To marketing στις ταινίες συνήθως ανεβάζει ταινίες που δεν το αξίζουν, και καμιά φορά μπορεί να χαντακώσει άλλες που θα μπορούσαν να είχαν διαγράψει καλύτερη πορεία, αλλά δεν προβλήθηκαν ίσως όσο θα έπρεπε.
Όταν μια ταινία διαφημίζεται ως "all star cast" και "τόσοι μεγάλοι ηθοποιοί σε μια ταινία", προβάλλοντας μόνο τους ηθοποιούς της και τίποτε άλλο, τότε την μυρίζεσαι την δουλειά ότι κάτι δεν θα πάει καλά.
Μετά έρχεται και το trailer να σου επιβεβαιώσει τις εν λόγω υποψίες.
Ωστόσο, όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενες κριτικές μου, προτιμώ να βλέπω κάποια ταινία και μετά να κρίνω και να παραβλέπω οποιαδήποτε προκατάληψη.
Μετά από δέκα χρόνια, η Ellie (Diane Keaton, Darling Companion) επιστρέφει στο σπίτι της στο Κονέκτικατ, για πρώτη φορά από τότε που ο άντρας της, Don (Robert De Niro, Τhe Family), την απάτησε με την καλύτερή της φίλη.
Αιτία της επιστροφής είναι ο γάμος του υιοθετημένου γιου τους, Alejandro (Ben Barnes, The Words).
Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο Alejandro τους ενημερώσει ότι η βιολογική του μητέρα πρόκειται να παραστεί στο γάμο, η οποία - λόγω των αυστηρών θρησκευτικών της πεποιθήσεων - δεν γνωρίζει ότι η El και ο Don είναι χωρισμένοι.
Τα κωμικοτραγικά περιστατικά δεν έχουν τελειωμό, καθώς όλα τα μέλη της οικογένειας προσπαθούν να κρατήσουν τα προσχήματα.
Aναμφίβολα, σπουδαίοι ηθοποιοί - θρύλοι οι Robert De Niro, Diane Keaton, Robin Williams (Old Dogs) και Susan Sarandon (Snitch), ωστόσο πρέπει να εχεις κάτι να τους δώσεις ώστε να σου αποδώσουν έστω τα αναμενόμενα.
Αντίθετα όμως, το The Big Wedding όχι απλά δεν κάνει τα βασικά αλλά καταφέρνει να γίνει μια από τις πιο βαρετές κωμωδίες των τελευταίων χρόνων, καθώς δεν έχει καθόλου μα καθόλου αστεία gags (για 45 λεπτά δεν κινείται τίποτα), και σαν να μην έφτανε αυτό, προς το φινάλε αρχίζουν οι ανόητες ατάκες με τις οποίες πιθανότατα ούτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές δεν θα γελάσουν.
Τα αστεία ως επι το πλείστον είναι σεξιστικά και χοντροκομμένα.
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό, αλλά και το γεγονός ότι είναι τελείως παιδιάστικα και δεν βγάζουν καθόλου γέλιο.
Είναι τόσο δυσάρεστο να την βλέπεις και να θλίβεσαι με το εξοργιστικά κακό χιούμορ.
Ο σκηνοθέτης Justin Zacham πρέπει να πάρει βραβείο που κατάφερε με μια τέτοια εντυπωσιακή λίστα ονομάτων, να κάνει αυτό το έκτρωμα.
Ο De Niro σε ρόλο ντροπής, η Keaton είναι φανερά εκτός φόρμας, ο Williams είναι σαν να παίζει στο sequel του επίσης απαράδεκτου Licence to Wed (ο ίδιος ρόλος σχεδόν), ενώ η Susan Sarandon κάπως το παλεύει αλλά χάνεται στον γενικότερο συρφετό.
Όταν οι παλιοσειρές τα κάνουν μαντάρα (επαναλαμβάνω, η κάκιστη παρουσία τους χρεώνεται πιο πολύ στο χαοτικό και κάκιστο σενάριο), ε οι ελάχιστες ελπίδες σου εναποτίθενται στην νεότερη γενιά.
Και εκεί λοιπόν καταλαβαίνεις πραγματικά πόσο κάκιστο είναι το Big Wedding.
To νεότερo cast, το οποίο περιλαμβάνει επίσης μια σειρά θλιβερών παραστάσεων από Topher Grace (The Giant Mechanical Man) και Katherine Heigl (One for the Money), οι παρουσίες των οποίων είναι εξίσου εξοργιστικές.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει βρεί το Χόλιγουντ στο πρόσωπο (γιατί στο ταλέντο σίγουρα δεν βρήκε) της Heigl.
Προσπαθώ ακόμα να βρώ μια σκηνή που να γέλασα αλλά μάταια, μόνο μια-δυο που σου προσφέρουν κάποιο μειδίαμα, τι να το κάνεις όμως.
Μπορώ να πώ με βεβαιότητα ότι το Big Wedding είναι μια από τις πιο οδυνηρές εμπειρίες του 2013 για μένα, και μετά το φινάλε της, ηλπιζα "το προσκλητήριο... να μου είχε πέσει από τα χέρια.
Όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν".
Η ταινία προβλήθηκε στην Αμερική στις 26 Απριλίου και στις ελληνικές αίθουσες στις 20 Ιουνίου 2013.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
