοδοχείου, αφού έχει καταπιεί ένα σωρό χάπια.
Ο Wallace την πηγαίνει σε νοσοκομείο και μένει πάνω από το κεφάλι της.
Την επομένη, την πηγαίνει στο λεωφορείο για να επιστρέψει σπίτι της, αλλά όταν αυτή μαθαίνει τα μυστικά του, αποφασίζει να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία για κάτι διαφορετικό.
Έτσι, οι δυο τους παίρνουν το αμάξι και ταξιδεύουν ανά τη χώρα.
Σε κάθε ευκαιρία, βρίσκουν σπίτια που λείπουν οι ιδιοκτήτες και οικειοποιούνται τις ταυτότητες τους.
Το θέμα της χαμένης ή αλλαγμένης ταυτότητας το έχουμε δεί ουκ ολίγες φορές στην μεγάλη οθόνη, με μπόλικες παραλλαγές σε είδος περιπέτειας, θρίλερ αλλά και κοινωνικών προεκτάσεων.
Το Arthur Newman του Dante Ariola θέλει να τείνει προς την indie αισθητική, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια πολύ αμήχανη προσέγγιση του θέματος που πιο πολύ τονίζει την δραματική πλευρά του χαρακτήρα του Newman - αν και στην πραγματικότητα δεν καταφέρνει, όχι απλά να συγκινήσει, αλλά ούτε κάν να παρακινήσει τον θεατή να ενδιαφερθεί για την εξέλιξη της όλης ιστορίας και του χαρακτήρα.
Ο ρυθμός είναι εντελώς υποτονικός σε όλη την διάρκεια και μοιάζει σαν ο σκηνοθέτης να προσπαθεί να τραβήξει καταστάσεις ώστε να μπορέσει απλά να δημιουργήσει ταινία 90 λεπτών, τα οποία μοιάζουν να κυλούν βασανίστικά από ένα σημείο και μετά.
Συν τοις άλλοις, υπάρχει στα πλάνα της νύχτας ή τα πιο σκοτεινά, μια ανεξήγητη μουντάδα, η οποία σε κάνει ακόμα και να μην μπορείς να διακρίνεις καλά καλά τους χαρακτήρες, πράγμα ανήκουστο για τέτοια επαγγελματική παραγωγή.
Το εκνευριστικό όμως είναι το γεγονός αποπροσανατολισμού του trailer της ταινίας σε σχέση με το περιεχόμενο, που στην πραγματικότητα είναι μια αποτυχημένη road movie που υποτίθεται θέλει να βοηθήσει τον πρωταγωνιστή στο να ανακαλύψει τον πραγματικό του εαυτό, κάτι που ναι μεν ακούγεται συναρπαστικό και ενδιαφέρον αλλά κάθε άλλο παρά τέτοιο παρουσιάζεται στην ταινία.
Η προώθηση που υπήρξε για την ταινία, την περιέγραφε ως ήπια ρομαντική κωμωδία με μπόλικα κοινωνικά στοιχεία, όπου δυο ψυχές ερωτεύονται και προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να αναλάβουν την ευθύνη για αυτό που πραγματικά είναι.
Αυτή η περιγραφή ακούγεται σαν μια ταινία που θα μπορούσε να είναι μαγική και feelgood και θα κάνει τον θεατή να περάσει ευχάριστα την ώρα του, ωστόσο οι καλλιτεχνικές φιλοδοξίες γκρεμίζονται γρήγορα και βρισκόμαστε μπροστά σε μια εντελώς αδέξια και αδιάφορη ταινία - όσο και αν το παλεύει ο Colin Firth, που είναι όαση μέσα στο χάος της ταινίας.
Η σκηνοθεσία μοιάζει εντελώς πειραματική και η ιστορία είναι ανέμπνευστη και συχνά κλισέ.
Ο Firth φαίνεται πως κάνει χάρη να παίξει σε μια τέτοια ταινία, συμφωνώντας να παίξει έναν εντελώς επίπεδο χαρακτήρα, ενώ η συνήθως γλυκιά Emily Blunt το προσπαθεί αλλά μένει εντελώς αβοήθητη από όλους, όπως φυσικά και ο Firth.
Κρίμα, γιατί μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα πολύ καλό δίδυμο, αλλά η έλλειψη χημείας κάνει μπάμ από τα πρώτα τους πλάνα και μόνο οι ίδιοι δεν φταίνε σε αυτό.
Δυστυχώς, το Arthur Newman είναι ένα σύνολο παντελώς ασύνδετων σκηνών, κακογραμμένου σεναρίου και ενός πολύ κουραστικού ρυθμού, που συνθέτουν μια από τις πιο αδιάφορες ταινίες που προσωπικά έχω δεί τελευταία, μια σινεφιλική εμπειρία που μετά το τέλος της, θα εύχεσαι να μην είχες ζήσει.
Έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Toronto τον Σεπτέμβριο του 2012, ενώ βγήκε σε κάποιες αμερικάνικες αίθουσες στις 26 Απριλίου 2013.
Στην Ελλάδα κάθεται σε κάποιες αποθήκες της Odeon...
Νίκος Δρίβας.
Arthur Newman trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
